ေလာကႀကီးမွာ က်န္းမာေရးဟာ အေရးႀကီးဆံုးပါပဲ။ တျခားအရာေတြ ဘာပဲ မျပည့္မစံုရွိေနပါေစ။ က်န္းမာေနဖို႔ က အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ။ က်န္းမာ ေရးကိုလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ငယ္ရြယ္တဲ့လူငယ္ေတြက မသိေသး တာမ်ားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို ေတာ့ ပင္ကိုသဘာဝ ႏုနယ္ငယ္ ရြယ္ေနတုန္းမွာ က်န္းမာေရး ဆိုတာကလည္း အေကာင္း ဆံုး အေျခအေနမွာ တည္ရွိ ေနတာပါ။ မ်ားေသာအား ျဖင့္ ငယ္ရြယ္သူေတြမွာ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ေပါ့ပါး သန္စြမ္းၾကပါတယ္။
ဒီလိုလူငယ္ေတြမွာ ကြၽန္မလည္းတစ္ေယာက္ အပါအဝင္ျဖစ္ပါတယ္။ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္တာကလည္း ဘာစားစားတဝတၿပဲ စားဝင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းကိုထည့္ေပးတဲ့ ထမင္းဘူးဟာ ေက်ာင္းမဆင္းခင္ ခိုးစားလြန္းလို႔ ထမင္းစားခ်ိန္လည္း ဆင္းေရာ ထမင္းဘူးလည္း ေျပာင္ေရာပါပဲ။ ဒါလည္းဆာတုန္းပဲ။ ေက်ာင္းဝင္းထဲက အေၾကာ္သည္ အေဒၚႀကီးဆီမွာ အလုအယက္ဝယ္ စားခဲ့ဖူးတာလည္း အမွတ္တရပါ စာဖတ္သူ။ ေက်ာင္းအားကစားေတြ မွာလည္း ထိပ္ဆံုးမွာ အၿမဲလိုလို ပါ ဝင္ေနခဲ့တာပါပဲ။ က်န္းမာႀကံ့ခိုင္ လြန္းေတာ့လည္း ဘဝမွာ ေပ်ာ္စရာ ေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါတဲ့အခ်ိန္ကိုးေလ။
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေတြဘာေတြ က်တယ္ေပါ့ စာဖတ္သူ။ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အခ်ိန္ကလည္း နည္းနည္း ေတာ့ အရြယ္ေစာတယ္ေျပာလို႔ ရပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ဖူးစာဖက္တယ္ ဆိုတာ အသက္အရြယ္ အကန္႔ အသတ္မရွိဘူးထင္ပါရဲ႕ေလ။ ဒါေပမဲ့ တစ္မ်ိဳးေတာ့ေကာင္းပါတယ္ရွင္။ က်န္းမာသန္စြမ္းခ်ိန္မွာ သားသမီး ေတြကလည္း ငယ္ရြယ္ၿပီး က်န္းမာ သန္စြမ္းတဲ့ မိခင္ကေမြးဖြားတာမို႔ က်န္းမာဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး အရပ္ေတြလည္း ရွည္ၾကပါတယ္။ မကလ်ာေလး တစ္ေယာက္ပဲ သေႏၶတည္စရက္ပိုင္း ေလးမွာ အဲယားေပါ့ကက္ ခဏခဏ မိၿပီး ခဏခဏ အသည္းေအးကနဲ ျဖစ္ေအာင္ ေလယာဥ္စီးမိလို႔ထင္ပါရဲ႕။ ႏွလံုးအကန္႔ေတြ ေမြးကတည္းက ေရာေထြးေနလို႔ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္မွ မဂၤလာဒံုစစ္ေဆး႐ံုႀကီး မွာ စကၤာပူဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ပါရဂူဆရာဝန္ႀကီးမ်ား ေအာင္ျမင္စြာ ခြဲစိတ္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ အခုထိေတာ့ ဘာမွႏွလံုးကထပ္မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ပထမဆံုး မိသားစုထဲက က်န္းမာေရးပါ။
ဒီလိုနဲ႔ မိသားစုက်န္းမာေရး ႀကံ့ခိုင္စြာနဲ႔ ဘဝေရစီးေၾကာင္းမွာ မိသားစု ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနထိုင္ခဲ့ ၾကပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ တျခား မိတ္ေဆြေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြလည္း ငယ္ေသးလို႔ပဲလား မသိပါဘူး။ မက်န္းမာသူေတြ၊ နာေရးကိစၥေတြ လည္း တရားရေလာက္ေအာင္ မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု နာေရး ေလာက္ဆိုလည္း ဦးစီးမွဴးပဲ သြားတာ မ်ားပါတယ္။ ကြၽန္မက လိုက္မပို႔ ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ဦးစီးမွဴးကေတာ့ “မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ ေခါက္’ ဆိုၿပီး ဝတၱရားမပ်က္ အၿမဲတမ္း နာေရးကိစၥေတြမွာ လိုက္ပို႔ ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အသက္ကေလး ရလာေတာ့ ကြၽန္မတုိ႔ရဲ႕ အဘြားနာေရးကို ႀကံဳေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ အဘြားက အသက္ခုႏွစ္ဆယ့္သံုးေလာက္မွာ သတိခြၽတ္ယြင္းလာၿပီး ကြၽန္မတို႔ ေျမးေတြအပါအဝင္ သူ႔သမက္ ကြၽန္မအေဖကိုပါ မသိေတာ့ပါဘူး။ သူသိတာ သူ႔ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ သမီး၊ ကြၽန္မအေမ တစ္ေယာက္ပဲ သိပါတယ္။ အေမကလည္း အဘြား ကို သမီးေကာင္းပီသစြာ ေခ်းကလူ ေသးကလူ ကအစ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ကိုင္ေပးပါတယ္။ ထမင္းဟင္းလည္း ခြံ႕ေကြၽးရပါတယ္။ အဖြားက စကားကို မေျပာေတာ့တာပါ။
အဘြားငယ္ငယ္က အေမ့ထက္ ေတာင္လွပါေသးတယ္။ အရပ္ရွည္ ရွည္၊ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္လွလွနဲ႔ ႏွာတံ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြလည္း သိပ္လွပါ တယ္။ အဘြားအသက္သံုးဆယ္မွာ အဘြားရဲ႕ ခင္ပြန္းဆံုးပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ ကြၽန္မတို႔ကို မေမြးေသးပါ ဘူး။ အဲဒီအသက္သံုးဆယ္ကတည္း က ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ့ပါ ဘူး။ အိမ္ေထာင္ျပဳရမွာကို စက္ဆုပ္ ႐ြ႕ံရွာလို႔တဲ့ေလ။ အေမအိမ္ေထာင္ ျပဳေတာ့ အေမနဲ႔သမက္နဲ႔ ေျမးေတြနဲ႔ အတူလိုက္ေနပါတယ္။ အဘြားဆံုး ေတာ့ ကြၽန္မအေမဟာ အဘြားကို တမ္းတၿပီး အၿမဲငိုတတ္ပါတယ္။ အဘြားကို တိုက္ႀကီးဂ်ိဳးျဖဴမွာပဲ မီးသၿဂႋဳဟ္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးစီးမွဴးက ေသေသခ်ာခ်ာႀကီးၾကပ္ၿပီး အဘြား အ႐ိုးေတြကို ေျမအိုးေလးထဲမွာ ထည့္ၿပီးအိမ္ကို ယူလာခဲ့ပါတယ္။ ဦးစီးမွဴးက “အဘြားအ႐ိုးေတြေလ”လို႔ အိုးေလးကို ခေလာက္ျပေတာ့ ကြၽန္မၾကည့္ခဲ့မိပါတယ္။ ေၾသာ္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အ႐ိုးနဲ႔ ျပာေတြဟာ ဒီအိုးေလးေလာက္ပဲ ရွိပါလားဆိုၿပီး ပထမဆံုးတရားအေတြ႕အႀကံဳေလး ေတာ့ ရလိုက္သလိုပါပဲေလ။
ေနာက္ပိုင္းကြၽန္မတုိ႔ေတြလည္း ကိုယ့္မိသားစုေလးနဲ႔အတူ ေလာက ဒဏ္ကို ႐ုန္းေနခဲ့ၾကတာ အခ်ိန္ေတြ ၾကာသြားပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ရန္ကုန္ ကို ထားဝယ္ကေန ေျပာင္းလာၿပီး တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းသစ္အိမ္ကို မေရာက္ခင္ေလးမွာ အေဖဖ်တ္ကနဲ ဆံုးပါးသြားတာပါပဲ။ မိသားစုအတြက္ ျပင္းထန္တဲ့ ထိုးႏွက္ခ်က္ျဖစ္သလို အေမ့အတြက္ ႏွလံုးအိမ္ေၾကကြဲေနတဲ့ ေန႕ပါပဲ။ ညဘက္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ၾကည့္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ အေမေဖ်ာ္ ေပးတာကို တစ္ဝႀကီးေသာက္ၿပီး အိပ္လိုက္တာမွာ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းဝင္တိုးၿပီး အသက္ဆံုးပါးသြား တာပါပဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေသြးတိုးေၾကာင့္ျဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္။ အေရးအခင္းကာလေနာက္ပိုင္းေလး ဆိုေတာ့ ေဆးပညာလည္း မတီးမ ေခါက္မိေသးတဲ့ ကြၽန္မတို႔ အေဖ့နား မကပ္ႏိုင္ေသးခင္မွာ ေသြးေပါင္ေတာင္မခ်ိန္ရ၊ ေဆးမစစ္ရပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ရရွာပါတယ္။
ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ စစ္တပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြအေပၚ ဘယ္သူမ ေကာင္းေျပာတာမွမခံဘဲ စိတ္ဆိုး တတ္တဲ့ အေဖဟာ ႏိုင္ငံအေပၚ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အလုပ္အေကြၽး ျပဳ သြားတဲ့ စစ္သားအိုႀကီးပါ။ နံနက္ သံုးနာရီဆိုရင္ ေန႔စဥ္ မပ်က္မကြက္တရားထိုင္တဲ့ အေဖဟာ ကြယ္လြန္ၿပီးေတာ့လည္း သမီးအငယ္ ဆံုးေလးကို ဘူတာ႐ံုအထိ အေမႊးနံ႔ ေတြေပးၿပီး သြားႀကိဳခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အေမလည္း တစ္ခ်ိန္လံုး မ်က္ရည္ေတြက်ေန ေတာ့တာပါ။ သမီးေတြ အလုပ္ ေနာက္အၿမဲလိုက္ေနရတဲ့ ကြၽန္မက အေမ့နား ရံဖန္ရံခါသာ ကပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ညီမလတ္ရယ္၊ ညီမ ငယ္ရယ္၊ ေမာင္အငယ္ဆံုးရယ္ အေမနားမွာ ရွိလို႔ေနသာတယ္ဆို ေပမယ့္ အေမက ေၾကကြဲစိတ္ေတြနဲ႔ ငိုတာမရပ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ ေနာက္ဘက္ကပ္လ်က္က မိုးကုတ္ ဝိႆနာေက်ာင္းမွာ အေမ တရား စခန္းဝင္ပါတယ္။ အေမျပန္ေျပာတာေလး ေရးပါရေစ စာဖတ္သူ။ အေမက တရားထိုင္ရင္း မ်က္လံုးမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြစီးက်ေနတာပါ ပဲတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ အေမ့ မ်က္လံုးထဲ အ႐ိုးစုႀကီးတစ္ခု ေပၚလာၿပီး ေအာက္ျပဳတ္က်သြား တာေတြ႕လိုက္တယ္တဲ့။ ဒီေတာ့မွ အေမလည္း တရားအသိေတြ ဝင္လာပါတယ္။ မၿမဲတဲ့တရားကို သူေတာ္ေကာင္းေတြက အေမ့အသိတရားရေအာင္ ျပလိုက္တာပါ သမီး တဲ့။ ဒါလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ အေတြ႕အႀကံဳလည္းရၿပီးေရာ အေမ ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ရည္မက်၊ မငိုေတာ့ပါဘူးရွင္။
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမ လည္း စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ က်န္းမာေရးတစစ ခြၽတ္ယြင္းလာ တယ္။ သားသမီးေတြ၊ ေျမးေတြလာ ရင္ ထမင္းစားၿပီး ေပ်ာ္ေနသလို ဘယ္သူမွမရွိရင္ ေခြေနေတာ့တာပါပဲ စာဖတ္သူရယ္။ သူ႔အနားမွာ အၿမဲ ရွိေနသူက အေမ့ေမြးစားသမီးေလး ေကသီပဲရွိပါတယ္။ သူ႔ေက်းဇူးကို မေမ့ႏိုင္ေအာင္ အေမ့အေပၚကို ဂ႐ုတစိုက္ ရွိလွပါတယ္။
တစ္ရက္မွာ ေကသီဆီက ဖုန္းဝင္လာတယ္။ အဘြားဘာ ျဖစ္မွန္းမသိဘူး၊ သတိေမ့ေနတယ္တဲ့။ နီးတဲ့ေဆးခန္းက ဆရာဝန္ကို အျမန္ ေခၚျပထားဆိုၿပီး ကြၽန္မလည္း ေျပးတာပါပဲ။ ေျမးေတြလည္း လိုက္လာပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဆရာဝန္က လွ်ာေအာက္မွာ ေဆး တစ္လံုးထည့္ၿပီး ေဆးလည္းထိုးေပးပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မတို႔ေခၚတဲ့ ေဆး႐ံုကားနဲ႔ အာရွေတာ္ဝင္ေဆး႐ံု ကို အျမန္သြားပါတယ္။ ေဆး႐ံုမွာ အျမန္စစ္ေဆး ဓာတ္မွန္႐ိုက္ အစံု လုပ္ေတာ့ ဦးေႏွာက္မွာ ေသြးခဲ ေနတဲ့ပံုပါပဲ။ ခုေခတ္လိုသာ ေခတ္မီ ရင္ ကြၽႏ္မအေမ မေသေသးဘူးရွင္။ နာရီဝက္ေလာက္အတြင္း ေဆး႐ံုကို အျမန္ အခ်ိန္မီေရာက္သြားေပမယ့္ အခုေခတ္လို ဦးေႏွာက္ေသြးခဲ ေပ်ာ္ေဆးမေရာက္ေသးတာလား၊ မေပၚေသးတာလား မသိဘူး။ ေသြးကတျဖည္းျဖည္း ျပန္႔သြားေတာ့ တာပါပဲ။ ေဆး႐ံုကုတင္မွာ အေမ့ လက္ကေလးကို ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ အေမ့လက္ေတြမွာ အင္အားေတြ ပါေသးတယ္။ ကြၽန္မလက္ကို တင္းတင္းျပန္ဆုပ္ထားေပမဲ့ အေမ မ်က္စိမဖြင့္၊ ပါးစပ္မလႈပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ ဘူး။ ကြၽန္မေအာက္ ေမာင္ေလးက လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပဲ ဘုန္းႀကီးခ်က္ခ်င္း ပင့္ခိုင္းပါတယ္။ သကၤန္းေတြပါ ဝယ္ခိုင္းၿပီး အေမသတိေလးရွိခ်ိန္ မွာ အေမ့လက္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးေတြကို သကၤန္းလွဴခိုင္းပါတယ္။ ဒီအတြက္ ေမာင္ေလးကို ေက်းဇူးတင္မိပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ အသက္ကယ္ေဆး ေတြ ေဆး႐ံုက တစ္ပုလင္းၿပီး တစ္ ပုလင္းခ်ိတ္ေနေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း အေမခံစားရတာကိုၾကည့္ၿပီး ဘာမွ မခ်ိတ္ခိုင္းေတာ့ပါဘူး။ ေဆး႐ံုမွာ ဆယ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ အေမ ထြက္ခြာသြားပါတယ္။ အေမ့ရင္ထဲ မွာ တရားေတြရွိၿပီး တရားမွတ္ေနမလား။ သံေယာဇဥ္ေတြမ်ားမလား မသိႏိုင္ေပမယ့္ ကြၽန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမ ေတြက အခုခ်ိန္ထိ အေမျပန္လာ မလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပါ။
တစ္ေန႔ကေတာင္ ေမာင္အႀကီးေလး က ေမာင္ႏွမေတြဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး ရွိသမွ်အမ်ိဳးေတြ စံုေအာင္ အေမေရာက္ေနသလား။ သူအိပ္မက္ မက္လုိ႔ဆိုၿပီး အေမ့ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ ခိုင္းပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေမ့ကိုသံသယျဖစ္ဖြယ္ ရွာမေတြ႕ ေသးလို႔ ႏိုးပါကြယ္လို႔ပဲ ေမာင္ႏွမေတြ ကိုေျပာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဇြဲေတာ့ မေလွ်ာ့ေသးပါဘူး။ အေမျပန္လာ မွာ ေသခ်ာတယ္။ အရင္ထက္စာ ရင္ နီးလာပါၿပီ။ ဘယ္သူ႔ဆီပဲ ဝင္စားဝင္စား ထိုကေလးသည္ တစ္မိသားစုလံုးရဲ႕ တစ္ေဆြမ်ိဳးလံုးရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး၊ အသည္းတံုးေလးျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ကြၽန္မလည္း မနက္ တစ္ခါ၊ ညတစ္ခါ အေမ့ကို အမွ်ေဝရင္း “ျပန္လာပါေမေမ” လို႔ ဖိတ္ေခၚ မိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးႀကိဳးေလးတစ္မွ်င္ေပါ့ရွင္။ အခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ အေမဘက္က အမ်ိဳးေတြအေဖ့ဘက္ က အမ်ိဳးေတြ (တစ္ဦးတည္း ေသာ သားနဲ႔သမီးဆုိေတာ့) မရွိသေလာက္ ပါပဲ။ ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ ငယ္ငယ္က ထိန္းေပးတဲ့ အေမ့ေမြး စားသား ဘိုးေလးဦးမင္းႏိုင္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ဦးစီးမွဴးဘက္က ဦးေလးေတြ၊
အေဒၚေတြနဲ႔အတူ အေဖ၊ အေမလည္းမရွိေတာ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ။
အခုေတာ့ရက္ေတြ၊ လေတြ၊ ႏွစ္ေတြ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးျမဴးတူးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ လည္း ဟိုးအေဝးမွာက်န္ခဲ့ၿပီ။ အဘြားကြယ္ လြန္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ့္တစ္ ႏွစ္ရွိသြားၿပီ။ အေဖ့ကို ဆံုး႐ံႈးခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီ။ အေမခရီးထြက္သြားတာေတာင္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္တိုင္ခဲ့ၿပီပဲေလ။ အသက္ငယ္တာနဲ႔ႀကီး တာ ကြာျခား တာ ဒါပါပဲေလ။ ေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြကပဲ သခၤါရမွတ္ တိုင္ေတြကို ျဖတ္သြားတာပါ စာဖတ္ သူရွင္။ အခုခ်ိန္မွာ အသက္ေတြက လည္း ႀကီးရင့္လာၾကၿပီ။ အသက္ ေတြလည္း ကြၽန္မဆိုေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီပဲေလ။ ဒါေတာင္ အသက္ ေလးဆယ့္ငါးေလာက္မွာ ဘာေရာဂါ မွန္းမသိဘဲ ကြၽန္မဖ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သမီးငယ္ေလး ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ ေတာ့ ကြၽန္မ အသာေလးလိုက္သြားပါ တယ္။ ျပင္ဦးလြင္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္မက မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သမီး ငယ္အလုပ္သြားလုပ္ရင္ ကြၽန္မက ဟိုတယ္အိပ္ခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္ တည္း ေနမေကာင္းရင္းက်န္ခဲ့ တယ္။ မိတ္ကပ္ဆရာရယ္၊ ေကာင္မ ေလးနဲ႔ ဒ႐ိုင္ ဘာ မိုးလင္းလို႔ အလုပ္ ကို တစ္ေနကုန္ထြက္သြားရင္ ကြၽန္မ တစ္ေယာက္တည္း ဘာမွမျဖစ္သလို ဟိုတယ္အခန္းထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ တာပါပဲ။ ဟိုတယ္ အိပ္ခန္းရဲ႕ဖြင့္ ထားတဲ့ ေဘးျပတင္းေပါက္ကို လွမ္း ေက်ာ္ၾကည့္ရင္ အရြယ္အလတ္စား “သစ္ေသာ့ ပင္ပ်ိဳ” ေလးကို လွမ္းျမင္ ေနရတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္ စရာကမရွိ။ ဘာမွလည္း မစားခ်င္ဘဲ လွဲေနခ်င္ေတာ့လွဲေနရင္းနဲ႔ပဲ သစ္ ေသာ့ပင္ေလးကို အေဖာ္လုပ္ရတယ္။
အဲဒီအပင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မက စိတ္ထဲကေန စာေတြတစ္ ပုဒ္ ၿပီးတစ္ပုဒ္ေရး တယ္ရွင္။ ေဝဒ နာမခံ မရပ္ႏိုင္ျဖစ္လာရင္ အသံတိုး တိုး ညည္းလိုက္တယ္။ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ သက္သာသြားရင္ သစ္ေသာ့ ပင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး စကားေလးေတြ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာ စာေရးလိုက္ပါပဲ။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ကြၽန္မေခါင္းထဲ မ်က္စိထဲမွာ ရြရြရြ ရြနဲ႔ ျ>ြပတ္သိပ္လာတယ္။ အေနရ တအားခက္ၿပီး မအိပ္ႏိုင္ဘဲ ညည္းမိတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေန တာကို ဟိုတယ္က အလုပ္သမား ေလးက ေတြ႕ၿပီး ဘယ္ေတြအေၾကာင္း ၾကားလဲမသိပါဘူး။ ဆရာဝန္ေသြး လာတိုင္းေတာ့ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ “ငါးဆယ္”ပဲရွိေတာ့တယ္တဲ့။ တစ္ခါ တည္း ေဆးထိုးေဆးသြင္းၿပီး နည္းနည္းသက္သာတာနဲ႔ ရန္ကုန္ကို ေလာယာဥ္နဲ႔ပို႔တယ္။ ဦးစီးမွဴးက ပူပန္ၿပီး တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ “သုခကမၻာ” ေဆးခန္းပို႔တယ္။ ပါရဂူ ေတြ စစ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ဆီးကအစ တစ္ကိုယ္လံုးဝါေနၿပီး ကြၽန္မက လည္း ငါေတာ့အသဲေရာင္ အသား ဝါျဖစ္ၿပီ။ အိမ္ေရာက္ရင္ မကူး ေအာင္ ကိုယ့္ဇြန္း၊ ခရင္းက အစအကုန္စိတ္က စီစဥ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးစစ္ၿပီးေတာ့ ဘာေရာဂါမွ မရွိပါဘူး။ တစ္ပတ္ေလာက္ေန ေတာ့ ေဆး႐ံုက ဆင္းရပါတယ္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ငါးဆယ္ဆိုတာ ေခါင္းတစ္ခုလံုးတရြရြျဖစ္ေနၿပီး မခံမရပ္ႏိုင္ အခံရခက္ၿပီး ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္မွန္းမသိႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဒါကကြၽန္မေနမေကာင္းစဥ္သတိ ထား မွတ္မိတဲ့ ေဝဒနာတခ်ိဳ႕ပါ။
အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြေတာင္ ဇရာသေဘာအရ အသက္ေတြရလာၿပီ။ သခၤါရသေဘာတရား အရ အားလံုးေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ လမ္းကေတာ့ နီးသထက္နီးလာေပါ့ စာဖတ္သူ။ ဒါေပမဲ့လည္း လူ႔သေဘာ သဘာဝ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ မိမိကုိယ္ ကို က်န္းမာေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ ေဆးဝါးနဲ႔ ဆရာ ဝန္ကိုေတာ့ မျပတ္တမ္း စစ္ေဆးတယ္။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေဆးစစ္ပါ တယ္။ အေမက သိပ္သံေယာဇဥ္ ႀကီးတဲ့ ကြၽန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမငါးေယာက္ လည္း အခုခ်ိန္မွာ တတ္ႏိုင္သမွ်က်န္းမာေအာင္ေနၾကပါတယ္။ မိသားစုမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ဦးစီးမွဴးကလည္း အသက္သာ အႀကီးဆံုး ဆိုေပမယ့္ အရမ္းဖ်တ္ လတ္ က်န္းမာပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း က်န္းမာေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ေတာ့ ကြၽန္မထက္ေတာင္ ႏုပ်ိဳပါေသးတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ တစ္ေန႔ ဒီလမ္း၊ ဒီစခန္းသြားရမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ထို႔အတူပဲ ဒီဘဝမွာ ဒီတစ္ခါပဲ ဆံုေတြ႕ခြင့္၊ အမ်ိဳးေတာ္ ခြင့္၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခြင့္ရထားတဲ့ ဦးစီးမွဴး ရယ္၊ ေမာင္ညီမငါးေယာက္လံုးရယ္၊ သူတို႔မွ ေပါက္ပြားလာတဲ့ ေျမးဘုစု ခ႐ုေတြနဲ႔ ရရွိထားတဲ့ ဘဝေလးကို တတ္ႏိုင္သမွ် အခ်ိန္ဆြဲဆန္႔ခ်င္ပါ တယ္။ ဆြဲဖက္ထားခ်င္ပါတယ္။ တရားမသိဘူးေျပာပါ။ ေက်နပ္ပါ တယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတာလည္း ကိုယ္နဲ႔ ေဝးေဝးမွာဆိုေတာ့ ဒီမိသားစု၊ ေဆြ မ်ိဳးေတြနဲ႔ သံသရာမွာလည္း ျပန္ဆံု ခ်င္ေသးတယ္။ အခုလည္း ဘုရားရွိ ခိုးရင္း အေမ့ဓာတ္ပံုေလးကို ၾကည့္ၿပီး ဆုေတာင္းမိတယ္။ “သမီးတို႔မိသားစု ေမာင္ႏွမေတြဆီကို ျပန္လာပါ ေမေမ”
စိုးၾကည္ျဖဴ
