ၾကာေတာ့လည္း ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီတုန္းက ေနစရာ အိမ္မရွိေတာ့ ရတဲ့ဝင္ေငြေလး နဲ႔ ေနစရာအိမ္ေလးလိုက္ရွာတာ။ျပႆနာက ကြၽန္ေတာ့္ညီ ေက်ာင္းဆရာလုပ္တာက ေတာင္ဒဂံုမွာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အလုပ္က ၿမဳိ႕ထဲမွာ။ အဲဒီေတာ့ ေတာင္ဒဂံုနဲ႔ လည္းမေဝး၊ ၿမဳိ႕ထဲနဲ႔လည္း သိပ္မကြာတဲ့ေနရာ ေရြးရတာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ့္မွာကလည္း ေငြကသိပ္ရွိလွတာမဟုတ္ဘူး။ ရွိတဲ့ေငြေလးနဲ႔ကလည္း ေနရာေကာင္းေကာင္း မေရြးႏုိင္ဘူးေပါ့။ ၿမဳိ႕ထဲသိပ္ကပ္သြားရင္လည္း အိမ္ေစ်းက မနည္းဘူးေလ။ ဒီၾကားထဲ ကိုယ္ေတြက အိမ္ဆိုရင္ ေျမနင္းရမွ အိမ္ထင္တာ။ တိုက္ခန္းက် မႀကဳိက္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ရွိတဲ့ေငြေလးမကုန္ခင္ အိမ္လိုက္ရွာရတာ။ ေျမာက္ဒဂံုမွာေတာ့ ေတြ႕ပါရဲ႕။ ေျမာက္ဒဂံုက် ေတာင္ဒဂံုနဲ႔နီးတာမွန္ေပမယ့္ ၿမဳိ႕ထဲ က်ေဝးျပန္ေရာ။ သဃၤန္းကြၽန္းမွာလည္းရွိတာ။ ဒါေပမဲ့ သူက်ေတာ့ ေျမခ်ည္းပဲရမယ္။ အိမ္မပါျပန္ဘူး။ ရွိတဲ့ေငြေလး နဲ႔ ေျမဝယ္လုိက္ၿပီထားဦး။ အိမ္က် ဘာနဲ႔ေဆာက္မွာတုံး။ အိမ္မရွိလို႔ အိမ္ဝယ္ပါတယ္ဆိုမွ။ ဒီလုိနဲ႔ ထပ္ရွာေတာ့ တာေမြနား မွာ ေတြ႕ျပန္ေရာ။ တာေမြဆိုေတာ့ သိပ္မဆိုးဘူးေပါ့။ ၿမဳိ႕ထဲနဲ႔လည္း သိပ္မေဝး၊ ေတာင္ဒဂံုကိုလည္း သြားရအဆင္ ေျပတယ္ေလ။ အိမ္ေလးကလည္း သိပ္မဆိုးဘူး။ သြပ္မိုး၊ ထရံကာေလးေပါ့။ အက်ယ္ကေတာ့ ဆယ္ေပသာသာ ရယ္။ ေစ်းေမးၾကည့္ေတာ့ ကိုယ့္မွာ ရွိတာထက္ နည္းနည္းေလးပိုလို႔ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနရာေလးႀကဳိက္လုိ႔ ေငြထပ္ရွာၿပီး ဝယ္မယ္ဆိုမွ အိမ္ကေျမဂရန္အတိအက်မရွိဘူး။ ဂရန္အတိအက်မရွိေတာ့ မဝယ္ရဲဘူးေလ။ ေတာ္ၾကာ လာဖ်က္ခုိင္းရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မွာတံုး။ ကိုယ့္မွာ ဒီေလာက္ေငြပမာဏကို မနည္းျခစ္ျခဳတ္ရွာေဖြထားရတာ။ ဒီလိုနဲ႔ ထပ္ရွာရင္း၊ ရွာရင္းနဲ႔ သုဝဏၰမွာ တစ္ေနရာေတြ႕တယ္။ ၿမဳိ႕ထဲနဲ႔လည္း သိပ္မေဝးတဲ့ အေနအထား။ ေတာင္ဒဂံုသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သာသာယာယာေပါ့။ ေျမကေတာ့ ဆယ္ေပနဲ႔ေပ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ရွိတာေပါ့။ အက်ယ္ဆယ္ေပ၊ အလ်ားေပ ေျခာက္ဆယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ကေလးပါ ပါတယ္ဆိုတာေၾကာင့္ သေဘာက် သြားတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ အိမ္ကိုသြားၾကည့္မယ္ဆို ၿပီး ပြဲစားနဲ႔ခ်ိန္းလိုက္တယ္။
” ေနရာေလးက သိပ္မဆိုးဘူး။ လမ္းမေဘးတင္၊ သြားရလာရ လြယ္တာေပါ့။ ကြၽန္မတို႔ေတာင္ ႀကဳိက္လြန္းလို႔။ ေငြမတတ္ႏုိင္လုိ႔သာ”
ပြဲစားကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ကို ေျပာလာခဲ့တာ။ “ေျမအေနအထားကလည္း ဆိုင္ပဲဖြင့္ဖြင့္၊ လူပဲေနေန ေရႊခ်ည္းပဲ”
ကုိယ္လည္း သူေျပာသမွ် နားေထာင္ၿပီး အားေတြရေနေတာ့တာ။ ေျပာလာသမွ် အိမ္ကဘယ္လို ေကာင္းေၾကာင္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္က ဘယ္လိုေကာင္းေၾကာင္းေတြပါ ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္သြားၾကည့္မွ တက္တက္စင္ေအာင္လြဲေနေၾကာင္း သိရတယ္။ ေျမကေတာ့ ဟုတ္တယ္။ သူ ေျပာတဲ့အတုိင္း ဆယ္ေပ၊ ေပေျခာက္ ဆယ္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အိမ္က သံုးစားမရေအာင္ ရြဲၿပဲေနၿပီ။ ၾကမ္းျပင္ေတြကအစ ေပါက္ၿပဲေနတဲ့အျပင္ သြပ္မိုးေတြက လန္ပ်ံေနၿပီ။ ထရံေတြကလည္း က်ဳိးတိုးက်ဲတဲနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ေနလို႔မရတဲ့ အေနအထားပါ။ခုနက ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ေျပာလာတဲ့ ပြဲစားကလည္း အခုမွ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ ျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္က သူလည္း ဒီအိမ္ကို မၾကည့္ ဖူးဘူး။ ေနရာၾကည့္ၿပီးေတာ့သာ ရမ္းသမ္းရႊီးလာတာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လည္း အိမ္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ..
” ခင္ဗ်ားဗ်ာ..အိမ္က ဒီေလာက္စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာ ဘယ္လိုေနလို႔ရမွာလဲ။ ဘာေကာင္းတာရွိလုိ႔လဲ။ ေျပာတာနဲ႔ တျခားစီ”
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔စကားကို ပြဲစားက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ လုိက္ၾကည့္တယ္။ ေကာင္းကြက္ရွာေနတာျဖစ္ မယ္။ အေတာ္ၾကာမွ အိမ္ေရွ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းသာအားရနဲ႔ “ဟယ္..ၾကည့္စမ္း၊ အိမ္ေရွ႕ မွာ ပိႏၷဲပင္ႀကီး။ ဟင္..အသီးေတာင္သီးေတာ့မယ္။ တန္တယ္၊ တန္တယ္..ဒီေစ်းနဲ႔တန္တယ္” ဆိုၿပီး မေကာင္း ေကာင္းတာ ရွာႀကံေျပာသြားတာ။ ပိႏၷဲပင္က ပိႏၷဲသီးသီးတာနဲ႔ ဒီအိမ္ႀကီးက တန္ေရာလားေပါ့။ အခုလည္း စဥ္းစားမိတယ္။ အိမ္ႀကီးကေတာ့ ေဟာင္းေနတုန္းပဲ၊ ၿပဳိပ်က္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္မေန အေကာင္းေျပာခ်င္လုိ႔ အိမ္ေရွ႕က ပိႏၷဲပင္ႀကီး အသီးသီးတာ ထုိုင္ေစာင့္ေနမိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပိႏၷဲပင္ကလည္း ပိႏၷဲသီးကို မသီးႏုိင္ေသးဘူး။ သီးၾကည့္ပါလား.. ” ေဟ့..တန္တယ္ေဟ့။ အိမ္သာမေကာင္းတာ၊ ပိႏၷဲသီးေတြ သီးေနၿပီ။ တန္မွတန္” လုိ႔ ထေအာ္ မိမွာပါ။ ဘာမဆိုင္ ညာမဆုိင္ေပါ့။
အၾကည္ေတာ္
