အၿငိမ့္ပြဲတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္႐ႈခဲ့ဖူးသည္။ ထုိစဥ္က ကြၽန္ ေတာ္ေနထုိင္ေသာ ရပ္ကြက္ဘုရား ပြဲက်င္းပရာတြင္ အၿငိမ့္အဖဲြ႕ကို ကျပ ေဖ်ာ္ေျဖေစရာမွ ၾကည့္႐ႈရမိျခင္းပင္။ ဇနီးႏွင့္ ကေလးမ်ားသည္ ပဲြေစ်းတစ္ ေလွ်ာက္ လည္ပတ္ၿပီးၾကၿပီး အိပ္ယာ ဝင္ၾကၿပီျဖစ္သည္။ ပြဲေစ်းတန္းမွ လည္ပတ္ေနေသာ ရဟတ္ႀကီးလည္း ရပ္တန္႔သြားၿပီ။ မုန္႔ေလေပြဆုိင္မွ မီး ေတာက္မီးလွ်ံလည္း ၿငိမ္းသြားခဲ့ၿပီ။ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ဆုိင္မွာ လည္း ဝါးႏႊာစမ်ားသာ က်န္ေတာ့ သည္။ ေၾကြေဗဒင္သမားသည္လည္း ေဟာစာတမ္းႏွင့္ ေၾကြေစ့မ်ားကို သိမ္းဆည္းေလၿပီ။ ဤအခ်ိန္တြင္ အၿငိမ့္ခန္းထြက္ေပၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ သည္ လူခပ္ေျဖာက္ေျဖာက္သာရွိ ေတာ့ေသာ ပြဲေစ်းတန္းလမ္းမကို တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ရင္း အၿငိမ့္ခန္းဆီမွ သီခ်င္းသံကို ၾကား လိုက္ရသည္။ သီခ်င္းသံသည္ ဓမၼာ ႐ုံကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ပြဲေစ်းတန္း လမ္းမသို႔ ေဝ့ဝဲျဖာက်လာသည္။
ကြၽန္မဓာတ္ပံုကိုျပရန္မလို ထမင္းအိုးဖင္သာ ၾကည့္ေတာ္မူပါ အစ္ကို။ အၿငိမ့္ခံုေရွ႕ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္သြားေတာ့ လူေတြ စည္ကား ေနၿပီ။ အၿငိမ့္မင္းသမီးသည္ သီခ်င္း ဆိုရင္း ပရိသတ္မ်ားထဲသို႔ေဝ့ကနဲ ၾကည့္လိုက္ရာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ဖ်ပ္က နဲ မ်က္လံုးျခင္းဆံုမိေတာ့သည္။ ထုိ စဥ္က ကြၽန္ေတာ့္ပံုစံမွာ ဆံပင္မတုိ မရွည္ ရံခါရံဖန္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး မရိတ္ မသင္ပဲ ေနတတ္ၿပီး ထိုညက ႏုိး အိတ္က်ဴးဇစ္ဂ်င္းအျပာကို ဝတ္ဆင္ ထားသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အၿငိမ့္ ခံုေပၚမွ ပံုျပင္မ်ားကို ၾကားဖူးပါသည္။ အၿငိမ့္မင္းသမီးမ်ား၏ အိမ္ေထာင္ ေရးကိုလည္း သိတန္သ၍ သိထားပါ သည္။ ထုိညက အၿငိမ့္ခံုေပၚမွ မင္း သမီးသည္ သီဆုိကခုန္ရင္း သူမႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ သံုးေလးႀကိမ္ထက္မနည္း မ်က္ႏွာျခင္းဆံုမိခဲ့သည္ဟု ထင္မွတ္ ရေစေအာင္ ေဆာင္ရြက္သြားခဲ့သည္။ အၿငိမ့္မင္းသမီးတစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ ေတာ္မခ်စ္ဝ့ံပါ။ အၿငိမ့္မင္းသမီးတစ္ ေယာက္ကို ခ်စ္ဖို႔ဆုိသည္မွာ လြယ္ ကူေသာ အလုပ္တစ္ခုမဟုတ္ပါ။ ထို႔ အျပင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဇနီးႏွင့္ သား သမီးမ်ားႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္မိသားစုရွိသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ အၿငိမ့္ မင္းသမီးက အၿငိမ့္ခံုေထာင့္သို႔ လွမ္း ၍ ဦးေလးႀကီး ဟုဆုိလိုက္လွ်င္ အၿငိမ့္ခံုေထာင့္မွ ကာလသားမ်ားက ဗ်ဴိး …ဗ်ဳိး …ဗ်ဴိး ဟုေအာ္ၾက သည္ကို ၾကားဖူးပါသည္။ ထိုသို႔လည္း ကြၽန္ေတာ္မေအာ္ႏုိင္ပါ။ သူတို႔သည္ သီခ်င္းစာသားမ်ားကို ထုိသို႔သီဆုိေန ၾကသည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။ အၿငိမ့္ မင္းသမီးတစ္ေယာက္ ကခုန္ေနပံုကို ၾကည့္၍ ကြၽန္ေတာ္သည္ သူ႔ကို စိတ္ ဝင္စားလာသည္ဟုေတာ့ ဆုိခ်င္ပါသည္။ ပုဏၰားကြယ္မွ ဆလိုက္မီးသည္ မင္းသမီးအေပၚမွာ က်ေရာက္ေနပါသည္။ မီးအေရာင္ေအာက္တြင္ ကခုန္ေနေသာသူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္ ေတြ႕ရပါသည္။ ခ်စ္ေမတၱာဟု ကြၽန္ေတာ္မေျပာႏုိင္ပါ။ အႏုပညာ ရွင္တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးမႈပါပဲ။ သူဆုိေသာ သီခ်င္းကို ကြၽန္ေတာ္နားေထာင္သည္။ သူကခုန္တာကို ကြၽန္ေတာ့္ၾကည့္ သည္။ သူလႈပ္ရွားမႈဟန္ပန္ကို ကြၽန္ေတာ္တိမ္းၫႊတ္သည္။ အၿငိမ့္မင္းသမီးသည္ နန္းေတာ္ေရွ႕ ဆရာတင္၏ သီခ်င္းကို လႈိက္လွဲစြာသီဆုိရင္း ၫႊတ္ေျပာင္းစြာ ကျပေနခဲ့သည္။ ယင္းကို ကြၽန္ေတာ္ႏွစ္သက္ ခံစားတတ္ေနေလၿပီ။ ထုိစဥ္က ကြၽန္ေတာ္ သည္ ဝင္ေငြနည္းေသာ သာမန္စာေရးဆရာ ေပါက္စကေလးမွ် သာရွိပါေသးသည္။ သို႔ရာတြင္အႏုပညာဆုိသည္ကို အတန္ အသင့္ နားလည္သေဘာေပါက္ထားပါသည္။ အၿငိမ့္မင္းသမီး တစ္ေယာက္သည္ အႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ စာေရး ဆရာေပါက္စတစ္ေယာက္သည္ အႏုပညာရွင္တစ္ ေယာက္ျဖစ္ သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆံုေတြ႕ခဲ့ၾကတာပါ။ ထိုညက ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာေတာ့ အိမ္ကေလးထဲမွာ ဇနီးႏွင့္ ကေလးမ်ား အိပ္ေပ်ာ္ ေနၾကၿပီ။ အၿငိမ့္ပြဲမွ ျပဇာတ္ထြက္ေနေခ်ၿပီ။ ထိုညက ကျပခဲ့ေသာ ျပဇာတ္မွာ ‘အမုန္းတံခါးကိုပိတ္လိုက္ပါ’ဟု ကြၽန္ေတာ္ခပ္ေရးေရး မွတ္မိေနပါသည္။
ေနမ်ဳိး
