နတ္မ်က္စိသည္ ရံဖန္ရံခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ပ်င္းမုန္းၿငီးေငြ႕၊ စိတ္ပ်က္ႏြမ္းလ်လာမိတတ္၏။ ကားမ်ားက က်ပ္၊ တိုက္တာအိုးအိမ္ေတြက အျ>ြပတ္ျ>ြပတ္ အညပ္ညပ္ ျဖစ္ေန႐ံုမွ်မက ကားေညႇာ္နံ႕ ေတြက တေထာင္းေထာင္း။ အခ်ိန္မီ မသိမ္းဆည္းေသာ စည္ပင္အမိႈက္ပံုးႀကီးေတြက ယင္တစ္ေလာင္းေလာင္းႏွင့္မို႔ …
” ေၾသာ္ စင္ကာပူထက္သာခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ဆိုတာ အတိတ္ကာလ ႏိုင္တီးဂြမ္တီးမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီေကာ။ အင္း သခၤါရ …သခၤါရ… သခၤါရ” ဟု သံေဝဂအေတြး ျဖင့္ ရင္မွာ ေလးလံ မြန္း က်ပ္လာသည္။ သို႔ရာတြင္ ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္ သားမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ လည္း ဒင္း(သင္း)တို႔မွာ နတ္ဘံု နတ္နန္းက နတ္သမီး၊ နတ္သားေတြ လို ေက်ာ့လို႔ ေမာ့လို႔ေကာ့လို႔ (ကေလးေတြ ေျပာၾကသလို) လန္ ထြက္ေနၾကေပသကိုး။ ဒင္း(သင္း)တို႔မွာ ေတာသူေတာင္သားမ်ားလို ေခ်ာင္း၊ ေျမာင္း၊ အင္း၊ အိုင္၊ စမ္း ေရထြက္ေပါက္ေတြမွာ ေရအဝမခ်ိဳး ႏိုင္ၾကေပမယ့္ ကိုယ္နံ႔ ေခြၽးနံ႔ေတြကို ဖံုးကြယ္ဖို႔ လက္နက္ ကိရိယာေတြက အျပည့္အစံု ရွိသေလ။ ေပါင္ဒါ၊ သနပ္ခါး၊ ေရေမႊး၊ မိတ္ကပ္ေတြအျပင္ Deodorant ဟု ေခၚေသာ ကိုယ္နံ႕ေပ်ာက္ေဆး ေဘာ္ဒီစပေရးေတြက အမ်ိဳးေပါင္းတစ္ေသာင္းမက ရွိေနၾကသည္။ Body Spray ကို ျပည္တြင္းမွာ လံုးဝ (လံုးဝ)မထုတ္လုပ္ႏိုင္ၾကေသး။ အိမ္ နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြဆီကေန ႏိုင္ငံျခားေငြျဖင့္ ဝယ္သံုးၾကေပေရာ့။ ဝံသာႏု စိတ္ဓာတ္သည္ လံုးပါးပါးရာက ေပ်ာက္ကြယ္မတတ္ပင္ရွိေနေခ်ၿပီ ေကာ။
ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္သားတုိ႔ သည္ ေရွးလူႀကီးေတြေျပာခဲ့ၾကသလို ” အေပၚယံေရႊမႈန္ႀကဲ၊ အတြင္းေနာက္ေၾကးခံ” ေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလား။ “မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါး၊ ေပါင္မွာ ေသးစီးေၾကာင္း” ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ တူကုန္ၾကၿပီလား။ ကားေညႇာ္နံ႔၊ ေျမာင္းပုပ္နံ႔၊ လမ္းေဘးက အေၾကာ္ ဆိုင္မွ ေညႇာ္နံ႔တုိ႔ကို င႐ို႕ေရႊ ရန္ကုန္ သူ၊ ေရႊရန္ကုန္သားေတြ ႏွာေခါင္းယဥ္ပါး၊ အေရထူကုန္ၾကၿပီလား။ ေဆးပညာစကားနဲ႔ဆိုရင္ ေဆးၿပီးသလို immune ျဖစ္ကုန္ၾက ၿပီလား။ အင္း ခက္ပ၊ ခက္ပ။ ႏိုင္ငံေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက တစ္ခါေသာ္ အမိႈက္ေကာက္ျပခဲ့ပါ ၏။ ႏိုင္ငံသားတုိ႔ကား အမိႈက္ပံုးထဲ သို႔ ထည့္ရမည့္အမိႈက္ကို လမ္းေပၚ သို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးပစ္ေနၾကေတာ့၏။ ” ကြမ္းတံေထြး ေထြးလွ်င္ ဒဏ္ေငြ ၁ဝဝဝဝက်ပ္” ဆိုေသာ သတိေပး ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကို ညအခါ ငမူးေတြက ကြမ္းေသြးေထြး ေထြးပစ္ခဲ့ၾက ကုန္သည္။ ေၾသာ္ ခက္ပ၊ ခက္ပ။ သို႔တၿပီးကား၊ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ နတ္ မ်က္စိသည္ ေလေကာင္းေလသန္႔ ႐ွဴ ႐ိႈက္ရန္၊ စိမ္းစိုသာယာေသာ ႐ႈခင္းမ်ားကို ေငးေမာရန္ ၿမိဳ႕ေတာ္ျပင္ပသို႔ ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ထြက္လာခဲ့ေပ ေတာ့သည္။ ရန္ကုန္စည္ပင္ နယ္နိ မိတ္မွ ထြက္လွ်င္ လွပခန္႔ညားေသာ အေဝးေျပး လမ္းမႀကီးဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ ကြန္ကရိလမ္းမႀကီးကား ေခ်ာမြတ္သန္႔ရွင္းေပစြ။ ဥဒဟို သြားလာေနၾကေသာ ကားႀကီး ကားငယ္ အသြယ္သြယ္တုိ႔ကား က်က္သေရ ရွိေပစြ။ “အလို … ဟို ကုန္တင္ ထရပ္ကားက မ႐ိုးပါကလားကြယ့္” ဟု နတ္မ်က္စိသည္ အလန္႔တၾကား ျမည္တမ္းလိုက္မိသည္။
နတ္မ်က္စိသည္ အထူးအာ႐ံုခံ စြမ္းအင္ကိုရရွိထားသူျဖစ္ေပရာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံထုတ္ ၁၂ဘီးတပ္ ကုန္ တင္ ထရပ္ႀကီးကား၏ ကုန္တင္ခန္းမွ ရာေထာင္ခ်ီေသာ ေဂၚဖီ ထုပ္မ်ားျဖင့္ ဖံုးကြယ္ထားေသာ ကုန္တင္ခန္း ၾကမ္းျပင္မွ သံေသတၱာႀကီးမ်ားကိုလည္း ထင္ထင္ ရွားရွားျမင္၏။ သံေသတၱာႀကီးမ်ားထဲမွ ေသးငယ္ေသာ အရာဝတၳဳ ေထာင္ ေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္းျမင္၏။ ထိုေသးငယ္ လွေသာ အရာဝတÄဳကေလးတစ္ခု ခ်င္းစီတြင္ ႐ိုက္ႏွိပ္ထားသည့္ WY ဆိုေသာ အမွတ္အသားကိုလည္း ရွင္းလင္းပီသစြာျမင္၏။
” ေအာင္မေလးေလး … တိုင္းျပည္ကို အႏုနည္းနဲ႔ ဖ်က္ဆီးမယ့္ ငရဲဗံုးသီးကေလးေတြပါကလားကြယ့္”ဟု နတ္မ်က္စိသည္ ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္းမိရွာေလသည္။ ” တယ္လည္း အသက္ျပင္းၾကတဲ့ မူးယစ္ရာဇာေတြပါကလား။ တစ္ေကာင္ ၾ<ြကသြားရင္ ေနာက္တစ္ေကာင္က ထလာျပန္ကေရာ။ ဒီေဆးျပားေတြအားလံုး၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ထဲမွာ ျပန္႔ႏွံ႔သြားခဲ့ရင္ လူငယ္လူ ရြယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သြတ္ေခ်ာင္ ေခ်ာင္ေတြျဖစ္ကုန္ၾကေရာ့မယ္။ မလိုအားလပ္တဲ့ ျပႆနာေတြ ဖန္တီးၾကေရာ့မယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အဖိုးတန္လုပ္အားေတြ ဆံုး႐ံႈးကုန္ ေရာ့မယ္။ ၾကာလာရင္ လက္တင္အေမရိကႏိုင္ငံ တခ်ိဳ႕မွာလို မူးယစ္ ေဆးဝါး တစ္ပြဲကေလးေတြ ျဖစ္လာၾကရာက လမ္းေတြေပၚမွာ အေလာင္းေတြ ေတာင္ပံုယာပံု ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ့မယ္ ဘုရား .. ဘုရား” နတ္မ်က္စိသည္ ရင္တထိတ္ ထိတ္၊ ေျခတုန္လက္တုန္ ေရြရြတ္ ျမည္တမ္းရင္း ထရပ္ကားႀကီးသြား ရာလမ္းအတိုင္း မ်က္ျခည္မျပက္ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္ေနေလသည္။ ထရပ္ကားႀကီးမွာ မဟာရန္ကုန္ နယ္နိမိတ္အနီးသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ အမွတ္ ၃ လမ္းဆံုသို႔ မေရာက္မီကေလးတြင္ ေရွာင္တခင္စစ္ေဆးေရး အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ကို ထရပ္ကား ဒ႐ိုင္ဘာက ဘြားခနဲ ေတြ႕လိုက္ရၿပီး
” ဟ ေသာက္က်ိဳးနည္း၊ မူးယစ္ အထူးတပ္ဖြဲ႕ပါကလား”ဟု ေရရြတ္သည္။ ကားကို႐ုတ္တရက္ ဘရိတ္အုပ္၍ ရပ္လိုက္သည္။ သူ႔ေဘးမွာ အိပ္ငိုက္ေနေသာ ယာဥ္အကူ၊ အရံ ဒ႐ိုင္ဘာကို ပခံုးပုတ္၍ ႏိႈးလိုက္၏။ ” ဟဲ့ ငနာ၊ ဒိုးၾကစို႔၊ အျမန္ဆံုး ဒိုးၾကစို႔၊ ဟိုေရွ႕မွာ မင္းအဘေတြ တစ္အုပ္ႀကီးပဲ”ထို႔ေနာက္ ကားသမားႏွစ္ ေယာက္ ကားေဘးခ်ံဳပုတ္မ်ားထဲသို႔ ဒေရာေသာပါး ဝင္ေျပးၾကသည္ကို နတ္မ်က္စိက စိတ္မသက္သာစြာ ၾကည့္ေနမိ၏။ “မဟုတ္တာေတာ့ လုပ္ရဲၾကတယ္။ တရားဥပေဒကိုက်ေတာ့ ရင္မဆိုင္ဝံ့ၾကဘူး။ အလကား ငေၾကာက္ ေတြ” ရဲမ်ားသည္ ထရပ္ကားႀကီးဆီ သို႔ ေျပးလာၾကၿပီး ကားကိုဝိုင္းထားလိုက္ၾက၏။ ဒ႐ိုင္ဘာခန္းကား ဟာလာ ဟင္းလင္း။ “က်ားကိုေခြးကိုက္တာပဲကြာ။ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ေတာထဲကို ဝင္ေျပးၿပီ” ဟု ရဲတစ္ေယာက္က ညည္းတြားသည္။ “မင္းကက်ားေတာ့က်ားပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဖြတ္က်ား” ရဲအရာရွိငယ္တစ္ေယာက္က ရဲတပ္သားငယ္ကို ကြၽဲၿမီးတိုသံျဖင့္ သေရာ္လိုက္၏။ ရဲအရာရွိသည္ ဖုန္းေျပာေနၿပီး “ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ ႏွင့္ တစ္ဟုတ္ကဲ့တည္း ကဲ့ေနသည္။ ဖုန္းေျပာၿပီးလွ်င္ ရဲအရာရွိက သူ၏ရဲေဘာ္မ်ားအား ” ကဲ ထံုးစံအတိုင္းပဲေဟ့။ သတင္းအတိအက်ရထားေတာ့ ကားေပၚမွာ ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ ပါသလဲဆိုတာ ေဗဒင္ေမးစရာ မလို ေတာ့ဘူး။ ထံုးစံအတိုင္း ဒီကားႀကီး ကို ေမာင္းေနက် ေနရာကို ေမာင္းယူသြားေပေတာ့” နတ္မ်က္စိသည္ မၿပံဳးဘဲ ဝါး လံုးကြဲ ရယ္ခ်လိုက္ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ရယ္သံကို ဘယ္သူမွ မၾကားႏိုင္ ၾကပါေခ်။
ၾကဴးႏွစ္
