ရန္ကုန္အိုပယ္သည္ အပယ္ခံဘဝသို႔ ေရာက္ရွိသြားၿပီး ေနာက္ ဘာတာဝန္မွမရွိေတာ့သျဖင့္ လြတ္လပ္မႈကို အျပည့္အဝခံစားကာ ကေလကလြင့္တစ္ေယာက္ကဲ့သုိ႔ ဟိုသြားဒီလာ အခ်ိန္ျဖဳန္းလ်က္ရွိေလ သည္။ သူက သူ႔ကိုယ္သူ ကဗ်ာဆန္ဆန္ Stray- bird ေလလြင့္ငွက္ငယ္ (သို႔မဟုတ္) ငွက္ေတေလ ဟု ဂုဏ္ယူစြာ သမုတ္လိုက္ေသး၏။ အထက္ပါ အဂၤလိပ္စာတန္းႏွင့္ ျမန္မာစာလံုးပါေသာ တီရွပ္ႀကီးကိုဝတ္ကာ လူၾကားထဲမွာ ကိုး႐ိုးကားရား ေလွ်ာက္သြားေနျပန္သည္။
“ေနာင္ႀကီးက ေလလြင့္ငွက္ ငယ္ဆိုေတာ့ မိုးႀကဳိးငွက္ငယ္အဖြဲ႕လို အဆို၊ အကေတြ ဘာေတြရ သလား” ဟု ခပ္ေနာက္ေနာက္ လူ႐ႈပ္တစ္ေယာက္က ေမးရာ ရန္ကုန္ အိုပယ္သည္ သူ႔ကိုအလွဖန္တီးရွင္ ေတြႏွင့္ မွားရက္ေလျခင္ ဟု ရွက္လည္းရွက္၊ ေဒါသလည္း ျဖစ္သြားသည္။ လူ႐ႈပ္ကို ဆြဲထိုးေတာ့မလို ၾကည့္လိုက္ကာ” အဆို၊ အကေတာ့ မရဘူး။ အထိုးအႀကိတ္ေတာ့ ရတယ္။ မင္း ေရွ႕သြားေတြ တစ္ၿပံဳလံုးကြၽတ္ထြက္ မသြားခ်င္ရင္ မင္းလစ္ေတာ့” ဟု လက္သီးကိုေျမႇာက္ျပရင္း ရွက္ရမ္း ရမ္းလိုက္သည္။ ” အလကား ငတံုး၊ ငါ့လို အိုပယ္ကို ႐ိုေသေလးစားရ ေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ အိုပယ္ဆိုတာ နာမည္ဆိုးေပမယ့္ အိုပယ္မွာ သမိုင္းရွိတယ္။ မအိုခင္က တိုင္းျပည္ နဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ မေနမနား အက်ဳိး ေဆာင္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းမွတ္တမ္းရွိတယ္။ ငါက အိုနာက်ဳိးကန္းမွ မဟုတ္တာ။ ငါက အရည္က်ဳိလည္းမဟုတ္ဘူး။ ငါက အိုပယ္..လြတ္လပ္တဲ့ အိုပယ္’ ဟုလည္း ရန္ကုန္အိုပယ္က မာနအေတြးျဖင့္ ေျခဖ်ားေထာက္မိ ျပန္သည္။
ရန္ကုန္အိုပယ္သည္ လမ္းသလားေနရင္း လမ္းေဘးမွာ ကာလ ၾကာရွည္စြာ ရပ္တန္႔ထားရသျဖင့္ သံေခ်းကိုက္ ညစ္ပတ္၊ အဆင္းမလွ ႐ုပ္လံုးမေပၚေတာ့ေသာ ဟီးႏိုး ဘတ္စ္ကားအေဟာင္းႀကီးတစ္စီးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ‘ေၾသာ္.. အိုပယ္ ႀကီးပါလား” ဟု ရန္ကုန္အိုပယ္က ႏႈတ္ဆက္လုိက္ရာ ဟီးႏုိးအေဟာင္း ႀကီးက “အိုပယ္ဘဝကေန သံရည္က်ဳိ စက္႐ံုေရာက္ၿပီး အရည္က်ဳိဘဝကို စုေတရေတာ့မွာပါ င့ါလူ။ ငါ့လူ ေကာ..အရည္က်ဳိဘဝ ဘယ္ေတာ့ ေရာက္မွာတံုး” ဟု တံု႔ျပန္ ေမးခြန္းထုတ္သည္။
” ဟက္..ဟက္..ဟက္ ရန္ကုန္အိုပယ္ဆိုတာ နာမည္သာ ဆိုးတာ ငါ့ေကာင္ႀကီးရဲ႕။ တကယ့္ တကယ္က်ေတာ့ တာဝန္မဲ့လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးေနတဲ့ ငွက္ေတေလပဲ။ ငါ့ အက်ႌက ဒီဇိုင္းကိုၾကည့္ပါလား” “င႐ို႕ အိုပယ္ေတြကေတာ့ မနိပ္လွပါဘူး င့ါလူရာ။ လုပ္ႏုိင္ကိုင္ ႏုိင္ၾကတဲ့အရြယ္မွာ အစိုးရက မတရားဖိခိုင္းလိုက္၊ ပုဂၢလိကလက္ထဲ ေရာက္ေတာ့လည္း ဖြတ္ဖြတ္ေၾကေအာင္ နင္းခုိင္းခဲ့တာကြ။ ခုိင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အာဟာရလည္း ဝေအာင္မေကြၽး၊ အနာေရာဂါမကပ္ ေရာက္ေအာင္ ႀကဳိတင္ကာကြယ္တာ မ်ဳိးလည္းမရွိ၊ အားေဆးလည္းမသြင္း၊ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းအသစ္ အစား ထိုးေပးတာမ်ဳိးလည္းမလုပ္နဲ႔ ေငြဝယ္ ကြၽန္လို ပစ္စလက္ခတ္ ထားခဲ့ၾက တာကလား။ ဒီေတာ့ င႐ို႕မွာ ေရာဂါေဝဒနာ ၉၆ ပါးမကေတာ့ဘဲ ေရာဂါ ေဝဒနာအမ်ဳိးေပါင္း ၉၆ဝ ေလာက္ နဲ႔ ကားသခ်ဳႋင္းကို ေရာက္ရေတာ့မွာ။ ၿပီးရင္ အရည္က်ဳိေပါ့လကြာ။ ဘယ္ အစိုးရတက္တက္လူဟာလူပဲကြ။ မ်ားမ်ားခိုင္းၿပီး အျမတ္မ်ားမ်ားရ ေအာင္ လုပ္ခ်င္ၾကတာခ်ည္းပဲ။ အခုိင္းခံဘက္ကို စဥ္းစားေပးတာမ်ဳိး မရွိဘူး” ရန္ကုန္အိုပယ္သည္ ဟီးႏိုး ဘတ္စ္အေဟာင္းႀကီး၏ ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္လိုက္ၿပီး..
” ငါ့ေကာင္ႀကီး ေတာ္ေတာ့။ ပါးစပ္မဟနဲ႔ေတာ့။ အစိုးရဆိုတဲ့ စကားတစ္လံုးနဲ႔တင္ မင္းဒုကၡမ်ား သြားမယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္အၾကည္ညဳိ ပ်က္ေစမႈဆိုတဲ့ ပုဒ္မႀကီးက ဘယ္ ေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္းလဲဆို တာ မင္းအသိသားနဲ႔။ ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရမေျပာနဲ႔၊ တုိင္းေဒသႀကီး အစိုးရဆိုတာေတာင္ အလြန္အာဏာ ျပင္းတဲ့ ေခတ္ႀကီးေနာ..မင္း စကားေျပာရင္ အစိုးရဆုိတာ မပါေစ နဲ႔။ အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္” ဟု သတိ ေပးလိုက္၏။ ဟီးႏုိးဘတ္စ္ကား အေဟာင္းႀကီးက အရည္က်ဳိဘဝ ေရာက္ေတာ့ မွာမုိ႔ ေသမထူး ေနမထူးစိတ္ဝင္ေနသည္။
” ဒီအစိုးရဟာ ျပည္သူလူထု တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရေတြ။ ျပည္သူလူထုေဝဖန္တာကို အေရထူထူနဲ႔ ခံႏုိင္ရမွာေပါ့။ ရန္ကုန္မွာ Traffic ျပႆနာျဖစ္ေန တာ ကုိယ္ပိုင္ကားေတြ မတရားမ်ားေနလို႔ကြ။ အခုေတာ့ င႐ို႕ဘတ္စ္ကား အိုေတြကို ျပႆနာလွည့္ရွာၿပီး အိုပယ္စာရင္းထဲ သြင္းပစ္တယ္။ င႐ို႕ကသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပည္သူ လူထုကို ခရီးသြားဝန္ေဆာင္မႈ အျပည့္ေပးခဲ့တာကြ။ ကိုယ္ပိုင္ကား ေလးေတြဆိုတာ လူနည္းစုဇိမ္ခံ ေလာက္ဖို႔ပဲအက်ဳိးျပဳတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဇိမ္ခံကားလို႔ေခၚတာ။ ျပည္သူလူထု အမ်ားစုႀကီးကို နိစၥဓူဝ အက်ဳိးျပဳေန တာ င႐ို႕ဘတ္စ္ကား အစုတ္ႀကီးေတြကြ။ င႐ို႕ဟာ အေနစုတ္ေပမယ့္ ေရႊ ထုပ္တဲ့ျမပဝါေတြပါကြာ..” အိုပယ္ ဟီးႏုိးဘတ္စ္ကားႀကီး ခမ်ာ ေျပာရင္းေျပာရင္း စိတ္ထိခိုက္ဟန္ျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားရစ္ဝဲလာရွာသည္။
ရန္ကုန္အိုပယ္သည္ သူ၏ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းလိုျဖစ္ေနေသာ အိုပယ္ ဟီးႏိုးဘတ္စ္ကားႀကီးကို ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ရျပန္ေလသည္။ ” ဝမ္းမနည္းပါနဲ႔ ငါ့ေကာင္ႀကီးရာ။ “ေျမအုတ္တုိ႔ၿပဳိေလရာ ေက်ာက္ အုတ္တုိ႔ျဖင့္ အစားထိုးတည္ေဆာက္ အံ့” ေၾ<ြကးေၾကာ္သံကို မင္းအသိသားပဲ။ ရန္ကုန္ေရႊၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးမွာ လမ္းေတြတိုးခ်ဲ႕မယ္၊ ခံုးေက်ာ္တံတား သာမကဘဲ မိုးပ်ံႏွစ္ထပ္တံတား၊ သံုးထပ္တံတားေတြ ေဆာက္မယ္။ သူေဌးႏုိင္ငံေတြမွာလို ႏွစ္ထပ္ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြ ေရာက္လာၾက လိမ့္မယ္။ ေဇာတိကႏုိင္ငံမ်ားက အတုိင္း တစ္နာရီမွာ မုိင္ ၁ဝဝ ေက်ာ္ေျပးတဲ့ က်ည္ဆန္ရထားေတြလည္း ေပၚလာေတာ့မွာ။ မင္းတို႔ ဘတ္စ္ကားေတြလည္း အခ်င္းခ်င္း အလုအယက္ ခြက္ေစာင္းခုတ္ၿပီး မေမာင္းရေအာင္၊ ဇိမ္က်က်နဲ႔ ေအးေအးေညာင္းေညာင္း ေမာင္းလို႔ ရေအာင္ စနစ္သစ္၊ စည္းကမ္းသစ္၊ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ေတြ ေပၚလာ ေတာ့မွာ။ ဘာမွမပူနဲ႔ ငါ့ေကာင္ႀကီး။ ဘာမွမပူနဲ႔..” ရန္ကုန္အိုပယ္သည္ သူ၏ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္း အိုပယ္မ်ား ကို ေတြ႕ဆံုရန္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းေထာင့္ အနီးသို႔ ေရာက္သြားသည္။
” ဟိုက္..ၿမဳိ႕မေရႊဂံု တုိ႔၊ သြင္ တုိ႔၊ ဆုထူးပန္ တုိ႔ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကပါလိမ့္။ ဒီေကာင္ေတြက အရည္က်ဳိဘဝေတာ့ မေရာက္ႏုိင္ၾကပါဘူး”” သူတုိ႔က နတ္ျပည္ေရာက္သြား ၾကေတာ့မွာဗ်။ အဆင့္ျမင့္ဟိုတယ္ ႀကီးေတြ ျဖစ္ေတာ့မွာ” ဟု လမ္းေဘးတြင္ စည္ပင္ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ထီးကေလးမိုး၍ ကြမ္းယာေရာင္းေနသူတစ္ဦးက လွမ္းေျပာသည္။ လမ္းေဘးကြမ္းယာသည္၏ စကားကို ၾကားလိုက္ေတာ့မွပင္ ရန္ကုန္အိုပယ္၏ အသိဥာဏ္ထဲတြင္ “အသိထူး” တစ္ရပ္က ဖ်တ္ခနဲ လင္းထိန္စြာေပၚထြက္လာသည္။
” အိမ္း..လူအိုပယ္ဆိုရင္ ဘုိးဘြားရိပ္သာေရာက္ခ်င္ေရာက္မယ္။ လမ္းေဘး ေရာက္ခ်င္ေရာက္ မယ္။ လူနတ္ေတြက်ေတာ့ အိုပယ္စာရင္းဝင္ခဲ့ရင္ လူ႔ကမၻာထဲက နတ္ျပည္မွာ စံစားခြင့္ရကုန္ၾကတယ္။ ေၾသာ္..ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ေကာင္မွာ နတ္ျပည္အသစ္ေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုတိုးပြားေနပါေရာ့လား”ရန္ကုန္အိုပယ္သည္ ကုိယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ေလွ်ာက္လာရာ လူအိုႀကီးတစ္ေယာက္ကို မေတာ္တဆ ဝင္တိုက္မိေလသည္။ ရန္ကုန္အိုပယ္က လဲက်သြားေသာ လူအိုႀကီးကို ကမန္းကတန္းေျပးထူသည္။
” ေဆာရီး အဘ..ေဆာရီး။ အဘကေကာ အိုပယ္ပဲလား” ” ဘာအဘလဲ။ မင့္အဘြား ေယာက္်ား အဘလား။ ငါ့ကို ဘယ္ ေတာ့မွ အဘလို႔မေခၚနဲ႔။ အိုပယ္ လုိ႔လည္း မထင္နဲ႔။ မအိုခင္ကတည္း က အပယ္ခံေနရတဲ့ အပယ္ခံစာေရးဆရာကြ မွတ္ထား” စာေရးဆရာတို႔သည္ ပစၥည္းမဲ့ ေဒါသေပါက္ကြဲတတ္ၾကမွန္းသိေသာ ရန္ကုန္အိုပယ္သည္ အပယ္ခံ စာ ေရးဆရာႀကီးအနီးမွ တစ္ခ်ဳိးတည္း သုတ္ေျခတင္ေလေတာ့သတည္း။
ၾကဴးႏွစ္
