ရင္ခြဲ႐ံုေရွ႕မွာ ‘နိဗၺာန္ယာဥ္’ ကို ထိုးရပ္လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ႏွစ္ဦး အံ့ၾသရိပ္သန္းသြားသည္။ အေလာင္းသယ္ယူဖုိ႔ဝင္လာသည့္ ‘နိဗၺာန္ယာဥ္’ကို ေဆး႐ံုေရွ႕တံခါးဝမွ မဝင္ရေပ။ ေဆး႐ံုေရာက္ကားတစ္ စီးအသာဝင္လို႔ရမည့္ သာမန္တံခါး ေပါက္မွ ဝင္ရသည္။ ထိုတံခါးေပါက္ က ရင္ခြဲ႐ံုႏွင့္ နီးသည္။ ထုိတံခါး ေပါက္မွ ‘နိဗၺာန္ယာဥ္’ကို ေမာင္းဝင္ လာရတာျဖစ္သည္။
ရင္ခြဲ႐ံုတံခါးမႀကီးသည္ ေသာ့ ခတ္ပိတ္ထားဆဲရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္မွ မေတြ႕။ အေလာင္း သယ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ‘နိဗၺာန္ယာဥ္’ ကားအလာကို အသင့္ေစာင့္ေနရမည္ ျဖစ္သည္။ ”ေဆး႐ံုမွာ လူေသအ ေလာင္းေကာက္ဖို႔ရွိတယ္”လို႔ နိဗၺာန္ ေရႊျပည္နာေရးအသင္း ဥကၠ႒ကိုယ္ တိုင္ ဖုန္းျဖင့္အေၾကာင္းၾကားတာျဖစ္ သည္။ ထူးထူးေထြေထြ ေမးျမန္းမေန ေတာ့။ အေလာင္းေကာက္ရမွာဆို ေတာ့ ရင္ခြဲ႐ံုသို႔ တန္းေမာင္းခဲ့သည္။ ”ေသခ်ာရဲ႕လား”လို႔ ဒ႐ိုင္ဘာက ကားဘရိတ္ကိုနင္းထားရင္း ေျပာ သည္။ ”ဆရာေက်ာ္ကိုယ္တိုင္ ဖုန္း ဆက္တာ ေသခ်ာပါတယ္”လို႔ ေျပာ ရင္း ကြၽန္ေတာ္ကြမ္းယာကို ထုတ္ လိုက္သည္။ ဒ႐ိုင္ဘာက ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲက ကြမ္းတစ္ရာကို လွမ္းယူ လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လူနာေဆာင္ ေတြရွိရာ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
”ေယာက္်ားလူနာေဆာင္ေရွ႕ တမာပင္ေအာက္မွ ဂ်ာကင္ခပ္ႏြမ္း ႏြမ္းႏွင့္ လူတစ္ဦးအေရးေပၚ ေျပး လာတာကိုျမင္လိုက္သည္။ အေလာင္း က ရင္ခြဲ႐ံု မပို႔ရေသးဘူးထင္တယ္” လို႔ ဒ႐ိုင္ဘာကေျပာၿပီး ကြမ္းေသြး ေထြးဖို႔ တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီဦးတည္လာေနသည့္ ဂ်ာကင္အက်ႌတဖားဖားႏွင့္ လူကိုရပ္ ေစာင့္ေနသည္။ သူ႔ေနာက္က အမ်ိဳး သမီးတစ္ဦးသည္ ေစာင္ တစ္ထည္ကို လႊမ္းၿခံဳရင္း တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္လာ သည္။ ေခါင္းေပၚမွာ ဆံပင္ေတြက ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းလြင့္ဖြာေနၾကသည္။ အသားအေရမွာ ေသြးမရွိသလို ဝါဝင္းေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္။ အားအင္ ခ်ိနဲ႔ေနေသာ လူနာတစ္ဦးႏွင့္တူညီ ေနသည္။ ”ေဟး …လူအေလာင္း က ဘယ္မွာလဲ ေဆး႐ံုမွာလား”ဟု ဒ႐ိုင္ဘာက လွမ္းေအာ္ေမးလိုက္ သည္။ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ တုန္ခါသြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ေသာ့ခပ္ပိတ္ဆည္း ထားေသာ ရင္ခြဲ႐ံုေရွ႕တံခါးကို ေငး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
”ဟိုမွာ …လာေနၿပီ”
ကိုဂ်ာကင္က ကေသာကေမ်ာ ေျပးလာရင္း ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ေစာင္ၿခံဳထားသည့္ လူနာအမ်ိဳးသမီး ကို လက္ၫႇဳိးထိုးျပသည္။ ဒ႐ိုင္ဘာက နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ထပ္ေမးလုိက္ သည္။
”အေလာင္းက ဘယ္မွာလဲ လူနာေဆာင္မွာလား”
”ဟိုမွာေလ လာေနၿပီ”
ဘုရားတမိသည္။ ဒ႐ိုင္ဘာက ကြၽန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ကာ မ်က္လံုး ျပဴးျပသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ နား လည္ရခက္ဟန္ျဖင့္ မ်က္ခံုးႀကီး တြန္႔ ေကြးျပလိုက္သည္။ ေခါင္းစုတ္ဖြား ႀကီးျဖင့္ ေစာင္တစ္ထည္ၿခံဳလႊမ္းရင္း တေရြ႕ေရြ႕အားစိုက္ ေလွ်ာက္လာေန သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို လက္ၫႇိဳးထိုး ျပေနတာေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ။ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔ နားၾကားမွားတာေတာ့ မျဖစ္ ႏိုင္။ အျမင္လြဲမွားတာလည္း မဟုတ္။ ခက္သည္က လူေသေကာင္က လမ္း ေလွ်ာက္လာသည္ဆိုေတာ့ …။
ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ တေစၧ ေျခာက္လွန္႔ေနသည္လား။ မဆိုစ ေလာက္ကို ေၾကာက္စိတ္ကေလးဝင္ သြားသလုိလုိ၊ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒ႐ိုင္ဘာကေတာ့ ကြမ္းကုိႀကိတ္ဝါး ေနသည္။ ဒီလူ ဘာလဲ။ အူေၾကာင္ ေၾကာင္ …နားလည္ရခက္ၿပီ။ စိတ္ ႐ႈပ္ေထြးမိသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးတေရြ႕ေရြ႕လမ္းေလွ်ာက္ လာေနတာကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေဟာင္ေကာင္ သရဲကားကို အမွတ္ရမိသည္။ အသက္မရွိသည့္ လူေသေကာင္က ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္မွာ မ်က္ဝါး ထင္ထင္ လမ္းေလွ်ာက္ျပေနသလို။ တအံ့တၾသျဖစ္မိသည္။
သရဲမေနာက္မွာ ေျမြအေရခြံ အိတ္ႀကီးရြက္ၿပီး ကေလးတစ္ဦးလက္ ကိုဆြဲလ်က္ အဖြားႀကီးတစ္ဦးကပ္ပါ လာသည္။ ပိန္ေျခာက္ေျခာက္၊ အသားမည္းမည္း အဖြားႀကီးသည္ လည္း ရွည္ရွည္ကိုင္းကိုင္းအရပ္ႀကီး တၫြတ္ၫြတ္။ ”ဟဲ့ေကာင္ ျမန္ျမန္ လာ”ေအာ္ေငါက္သံက လြင့္ခနဲ။ ကိုဂ်ာကင္ကေတာ့ ကပိုက႐ို အေျပး တစ္ဝက္။ ထူးဆန္းေသာ ျမင္ကြင္း ႀကီးကို ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ၾကည့္ ေနမိေသာ ကြၽန္ေတာ္။ ရင္ခြဲ႐ံုႀကီးက ေသာ့တန္းလန္းျဖင့္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။
ထို႔ေနာက္ …
ဂ်ာကင္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းႀကီးကို ဖို႐ို ဖားရား ဝတ္ဆင္ထားသည့္လူက လူ ေသေကာင္ေတြကိုတင္သည့္ ‘နိဗၺာန္ ယာဥ္’အနီးလာၿပီး ေရမြန္းေနသည့္ ငါးႀကီးလို မြန္းၾကပ္ေနသည္။ ”ေနပါ ဦး လူနာလား လူေသလား”ဟု ဒ႐ိုင္ ဘာက စိတ္မရွည္သလိုေမးလုိက္ သည္။ ထိုလူကလည္း ”လူနာ မဟုတ္ ဘူး။ လူေသပါ၊ လူေသ၊ လူေသ”ဟု အေမာတေကာေျဖသည္။ ထံုးစံ အတိုင္း သရဲမကိုေမးေငါ့ျပေနျပန္ သည္။ သရဲမကေတာ့ ဣေျႏၵရရပင္ တစ္ျဖည္းျဖည္ခ်င္း ေရြ႕လ်ားသြားလာ ေနသည္။ ဆံပင္ဖို႐ိုဖားရားေတြ လြင့္ဖြာဝဲလြင့္ေနသည့္ၾကားမွ မ်က္ ဝန္းေတြက ေဝဒနာလား၊ ေသာက လား။ ခံစားေနရဟန္ျဖင့္ မလွမ္းခ်င္ လွမ္းခ်င္လွမ္းလာေနသည္။ သူကား နိဗၺာန္ယာဥ္နားေရာက္ေတာ့ မ်က္ လႊာေလးခ်ၿပီး ရပ္ေနလိုက္သည္။
”ဘယ္မွာလဲ..အေလာင္းက”
”ဒီမွာေလ …ဒီမွာ …”
ထိုအမ်ိဳးသမီးက ၿခံဳလႊမ္းထား ေသာ ေစာင္အတြင္းကို ပုတ္ျပသည္။ ရပ္ေငးေနေသာ ကိုဂ်ာကင္က ႐ုတ္ တရက္ အသက္ဝင္လာသလို သူ႔နဖူး ကို လက္ဖေနာင့္ႏွင့္ ပုတ္လိုက္သည္။ ”က်ဳပ္က အေလာသံုးဆယ္မို႔ ဆရာ တို႔နားမရွင္းျဖစ္သြားတာထင္တယ္။ ဒီလိုဗ် …ရြာမွာ က်ဳပ္အမ်ိဳးသမီး ကေလးမီးဖြားေတာ့ ေပါင္ခ်ိန္မျပည့္ ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ သားဖြားဆရာမ စိတ္မခ်လို႔ ကေလးကို ၿမိဳင္ေဆး႐ံုမွာ သြားျပဆိုလို႔ လာခဲ့တာ။ ကေလးက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆံုးသြားတယ္ ေလ။ သူနာျပဳဆရာမေတြက ကေလး အေလာင္းကို ရင္ခြဲ႐ံုပို႔မေနဘူး။ ရင္ ခြင္ထဲထားၿပီး လူမျမင္ေအာင္ ေစာင္ ၿခံဳထားၿပီး နာေရးကားကို ေစာင့္ေန ဆိုလို႔ပါဗ်ာ” လို႔ ေျခဟန္လက္ဟန္ႏွင့္ ရွင္းျပသည္။
ေၾသာ္…အခုမွ ရွင္းသြားသည္။
”ရက္သားေလးပဲဗ်ာ။ ဒီမွာ ျမႇဳပ္ လိုက္ေရာေပါ့”လို႔ ဒ႐ိုင္ဘာက ေသခ်ာနားေထာင္ၿပီး အႀကံေပးလိုက္ သည္။ ”ကြၽန္မကလည္း သားေလးကို ဒီမွာမထားခဲ့ခ်င္ဘူး…”လို႔ က ေလးအေလာင္းကို ေပြ႕ပိုက္ထားသည့္ အမ်ိဳးသမီးက ညည္းေျပာေျပာ သည္။ ကိုဂ်ာကင္က ”ဒီမွာ ျမဳပ္ထား ခဲ့ဖို႔ဆိုတာ ဆရာရယ္ က်င္တူးတဲ့ သူေတြ အေလာင္းတစ္ေလာင္းကို က်င္းတစ္က်င္းတူးရင္ သံုးေသာင္းဆို လားမ်ား။ ကေလးကို ဒီမွာ ျမႇဳပ္ပစ္ ခဲ့တယ္ပဲ ထားပါေတာ့။ က်ဳပ္တို႔ မိသားစု ရြာျပန္ဖို႔က်ေတာ့ ခက္ေန ျပန္ေရာေလ။ အျပင္ကားလည္း ေခၚ မသြားႏိုင္ဘူး။ ဆရာတုိ႔အသင္းကား ပဲ အကူအညီေတာင္းရတာ…”လို႔ ဂ်ာကင္ႀကီးတကားကားျဖင့္ ရွင္းျပ သည္။ အဖြားႀကီးက ”ငါ့သားအဆင္ ေျပရဲ႕လား”ဟု အနားလာရပ္ရင္း ေျပာသည္။ ”ဟုတ္အေမ”လို႔ သူက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ဒ႐ိုင္ဘာက ကားေနာက္ပိတ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ၿပီး ”ဒါဆို တက္…တက္ …”ဟု ေျပာသည္။
သူတုိ႔မိသားစုႀကီး နိဗၺာန္ယာဥ္ ေပၚ တက္ၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးက လူေသအေလာင္းေတြကို ထည့္ပီး သည့္ စတီးလက္ကိုင္ဘန္းႀကီးေပၚ က ကေလးအေလာင္းကို ေပြ႕ပိုက္ ရင္း တက္ထိုင္လိုက္သည္။
ရြာေရာက္ေအာင္ နိဗၺာန္ယာဥ္ ကားကို အေတာ္ေမာင္းရသည္။ လမ္းကက်ဥ္းၿပီး ၾကမ္းသျဖင့္ ထိန္း ေမာင္းေနရသည္။ ၁ဝ မိုင္ေတာ့ အနည္းဆံုးရွိလိမ့္မည္ထင္သည္။ သဲ ေခ်ာင္းေတြကို ျဖတ္ေမာင္းရသလို လွည္းလမ္းေတြလည္း ျဖစ္ေအာင္ ေမာင္းရသည္။ ကုန္းဆင္းကုန္းတက္ ေတြကလည္းမ်ားမွမ်ား။ သည္လိုႏွင့္ သူတုိ႔ေျပာသည့္ ‘ယာျပင္ႀကီး’ဆိုသည့္ ရြာကိုေရာက္သည္။ ရြာထဲဝင္သည့္ ရြာလယ္လမ္းေရာက္ေတာ့ ကိုဂ်ာ ကင္က ကားကိုရပ္ခိုင္းသည္။
”ဆရာ ကားကိုဒီမ်ာ ရပ္ေပးပါ”
”ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေပါက္ဝ အထိ လိုက္ပို႔ေပးမယ္” လို႔ ကြၽန္ေတာ္ က ေခါင္းေရွ႕မွ မွန္ကာခ်ၿပီး ျပတင္း ေပါက္မွ ေခါင္းထုတ္ကာ ေျပာလိုက္ရ သည္။
”မဟုတ္ဘူးဆရာ။ က်ဳပ္တို႔ေန တာ ေတာတိုက္ထဲမွာရယ္။ ေဝးေသး တယ္။ ကားဝင္လို႔လည္းရမယ္မထင္ ဘူး။ ရပါတယ္ဆရာ။ က်ဳပ္တို႔ေျခ က်င္ဆက္သြားပါ့မယ္”လို႔ေျပာရင္း ကားေနာက္ပိတ္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္ သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ကားေနာက္ပိတ္ ကို ဖြင့္လွပ္ေပးလိုက္သည္။
”ေျဖးေျဖး …ေျဖးေျဖးဆင္း”
”ဆရာ ကားခေလး ဘယ္ ေလာက္လွဴရမလဲ”လို႔ သူကေျပာ သည္။ အေသေကာင္ကေလးႀကီးကို ေပြ႔ပိုက္ရင္း ေစာင္ပါးပါးတစ္ထည္
ၿခံဳထားသည့္ သူ႔အမ်ိဳးသမီးကလည္း စိတ္ဝင္စားဟန္ျဖင့္ သူ႔အနီးလာရပ္ သည္။ အဖြားႀကီးက ေျမြအေရခြံ အိတ္ႀကီးကို ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး ရပ္ ေငးေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္က မ်က္ခံုးတြန္႔ ၿပီး စဥ္းစားဟန္ျပဳလိုက္သည္။ မိသား စု ဝတ္စားဆင္ယင္မႈအရ စီးပြားေရး လြမ္းလ် ပင္ပန္းေနဟန္ရွိသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ အနည္းဆံုး တစ္ေသာင္းခြဲ၊ ႏွစ္ေသာင္း အလွဴေငြေကာက္ခံရမည့္ ခရီးတစ္ခုကို ငဲ့ညႇာေသာအားျဖင့္ ”ခင္ဗ်ားေစတနာ အေျခအေနေပး အရ လွဴခ်င္သေလာက္ လွဴပါ ဗ်ာ”ဟုသာ ေျပာလုိက္သည္။ စိတ္ အုိက္ေနဟန္ရွိေသာ သူတုိ႔မိသားစု စိတ္က်ပ္တည္းမႈေတြ အနည္းငယ္ေျဖ ေလွ်ာ့သြားဟန္တူသည္။
သူသည္ ဂ်ာကင္အကႌ်အိတ္ထဲ ကို အေရးတႀကီး လက္ႏိႈက္လိုက္ သည္။ ဟိုစမ္းသည္ေဖာ္ႏွင့္ ပ်ာယာ ခတ္ေနျပန္သည္။ ရွားရွားပါးပါး ေငြ ငါးေထာင္တစ္ရြက္ပဲ ထြက္လာ သည္။ ထပ္ရွာသည္။ ”ရွာမေနနဲ႔ ေလ။ အပိုပဲ။ ဒီငါးေထာင္တန္တစ္ ရြက္က်န္တဲ့ဟာ …”လို႔ သူ႔မိန္းမ က စိတ္မရွည္သလို ေျပာလိုက္သည္။
”ေအးပါဟာ ရွိမ်ားရွိေသးသ လားလို႔ပါကြာ”လို႔ ရွက္အမ္းအမ္းျဖင့္ ေျပာရင္း သူက ‘ဟက္ခနဲ’ ရယ္ေန သည္။ သူႏွင့္လိုက္ေလ်ာၿပီး မည္သူမွ် လိုက္မရယ္ေပ။ ”က်ဳပ္မွာဒါပဲ ရွိေတာ့တယ္”ဟု တိုးတိုးညင္းညင္း ေလးေျပာသည္။ အဖြားႀကီးက သူ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ သူ႔လက္ထဲက ‘ဆင္ျဖဴေတာ္’တစ္ေကာင္ကို ငံု႔ၾကည့္ ၿပီးမွ အၾကည့္ကို လြဲဖယ္သြားသည္။ သူထုတ္ျပေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္တစ္ ရြက္ကို ကြၽန္ေတာ္ငံု႔ၾကည့္မိသည္။ ”ဟင္း ကေလးက ဆံုးသြားလို႔သာေပါ့” ဟု သူ႔အေမက အျပစ္တင္သည့္ ဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ သူ႔ဘက္က ခြန္းတုန္႔မျပန္ေပ။ သူ႔ဘက္ကဘာမွ ျပန္ေျပာစရာမရွိ။ ရွိေနသည္မွာ ‘ဆင္ျဖဴေတာ္တစ္ေကာင္’။
”ကေလးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ကုန္ေနၿပီလဲ။ အေမသိပါတယ္”လို႔ သူ႔ ေခါင္းကို တဗ်င္းဗ်င္းကုတ္ရင္းေျပာ သည္။ ကြၽန္ေတာ္နားလည္လိုက္သည္။
”ကဲ လွဴမေနနဲ႔ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ အခမဲ့ကူညီတာလို႔ သေဘာထား လိုက္ပါဗ်ာ”
”ဟာဗ်ာ … မဟုတ္တာ ဆရာရယ္”လို႔ သူက အားနာဟန္ျဖင့္ သူဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ‘ဆင္ျဖဴေတာ္’ ကို ကြၽန္ေတာ့္ထံ အတင္းထိုးေပး သည္။ ကြၽန္ေတာ္က အတင္းထိုးေပး တာကို မယူပါ။ ”ဘာမွမျဖစ္ဘူး” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း ကားေရွ႕ေခါင္းတံခါး ကို ဖြင့္ရင္း ဟန္ျပင္ေတာ့ ေက်းဇူး ပါဆရာ။ အဆင္ေျပရင္ ဆရာတို႔ အသင္းကို ဒီထက္မက လာလွဴပါ့ဦး မယ္”လို႔ ေျပာသည္။ ”ကဲသြားၿပီ ေနာ္”လို႔ ကြၽန္ေတာ္က လက္ျပႏႈတ္ ဆက္သည့္တိုင္ သူသည္ ဆင္ျဖဴေတာ္ တစ္ေကာင္ကိုလက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ ထားဆဲရွိေသးသည္။
သို႔ျဖင့္ …
သူတုိ႔မိသားစုသည္ ကားေနာက္ ကဖုန္လံုးေတြၾကား မံႈဝါးေပ်ာက္ကြယ္ သြားတာကို ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲမွာ ျမင္ေနရသည္။ ထန္းေတာညိဳေတြ ၾကားထဲက သူတုိ႔ရြာကေလးသည္ လည္း ေဝးကြာက်န္ခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ကေလးအေလာင္းကို ေပြ႔ပိုက္ထား သည့္ သူ႔ဇနီးသည္လည္း ေပ်ာ့ေတာ့ အားနည္းေသာ ေျခလွမ္းေတြျဖင့္ ေတာတုိက္သိ႔ု ဦးတည္ကာ ေျဖးေျဖး ခ်င္း ေရြ႕လ်ားေနမည္။ အဖြားႀကီးက ေျမြအေရခြံအိတ္ႀကီး ရြယ္သယ္ လ်က္။ ဆင္ျဖဴေတာ္တစ္ေကာင္ ပိုင္ ဆိုင္ေသာသူက ေရွ႕က ဦးေဆာင္ လ်က္။ သူတု႔ိ က်က္စားရာ ေတာ တိုက္က ဘယ္ေလာက္ေဝးမည္မသိ။
ေၾသာ္ ရာဇဝင္ထဲမွာ ‘ဆင္ျဖဴ ေတာ္’ပိုင္သည့္ မင္းၾတားႀကီးေတြ ဘုန္းတန္ခိုးအာႏုေဘာ္ႀကီးမားလိုက္ သည္ျဖစ္ျခင္း။ ဥပေဒကဲ့သို႔ အာဏာ တည္ေသာ အမိန္႔အမွတ္ေတြ ထုတ္ ျပန္ခဲ့ေသာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေတြသည္လည္း ‘ဆင္ျဖဴေတာ္’အ႐ူး ထခဲ့ၾကဖူးသည္။ ဆင္ျဖဴေတာ္တစ္ ေကာင္သာ ပိုင္ဆိုင္ေသာ ကိုဂ်ာကင္ သည္လည္း ‘ေတာတိုက္’ေရႊနန္းေတာ္ သိ႔ု တေျဖးေျဖးေရြ႕လ်ားေနေလသည္။
ဒါေပမဲ့ …
ဆင္ျဖဴေတာ္ခ်င္း မတူပါေလ..
ညီညီေအာင္(ၿမိဳင္ၿမိဳ႕)
