အေမဆိုတာ အျခားသူမဟုတ္ ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ မိခင္ႀကီး ေဒၚစိန္တင္ကို ေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ သိန္းေဖျမင့္က အေမ့ကို အေစာ ဆံုး အမွတ္ရ မိသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္ႏို႔ ျဖတ္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ေရးခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒါကို ကြၽန္ေတာ္ အထက္ တန္းေက်ာင္းသား ဘဝက ပင္ရင္း စကားေျပ လက္ေရြးစင္ စာအုပ္မွာ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အေမ့ကို အေစာဆံုး အမွတ္ရတာ ကေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ၊ ေျမာက္ျပင္သူ ရဲတပ္ ရပ္က ႏွစ္ထပ္ အိမ္ကေလးရဲ႕ ေအာက္ ထဲ ေျမျပင္ေပၚမွာ ဖ်ာခင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို အေမက အိပ္ေပ်ာ္ ေအာင္ သိပ္ေန ပံုပါပဲ။ အခ်ိန္က ေန႔လယ္ခင္း ျဖစ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္က အေမ သိပ္ေပမယ့္ မအိပ္ဘဲ အေမ့ကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အေမ က ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကေလးရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ရွိတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးကို လက္ၫိႈးထိုးၿပီး ဟိုသစ္ပင္ေပၚမွာ က်ီးကန္းႀကီး လာနားၿပီ ငါ့သားအိပ္ ေတာ့ေနာ္လို႔ ေျပာတာကို မွတ္မိ ေနပါတယ္။ အေမေျပာတဲ့ က်ီးကန္း ႀကီးဟာ တကယ္ပဲ ေရာက္ရွိေနတယ္ လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ယံုပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြား ပါတယ္။ ဆရာသိန္းေဖျမင့္က သူ႔ရဲ႕ အေမ အေၾကာင္း ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ စာထဲမွာ တစ္ေန႔မွာ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏွမ္းလံုး ကေလးမ်ား ေကြၽးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ႏွမ္းလံုး ကေလး မ်ားကို စားၿပီး ခဏၾကာေသာ အခါ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ပါးစပ္ ဟခိုင္းၿပီး ပါးစပ္ထဲမွ ႏွမ္းလံုးကေလး တစ္ေစ့ကို ေကာက္ယူကာ ဒီမွာ ၾကည့္စမ္းပါသား၊ မင္းဒီေန႔အထိ ႏို႔ စို႔ေတာ့ မင္းသြားထဲမွာ ပိုးေတြက်ေန ၿပီ။ ေနာက္ မစို႔နဲ႔ေတာ့ေနာ္ဟု ေျပာပါ သည္လို႔ ေတြ႕ရပါတယ္။
ဆရာသိန္းေဖျမင့္ ေရးသားထား ပံုက ႏွမ္းလံုးကေလး မ်ားျဖစ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္ သိပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ အေမ႔ႏို႔ကို မစို႔ေတာ့ပါဟု ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ အေမက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္ က ကေလးဘဝ အေၾကာင္းေတြကို သူသတိရတဲ့ အခါ ျပန္ေျပာျပေလ့ရွိ ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က အေမဟာ ကြၽန္ေတာ့္ ကို ႏို႔တိုက္ေခ်ာ့ သိပ္ၿပီး သူ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ ပိတ္ပါးစ အႏွီးကေလးနဲ႔ ဖံုးအုပ္ ထားေပးေလ့ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အေမနဲ႔ ရင္းႏွီး ခင္မင္တဲ့ သူေတြဟာ ညည္း သားကေလး ငါတို႔ကို ျပစမ္းပါေအ လို႔ဆိုရင္ အေမက မျပဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ ကို ပိတ္စအႏွီး နဲ႔ ဖံုးအုပ္ေပးထားတယ္ လို႔ဆိုပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္စဥ္က အသား မည္းမည္းညိဳညိဳ၊ မ်က္ လံုး ျပဴးျပဴး နဲ႔ အ႐ုပ္ဆိုးလို႔ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ ကို တျခားသူေတြ မျမင္ ရေအာင္ အဲဒီလို အႏွီးစနဲ႔ ကြယ္ထား ေပးတာလို႔ သိရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေမက ၂ဝ၁၂ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔ မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ အေမသာ အသက္ ထင္ရွား ရွိေနဦး မယ္ဆိုရင္ အခု အသက္ ၈ဝ တြင္း ကို ေရာက္ေနၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အေမဟာ ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ နဲ႔ ပူေလာင္ခဲ့ရတယ္။ ဒုကၡေရာက္ ခဲ့ရတယ္။ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာ ေတြလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ပါတဲ့။ အေမဟာ ကြၽန္ေတာ္ ဒုကၡ ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ထိုင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ လို႔ဆိုကာ ေန႔စဥ္ ပုတီးစိပ္ ေပးေနခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘဝမွာ ဒုကၡေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေရာက္ခဲ့ ဖူးပါ တယ္။ အဲဒီလို ဒုကၡေရာက္တိုင္း အေမက ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ ပူပင္ခဲ့၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ ေရွာက္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ ကေလးဘဝ က မွကၡ႐ု ေပါက္တယ္။ အေမတိုက္ တဲ့ ႏို႔ကို မစို႔ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္လွ်ာ မွာ ပါးေစာင္မွ မွကၡေတြ ေပါက္ေနၿပီး နာလြန္းလို႔ ငိုလို႔ခ်ည္းသာ ေနခဲ့ တယ္လို႔ အေမကဆိုပါတယ္။ အေမ ဟာ ဆိုင္းဆရာ ကေတာ္ တစ္ေယာက္ ပါ။ အေဖက ဆိုင္းဆရာ ဆိုေတာ့ အေမဟာ အလိုလိုေနရင္း ဆိုင္းဆရာ ကေတာ္ ျဖစ္ရတာေပါ့ေလ။ အေဖ ဆိုင္းထဲ လိုက္ တဲ့ ႏွဲဆရာ ဘႀကီးလြန္း က ဆရာကေတာ္ ကေလးမွကၡ ေပါက္တာ မပူပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေဆးနည္းေကာင္း ရွိပါတယ္လို႔ ေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တို႔ အိမ္ေနာက္ေဖး က ေခ်ာင္းရဲ႕ ကမ္းစပ္မွာ ေျမသား စိုစိုကိုတူးၿပီး တီေကာင္ႀကီးတစ္ ေကာင္ကို ႏုတ္ယူလာပါတယ္။ ၿပီး ေတာ့ ဆရာ ကေတာ္ ေဆးကေတာ့ ရၿပီ။ ကေလး ပါးစပ္ကို ဟထားပါဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ ပါးစပ္ထဲ တီေကာင္ႀကီး ထည့္ေပးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ခဏမွ် အငိုတိတ္ သြားၿပီး ႏွဲဆရာ ဘႀကီး လြန္းက တီေကာင္ႀကီးကို ျပန္ဆြဲ ႏုတ္ယူလိုက္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီလို ေဆာင္ရြက္ၿပီး ေနာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ မွကၡ႐ုအနာေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သက္သာ ေပ်ာက္ ကင္းသြားပါတယ္ လို႔ အေမက ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေမ က ေနာက္ထပ္ ေျပာဖူးပါေသးတယ္။ မင္းငယ္ငယ္က ဝက္သက္ေပါက္တာ။ မင္းေပါက္တဲ့ ဝက္သက္က ဆင္ဝက္သက္တဲ့။ ဝက္ သက္ေတြ က အႀကီးႀကီးေတြ။ မင္း ဝက္သက္ေပါက္ လို႔ တအားဖ်ား ေန မေကာင္းျဖစ္ေနတာ။ မသက္သာ ေတာ့မင္းကို အေမနဲ႔ အေဖ က ေပြ႕ခ်ီ ၿပီး အေမက ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ လိုက္ပါလာတယ္။ မင္းအေဖက ေဘး နားမွာ ဘတ္စ္ကားက ေဆးဆရာ အိမ္ဘက္ သြားေနတုန္း မင္းက ကား ေပၚမွာ လံုးလံုး မလႈပ္ေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ သြားတယ္။ အေမက ထိတ္ခနဲျဖစ္ၿပီး ငါ့သား ကေလး ေတာ့ ေသ မ်ားသြားၿပီ လားမသိဘူးလု႔ိ ေအာက္ေမ့ လိုက္မိ တယ္။ မင္းအေဖ ကိုလည္း အေမက မေျပာရဲဘူး။ မင္းက ၿငိမ္သက္လို႔ အေမ့ လက္ထဲ မွာ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ အဲ့ခနဲ မင္းရဲ႕ အသံကေလး တစ္ခ်က္ ထြက္လာတယ္။ အေမ့မွာ အဲဒီအဲ့ဆို တဲ့ အသံေလး ၾကားလိုက္မွ စိတ္ခ်မ္း သာရေတာ့တာတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ စဥ္က ဆင္ဝက္သက္ေတြ ေပါက္တာ မ႐ွဴႏိုင္ မကယ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး နာဖ်ားပံုကို အေမက ျပန္ေျပာျပ ခဲ့တာပါ။
ဒါေပမဲ့ ျမန္မာတိုင္းရင္း ေဆးဆရာႀကီးရဲ႕ ကုသေပးမႈေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လည္ ေနေကာင္းၿပီး က်န္းမာလာခဲ့တယ္ လို႔ဆိုပါတယ္။ အေဖက သမား ေတာ္ႀကီးကို ေက်းဇူးတင္လြန္း လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ ပုဆစ္တုပ္ၿပီး ထိုင္ကန္ ေတာ့ခဲ့တယ္ လို႔လည္း ေျပာျပ ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ တစ္ခါ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေန တာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ေခ်ာင္းရွိတယ္။ အဲဒီေခ်ာင္းထဲ ကြၽန္ေတာ္ ေရ နစ္ခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္ ေရခ်ိဳးေနရင္း ႏြံထဲက်သြားၿပီး ေရနစ္ တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ေရနစ္တာကို ေရနစ္တယ္လို႔ မထင္ၾကဘူး။ ကမ္းစပ္က တံတား ပိုင္း ကေလးေပၚမွာ အဝတ္ေလွ်ာ္သူ က ေလွ်ာ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို လည္း သူတို႔ ျမင္ေနၾကတယ္။ တကယ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ေရနစ္ ေနတာေလ။ သူတို႔ ကကြၽန္ေတာ္ ေဆာ့ေနတာလို႔ ထင္ခ်င္ထင္ေနမွာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ မေအာ္ႏိုင္ဘူး။ တျဖည္းျဖည္း နဲ႔ ေအာက္ ထဲကို နစ္သြားတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ေနာက္ဘက္ထဲ က ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းျမင့္ကို ေရာက္လာၿပီး ကြၽန္ ေတာ့္ကို ဆယ္ယူ လိုက္တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီလို ေရႏွစ္ႀကိမ္ နစ္ဖူးတယ္။ တစ္ႀကိမ္က အိမ္ေနာက္ေဖးေခ်ာင္း ထဲမွာ နစ္တာ။ ဒါကို ျမင့္ကိုက ဆယ္ ယူေပး ခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ ႀကိမ္က ကြၽန္ေတာ္ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ စက်င္ ေတာင္ေျခက ရြာတစ္ရြာေဘးက ေခ်ာင္းမွာ နစ္တာ။ ဒါကို သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကပဲ ဆယ္ယူေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ အေမ့ကို ေျပာျပ ေတာ့အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆူပါတယ္။ ဝမ္း နည္း ပက္လက္လည္း ေျပာပါ တယ္။ ေနာက္ထပ္ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနတာကိုလည္း ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေခြးကိုက္ ခံရ တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုက္တဲ့ေခြးက အႀကီးႀကီးပါ။ ကြၽန္ေတာ္က အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုက္တဲ့ ေခြးက ဝက္သား နဲ႔ ဝက္ဆီဖတ္ေရာင္းတဲ့ အိမ္က ေသေသခ်ာခ်ာ ေမြးထားတဲ့ ေခြးႀကီး ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီကို ဝက္ဆီဖတ္ မ်ားသြားဝယ္ရင္း အျပန္ မွာ ကြၽန္ေတာ့္ ေျခ သလံုးကို ဝင္ကိုက္တာ။ ေျခသလံုးအေၾကာ တည့္တည့္က်ေတာ့ အိမ္ေရာက္ ေအာင္ မနည္းျပန္ယူရပါတယ္။ ၃-၄ ရက္ေလာက္ ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္း ေကာင္း လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေခြး ကိုက္ဒဏ္ရာကို အေမကပဲ ျပဳစုကုသ ေပးခဲ့တာ။ ငါ့သား မင္းသိပ္နာ သလားတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္မနာပါဘူး အေမလို႔ေျဖ တယ္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းဘယ္မွာ ေလွ်ာက္ႏိုင္လို႔တုံး။
အခုေတာ့ ႏွစ္ေတြ လြန္ခဲ့ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လူငယ္ဘဝကို လြန္ေျမာက္ လို႔ အသက္ ၅ဝ ေက်ာ္ လူလတ္ပိုင္းကို ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ အေမသာ ရွိရင္လို႔ စိတ္ကူးၾကည့္မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔၊ “ေၾသာ္ … အေမ” လို႔ ေရရြတ္မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔၊ “ငါ့အေမ”လို႔ ေအာက္ေမ့မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔။
ေနမ်ိဳး
