ငါ့ဆီမွာ သၾကားပုလင္းတစ္ခုရွိတယ္။ သၾကားပုလင္းကို ပန္းကန္စင္ေပၚမွာ ငါထားတယ္။ ပန္းကန္စင္က ငါ့အခန္းအဝင္ဝ ဘယ္ဘက္မွာ။ တစ္ညေန ငါ့အခန္းကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ သၾကား ပုလင္းကို ယူၾကည့္မိတယ္။ ေကာ္ဖီၾကမ္းတစ္ခြက္ ေလာက္ ေဖ်ာ္ေသာက္မလို႔ပါ။ ေကာ္ဖီမႈန္႔ရယ္၊ ေရေႏြး ပူပူရယ္၊ သၾကားအနည္းငယ္ရယ္ ဒါပါပဲ။ အဲဒါက ငါ့အတြက္ ေကာ္ဖီၾကမ္းပါပဲ။ ငါဟာ လက္ထဲက သၾကား ပုလင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႕ရေတာ့တယ္။ ပုရြက္ဆိတ္ဟာ သၾကားပုလင္းထဲကို ေရာက္ေနေလေတာ့တာ။ ငါဟာ သၾကားပုလင္း အဖံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိတယ္။
ပုရြက္ဆိတ္ဟာ သၾကားပုလင္းထဲကို ဘယ္လိုမ်ား ဝင္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ အဲဒီေန႔က ငါေကာ္ဖီ မေသာက္ ျဖစ္ဘူး။ သၾကားပုလင္းထဲက ပုရြက္ဆိတ္ကိုပဲ ၾကည့္ ေနမိတယ္။ ပုလင္းထဲမွာ သၾကားက ထက္ဝက္ေလာက္ ရွိေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့့ သၾကားက ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ သၾကားပါ။ သၾကားပြင့္ျဖဴျဖဴကေလးေတြထဲမွာ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ကိုျမင္ရတယ္။ သဲ ကႏၲာရႀကီးထဲမွာ ခရီးသြားေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို သတိရေစတယ္။ ငါဟာ သၾကားပုလင္းထဲက ပုရြက္ ဆိတ္ကို ဘယ္လိုဖယ္ရွားရမလဲလို႔ စဥ္းစား ၾကည့္ေနမိ တယ္။ သၾကားပုလင္းထဲမွာ ေအာက္ဆီဂ်င္ (ေလထု) ရွိတယ္။ အဲဒီေလထု (ေအာက္ဆီဂ်င္) ဟာ ပုရြက္ဆိတ္ ကို ရက္အေတာ္ၾကာၾကာ ရွင္သန္ေနထိုင္ေစႏုိင္လိမ့္ မယ္လုိ႔ ငါထင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ငါဟာ သၾကား ပုလင္းကို ပန္းကန္စင္ေပၚမွာပဲ ျပန္ထားလိုက္တယ္။ မွန္ပါတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္ဟာ သဲကႏၲာရႀကီးထဲ ခရီးလွည့္ လည္ေနတဲ့သူလို သၾကားပြင့္ေတြထက္မွာ ေလွ်ာက္ သြားေနတယ္။ တစ္ခါတေလ သူဟာ ပုလင္းရဲ႕ ဖန္ သားမ်က္ႏွာျပင္ထက္ကို တက္လာတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ သၾကားပြင့္ေတြရွိရာဆီကိုပဲ ျပန္ၿပီး ေရာက္သြားတယ္။
ငါေကာ္ဖီ မေသာက္ျဖစ္ဘူး။ ငါ့ေကာ္ဖီခြက္ ပူပူထဲမွာ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ ပါလာမွာကို ငါမလို ခ်င္ဘူး။ အဲဒီေန႔က သၾကားပုလင္းကို ဒီအတိုင္းပဲ ထား လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ပန္းကန္စင္ ေပၚက သၾကားပုလင္ကို ငါၾကည့္လုိက္မိျပန္ တယ္။ ဟို ေန႔ကျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ကို မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ငါဟာ သၾကားပုလင္းကို နည္းနည္းလႈပ္ၾကည့္တယ္။ မွန္ပါတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္မရွိေတာ့ဘူး။ ပုရြက္ဆိတ္ တစ္ေကာင္ဟာ သၾကားမႈန္ေတြထဲမွာပဲ ၾကာရွည္မေန ႏုိင္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ဒါမွမဟုတ္ ပုရြက္ဆိတ္ဟာ ေျမႀကီး ကိုလြမ္းဆြတ္လို႔ ျပန္သြားတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါမယ္။
ေနမ်ဳိး
