ဒီတစ္ပတ္ဆင္ဆာၾကည့္ခဲ့ရေသာ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမ်ားကိုျဖင့္ အားရမိသည္။ ဟာသဇာတ္ကားမ်ားက ပိုက္ဆံရသျဖင့္ ဇာတ္လမ္းဇာတ္အိမ္ မခိုင္ခံ့ဘဲ လူရႊင္ေတာ္တစ္ပံုႀကီးႏွင့္ ရယ္ရၿပီး ေရာ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါျပေနေသာ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးမ်ား တစ္ေန႔တျခား စိတ္ကုန္ ဖို႔ေကာင္းေနေပၿပီ။က်းလက္ေတာရြာ အေျခခံၿပီး ေက်းလက္လူတန္းစား ႐ိုးသားေၾကာင္း၊ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေၾကာင္းမျပဘဲ ပညာမဲ့ျခင္း၊ အတင္းေျပာျခင္း၊ အရက္ေသာက္၊ ၾကက္တိုက္၊ ဖဲ႐ိုက္၊ ရန္ျဖစ္၊ တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ ရန္ေစာင္၊ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ အခ်င္းခ်င္းမသင့္မျမတ္ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ လူစုလူေဝးႏွင့္ ေအာက္လံုးေတြ လႈိင္ လႈိင္သံုးၿပီး ေပါခ်င္တိုင္း ေပါေနေသာ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ ကားမ်ားသည္ ကမၻာကို ထိုးေဖာက္ဖို႔ ေနေနသာသာ အျမင့္ကိုတက္လွမ္းမည့္ အစားေအာက္သို႔ တျဖည္းျဖည္း ထိုးဆင္းေနသည္ မဟုတ္ပါလား။
ယခုတေလာ ေပါကားမ်ားၾကားထဲမွာ ဆင္ဆာျဖတ္ စရာမရွိေအာင္ ျပစ္ခ်က္ကင္းေသာ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္အိမ္ ခိုင္လံုေသာ၊ ျပည္သူမ်ားကို ေကာင္းေသာရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ေပးႏုိင္သည့္ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတခ်ဳိ႕ ေပၚထြက္လာတာ ေတြ႕ရေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ဗီဒီယိုဆင္ဆာအဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ ပင္ပင္ပန္း ပန္းဝင္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး ႐ုပ္ရွင္ေလာကသားမ်ား၏ အမုန္းခံရ က်ဳိးနပ္သြားပါသည္။
ဒါ႐ိုက္တာ ပြင့္သိဂႌေဇာ္၏ “သူငယ္” ဇာတ္ကားကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေအာက္ပိုင္းျပက္လံုးမပါ။ ႐ိုင္းပ်သည့္ အသံုးအႏႈန္းမ်ားလည္းမပါဘဲ သဘာဝက်က် ရယ္ရတာ ေတြ႕ရပါသည္။ ေနာက္တစ္ခါ ကိုေဇာ္ (အ႐ုဏ္ ဦး) ႐ိုက္ကူးေသာ “ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္ခ်စ္လိုက္” ဇာတ္ကားျဖစ္ပါသည္။’ အေမေပးေသာ လယ္တစ္ကြက္” ကို အမည္ေျပာင္းထားသည့္ ႐ုပ္ရွင္ျဖစ္ပါသည္။ ေျပတီဦး ႏွင့္ ခုိင္သင္းၾကည္တုိ႔က ဘဝတြင္ ထင္သလို မျဖစ္ေသာ္လည္း အခက္အခဲကို ႀကဳိးစား ႐ုန္းကန္ရပံုမ်ားကို ဟာသေႏွာ၍ ေျပာျပသြားပါသည္။ (ေပါကားမဟုတ္၊ တကယ္ရယ္ရေသာ ဇာတ္ကားျဖစ္ပါသည္။)ေနာက္တစ္ကားကေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာ အိအိခိုင္၏ “သရဲဆိုတာခ်ဳိနဲ႔လား” ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ဳိးသမီး ဒါ႐ိုက္တာမုိ႔ ႐ိုက္ကူးတင္ျပပံုသိမ္ေမြ႕သည္။ သရဲသည္ ေၾကာက္စရာ မေကာင္း၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေနသည္။ ဇာတ္ေဆာင္သစ္ အဆိုေတာ္ ဇြဲျပည့္ႏွင့္ ယမင္းေမဦးတို႔အား ပြဲထုတ္ထားသည္။ ယမင္းေမဦးသည္ ပါဝင္ရေသာ စ႐ိုက္ႏွင့္လုိက္ေအာင္ စိတ္ထားျဖဴစင္သည့္ မိန္းကေလးအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ထားပံုမွာ အလြန္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ အသင္အျပေကာင္းေသာ ဒါ႐ုိက္တာ အိအိခုိင္အား ခ်ီးက်ဴးရေပသည္။ ထိုဇာတ္ကားသည္လည္း ဆင္ဆာလံုးဝမျဖတ္ပါ။
ေနာက္ဆံုး ဇာတ္ကားေကာင္းတစ္ကားအျဖစ္ သတ္မွတ္ရမည့္ ဇာတ္ကားမွာ ဒါ႐ုိက္တာ ျပည္ဟိန္းသီဟ၏ “အလီဘာဘာႏွင့္ ခိုးသားငါးေယာက္” ျဖစ္သည္။ ေဗလုဝ၊ တကၠသိုလ္ဂြမ္းပံု၊ ေက်ာ္ထူး၊ ဆင္မ၊ အုန္းသီး၊ ေဇာ္ဝင္းႏုိင္၊ ဖိုက္စတား အဖြဲ႕ႏွင့္ အႏုပညာရွင္မ်ားစြာ ပါဝင္သည္။ဖိုက္စတားအဖြဲ႕ဝင္ ဟာသလူရႊင္ေတာ္ ေအာင္ေသာ္က သူ႔အိမ္ကိုေတာင္ေရာင္းၿပီး ဒီ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကို ႐ိုက္ကူးထုတ္လုပ္ခ့ဲတာဟုဆိုသည္။ ထင္ေတာင္မထင္ထားပါ။ သည္လို ဇာတ္လမ္းရွိရွိ၊ သဘာဝက်က် ပညာေပးထားေသာ ဇာတ္ကားသည္ ရယ္လည္းရယ္ရသည္။ ငိုလည္း ငိုရသည္။ဇာတ္လမ္းမွာ သူခိုးငါးေယာက္သည္ ရတနာေျမပံုအရ သည္ေက်းရြာေလးကုိ ေရာက္ရွိလာၿပီး ရတနာမ်ားကို ရွာမရေသာအခါ ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ား ေခြၽးနဲစာျဖင့္ ဓမၼာ႐ံု ေဆာက္ရန္ စုထားေသာေငြမ်ားကို ခိုးယူသြားသည္။ မလွစုန္းမ်ဳိး၊ မရွိ ခိုးႏိုး ဆိုသည့္စကားအတုိင္း ရြာသားမ်ားက ရြာမွ မိဘမဲ့ ပိုလီယိုျဖစ္ေနသည့္ စိစိအားသူခိုးဟုစြပ္စြဲကာ ႐ိုက္ႏွက္စစ္ေဆးၾကသည္။ စိစိဒုကၡေရာက္တာ မၾကည့္ရက္၍ သူခိုးငါးေယာက္က သူတုိ႔ခိုးတာဝန္ခံၿပီး ရတနာေျမပံုအား ရြာသို႔ ေပးအပ္ပံု၊ ရြာသူရြာသားမ်ား ႀကဳိးစားရွာေဖြၾက၍ ရတနာေသတၱာကိုေတြ႕ရွိခ်ိန္တြင္ ရဲမ်ားေရာက္လာသျဖင့္ သူခုိးမ်ား အားဖမ္းၿပီး ရတနာေသတၱာအား ႏုိင္ငံေတာ္သို႔အပ္ရန္ ယူသြားပံုမ်ား ႐ိုက္ကူးျပထားပါသည္။ ဆင္ဆာမျဖတ္ဘဲ ဇာတ္သိမ္းတြင္ ႏုိင္ငံေတာ္သုိ႔ ေရွးေဟာင္း ပစၥည္းမ်ားအပ္သျဖင့္ ျပန္လည္၍ ဆုအျဖစ္ရရွိသည့္ ေငြမ်ားႏွင့္ ဓမၼာ႐ံုႀကီးေဆာက္ၿပီးသြားပံု ႐ိုက္ကူးလွ်င္ ပို၍ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းသြားမွာကို အႀကံေပးခဲ့ပါသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ဇာတ္ကားေကာင္း၊ ဇာတ္ကားသန္႔မ်ား အပ်င္း ေျပသေဘာ၊ အေပ်ာ္သေဘာ ၾကည့္႐ႈ႐ုံ မဟုတ္ဘဲ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိသတ္ကို စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္မ်ား ဝင္လာေအာင္ ခံစားမႈ ေပးတတ္ေသာ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမ်ား ေပၚထြက္လာသည္ကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ဂုဏ္ယူႀကဳိဆိုပါသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ အႏုပညာ၊ အတတ္ပညာမ်ား တုိးတက္လာ၊ ကမၻာ့ပရိသတ္ကိုပါ မိမိယဥ္ေက်းမႈ၊ မိမိလူမ်ဳိး၏ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ စ႐ိုက္၊ သတၱိ၊ စိတ္ဓာတ္မ်ားကို ျပသရင္း ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ ကားေကာင္းမ်ား ထြက္ေပၚလာႏုိင္ပါေစဟု ဆုေတာင္းရင္း ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ ေစ်းကြက္ကမၻာသို႔ ထုိးေဖာက္ရန္ ေမွ်ာ္လင့္မိ ပါသည္ရွင့္။
တကၠသိုလ္ ယဥ္ယဥ္လဲ့
