ရန္ကုန္ ဘုမၼစိုးသည္ သက္တမ္းရင့္ ေဒဝတာ တစ္ပါးျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔၏အဖြဲ႕အစည္းမွ အႀကီးအမွဴးခ်ဳပ္ မိန္းမသား၏ ၾသဇာအာဏာကို မဆန္႔က်င္၊ မဖီဆန္ရဲ ေပ။ အႀကီးအမွဴးခ်ဳပ္မွာ စတုမဟာ ရာဇ္ နတ္မင္းႀကီး ၄ ပါးတို႔၏ အဆက္အႏႊယ္ျဖစ္ကာ ဘဒၵကမၻာတစ္ခြင္မွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူ ျဖစ္သည္။ အႀကီးအမွဴးခ်ဳပ္ကို တစ္ကမၻာလံုးက ဝသုႏၶေရဟု ေခၚေဝၚ ၾကသည္။
” ေမာင္မင္း ရန္ကုန္ကိုစားရ လိမ့္မယ္” ဟု ဝသုႏၶေရက မိန္႔ေတာ္မူသည္။
“ရန္ကုန္ကိုစားရမယ္ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕စားေပါ့ေနာ္ သခင္မ”
“ေမာင္မင္းက ၿမဳိ႕ရန္ကုန္ကို စားရမယ့္ ၿမဳိ႕စားေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အေခၚအေဝၚလြယ္ကူေအာင္ (စား) ရလိမ့္မယ္လုိ႔ သံုးတာ။ ေမာင္မင္းက ရန္ကုန္ကို စိုးမိုးေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ကမၻာဆံုးတဲ့အထိ ရန္ကုန္ေျမမွာ တည္မွီကပ္တြယ္ေနရမွာကြယ့္။ ရန္ကုန္ေျမကို တကယ္စားမယ့္၊ ဝါးမယ့္ပုဂၢဳိလ္ေတြက ၂၁ ရာစုက်မွ ေပၚလာမွာ။ ေလာ ေလာ ဆယ္ ငါ တုိ႔ က ရန္ကုန္ရဲ႕ မူလအစနာမည္ ျဖစ္တဲ့ (ႀတိဂုမၻ) ေခတ္ထဲမွာပဲရွိ ေသး တယ္။ ႀတိဂုမၻကေန ဒဂံုလို႔ ေျပာင္း လဲေခၚေဝၚၾကလိမ့္မယ္။ ၁၈ ရာစု ထဲေရာက္တဲ့အခါ အညာသားႀကီး တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဦးေအာင္ေဇယ်က ဒဂံုကုိ တုိက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ၿပီး (ရန္ကုန္) လုိ႔ နာမည္ေျပာင္းလဲပစ္ လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၂၁ ရာစု ေရာက္ရင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕မွာ အညာသားေတြ မ်ားလာလိမ့္မယ္။ လက္ ဖက္ရည္ဆိုင္လုပ္ငန္းနဲ႔ လမ္းေဘး မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ လုပ္ငန္းကို အညာသားေတြႀကီးစိုးလိမ့္မယ္”
“အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ ဘုမၼစိုးအလုပ္ကို အညာသားေတြဝင္မလုရင္ ကိစၥမရွိပါဘူး သခင္မ”
“အညာသားေတြက ဝင္မလုပါဘူး။ သို႔ေပမယ့္ အညာသားေတြထက္လက္သြက္တဲ့ မ်က္စိႀကီး၊ နားႀကီး အေကာင္ႀကီးႀကီး၊ အၿမီးရွည္ရွည္ လူတစ္စုကေတာ့ ေမာင္မင္းရဲ႕ ဘုမၼ စိုးရာထူး ကုလားထုိင္ကို ကိုင္လႈပ္ လာၾကလိမ့္မယ္။ အဲသည္ ေဟာကိန္း မွန္၊ မမွန္ ၂၁ ရာစု ပုေရာဟိတ္ တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ စံဇာဏီဘိုကို သြား ေမးစရာေတာင္မလိုဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္မင္းပူစရာမလိုဘူး။ ေမာင္ မင္းက ငါခန္႔အပ္တဲ့ မိုးက်ေရႊကိုယ္ပဲ။ ေမာင္မင္းရဲ႕ရာထူးက ကမၻာတည္ သေရြ႕မျပဳတ္ႏုိင္ဘူး”
ဤသုိ႔ျဖင့္ ေရွးအတီေတ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ကတည္းက ရန္ကုန္ကို စိုးမိုးလာခဲ့သည့္ ရန္ကုန္ဘုမၼစိုးမွာ ၂၁ ရာစုထဲသို႔ ဝင္လာကတည္းက
ဂနာမၿငိမ္စိုးရိမ္ေသာက မ်ားလာရေလသည္။ “အမွန္ေတာ့ ငါစိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရ တာက ၾကာပါၿပီကြာ။ အညာသားႀကီး ဦးေအာင္ေဇယ် ရန္ကုန္ကိုသိမ္းပိုက္ တဲ့ ကာလကဆို ရန္ကုန္ဟာ ၿပဳိင္စံရွားတဲ့ သဘာဝနယ္ေျမပဲ။ သစ္ပင္ ပန္းမန္ေတြနဲ႔ စိမ္းလို႔၊ စိုလို႔။ ေလ ေကာင္းေလသန္႔ကလည္း ရာခိုင္ ႏႈန္းျပည့္ သန္႔စင္ၿပီးသား။ အဲသည္တုန္းက ရန္ကုန္မွာေနၾကတဲ့ ဗမာ ေတြဟာ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈမျဖစ္ ေအာင္ ဝါးအိမ္ကေလးေတြနဲ႔ပဲ ေနၾကတာ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ေတြကိုေတာ့ ႐ိုေသေလးျမတ္ျခင္း လည္း ျဖစ္ေအာင္၊ တာရွည္လည္း တည္ၿမဲေအာင္ သစ္သားေတြနဲ႔ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ၾကတယ္။ အဲသည္တုန္းက ရန္ကုန္ဟာ သဘာဝနယ္ေျမစစ္စစ္ပဲ။ သဘာဝရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ျဖစ္တဲ့ က်ားႀကီးတစ္ ေကာင္ေတာင္ ေရႊတိဂံုေစတီေပၚ ဘုရားတက္ဖူးခဲ့ေသးသမႈတ္လား” ရန္ကုန္ဘုမၼစိုး ေျပာျပေနသည္ကို မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ ၿငိမ္သက္ စြာ နားေထာင္ေနခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ ႐ုကၡစိုးက ပင့္သက္႐ွဴသည္။
“ဟည္း…အစဥ္ထာဝရ မဟုတ္တဲ့ သခၤါရေတြ”
” ရန္ကုန္ကို ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ဝင္ေရာက္အျမစ္တြယ္ ေျခကုပ္ယူ ၾကကတည္းက ရန္ကုန္ဟာ ဘဝအက္ၿပီး အလွပ်က္ေတာ့တာပါပဲ။ ရန္ကုန္အေနာက္ျခမ္းကို တ႐ုတ္ ေတြက သိမ္းပိုက္ၾကတယ္။ အေရွ႕ ျခမ္းကိုေတာ့ ကုလားေတြက အပိုင္ သိမ္းၾကတယ္။ အဲသည္အေျခအေန က သည္ကေန႔အထိ အေျပာင္းအလဲမွ မရွိတာ။ ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္းမွာသည္ကေန႔အထိ တ႐ုတ္တန္းဆိုတာ ရွိေနတယ္။ တ႐ုတ္တန္းကို “ဘူးယို”ေတြက ျမန္မာလိုေတာင္ မေခၚၾကဘဲ China Town လို႔ ေခၚၾကသေလ။ ကုိလိုနီေခတ္တုန္းက ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္းဟာ အရက္ဆုိင္၊ စိမ္ရည္ဆိုင္၊ ဘိန္းခန္းေပါတဲ့ ဒုစ႐ိုက္နယ္ေျမ။ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္း မွာေတာ့ အလီမူလာဆိုတာ ရန္ကုန္ ရဲ႕ လိုဏ္ဘံုျမနန္းႀကီးေပါ့။ အဲသဟာ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ရဲ႕ ပေယာဂပဲ။ င႐ုိ႕ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျမန္မာေတြက အရက္ ေရာင္းတဲ့ဓေလ့မရွိဘူး။ ဇိမ္ခန္း ေထာင္တဲ့ အက်င့္လည္းမရွိဘူး။ အခုေတာ့ ဒင္း (သင္း) တုိ႔ လမ္းစ ေဖာ္ေပးလို႔ က်ဳပ္တို႔ေရႊျမန္မာေတြ စားေသာက္ဆုိင္လည္း ဖြင့္တတ္လာ ၾကၿပီ။ ေကတီဗီေတြလည္း ေထာင္စားလာတတ္ၾကၿပီ” ” အဲသဟာေတြက ကမၻာေျမရဲ႕ အဆင္တန္ဆာေတြ မဟုတ္လားဗ်” ဟု ရန္ကုန္႐ုကၡစိုးက မပြင့္တပြင့္ ေလသံ ျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္သည္။
” တယ္.. ငါ ကေလာ္လုိက္ရ။ လူၾကားလုိ႔မေကာင္းဘဲ ျဖစ္သြားျပန္ ေရာ့မယ္။ မင္းေျပာသလို ကမၻာေျမ ရဲ႕အဆင္တန္ဆာေတြ မဟုတ္ဘူးဟ။ အဝီစိကို တစ္ လမ္းသြားစနစ္နဲ႔ ေရာက္မယ့္ ဒုစ႐ိုက္ေတြနားလည္လား” “ဒုစ႐ိုက္နည္းက ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖုိ႔ လြယ္ကူသမႈတ္လားဗ်။ က်ဳပ္တို႔ ေပါက္ေဖာ္ႀကီး တိန္႔ေရွာက္ဖိန္ ေျပာသလို ေၾကာင္က ဘာအေရာင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၾ<ြကက္ခုတ္ဖို႔က အဓိက မဟုတ္လား။ တိုင္းျပည္စီးပြားေရး တိုးတက္ ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈသာအခရာဗ်”ရန္ကုန္ဘုမၼစိုးသည္ မိမိအား ဆန္႔က်င္ဘက္စကားေတြႏွင့္ ခြန္းတုံ႔ ျပန္ေနေသာ ရန္ကုန္႐ုကၡစိုးကို စားေတာ့မလို မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။
” ဘာကြ…တိုင္းျပည္စီးပြားေရး တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈ ဟုတ္လား။ နင့္ ကိုယ္နင္လည္း ျပန္ၾကည့္ဦး။ နင္ ကိုယ္တိုင္စုတ္ျပတ္သတ္ေနၿပီဟ”ရန္ကုန္႐ုကၡစိုးသည္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ အဝတ္အစားမရွိသလို ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားသည္။ ေတာင္ၾကည့္၊ ေျမာက္ၾကည့္ျဖင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ မ်က္လႊာခ် ညႇဳိးမႈိင္သြားသည္။ ” ဟုတ္ပဗ်ာ..ဟုတ္ပ။ အေဆာက္အအံုေတြ ေဆာက္တဲ့ အခါမွာလည္း သစ္ပင္ေတြခုတ္တာ ပဲ။ လမ္းခ်ဲ႕ရင္လည္း က်ဳပ္တို႔ကို ခုတ္ပစ္တယ္။ ဓာတ္တိုင္စိုက္ မီးႀကဳိး ေတြသြယ္ရင္လည္း က်ဳပ္တို႔ အခုတ္ ခံရတာပဲ။ ခုေခတ္လူေတြဟာ အရိပ္ ေနေန၊ အခက္ခ်ဳိးခ်ဳိး လုပ္႐ံုမက ေတာ့ဘူး။ ဘူဒိုဇာနဲ႔ထိုးၿပီး အျမစ္ပါ မက်န္ ကေလာ္ထုတ္ပစ္တာ။ ေၾကာက္ဖြယ္၊ လန္႔ဖြယ္ဘီလူးယကၡ နယ္ပယ္ႀကီးပါကလား ဟ႐ို႕” ရန္ကုန္ဘုမၼစိုးက ရန္ကုန္ ႐ုကၡစိုး စိတ္အားမငယ္ရေအာင္ ပခံုး ဖက္၍ ႏွစ္သိမ့္မႈေပးသည္။
” ငိုေတာ့ မငိုပါနဲ႔ ညီကေလးရာ။ တကယ္တမ္း ရင္ကြဲနာက်ေနရတာက အစ္ကို ဘုမၼစိုးပါ။ ဘုမၼစိုးဆိုတာ ပထဝီေျမႀကီးကိုေစာင့္ရတာ။ ၿပီးေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ရတဲ့အျပင္ စိုးမိုးကာကြယ္ေပးရေသးတာ။ ငါက အင္မတန္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္ ထက္ျမက္တဲ့ ပထမတန္းစား မ်ဳိးခ်စ္ ဝါဒီ အႀကီးစားႀကီးပါ ညီကေလး။ ႏုိ႔ေပမယ့္ ငါမလြန္ဆန္သာတာေတြ ရွိေနေတာ့ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး အိပ္ငိုက္ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရသကြ။ ငါပိုင္တဲ့ ပထဝီေျမလႊာေပၚမွာ ျမန္မာ ႏုိင္ငံမွာ ေပါက္ဖြားၾကတဲ့ တိုင္းရင္း သားေတြခ်ည္း ေနေစခ်င္တာေပါ့ ကြာ။ ျဖစ္ခ်င္တာက ဆႏၵ၊ ျဖစ္ေနတာက ဘဝဆိုတာလို တိုင္းရင္းသားမဟုတ္တဲ့ သတၱဝါေတြက င့ါေခါင္းကို ဖိနင္းထားၾကၿပီကြ။ တေလာကလည္း ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ေကာင္က စတိုးဆိုင္အသစ္ႀကီးမွာ အေရာင္းစာေရးေတြ အားလံုး ျမန္မာစကားမေျပာၾကဘူး
လုိ႔ ၾကားလိုက္ရတယ္”
” ဘာလဲ..သူတို႔က ဘဂၤါလီ စကားနဲ႔ ေျပာေနၾကတာလား”
” ျမန္မာစကားမေျပာတတ္လို႔ ဝယ္သူ Customer ျမန္မာေတြကို စကားတစ္လံုးမွမေျပာဘဲ ပစၥည္းတန္ဖိုးကပ္ထားတဲ့ စကၠဴကတ္ျပား ကေလးေတြကိုသာ လက္ညႇဳိးထိုးျပၿပီး ေရာင္းၾကသတဲ့။ ေငြအမ္းရ လြယ္ေအာင္၊ စကားမေျပာရေအာင္တစ္ခု၊ တစ္မ်ဳိး ငါးေထာင္က်ပ္ဆိုၿပီး Fix Price နဲ႔ ေရာင္းေနတာတဲ့။ သူတုိ႔က အသားမမည္းေတာ့ ဘဂၤါလီေတာ့ မဟုတ္ႏုိင္ဘူး ငါ့လူေရ..” မၾကာမီ ရန္ကုန္ဘုမၼစိုးႏွင့္ ရန္ကုန္႐ုကၡစိုးတုိ႔သည္ သူတို႔ဘံု ေပ်ာက္ၾကရေတာ့မည့္ အေရးကိစၥကို သိၾကားမင္းႀကီးအား တိုင္ၾကားရန္ နတ္တို႔၏ေနျပည္ေတာ္ရွိရာသို႔ တ႐ုတ္ေလေၾကာင္းလိုင္းျဖင့္ ထြက္ ခြာသြားၾကေလသည္။
ၾကဴးႏွစ္
