ဆင္ဆာအဖဲြ႕ဝင္တစ္ဦး
တေလာ ‘ျမန္မာေပါကားမ်ား ရပ္’ ဟု ေအာ္တာကတစ္မ်ဳိး၊ ျမန္မာ ကားမႀကိဳက္သူမ်ား၏ အသံကတစ္ မ်ဳိး ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမ်ား အေပၚ ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ ျပစ္ တင္တာေတြ မ်ားေနၿပီ မဟုတ္လား။
ျမန္မာဇာတ္ကား မႀကိဳက္လို႔ ႏုိင္ငံျခားဇာတ္ကား ၾကည့္မယ္ဆုိ လည္း ၾကည့္ၾကပါ။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ ကိုယ္ ၾကည့္တာပဲေလ။ ေျပာစရာ အေၾကာင္းမရိွပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မတို႕ ဆင္ဆာ အဖဲြ႕ဝင္ေတြခမ်ာ ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္၊ ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း၊ တာဝန္အရ ဗီဒီ ယိုေရာ၊ ႐ုံတင္႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားေတြ ေရာ ၾကည့္ေနရတာ စိတ္ေရာလူပါ ပင္ပန္းေနရၿပီေလ။
လူပင္ပန္းတာက တစ္ပတ္ကို ဗီဒီယို (၁၅) ကားေလာက္ ၾကည့္ရ တယ္။
႐ုံတင္ဇာတ္ကားႀကီးက (၄) ကား အနည္းဆံုး ၾကည့္ရတယ္။
လူ႔အခြင့္အေရး ဇာတ္ကားေတြ၊ ကာရာအုိေကနဲ႔ မိုက္ခ႐ိုဖလင္စတဲ့ ဆင္ဆာတင္သမွ် ဇာတ္ကားေတြ လည္း ရိွေသးတယ္။
ဗီဒီယုိဇာတ္ကား ၁ဝ ကားမွာ ေကာင္းတဲ့ဇာတ္ကားက တစ္ကား ေလာက္ပဲ ပါမယ္။ က်န္တဲ့ (၉) ကား ထဲမွာ သုံးစားမရတဲ့ ဇာတ္ကား (၅) ကားေလာက္ပါ တတ္တယ္။
တခ်ဳိ႕ဇာတ္ကားေတြက အ႐ုပ္ အသံမေကာင္းဘူး။
ဗီဒီယိုဇာတ္ကား တစ္ကားကို အနည္းဆံုး မိနစ္ ၉ဝ၊ တစ္နာရီခဲြ ေလာက္ေတာ့ ရိွသင့္တာေပါ့။
တစ္နာရီ ေက်ာ္႐ုံေလးရိွတဲ့ ဗီ ဒီယိုမ်ဳိး ရိွေသးတယ္။ ၾကည့္တဲ့ ပရိ သတ္ကို ေတာ္ေတာ္ေစာ္ကားတာပဲ။
အဆက္အစပ္ မရိွတဲ့ ဇာတ္ ကြက္ေတြနဲ႔၊ မေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္း ကို မလုပ္တတ္တဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္သစ္ ေတြ သံုးၿပီး အႏုပညာ၊ အတတ္ပညာ ႏံုခ်ာလြန္းတဲ့ ဒါ႐ုိက္တာေတြ႐ိုက္တဲ့ ဗီဒီယိုေတြကို ဆင္ဆာအဖဲြ႕ဝင္ေတြ ဟာ ေတာ္ေတာ္ သည္းခံၿပီး ၾကည့္ၾက ရတာမဟုတ္လား။
တခ်ဳိ႕ ဇာတ္ကားေတြဟာ ဒို႔ တာဝန္အေရး (၃) ပါးကလဲြၿပီး က်န္ တာဘာမွ မေကာင္းဘူးလို႔ မွတ္ခ်က္ ခ်ရမလို ညံ့ဖ်င္းသတဲ့။
ေမးခ်င္ပါတယ္။
အဲဒီ ဇာတ္ကားထုတ္လုပ္သူ ေတြဟာ ကိုယ့္ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ ခ်င္စိတ္ရိွရဲ႕လားလို႔။
ခုိးကူးေခြခ်ည္း အျပစ္မတင္ပါ နဲ႔။ ဗီဒီယိုေလာက က်ဆင္းတာဟာ အႏုပညာ ဝါသနာမပါဘဲ လုပ္စားဖို႔ ေလာက္သာ တတ္တဲ့ ထုတ္လုပ္သူနဲ႔ အညံ့စား ဒါ႐ိုက္ တာေတြေၾကာင့္ ဆုိ တာေရာ ထည့္ေျပာၾကပါဦး။
ဗီဒီယိုေလာက ပ်က္သြားၿပီ၊ ႐ုပ္ ရွင္ေလာက က်ဆံုးၿပီဆုိေပမယ့္ ဆင္ ဆာၾကည့္ဖို႔ ဇာတ္ကားေတြ တန္းစီ ေနတာကေတာ့ စဥ္းစားစရာပဲ။
အဲဒါလည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ ေကာင္းတာ၊ မေကာင္းတာထား။ အႏုပညာေျမာက္တာ၊ မေျမာက္တာ ထား။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြမွာ လူေတြ ႀကိတ္ ႀကိတ္တုိးေနတာကေ တာ့ ျမန္မာ႐ုပ္ ရွင္ၾကည့္ပရိသတ္ဟာ ေပါကားကိုမွ ႀကိဳက္ေနၾကတာလား…ရွင္။
မ်ားမ်ားေပါေလ ပိုက္ဆံပိုရေလ ျဖစ္ေနတာမဟုတ္လား။
ကဲ…ေျပာျပန္ရင္လည္း လြန္ ရာက်မယ္။
လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေပါ႐ုံမဟုတ္။ အကယ္ဒမီမင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ လည္း ေပါၾကသည္။
ဝါရင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္ႀကီးေတြ လည္း ေပါတာမွ ရစရာမရိွ။
ထို႔ေၾကာင့္ ‘ေပါကားမ်ားရပ္’ ဟု ထေအာ္ၾကရသည္အထိ ျဖစ္တာ လား။ ေပါကားေတြ ပိုက္ဆံရတာကို မနာလို မ႐ႈဆိတ္သူေတြက ေျပာၾက တာလား။
ခုေတာ့ ေဟာလိဝုဒ္၊ ေဘာလိဝုဒ္၊ ၿပီးရင္…ျမန္မာျပည္က ေပါလိဝုဒ္ လို႔ ေထာမနာျပဳျခင္း ခံခဲ့ရတာကို ေတာင္ သေဘာက်လက္ခံၿပီး ေပါ ကားေတြ ဆက္႐ိုက္ေ နၾကသည္ပဲေလ။
ျမန္မာေတြကလည္း ကိုယ္က သာမတီထြင္ႏုိင္တာ၊ သူမ်ား အတု လိုက္ခုိးဖို႔ေတာင္ အင္မတန္ ဝါသနာ ပါၾကတာဆုိေတာ့ ေပါကားတစ္ကား ပိုက္ဆံရရင္ အားလံုးေပါကားေတြ ခ်ည္း ႐ိုက္ၾကတာ မဟုတ္လား။
သရဲကား ပိုက္ဆံရရင္ သရဲ ကားကို အလုအယက္ ႐ိုက္ၾကတာ မဟုတ္လား။
ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်တာကို အျပစ္တင္ဖို႔လည္း မလိုပါဘူး။
ပိုဆုိးေနတာက အေျခာက္ကား ေတြ မ်ားေနတာေလ။ ေတာ္ေတာ္ မ်က္စိေနာက္စရာ ေကာင္းသည္။ ျမန္္မာဇာတ္ကားမွာ အေျခာက္ မပါရင္ မၿပီးဘူး ဆုိေတာ့ အေျခာက္ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္၊ အေျခာက္ အုပ္စုလိုက္ပါရာက ခုေတာ့ တစ္ရြာ လံုးအေျခာက္၊ သရဲဘဝမွာေတာင္ အေျခာက္သရဲတဲ့..။
အတုျမင္ အတတ္သင္ၿပီး ေနာက္ဆုိ ျမန္မာျပည္မွာ အေျခာက္ ေတြ ေပါမ်ားလို႔ ေယာက်္ားစစ္စစ္ ဆုိတာ ရိွမွ ရိွပါဦးမလားရွင္။
အဲဒီလို ေပါကားေတြ ၾကည့္ေန ရာက ခ်ီးက်ဴးစရာတစ္ခု ေပၚလာ တာကေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ ဒိန္းေဒါင္ ရယ္လို႔ နာမည္ႀကီးေနသူက မေမွ်ာ္ လင့္ဘဲ ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ ဇာတ္ကား တစ္ကား ႐ိုက္ခဲ့တာပါပဲ။
ဇာတ္ကားအမည္က ‘မယံုရင္ ပံုျပင္ေပါ့’ တဲ့။
ေကာင္းလိုက္တဲ့ဇာတ္ကား။
က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္လို ေနရာ မ်ဳိးမွာေနတဲ့ မိသားစုေတြရဲ႕ သဘာဝ၊ အဲဒီထဲမွာ က်ပ္မျပည့္၊ ဥာဏ္စဥ္ မမီတဲ့ သားကို ရွာေဖြေကြၽးေမြး ႐ုန္း ကန္ေနရတဲ့ မုဆုိးဖို ၊ ေရခဲမုန္႔ေရာင္း သူနဲ႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ဘဝကို ႐ုန္းကန္ရ တဲ့ ဘဝတိုုက္ပဲြအေၾကာင္းကို ႐ိုက္ ကူးထားတာပါပဲ။
အဲဒီဇာတ္ကားမွာ ဇင္ဝိုင္းတစ္ ေယာက္ကေတာ့ အကယ္ဒမီရမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။ ကံေကာင္း ရင္ ဒါ႐ိုက္တာဆုလည္း ရႏုိင္တယ္။
ဇာတ္ကား ေၾကာ္ျငာတယ္ အေျပာခံ ရမွာစိုးလို႔ အဲဒီဇာတ္ကားအေၾကာင္း ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္ေတာ့မယ္။
အဲဒီလို ဇာတ္ကားေကာင္းေလး ေတြ ႐ိုက္ရဲတဲ့ သတိၱမ်ဳိး ရိွပါေစလို႔ …။
ဆင္ဆာအဖဲြ႕ဝင္တစ္ဦး
