ဘာလိုလိုႏွင့္ ေက်ာင္းေတြ ပင္ ျပန္ဖြင့္ေတာ့မွာ ပါကလား။ ကြၽန္ေတာ္က အစိုးရႏွင့္ အဖြဲ႕အစည္းထုတ္ ေန႔စဥ္သတင္းစာ မ်ားႏွင့္ ေဝးရာအရပ္မွာ ေရာက္ရွိ သြားသျဖင့္ ပညာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ေရာက္တိုင္း ပညာေရး ဝန္ႀကီးဌာနက ထုတ္ ျပန္ၫႊန္ၾကား ထားသည္ ဆို ေသာ ဖတ္ဖူး၊ ၾကားဖူးေနက် သတင္း မ်ားကိုပင္ မဖတ္ရ၊ မၾကားရဘဲ ျဖစ္ေန သည္။ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီး မ်ား၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား အားလံုး သိရွိလိုက္နာရမည္ ဆိုသည့္ ၫႊန္ၾကား ခ်က္မ်ားထဲတြင္ မည္သည့္ အခေၾကး ေငြမွ်ေကာက္ခံျခင္း မျပဳရ။ ေက်ာင္း ဝတ္စံု အတြက္ အတန္းတံ ဆိပ္၊ ေက်ာင္းတံဆိပ္ ေရာင္းခ်ျခင္းမျပဳရ။ ေငြေၾကးႏွင့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္း တစ္စံုတစ္ရာ လက္ခံျခင္း မျပဳရဆို သည္မ်ား ေသခ်ာေပါက္ ပါဝင္ေန ဦးမည္ျဖစ္သည္။ သည္သတင္းမ်ိဳးကို ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဝယ္ဖတ္ေနေသာ ပုဂၢလိက ေန႔စဥ္သတင္းစာမ်ားက လူကို ေခြးကိုက္သည့္ သတင္းမ်ဳိးႏွယ္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ အလ်ဥ္းမရွိဟု ယူ ဆေလေရာ့သလား မသိ။ ေဖာ္ျပျခင္း မရွိေပ။ ေက်ာင္းဖြင့္ အမီရင္ထဲ ဒိုင္း ခနဲေရာက္လာသည့္ သတင္း တစ္ပုဒ္ ကေတာ့ … ၿမိဳ႕မွလာေသာ သတင္းျဖစ္ သည္။ ယင္းၿမိဳ႕ေပၚရွိ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီး တစ္ ေက်ာင္းကို စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး (ဆရာမႀကီး လည္းျဖစ္ႏိုင္ သည္) က သူ႔ေက်ာင္း ရွိ ေက်ာင္းသားအားလံုးကို လြယ္ အိတ္လြယ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ လြယ္အိတ္က လြဲၿပီး ေက်ာ ပိုးအိတ္ လြယ္ၿပီးပင္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ မျပဳဟုဆိုသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္ အေပၚ ေဝဖန္သံေတြ ထြက္လာ သည္။ ထိုသတင္းက လူမႈကြန္ရက္ စာမ်က္ ႏွာေပၚ ေရာက္လာေသာအခါ ႀကိဳက္သူ၊ မႀကိဳက္သူတုိ႔၏ အသံ comment ေတြလည္း ညံသြားသည္။
ဘာမွ်မၾကာလိုက္ ပညာေရးဝန္ ႀကီးဌာန၏ ၫႊန္ၾကားခ်က္ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ ကိုယ္ အမိန္႔ထုတ္ ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအား သတိ ေပးလိုက္ေၾကာင္း သတင္းထြက္လာ ၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ အမိန္႔လည္း ေလထဲမွာ ေပ်ာက္သြားသည္။
မေပ်ာက္သည္က ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲ ျမင္က်န္ရစ္သည့္ ပံုရိပ္ ေလးမ်ား။ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲမွာ လြယ္အိတ္ေလးေတြ ကိုယ္စီလြယ္ ထားသည့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ေလးမ်ားကို ျမင္ေယာင္ေနသည္။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ မွတ္ မိသည္လည္းရွိ၊ မမွတ္မိ သည္ လည္း ရွိသည္။ အမ်ားစုက ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ လည္း ျပန္ျမင္သည္။ ႐ုပ္ ပံုလႊာတခ်ိဳ႕က စြဲလမ္းခဲ့ဖူးေသာ ႐ုပ္ရွင္ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ားျဖစ္ေန သည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္သမီးေလး ေတြ။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သည္းၫွာေဆြ။
ကြၽန္ေတာ္ ပထမဆံုး လြယ္ဖူး သည့္ လြယ္အိတ္ကေလးက ကြၽန္ ေတာ့္ဒူးကို ေက်ာ္ၿပီး ေျခသလံုးအထိ ေရာက္ေအာင္ ရွည္ေနခဲ့သည္။ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေက်ာက္သင္ပုန္း၊ ေက်ာက္တံ၊ ေပတံသာပါသည္။ လမ္းသြားရင္ ေက်ာက္သင္ပုန္း ထည့္ထားသည့္ လြယ္အိတ္ႏွင့္ ဒူး တုိက္မိၿပီး ဖတ္လတ္ ဖတ္လတ္ျဖစ္ေန တတ္သည္။ တစ္ႏွစ္ တစ္တန္းေအာင္ ၿပီး ယခုေခတ္ အေခၚ အတန္းကူး ေျပာင္းရတိုင္း လြယ္အိတ္အသစ္ေလး ထဲ ထည့္ရသည့္ စာအုပ္ေတြက မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာသည္။ စာအုပ္ အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္ လြယ္အိတ္ အထက္ေထာင့္ ေနရာက ေန ၿပဲလိုက္လာတတ္သည္။ အလယ္ တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာေတာ့ လြယ္အိတ္ ႏွင့္ပင္ စာအုပ္ေတြက မဆံ့ခ်င္သျဖင့္ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ကို စက္ ဘီးကယ္ရီယာမွာ ၫွပ္ယူကာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရသည္။ သည့္ထက္ အတန္းႀကီးလာသည့္ အခါမွာ ကား လြယ္အိတ္ထဲ စာအုပ္မ်ားမ်ား ထည့္ မလာခ်င္ေတာ့။ ကိုယ့္အိမ္ႏွင့္ ေက်ာင္းက အေဝးႀကီးမို႔ ေန႔လယ္ ေက်ာင္းဆင္း ထမင္း စားျပန္ရင္ စာအုပ္လဲထည့္ဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္ သျဖင့္ လိုအပ္ သေလာက္ ထည့္လာရ ေသာေၾကာင့္ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ ခ်င္းတခ်ိဳ႕ ထက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လြယ္ အိတ္က ျပည့္တင္းေနျပန္သည္။ ေသာၾကာေန႔လို ႐ုပ္ရွင္႐ံုမ်ားမွာ ဇာတ္ကားသစ္ လဲသည့္ အခါမွာကား ကြၽန္ေတာ့္ လြယ္အိတ္ေလးက ျပား ခ်ပ္ခ်ပ္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က လြယ္အိတ္ကို စလြယ္သိုင္း လြယ္ေလ့ရွိသည္။ ပုဆိုး ခ်က္ျပဳတ္ေအာက္နား ဒယဥ့္တိုက္၊ အကႌ်အေပၚၾကယ္သီး ၂လံုးျဖဳတ္၊ လြယ္အိတ္စလြယ္သိုင္း၊ လြယ္သည္ က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စတိုင္။ သို႔တိုင္ မိဘ ဆရာကို ေၾကာက္တတ္သည့္ ကုပ္ ကျမင္းကြၽန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းခန္း ထဲအဝင္ႏွင့္ အိမ္အျပန္မွာေတာ့ ပုဆိုးတိုေအာင္ ျပင္ဝတ္သလို ရင္ ဘတ္က ၾကယ္သီးေတြ စံုေအာင္ လည္း ျပန္တပ္ၿမဲ ျဖစ္ပါသည္။
အတန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ထိုင္သည့္ေနရာက ေရွ႕ဆံုး သို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းသူေတြ ေနာက္က ခံုတန္းမွာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွ႕ခံုမွာ ထိုင္ ေနသည့္ ေက်ာင္းသူေလး ေတြ၏ လႈပ္ရွားမႈကို ျမင္ေနရသည္။ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က ဆရာ စာသင္ေနသည္ကို နားေထာင္ေန ရင္း သူ႕လက္ကေလးေတြႏွင့္ လြယ္ အိတ္အၿမိတ္စ မ်ားကို ဆံက်စ္က်စ္ သလို က်စ္ေနတတ္သည္။ သူငယ္ ခ်င္းမ တစ္ေယာက္ကေတာ့ လြယ္ အိတ္ထဲမွာ ဝွက္ထည့္ ယူလာေသာ အခ်ဥ္ေပါင္းကို အသာေလး ႏိႈက္ၿပီး ဆရာ့အလစ္ သူ႔ပါးစပ္ထဲ ထည့္တတ္ သည္။ ဝင္းဝင္းခင္ဆိုသည့္ ကြၽန္ ေတာ္သူငယ္ခ်င္း မကေတာ့ စကား ေျပာလွ်င္ သူ႔ပါးစပ္ေလး ဖံုးသည္ အထိ လြယ္အိတ္ႏွင့္ ကြယ္ၿပီး ေျပာ တတ္သည္။ လြယ္အိတ္ေလး ကြယ္ ေနေသာေၾကာင့္ သူ႔ပုလဲသြယ္သြား လွလွေလးမ်ားကို မျမင္ရတတ္ေသာ္ လည္း သူ႔မ်က္လံုး ၾကည္ၾကည္ ရႊန္း ရႊန္းေလးကို ျမင္ေနရသည္ကပင္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွသည္။ တ႐ုတ္မ ခင္စန္းရီကား ကြၽန္ေတာ္ စတာေနာက္တာ မခံႏိုင္ျဖစ္ၿပီဆို မ်က္ႏွာႀကီးနီလာၿပီး သူ႔လြယ္အိတ္ ႏွင့္ ေကာက္ထုေလ့ ရွိသည္။ တစ္ခါ မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းႀကီး ေမာင္စိန္လွတစ္ေယာက္ သူ႔လြယ္ အိတ္ထဲက ကြန္ပါဘူးေစာင္းႏွင့္ ထိၿပီး အီစလံေဝသြားဖူးသည္။ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔ အေျပာင္ အျပက္ လုပ္သည့္ အထဲမွာ လြယ္အိတ္ အၿမိတ္ခ်င္း ပူးခ်ည္ေပးထားတာလည္း ပါသည္။
ေက်ာင္းသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က လြယ္အိတ္လြယ္တာကိုပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ လြယ္တတ္လွသည္။ လြယ္အိတ္ထဲက အေလးခ်ိန္ကို သူတို႔ပခံုးေပၚ တင္ မထားဘဲ လက္ေမာင္းေပၚ လႊဲ ယူၿပီး လွလွေလး လမ္းေလွ်ာက္ တတ္သည္ ကပင္ လြယ္အိတ္ လြယ္ျခင္း အႏု ပညာဟု ဆိုရမလား မသိေခ်။ မန္း သူေလးေတြမို႔ လြယ္အိတ္ လြယ္ျခင္း အႏုပညာအျပင္ စက္ဘီးစီးျခင္း အႏုပညာ ကလည္း ပိုင္ဆိုင္ထားၾက ေသးသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ေသာၾကာေန႔ First Day, First Show တစ္ပြဲ မွာေတာ့ ကိုၫႊန္႔ဝင္းႀကီးႏွင့္ မခင္ယု ေမတို႔ကို လြယ္အိတ္ေလးမ်ား လြယ္လ်က္သား ၾကည့္ရသည္။ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္ဝဏၰ၏ “ပန္းေတြ ႏွင့္ေဝ” ေလ။ မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီး တုိ႔ အသက္အရြယ္က ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ အျဖစ္ မလိုက္ဖက္လွသည့္တိုင္ ေမာင္ဝဏၰ၏ အႏုပညာေၾကာင့္ “ပန္းေတြႏွင့္ေဝ” ကို ယေန႔ ထက္တိုင္ စြဲလမ္းေနခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ခင္ ေလးစားရေသာ ေမာင္ဝဏၰ သည္ပင္ ႐ူပႏွင့္ ေမဝင္းေမာင္ တုိ႔ကို “ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ေလ”မွာ လြယ္အိတ္ ေလးေတြ လြယ္ခိုင္းခဲ့ျပန္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သမီးမ်ား ေခတ္ မွာ ရီျမင့္ ႐ုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္ေရး ကိုေဇာ္ျမင့္ႀကီး၏ “ဒ႑ာရီ”ကိုပင္ ၫႊန္းရပါေတာ့မည္။ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္တင္ဦး ၏ အသက္သြင္းမႈႏွင့္ အတူ ဇင္ဝိုင္း၊ ေမသန္းႏုႏွင့္ သူငယ္ ခ်င္းတစ္စုကို လြယ္အိတ္ေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ မႏၲေလး တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား အပီ အျပင္ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာ္သူ၏ မာနမင္းသား စတိုင္က လည္း မိုက္သည္။ လြယ္အိတ္သိုင္း ႀကိဳးကို ထံုးၿပီး လြယ္ထားသည့္ သူ႔ စတိုင္လ္အတိုင္း ကေလးေတြ အတုခိုး ကာ လြယ္ၾကကုန္သည္။
သမီးႀကီးလြယ္ေလ့ရွိသည့္ လြယ္အိတ္မွာေတာ့ သိုးေမြးေဘာ လံုးေလးေတြ၊ ပန္းဖြားေလးေတြ ပါေလ့ရွိသည္။ သူတုိ႔ေလးေတြ ငယ္ ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီ ဆိုလွ်င္ မိတ္ေဆြႀကီး ႀကံတိုင္းေအာင္ ကိုေအာင္မင္းတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံထံက လြယ္အိတ္ လက္ေဆာင္ ရတတ္သည္။
ေက်ာင္းသား ဘဝမွာ လြယ္ အိတ္လြယ္ရသည္ကို သေဘာ မက် တတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ကား သည္အသက္အရြယ္ ထဲမွာ ေဘာပင္ ႏွင့္ခဲတံ၊ ခသမမနခအငသည စေည ၊ ခဲဖ်က္၊ correction pan ႐ႈေဆးဘူး၊ ေဆးကတ္၊ စံုစီနဖာပါသည္႔ အိတ္ တစ္အိတ္၊ ပိုက္ဆံအိတ္၊ စာအုပ္၊ စာၾကည့္မ်က္မွန္ဘူး၊ လက္ကိုင္ဖုန္း စသည့္ မရွိမျဖစ္ ပစၥည္းမ်ား ထည့္ယူ ခဲ့ရသည္။ လြယ္အိတ္ မပါဘဲ သြား သည့္ေန႔ လက္က ကိုင္သြားသည့္ ပစၥည္းတစ္ခုခု ေတြ႕ရာခ်ထားမိခဲ့ တတ္သည္။ လြယ္အိတ္ႀကီး ႏွင့္ပင္ မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနားထဲလည္း ဝင္ခ်င္ဝင္တတ္သည္။
တခ်ိဳ႕က စာေရးဆရာမို႔ လြယ္ အိတ္လြယ္တာလားဟု ေမးသည္။ ရန္ကုန္ ေရာက္ မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာ မ်ား လြယ္အိတ္ မလြယ္ၾက သည္ပင္ ၾကာေပါ့။ ဆရာကို႐ိုးကြန္႔တို႔၊ ဆရာ ၾကည္လင္ေအး တုိ႔ဘာတို႔၊ မႏၲေလး ၿမိဳ႕မွာပင္ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ အေတာ္မ်ားမ်ား လြယ္အိတ္မလြယ္ ၾကေတာ့တာ သတိထားမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ ယေန႔အခ်ိန္ အထိ ထန္းရိပ္ညိဳ လြယ္အိတ္ ကို ပခံုး က မခ်စတမ္း လြယ္ထားသူျဖစ္သည္။ တစ္ႏွစ္က ျပင္ဦးလြင္တြင္ က်င္းပ သည့္ ထန္းရိပ္ညိဳပြဲ တစ္ပြဲမွာ ကြၽန္ ေတာ္ စကားေျပာခြင့္ရေတာ့ ကြၽန္ ေတာ့္ထိုင္ခံုေပၚမွာ လြယ္အိတ္ခ် မထားဘဲ ပခံုးမွာ ထန္းရိပ္ညိဳ လြယ္ အိတ္ လြယ္ၿပီးပင္ အမွတ္တရစကား ေျပာခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ ထန္းရိပ္ညိဳလြယ္ အိတ္ေတြ ေရာင္စံုရွိသည္။ တခ်ိဳ႕ အသစ္အတိုင္း။ ဒါတင္လား မက ေသး။ သိုက္ထြန္းသက္ အမည္ထိုး ထားသည့္ ကခ်င္ လြယ္အိတ္တစ္လံုး လည္းရွိသည္။ သည္လြယ္အိတ္ေလး ကိုေတာ့ အစ္ကိုႀကီး ဦးသန္းေဆြ (ဥတၱရလမင္း) က လက္ေဆာင္ေပး ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ အဝတ္ဘီဒို ထဲျခဝင္ၿပီး သည္လြယ္ အိတ္ေလးကိုမွ ေရြးကာျခကိုက္ သြားခဲ့ သည္။ ျခကိုက္သည့္ေနရာမွာ ကိုင္းႀကိဳးေနရာ ျဖစ္သျဖင့္ ေတာ္ ေသးသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ၿမိဳ႕မတူရိ ယာအသင္း စိန္ရတု လြယ္အိတ္၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕ အရပ္ နန္းတည္အႏွစ္ ၁၅ဝျပည့္ လြယ္အိတ္၊ ဆရာႀကီး ဦးတင္မိုး အမွတ္တရ လြယ္အိတ္၊ ဟံသာဝတီဦးဝင္းတင္ အမွတ္တရ လြယ္အိတ္ေလး မ်ားကိုလည္း အမွတ္ တရအျဖစ္ သိမ္းဆည္းထားသည္။ ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္ အမွတ္တရ လြယ္အိတ္ မွာ ႏွစ္လံုးရွိသျဖင့္ တစ္လံုးကို သမီး မဆင့္ညိမ္းေအးက သူ႔ဆရာ ႏိုင္ငံျခားသားအား ျပည္ ေတာ္ျပန္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ ရာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေၾကာင္း ေနာေက် ေအာင္ သိထားေသာ သူတုိ႔ဆရာ မွာ ကခုန္သည္ အထိ ေပ်ာ္ရႊင္ သြား ေၾကာင္း ၾကားရသည္။
ဆရာေမာင္မိုးသူ က “လြယ္ အိတ္တစ္လံုးႏွင့္ ရြာစဥ္လည္” ဆို သည့္ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ စာေပအႏုပညာ ေလာက အေတြ႕အႀကံဳ အမ်ား အျပား ေရးခဲ့သည္။ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာလည္း လြယ္ အိတ္ တစ္လံုးႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲလည္မွ လည္ ႏိုင္ပါေတာ့ မလားမသိ။ က်န္းမာ သည္ဆိုျငား ဆရာ့အသက္က ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္မင့္ကိုး။ တန္ဖိုးႀကီး အိုင္တီပစၥည္းေတြ၊ စမတ္ဖုန္းေတြ ကိုင္ေလ့ရွိေသာ ေခတ္၏ ေရွ႕ေျပး အဘိုးႀကီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆရာကို (ဆရာႀကီးကိုေလး – အင္းဝဂုဏ္ရည္) ကိုေတာ့ လြယ္အိတ္တစ္လံုး လြယ္ၿပီး လည္း ေတြ႕ခ်င္ေတြ႕သည္။
လြယ္အိတ္မပါဘဲ တီရွပ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီ ႏွင့္လည္း ေတြ႕ခ်င္ ေတြ႕ရ တတ္သည္။ ဆရာကိုကေတာ့ ၈၁၊ ၈၂ ဆိုသည့္ ဂဏာန္းေတြကိုပင္ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ၁၈၊ ၂၈ အာ (R)ၿပီး လူငယ္ပံု ဖမ္းႏိုင္ဆဲျဖစ္သည္။
ဆရာတို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားဘဝကမူ လြယ္အိတ္ တစ္လံုး ပခံုးေပၚက မခ်စတမ္း အၿမဲရွိေနလိမ့္ မည္ဟု ခန္႔မွႏ္းရသည္။ ဆရာတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ ကသာဝင္း ၾကြယ္၏ “ေခါင္းေလာင္းသံ” ကဗ်ာ စာအုပ္ထဲမွာ ပါသည့္ “ဝိဇၨာႀကီး” ဆိုသည့္ အိုင္ခ်င္းကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ထဲ ကႏွယ္ ရွိမည္ထင္၏။ “သူ႔ပခံုးမွာ လြယ္အိတ္ျပာကို တစ္ဝါတစ္ႏွစ္ လက္ေလးသစ္ဂ်ီး (ေၾကး)ထပ္ထပ္ စုတ္ျပတ္မွ ပစ္မယ္လို႔ လြယ္ေလးေရာ့ လားေတာ္”ဆိုသည့္ စာဆိုႏွင့္ အညီေလ။ သည္စာေရးရင္း ခ်စ္ ေၾကာက္ၾကည္ညိဳရေသာ ဆရာ ၾကည္ (ဦးၾကည္ေအာင္) မ်က္ႏွာႀကီး ေျပးျမင္ရျပန္သည္။
စာေရးဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာ ေတြ လြယ္အိတ္ကိုယ္စီ လြယ္ခဲ့ၾက သည့္ ကာလမ်ားအေၾကာင္း စဥ္းစား ရင္း ေတာင္ေလးလံုး စာေပပြဲေတြ မွာ ႀကံဳရပံုေလး မ်ားလည္း သတိရမိ ေသးသည္။ ေတာင္ေလးလံုး ပြဲတစ္ပြဲ မွာ စာေပျမတ္ႏိုးသူ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆုံသည္။ သူကလြယ္ အိတ္လြယ္ထားသည့္ သူတိုင္းကို လက္ၫိႈးထိုးထိုးၿပီး သည္ဆရာက ဘယ္သူလဲ ခ်ည္း ေမးေနသည္။ ထိုစဥ္ က ေတာင္ေလးလံုး စာေပပြဲ မ်ားကို သူပုန္သူကန္ အလား သတ္ မွတ္ထားခိုက္။ ထိုပြဲေတြမွာ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔ မျမင္ဖူးေသာ မ်က္ႏွာ အမ်ား အျပား ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ စာေရးဆရာ ေယာင္ေဆာင္ထား ေသာ ကိုေရႊေထာက္လွမ္းေရးမ်ားက လည္း လြယ္အိတ္ေလးေတြ ကိုယ္စီ ႏွင့္။ ကြၽန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြႀကီးက လြယ္အိတ္ေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္။ ကြၽန္ေတာ့္စာေပ မိတ္ေဆြႀကီးက “သူကဘယ္သူလဲ ဆရာသိုက္” ဟု လုပ္ကျပန္ေတာ့ “သူ႔ကေလာင္က ကိုကိုေထာက္ေလ၊ ခင္ဗ်ားမသိဘူး လားဗ်ာ”ဟုသာ ဆိုခဲ့ရေလသည္။
သိုက္ထြန္းသက္
