တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက ဖုန္းေခၚသံၾကားရလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားေပမယ့္ ယခုအခ်ိန္အထိ ဖုန္းေခၚသံ မၾကားရပါ။ စာေရး စားပြဲေပၚမွာ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဆရာေဇာ္ ေဇာ္ေအာင္၏ ႐ိုမန္႔တစ္အလြမ္း၊ ဆည္းဆာျဖဴ၊ သရဖူေဆာင္းပါးမ်ားလြမ္းလို႔ေရးတဲ့ ကဗ်ာအစရွိသည့္ စာအုပ္မ်ားကို ေတြ႕ရမွာျဖစ္ၿပီး ထပ္မံ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ဆရာပါရဂူ၏ ဓမၼဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ေနသြားနည္း၊ အတတ္ပညာဆရာႀကီး ဂိုအင္ကာ၏ ဓမၼေရအလ်ဥ္ၿမိဳင္(ေဖၿမိဳင္ ဘာသာ ျပန္)၊ ဆန္းလြင္၏ ေရႊေတာင္တက္ ဒႆန စာအုပ္တို႔ကို ေတြ႕ရမွာျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာသုခမိန္လိႈင္၏ ဘဏ္ဓားျပႏွင့္ ျမန္မာကဗ်ာ ၂ဝ၁၅ တို႕ကို ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။ စာ အုပ္စင္ေပၚမွာေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ား၊ ဘာသာေရး စာအုပ္မ်ား၊ မဂၢဇင္းအေဟာင္းမ်ားရွိေနၾကပါသည္္။
အခန္းထဲမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းစာအုပ္ေတြႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ တိတ္ဆိတ္ေန ေသာ အသံကို ၾကားရတတ္သတဲ့။ ယခုအခ်ိန္အထိ စာဖတ္ခ်င္သည္။ စာေရးခ်င္သည္၊ ရသေျမာက္ အက္ ေဆး တစ္ခုခုေရးခ်င္သည္။ ဓမၼေရ အလ်ဥ္ကို နားလည္ခ်င္သည္။ အသံ မျမည္ေသာ အသံမ်ားကို ၾကားႏိုင္ စြမ္း ရွိပါသလား။ အေလ့အက်င့္ အျပင္ အဆင္အက်င့္အႀကံႏွင့္ အမ်ားႀကီးဆိုင္သည္ဟု ယူဆခ်င္ပါ သည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက ဖုန္းေခၚသံၾကားရလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားေပမယ့္ ဖုန္းေခၚသံမၾကားရပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရႊစြန္မင္း စကား ဝိုင္းအဖြဲ႕သားမ်ားသည္ အလြန္အလုပ္႐ႈပ္၏။ ေမာင္သစ္ဦး (ျမစ္ေျခ) သည္ စာသင္ျခင္း၊ မဂၢဇင္း ထုတ္ျခင္း ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္၏။ ရဲရင့္ ပိုင္ေအာင္ သည္ ေသြးအလွဴျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္၏။ ဆရာစိုးႏိုင္ (မႏၲေလး) တကၠသိုလ္ သည္ သုေတသနလုပ္ျခင္း၊ ကဗ်ာေရး ျခင္း၊ ေဆာင္းပါးေရးျခင္းမ်ားျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္၏။ တစ္ခါတစ္ခါ မဖိတ္ ေခၚဘဲ ေရာက္လာတတ္ေသာ ျပႆနာမ်ားကိုလည္း ပညာရွိႀကီး ေနရာက ေျဖရွင္းေပးရတတ္ေသး၏။ ဆရာေတာ္ တကၠသိုလ္ေတဇာလင္း သည္ တရားေဟာ၏။ စာအုပ္ေတြ ေဟာတစ္အုပ္ေဟာတစ္အုပ္ထုတ္၏။ ေမာင္စိုးသစ္ (မႏၲေလး)ႏွင့္ မင္းနဒီခ တို႔သည္ သူတို႔၏ သက္ဆိုင္ရာ အလုပ္မ်ားျဖင့္ အၿမဲ ႐ႈပ္ေန၏။ ေနသည္ အေရွ႕က ထြက္၏။ အေနာက္ကို ဝင္၏။ ၾကည့္ မေနအားေပမယ့္ ဤသို႔ပင္ လည္ပတ္ ေနလိမ့္မည္။ တစ္ေယာက္ ေယာက္ဆီက ဖုန္းေခၚသံၾကားရ လိမ့္မည္ဟု ထင္ထားေပမယ့္ ယခု အခ်ိန္အထိ ဖုန္းေခၚသံ မၾကားရပါ။
ျပတင္းေပါက္က ၾကည့္ေတာ့ အုန္းပင္၏ အုန္းလက္မ်ားကို ျမင္ရ သည္။ ပိန္ရွည္ရွည္ ဒန္႔သလြန္ပင္လည္း ေလထဲမွာ လူးလူးလြန္႔လြန္႔၊ မန္က်ည္းပင္ကေတာ့ အံု႔အံု႔ဆိုင္း ဆိုင္း၊ ေျမာက္ဘက္ ျပတင္းေပါက္မဟုတ္ ဘဲ အေရွ႕ဘက္ျပတင္းေပါက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ရွမ္း႐ိုးမကို ေရးေတး ေတးျမင္ရသည္။ အေမွာင္ထုအနည္း ငယ္ရွိေနလို႔ ဘုရားေစတီ ထံုးျဖဴျဖဴ ေၾကာင့္သာ နည္းနည္းထင္ေနသည္။ လမ္းထဲမွာ ဆိုင္ကယ္သံမ်ားသြား လာေနသံၾကားရသည္။ ကေလးမ်ား ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနေသးသည္။ စက္ဘီးကို ေထာင္ၿပီး စီးသူစီး၊ စက္ဘီးကို အေျပးစီးသူစီးႏွင့္သူတို႔၏ အပူ အပင္ကင္းမဲ့မႈကို အားက်မိ သည္။ အေတာ္ၾကာ စာက်က္မည္။ အိပ္မည္။ မနက္ေစာေစာထမည္။ ေက်ာင္းသြားမည္။ ဟိုတုန္းက မိဘ ရင္ခြင္ ေက်ာင္းေနစဥ္ကို သတိရမိ သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ ရွားခဲ့ေသာ ဘဝကို သတိရမိသည္။ အလုပ္ကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ခဲ့ၾက ေပမယ့္ ပင္စင္အေပးခံခဲ့ရသည့္ (ကုန္တိုက္ေကာ္ပိုေရးရွင္း ဝန္ထမ္း ဘဝ)ကို သတိရသည္။ အခန္းမီးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားသည္။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ မိမိလက္ ၏ အေရျပားမ်ား တြန္႔႐ႈံ႕ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ ဇရာ၏အရိပ္အေရာင္ ေပမ်ားလား။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဆီက ဖုန္းေခၚသံ ၾကားရလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားေပမယ့္ ယခုအခ်ိန္အထိ ဖုန္းေခၚသံ မၾကားရပါ။
ေမာင္ၾကည္သာ (ေတာင္တြင္း)
