ၾကဴးႏွစ္ဆုိတဲ့ ေတာမေရာက္ ေတာင္မေရာက္ စာေရးဆရာဟာ ကံအားေလ်ာ္စြာနဲ႔ပဲ စာေပေလာက ထဲ ကြၽမ္းထိုးလိမ့္က်ခဲ့ၿပီး။ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကနဲ႔ ေဝးခဲ့ရပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကထဲ ေရာက္ခဲ့ရင္ေတာ့။ ေမြး ရာပါေမာင္႐ုပ္ဆိုးမို႔ မင္းသားမျဖစ္ ႏုိင္ဘဲ။ ဇာတ္ရံ၊ ဇာတ္ပို႔၊ ဇာတ္ျဖည့္ extra တစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္လာမလား။ မင္းသားရဲ႕ အရက္ဝယ္၊ ၾကက္ဖမ္း၊ ပန္းကန္ေဆး ေခြး႐ုိက္ပဲျဖစ္လာ မလား။ မင္းသမီးရဲ႕ ထဘီေသတၱာ ထမ္းရတဲ့ ကပ္ဖား ယပ္ဖား ‘ေဂဖား’ gaffer (ေခၚ) အလုပ္ၾကမ္းအထမ္း သမားပဲ ျဖစ္လာေလမလားဆိုတာ ကေတာ့ ဘုရားရွင္သာ သိေတာ္မူ ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။
ရာဇဝင္ကို လွန္ရရင္ ၾကဴးႏွစ္ က ႐ုပ္ရွင္ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ ေမြးဖြား လူျဖစ္လာသူပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ေရႊ ေတာင္ၾကားရပ္ကြက္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာ မွာ အစိုးရ ႐ုပ္ရွင္ျမႇင့္တင္ေရး လုပ္ ငန္းႀကီးရဲ႕ ဧရာမစတူဒီယိုႀကီးရွိပါ တယ္။ အဲသည္စတူဒီယိုႀကီးနဲ႔ကပ္ လ်က္မွာ ဟာမက္တစ္ (အေနာက္ ျခမ္း)ဆိုတဲ့ လူေနရပ္ကြက္ကေလးရွိ ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္ျမႇင့္ တင္ေရးဌာနက ဝန္ထမ္းေတြ အမ်ား ႀကီးေနထုိင္ၾကသလို ဒါ႐ုိက္တာေန ဒြန္းဆုိတဲ့ အညတရ ဒါ႐ုိက္တာတစ္ ေယာက္လည္း ေနထုိင္ပါတယ္။ ဒါ ႐ုိက္တာ ေနဒြန္းဟာ အေဖ့မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္ ကြက္ကေလးက သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္စိမ္း စိမ္းစိုစိုနဲ႔မို႔ ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ အျပင္ အဝတ္အထည္ေရာင္းခ် အသက္ေမြးၾကတဲ့ (ယခုအေခၚအလွ ဖန္တီးရွင္) မိန္းမေလ်ာတစ္စုလည္း သူတို႔ဘာသာ သဘာဝ႐ုိး႐ုိးေအးေအး ပဲေနၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ မိန္းမလ်ာအုပ္စုဟာ ျပည္ေတာ္ခ်စ္ မင္းသားေရႊဘနဲ႔ ကာလသားတို႔ အသည္းစဲြမင္းသမီး ‘ေမရီျမ’တို႔ ေခါင္းေဆာင္ပါဝင္ၾကတဲ့ (ေယာ က်္ားေကာင္းပီပီ) ဆိုတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ ကားႀကီးမွာ အေရးပါတဲ့ ဇာတ္ရံ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၾကပါ တယ္။ ၾကဴးႏွစ္မွတ္မိတာကေတာ့ မ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္း ပိန္ပိန္ပါးပါး က ‘အၾကဴ’တဲ့။ ဝဝတုပ္တုပ္ဆံပင္ ေကာက္ေကာက္နဲ႔က ‘ေမာ္လီ’တဲ့။
သူငယ္ခ်င္းေတြကို အဲသည္ အေၾကာင္း အတိတ္ကိုလွန္ၿပီး ဇာတ္ ေၾကာင္းျပန္ေတာ့ …
”ဘိုၾကဴးရာ …အဲသည္က တည္းက မင္း အေျခာက္ေတြနဲ႔ ရင္း ႏွီးခဲ့ရင္ မင္းစာေရးဆရာျဖစ္မလာဘဲ နာမည္ႀကီးအလွဖန္တီးရွင္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္လာမွာ။ ဒါဆုိ ခုလို မမဲြေတာ့ဘဲ မင္းေရႊနဲ႔ေငြနဲ႔ တင္ပါးႀကီးတစ္ကား ကားနဲ႔ ေဘာျပားေဘာစိႀကီးျဖစ္ေန မွာ”လို႔ေတာင္ ရယ္သေရာ ေမာသ ေရာ ေနာက္ၾက၊ ေျပာင္ၾကေသးဗ်ာ။
(ေအာ္) လူဆုိတာ ကံတရားပစ္ ခ်ရာအတုိင္း သက္ရွင္လႈပ္ရွားၾကရာ တစ္ေန႔ၾက၊ (ၿပီးေတာ့) ေသၾကရတာ ေပကိုး။ ၾကဴးႏွစ္ဟာ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ ေဆာင္လည္း မျဖစ္ခဲ့ရပါဘူး။ မိန္းမ လ်ာဘဝလည္း မေရာက္ခဲ့ရပါဘူး။
ေမြးရပ္ေျမ ဟာမက္တစ္ကို သတိရတဲ့အထဲမွာ အတာကူးတဲ့ သႀကၤန္ကာလအေၾကာင္းေတြလည္း ပါသဗ်။ အခု ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္ ေထြ/ အုပ္႐ုံးရွိတဲ့ေနရာဟာ သႀကၤန္တြင္း ေရပက္မ႑ပ္ရွိတဲ့ ေနရာပဲ။ ေရက လည္း ေပါသလား မေမးနဲ႔။ စည္ပင္ (ျမဴနီစပယ္ေရပိုက္ႀကီး)ကို တစ္ေန႔ ကုန္ဖြင့္ေပးထားတာကလား။
ညဘက္ဆုိရင္ အက၊ အလွ၊ သဘာဝနဲ႔ သံခ်ပ္ထိုးၾကတဲ့ အင္မ တန္လွပခန္႔ညားတဲ့ကားႀကီးေတြ မ႑ပ္ေရွ႕မွာ လာရပ္ၾကၿပီး လာၾက ဆုိၾက၊ သံခ်ပ္ထိုးၾကသဗ်။ ‘ေရႊညာ သား’ဆုိတဲ့အဖြဲ႕က ထိုးတဲ့ သံခ်ပ္တစ္ ပိုဒ္ကို ခုထက္ထိ ၾကဴးႏွစ္မေမ့ေသး ပါဘူး။ ဘာတဲ့ …ဗ်ာ။ အမယ္ ဘုတ္ကဲ့၊ သူ႔ ခ်ည္ခင္။ ႐ုပ္ရွင္နယ္ တစ္ခြင္႐ႈပ္လွေခ်လား …။ အဲသ ဟာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ (၆ဝ) ေက်ာ္ က သံခ်ပ္ေနာ္ ခုထိ မွန္တုန္းပါက လား။ ဒါေၾကာင့္လည္း တခ်ဳိ႕ဆရာ ေတြက ”႐ုပ္ရွင္ဆုိတာ ရင္႐ႈပ္တဲ့ အလုပ္”လို႔ ရြဲ႕တဲ့တဲ့ေစာင္းေတာင္း ေတာင္းေျပာၾကတာ။
ကြၽဲေျခရာခြက္ေလာက္ပဲ က်ယ္ ၿပီး၊ ဝါးလံုးေခါင္းထဲ လသာေနတဲ့ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ေလာကမွာလည္း ‘အ မယ္ဘုတ္ကဲ့ သူ႔ခ်ည္ခင္’ျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာ ဘာမွ်မဆန္းဘူး။ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကသားေတြဟာ နတ္ျပည္က စု ေတလာၾကသူေတြမွ မဟုတ္တာဗ်ာ။ သူတို႔လည္း ပုထုဇဥ္ေတြ မဟုတ္ လား။ ဘာေျပာစရာလိုလဲဗ်ာ။
သြားေလသူ ‘အ႐ုိင္းဇာတ္ ေကာင္ရဲ႕ ဖခင္’ ကာတြန္းဆရာႀကီး ‘ေသာ္က’က ေျပာဖူးတယ္။ သူလည္း ငယ္ငယ္က ႐ုပ္ရွင္နယ္ထဲမွာ ေတာက္တိုမယ္ရ၊ အလုပ္နဲ႔ က်င္ လည္ခဲ့ဖူးသကိုး။
”ၾကဴးႏွစ္ရာ …နာမည္ႀကီး မင္းသား မင္းသမီးဆုိတာ ႐ုပ္ရွင္ထဲ မွသာ စံျပလူေကာင္းသူေကာင္းျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ။ အျပင္ေလာကမွာ ေတာ့ လူထဲက လူပါပဲ။ မင္းသား …နဲ႔ မင္းသမီး …တို႔ဆုိရင္ နယ္ထြက္ၾကတဲ့အခါ ဘာညာသာရ ကာေတြေပါ့”လို႔ ဆရာေသာ္က ေဖာက္သည္ခ်တာကို မွတ္သားဖူးပါ တယ္။
ျမန္မာဗီြဒီယိုေခတ္ဦးပိုင္းတုန္း ကလည္း နာမည္ေက်ာ္မင္းသားႀကီး ကိုယ္တုိင္ထုတ္လုပ္သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ ဗြီဒီယိုကားကို ပ်ဥ္းမနားဘက္ နယ္ ထြက္႐ုိက္ကူးၾကသတဲ့။ ဒါ႐ုိက္တာ လူငယ္နဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ မင္းသမီးႀကီး အေနအထုိင္ နီးစပ္လြန္းတာကို မနာ လိုတုိရွည္ျဖစ္တဲ့ ထုတ္လုပ္သူ မင္း သားႀကီးက ‘ပညာေပး’သတဲ့။ ပညာ ေပးပံုကေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ ‘တည္း ျဖတ္’တဲ့အခါမွာ မင္းသမီးႀကီးရဲ႕ အေကာင္းဆံုး သ႐ုပ္ေဆာင္ကြက္ ေတြကို ‘ျဖတ္’ ပစ္ခဲ့တာပါပဲတဲ့။ (ဤ သတင္းအခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပ သူကို ၾကဴးႏွစ္က ေရးမထားေသာ ဥပေဒ၊ စည္းမ်ဥ္းအရ ယေန႔အထိ တင္းက်ပ္စြာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ထားပါသည္) သဟာေၾကာင့္လည္း ႐ုပ္ရွင္ကို ရင္ ႐ႈပ္လို႔ ေခၚၾကတာ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕ ဗ်ာ။
ၾကဴးႏွစ္က ‘မေအေက်ာ္ ေဒြး ေဒၚလြမ္းသူ’ျဖစ္ပါတယ္။ ‘မ်ဳိးခ်စ္ စိတ္ဓာတ္ရွင္သန္ထက္ျမက္သူ’ လည္း မဟုတ္ရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆံုး ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ ေဆာင္ကို ေရြးပါဆုိရင္ အေမရိကန္ မင္းသားႀကီး ‘မာလြန္ဘရန္ဒို’ Marlon Brando ကို ေရြးပါတယ္။ အႀကိဳက္ဆံုးမင္းသမီးကို ေရြးဆိုရင္ မင္းသမီး ‘ဂ်ိန္းေဖာင္ဒါ’Jane Fonda ကို ေရြးပါတယ္။ အႀကိဳက္ ဆံုးဒါ႐ုိက္တာကို ေရြးျပပါဆုိရင္၊ အေမရိကန္ဒါ႐ုုိက္တာ ‘ပိုလန္စကီး’ Roman Polanski ကို ေရြးပါတယ္။ ဘာေျပာေျပာေလ ရွမ္းႀကိဳက္ရင္ ႏြားေခ်ာတာပဲ။ ကိုယ္တင္ရင္ ခုတင္ ေရႊနန္းပဲ။ ေလာကမွာ အမွန္တရား က လူႀကိဳက္နည္းပါတယ္။ ကိုယ့္ သည္းေျခခုိက္ ကိုယ္ႀကိဳက္တာပဲ အမွန္တရား ျဖစ္ပါတယ္။
ေတာသား၊ လယ္သမား၊ ဘုန္း ႀကီးေက်ာင္းထြက္ အစ္ကိုဝမ္းကြဲတစ္ ေယာက္ရွိတယ္။ ၾကဴးႏွစ္အိမ္လာ လည္ရင္း
ျမသန္းတင့္ဘာသာျပန္ ထားတဲ့ ‘စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး’ စာ အုပ္ထူႀကီး ၂ အုပ္ကိုေတြ႕ေတာ့ ..
”ဟ၊ စာအုပ္ႀကီးေတြက အထူ ႀကီးေတြပါကလား။ မင္း အဲဒါေတြ ဖတ္ၿပီးၿပီလား”လို႔ ေမးတယ္။
”အင္း ႏွစ္ေခါက္ေတာင္ဖတ္ၿပီး ၿပီ”လို႔ ၾကဴးႏွစ္က ေျဖေတာ့ အစ္ကို ဝမ္းကြဲက ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕တယ္။
”ဒါႀကီးေတြ ဖတ္ၿပီး မင္းအလံုး အရပ္တိုးလာသလား၊ အလကားဟာ ေတြပါကြာ။ ေခါင္းအံုးအိပ္ဖို႔ေလာက္ ပဲ ေကာင္းပါတယ္”
ၾကဴးႏွစ္ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔ လဲ သာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ စာေပ အႏုပညာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ သည္တုိင္း ျပည္မွာ ‘ကြၽဲပါးေစာင္းတီး’ေတြက အမ်ားသားကလားဗ်ာ။ ။
ၾကဴးႏွစ္
