လူတိုင္းကိုယ္စီမွာ ငယ္ဘဝ ျဖတ္သန္းမႈထဲက အမွတ္ရစရာမ်ားေရာ၊ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္စရာမ်ားပါ ရွိတတ္ၾကစၿမဲပါ။ အသက္အရြယ္ ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ငယ္ဘဝတုန္းက ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းခဲ့ရသမွ် လႈပ္ရွားမႈ ပံုရိပ္ေတြ၊ဓာတ္ပံုေတြ၊ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္ေတြ ျပန္ ေျပာင္းေအာက္ေမ့ကာ အေတြးရိပ္ ထဲပံုေဖာ္ျဖစ္တဲ့အခါ မည္သူမဆို အတိတ္အရိပ္ဆီမွာ ၾကည္ႏူးေအးျမ မႈမ်ားေရာ၊ ဆြတ္ပ်ံ႕လြမ္းေမာဖြယ္ စိတ္ခံစားမႈကိုယ္စီျဖစ္တတ္ၾကစၿမဲ ပါ။ အဲဒီလို ႐ိုးသားျဖဴစင္ၿပီး ရွင္းသန္႔ ေအးျမပူပင္ေသာ ကကင္းေဝးတဲ့ ငယ္ဘဝ ပံုရိပ္မ်ားကို အေကာင္း အဆိုးခြဲမျမင္ၾကဘဲ သူသူကိုယ္ကုိယ္ ျဖတ္ေက်ာ္ကုန္ဆံုးခဲ့ၾကျခင္းကလည္း ဆယ္ေက်ာ္သက္ ငယ္ဘဝ ခ်စ္စရာ့ အသြင္သဏၭာန္အႏွစ္သာရလို႔ ဆိုရမယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ကိုယ္စီ ငယ္ဘဝကို ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္း ခဲ့ၾကၿပီး အခ်ိန္တိုင္းလိုလုိ ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ အမွတ္တရ ငယ္ဘဝ ျဖစ္ရပ္ေတြ ဓာတ္ပံုေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့ အႏုပညာရွင္တို႔ရဲ႕ ရင္တြင္းစကားသံမ်ားကို စုစည္းေဖာ္ျပ လိုက္ရပါတယ္။
ခိုင္သဇင္ငုဝါ
ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းတက္ေန ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းျမန္ျမန္ ၿပီးခ်င္တယ္။ ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔၊ တကၠသိုလ္တက္ၿပီး ဘြဲ႕ရရင္ ကိုယ္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္လုိ႔ရၿပီလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဘြဲ႕လည္းရၿပီးတဲ့အခ်ိန္ က်ေတာ့ ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္လာ ေရာ။ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ က ငယ္ဘဝနဲ႔ေတာ့ တျခားစီပဲ။ ငယ္ငယ္က တအားျဖဴစင္တယ္။ ဘာ အေရာင္မွ မပါဘူး။ ငယ္ငယ္ ကဆို ေက်ာင္းသြားတဲ့အခါ လိႈင္ ႊႊဃ က ေက်ာင္းဝင္းႀကီးမွာ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ ေဆာ့ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေလးက ဘာနဲ႔မွလဲလို႔ မရေအာင္ တန္ဖိုးရွိတယ္။ သူငယ္ ခ်င္းေတြနဲ႔ အားလံုးလည္း ေက်ာင္း ဝတ္စံု ေလးေတြနဲ႔ ငယ္ဘဝကို ျပန္သြားတဲ့ ပံုစံေလးေတြ လုပ္ခ်င္ တယ္။ ငယ္ငယ္ ကေတာ့ ငုဝါက ႀကီးလာရင္ ေမာ္ဒယ္လုပ္မယ္။ မင္းသမီး လုပ္မယ္ဆိုၿပီး မေတြးခဲ့ ဘူး။ သာမန္လူငယ္တစ္ေယာက္လို ပဲ အလုပ္လုပ္မယ္။ ဘြဲ႕ယူမယ္ေပါ့။ အႏုပညာရွင္ျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး စိတ္ လည္း မကူးခဲ့မိဘူး။ ၁ဝတန္းၿပီး တဲ့အခ်ိန္ေလယာဥ္ကုမၸဏီမွာလုပ္ ၿပီးမွ ေမာ္ဒယ္ဘက္ကို တျဖည္း ျဖည္း ေရာက္လာခဲ့တာပါ။
ဆုျမတ္ႏိုးဦး
ငယ္ဘဝကိုေတာ့ သတိရတယ္။ ေက်ာင္းတက္ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့တယ္။ အရမ္းေဆာ့ၾက ဆိုးၾကတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အမွတ္တရ ေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ေက်ာင္းမွာ သားေရကြင္းႀကိဳးေတြခုန္လို႔ ဆရာမ ႐ိုက္တာ။ အတန္းထဲ ဆရာမလစ္ တာနဲ႔ ခုံေအာက္ဆင္းၿပီး ခဲလံုး၅ လံုး နဲ႔ ေဆာ့ၾကတာေလ။ အဲဒါကိုဟိုမွာ ေတာ့ =ေကာက္မေကာက္+တယ္ လို႔ ေခၚတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ဘယ္လို ေခၚလဲမသိဘူး။ ကာယၿပိဳင္ပြဲေတြ ေရာ၊ ေက်ာင္းဝင္းထဲမုန္႔ေစ်းတန္း မွာ မုန္႔ဝယ္စားၾကတာေရာ၊ စာေမးပြဲ ေျဖလို႔ ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဘုရင့္ေနာင္ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ သြားေဆာ့ၾကတာေတြေရာ။ အစား အေသာက္ေတြကိုေရာ အကုန္သတိ ရတယ္။ ငယ္ဘဝက ေပ်ာ္စရာ ေရာ၊ အမွတ္တရေတြေရာ အမ်ားႀကီးပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ငယ္ငယ္တုန္းက အႏုပညာရွင္ျဖစ္မယ္လုိ႔ တစ္ခါမွ မေတြးခဲ့မိဖူးဘူး။ သ႐ုပ္ေဆာင္ကို ဝါ သနာပါေပမယ့္ ဘာအဆက္ အစပ္ မွမရွိေတာ့ တစ္ခါမွကို မေတြး ခဲ့ဖူး တာပါ။
ရတနာဗို
ငယ္ဘဝကေတာ့ ငယ္ငယ္က တည္းက အိမ္နဲ႔ေက်ာင္း၊ က်ဴရွင္သြား၊ အိမ္ျပန္၊ ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္ ကတည္းကလည္း တစ္ေယာက္ တည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေန တတ္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းလည္း သိပ္မရွိဘူး။ ဒီတိုင္းပဲ ကိုယ့္ဘာသာ ဘာသိဘာသာေနတတ္တဲ့ အက်င့္ ရွိေနေတာ့ အိမ္ထဲကေန အိမ္ျပင္က လည္း သိပ္မထြက္ဆိုေတာ့ ငယ္ဘဝ ျပန္ေတာင့္တစရာ၊ အမွတ္ရစရာ သိပ္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အမွတ္တရ အႀကီး ႀကီး မရွိခဲ့ေပမယ့္ မႏၲေလးသူျဖစ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ မႏၲေလးမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုေတာ့ အၿမဲအမွတ္တရ ရွိေနပါတယ္။ ငယ္ဘဝကေတာ့ မိသားစုေတြနဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့တစ္ေယာက္ တည္းပဲေနတတ္တာဆိုေတာ့ ေထြေထြထူးထူးေတာ့ သိပ္မရွိ ဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အႏုပညာကို ဝါသနာပါတယ္။ ကိုယ္ ဒီအလုပ္ကို လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ေတာ့ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒါကို ဘယ္သူ႔ကိုမွမေျပာျဖစ္ဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူး ရွိခဲ့ေပမယ့္ ျဖစ္မယ္လို႔ မေတြး ထားမိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ ေအာင္ေတာ့ လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်နပ္ပါတယ္။
လမင္းကဗ်ာ
ငယ္ငယ္တုန္းက မင္းသမီး ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ ဇာတ္ပို႔ သ႐ုပ္ေဆာင္အျဖစ္ ရပ္တည္ေနပါ တယ္။မင္းသမီးဆိုတာ အတိတ္ကံ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွ ျဖစ္မွာေလ။အခုလည္း လက္ရွိအေျခအေနကို ေက်နပ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေလး ဘဝက ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေပါ့။ အရမ္း အေဆာ့သန္တယ္။ အရမ္း အေျပးသန္တယ္။ အရမ္းလည္းစြာ တယ္၊ ေခ်ာ္ခဏခဏလဲတယ္၊ ရန္ခဏခဏ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေလးေတြ ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။ ငယ္ငယ္က အမွတ္တရကေတာ့ အရမ္းခ်စ္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေျမာင္းထဲမွာ ငါးေသးေသးေလးေတြ ဆင္းဖမ္းတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါ ဘူး။ ေက်ာင္းဝတ္စံု ေတြနဲ႔ ဗြက္ေတြ ေပက်ံၿပီးေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့ရပါ တယ္။ ငယ္ဘဝအမွတ္တရေတြက မ်ားေတာ့ ေျပာရင္ကုန္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
အိန္ဂ်ယ္လမုန္
ငယ္စဥ္ဘဝက အမွတ္တရ ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးရိွပါတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ဆုိရင္ ဘုရားေက်ာင္းကို သြားဖို႔ လာႀကိဳတဲ့ ဘုရားေက်ာင္း ကားကို သြားေစာင့္ၿပီး စီးရတာ ေတြ။ ဘုရားေက်ာင္းကေန ျပန္လာ ၾကၿပီဆုိရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္ လံုးနဲ႔ေပါ့ေနာ္။ ဘုရားေက်ာင္းကား က ဟိုဘက္လမ္းမွာ။ ညီမတို႔ေနတာ က ဒီဘက္လမ္း။ ဟုိဘက္လမ္းကေန ညီမတုိ႔အိမ္ကုိ အကူးမွာ ညီမရဲ႕ အေမကုိ ေမာင္ႏွမေတြ အကုန္လံုးက “အႏူး အႏူး” ဆုိၿပီး ေအာ္ေခၚၿပီး အိမ္ကုိ ေျပးၾကတယ္။ အေမကလည္း ညီမတုိ႔ ျပန္လာေတာ့မွာသိလို႔ အိမ္မွာ ထမင္းဟင္းေတြ ခ်က္ထား ၿပီး အဆင္သင့္ေစာင့္ေနတာ။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက စားရတဲ့ထမင္းဟင္း က တအားအရသာရိွတယ္။ ၿပီးေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ ဘုရားေက်ာင္း ကုိ ၆ နာရီခဲြေလာက္ သြားရတာ ဆုိေတာ့ အိပ္ေရးမဝတဝနဲ႔ ထခဲ့ရ တာေတြကို သတိရမိတယ္။ စေနည ဆုိ တစ္ဝမ္းကဲြ ညီမေတြ အိမ္ကိုလာအိပ္ၾကတယ္ေလ။ တအားေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ တကယ့္ကုိ အမွတ္ တရေလးေတြပါ။ ငယ္ဘဝက ေတာ္ ေတာ္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြ ညီအစ္မေတြ စည္းစည္းလံုးလံုး အတူကစားၾက၊ စားၾက ေသာက္ၾကတာေတြ မ်ား တယ္ေလ။ အခုေခတ္ ကေလးေတြ က်ေတာ့ IT ေခတ္ဆုိ ေတာ့ Phone နဲ႔ပဲ ေဆာ့ ေနၾကတယ္။ လူ႔ဘဝရဲ႕ ျပင္ပမွာရမယ့္ ရင္းႏွီးမႈေတြ၊ ခ်စ္ခင္မႈေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ မရၾကဘူး။ Phone ေတြနဲ႔ပဲ အလုပ္႐ႈပ္ေနၿပီး သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ မေတြ႕ ၾကေတာ့ဘူး။ ညီမတုိ႔ ေခတ္ထိကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။
ေပၚျပဴလာအဖြဲ႔
