နတ္မ်က္စိသည္ တန္ခိုးရွင္ျဖစ္ပါလ်က္ ကယ္ႏွင့္ စိတ္ခ်မ္း ေျမ့ဖြယ္ မေကာင္းလွေသာ မိမိဘဝအေၾကာင္း ေတာင္ေတြး၊ ေျမာက္ေတြး၊ ေတြးမိ ရာက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ငါး ဆယ္ခန္႔က ၾကည့္ဖူးခဲ့ေသာ အေမရိကန္ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား တစ္ကားအေၾကာင္းကို သတိရလာမိသည္။ ႐ုပ္ရွင္၏အမည္မွာ The Man With The X-ray Eyes (ဓာတ္မွန္မ်က္လံုးနဲ႔လူ)ျဖစ္သည္။ ဇာတ္လုိက္မင္းသားႀကီး Ray Millan သည္ မ်က္လံုးခြဲစိတ္ ကုသရာကထူးကဲေသာ အျမင္စြမ္းအင္ေတြ ရရွိလာၿပီး လူေတြကို ၾကည့္လွ်င္ အေသြးအသား အေရ ျပားေတြကို ေဖာက္ထြင္းကာ အ႐ိုးစုသဏၭာန္အျဖစ္သာ ျမင္ ေနရေတာ့သည္။ ထိုစကၡဳ အာ႐ံုမ်ိဳးႏွင့္ အလွတရား တုိ႔ကို မည္သို႔လ်င္ ခံစား ႏိုင္စြမ္းအံ့နည္း။ ဗုဒၶဘာသာ ဝင္ဆိုလ်င္ေတာ့ မရဏ ႏုႆတိပြားမ်ားၿပီး အ႐ိုး စုကမၼဌာန္းစီးျဖန္းေန ျခင္းျဖင့္ တရားထူးပင္ ရေကာင္းရႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါလား။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲမွ အေမရိကန္ မင္းသားကား ဓာတ္မွန္မ်က္စိ ရရွိခဲ့ ျခင္းေၾကာင့္ ဝမ္းမသာႏိုင္ဘဲ အႀကီး အက်ယ္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရရွာသည္။ လူေတြကို လူေတြလိုမွ မျမင္ႏိုင္ ေတာ့ဘဲကိုး။
နတ္မ်က္စိခမ်ာမွာလည္း စိတ္ရွိသေလာက္ သိဒၶိေပါက္ႏိုင္ေသာ ဒိဗၺစကၡဳရရွိထားသည့္တိုင္ အၿမီး အေမာက္မတည့္တာေတြခ်ည္းေတြ႕ရျမင္ရဖန္မ်ားလာေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္မ်က္စိ္ႏွင့္ကိုယ္ စိတ္ညစ္ညဴး ေနရရွာသည္။ မ်က္စိေနာက္စရာ ၿမိဳ႕ျပကိုစြန္႔ခြာ၍ ေက်းလက္သို႔ သြားေနမည္ဟု စိတ္ကူးမိေလသည္။ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ ေက်းလက္ ေဒသသို႔ ေရာက္ေသာ္ နတ္မ်က္စိ သည္ သူဝသီအတိုင္း ၿမိဳ႕ေရာက္ ေတာသားမ်က္လံုးကဲ့သို႔ ဟိုဟိုသည္ သည္ ေတာင္ၾကည့္၊ ေျမာက္ၾကည့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ အိမ္တစ္လံုး၏ ေနာက္ေက်ာဘက္ ငွက္ေပ်ာေတာ ထဲရွိ တဲတစ္လံုးအတြင္းမွ ျမင္ကြင္း က နတ္မ်က္စိကို ၫိႈ႕ယူထားလိုက္ သည္။ “ဘာလုပ္ေနတာပါလိမ့္” ဟု ေတြးကာ နတ္မ်က္စိသည္ တဲအနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။
တဲအတြင္း၌အမ်ိဳးသမီးတစ္ ေယာက္ အလုပ္မ်ားလ်က္ရွိသည္။ ဧရာမပလတ္စတစ္ဇလားႀကီး တစ္လံုးထဲမွ အနံ႔တေထာင္း ေထာင္း ထြက္ေနေသာ ငဆႏွယ္ (ငါးဆား နယ္)မ်ားကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ႀကံဳးယူကာ အနီးရွိသစ္သားဆံု ႀကီးတစ္ခုထဲသို႔ ထည့္သည္။ တဖန္ အနီးရွိ လယ္သမားသံုး “ပုလဲ’ (ေခၚ) ဓာတ္ေျမၾသဇာအိတ္ႀကီးထဲမွ ျဖဴျဖဴ ေဖြးေဖြး ဓာတ္ေျမၾသဇာမႈန္႔မ်ားကို ဒန္ဇြန္းႀကီးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေကာ္ယူ ကာ ငဆႏွယ္မ်ားေပၚသို႔ ျဖဴးခ်လိုက္ သည္။ ၿပီးလွ်င္ သစ္သားက်ည္ေပြ႕ ႀကီးျဖင့္ ငဆႏွယ္ႏွင့္ ပုလဲေပါင္းစပ္ ေရာေႏွာ (သမ) သြားေအာင္ သစ္သားက်ည္ေပြ႕အရွည္ႀကီးျဖင့္ တဒုတ္ဒုတ္၊ တဘုတ္ဘုတ္ ေထာင္း ေတာ့သည္။ “ေအာင္မေလး ဘုရား၊ ဘုရား ေတာက္က်ိဳးေတာ့ နည္းကုန္ပါၿပီဗ်ာ’ ဟု နတ္မ်က္စိက အလန္႔တၾကား ျမည္တမ္းလိုက္ေသာ္လည္း ငါးပိသည္မက မၾကားဘဲ ေထာင္းၿမဲ ေထာင္း၊ ထုၿမဲထုေနလ်က္ရွိ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္ တဲထဲသုိ႔ ဝင္လာကာ ငါးပိသည္မ ထုပံုေထာင္းပံုကို ေငး ၾကည့္ေနသည္။
” ဆားနဲ႔သိပ္ထားရင္လည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ငါးပိျဖစ္သြားတာ ပါပဲ သမီးရယ္။ အေမတို႔ ဘိုးဘြား ေတြလက္ထက္ကတည္းက အေမတုိ႔ ေခတ္အထိ ႐ိုးရာမပ်က္ ငါးပိလုပ္ ခဲ့ၾကတာပါ။ ညည္းတုိ႔လက္ထက္က် မွပဲ ငါးပိထဲကို ဓာတ္ေျမၾသဇာထည့္ ရတယ္လုိ႔။ ႀကံဳဖူးေပါင္၊ ၾကားဖူး ေပါင္ေတာ္”ဟု အဘြားႀကီးက ဗ်စ္တီးဗ်စ္ေတာက္လုပ္သည္ကို ငါးပိသည္မက မ်က္ေဇာင္းထိုးၾကည့္သည္။
“အေမတို႔ေခတ္က ႏိုင္တီးဂြမ္တီးမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ”
“ညည္းကငါ့ကို ဆဲတာလား ေအ့’
“ခက္လိုက္တာ အေမရယ္။ အေမတို႔ငါးပိလုပ္တဲ့နည္းေတြက ေခတ္ကုန္သြားၿပီလုိ႔ သမီးေျပာတာပါအေမရယ္”
“ငါးပိထဲ ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြထည့္တယ္ဆိုေတာ့ စားတဲ့သူေတြ အူေတြဘာေတြ ျပတ္မထြက္ကုန္ဘူးလားေတာ္” ဟု အဘြားႀကီးက ခုႏွစ္သံခ်ီဟစ္ျပန္သည္။
“ဘာမွမျဖစ္လုိ႔ တစ္ျပည္လံုး စားေနၾကတာပဲ။ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုး မကေတာ့ပါဘူး အေမရယ္။ ဓာတ္ ေျမၾသဇာထည့္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ငါးပိျမန္ျမန္ျဖစ္သြားတယ္။ ငါးပိ အနပ္ျမန္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ငါးပိက အေလးခ်ိန္လည္း တိုးသြားတာေပါ့ အေမရဲ႕”
“ဘုရားမႀကိဳက္၊ နတ္မႀကိဳက္ တဲ့အလုပ္ေတြပါေအ”
“ဘုရားႀကိဳက္ႀကိဳက္၊ မႀကိဳက္ ႀကိဳက္၊ နတ္ႀကိဳက္ႀကိဳက္၊ မႀကိဳက္ ႀကိဳက္ လူႀကိဳက္ဖုိ႔က အဓိကပဲ အေမ။ လူႀကိဳက္မွေရာင္းေကာင္း မွာ။ ေရာင္းေကာင္းမွ သမီးတုိ႔ စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္မွာ”
“ဒီေန႔ကစၿပီး ငါ ငါးပိမစား ေတာ့ဘူးေအ့ ဒါပဲ’ အဘြားႀကီးသည္ ေျခေဆာင့္ ႏႈတ္ခမ္းစူၿပီး တဲထဲမွ ျပန္ထြက္သြား သည္။ ငါးပိသည္က သူ႔အလုပ္ သူ ဆက္လုပ္ေနသည္။
“ေရွးအဘြားႀကီးေတြမ်ား သိပ္ၿပီး လက္ေပါက္ကပ္တာပဲ။ အမ်ား မိုးခါးေရေသာက္မွေတာ့ ကိုယ္လည္း မိုးခါးေရ မေသာက္ဘဲေနလို႔မရဘူး ဆိုတာ ေရွးအဘြားႀကီးေတြ နားမလည္ဘူး။ ဘုရားမႀကိဳက္ဘူးေလး၊ နတ္မႀကိဳက္ဘူးေလးနဲ႔ လွ်ာရွည္ေန ေသးတယ္။ ဘုရားက သူ႔ဘာသာ သူ ေနတာ။ ငါးပိအလုပ္ကို လွည့္ေတာင္ ၾကည့္ေတာ္မမူဘူး။ နတ္မႀကိဳက္ ေတာ့ေကာ ဘာအေရးလဲ။ နတ္ကို ဂ႐ုစိုက္စရာမွမလိုတာ။ ရြာဦး ေက်ာင္းဆရာေတာ္က တရားထဲ ထည့္ေဟာဖူးသားပဲ။ နတ္ဆိုတာ ခ်ိဳင္းၾကားက ေခြၽးထြက္ရင္ ေသကေရာတဲ့”
ငါးပိသည္မက ေရရြတ္ျမည္ တမ္းေနစဥ္ ေနာက္ဆံုးစကားပိုဒ္ အေရာက္၌ နတ္မ်က္စိသည္ ၾကက္ သီးဖ်င္းကနဲ ထသြားမိ၏။ ေယာင္ ရမ္းၿပီး သူ႔ခ်ိဳင္းသူျပန္စမ္းသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ သူ႔ခ်ိဳင္းမွာဘာေခြၽးမွ မရွိ။ သို႔ေသာ္ စကားအေျပာအဆို ၾကမ္းတမ္းပံုရေသာ ငါးပိသည္မကို လန္႔ကာ နတ္မ်က္စိအျမန္လစ္ထြက္ လာသည္။ “စိန္ေကာင္းေက်ာက္ေကာင္း ေရာင္းဝယ္တဲ့ ေနရာမွာ ငါးပိသည္က ကန္႔လန္႔ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ငါးပိသည္ေတြဟာ လက္ရဲဇက္ရဲနဲ႔ အေျပာအဆို ရဲတင္းၾကပံုပဲ”ဟု နတ္မ်က္စိက ေတြးရင္းျမစ္ကမ္းနား တစ္ေနရာသို႔ ေရာက္သြားသည္။
ငါးဖမ္းေမာ္ေတာ္ကေလး တစ္စင္း ကမ္းနားမွာ ဆိုက္ကပ္ကာ ဖမ္းမိလာေသာ ငါးပုဇြန္မ်ိဳးစံုကို ေတာင္းႀကီးေတာင္းငယ္ အသြယ္ သြယ္ျဖင့္ ကုန္းေပၚသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပး ေနၾကသည္။ နတ္မ်က္စိသည္ တစ္ေနရာသုိ႔ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ေတြ႕ရွိသြားသည္။ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က ေရႊဝါငါး ၾကင္းေတြကို တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ ေဆးထိုးပိုက္ႀကီးျဖင့္ စိတ္ရွည္လက္ ရွည္ထိုးေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ပိုက္ထဲမွာ ေဆးေတာ့မပါ။ ပိုက္ထဲမွာပါသည္ကေရေတြ။ “အို ဘုရား ဘုရား။ ေရထဲကလာတဲ့ငါးကို ေရထိုးၿပီးေရာင္းဖို႔ ႀကံေနပါကလား”ဟု နတ္မ်က္စိက ခပ္တိုးတိုးညည္းသည္။ ေရထိုးၿပီးသား ေရႊဝါငါးၾကင္းႀကီးမ်ားသည္ ဝဝေခ်ာေခ်ာႀကီးေတြ ျဖစ္လာၾက သည္။
“ေဆးအစား မိုးေရထိုးေပးေန တဲ့ ေဒါက္တာရမ္းကုေတြကို က်ဴရွင္ေပးလို႔ရၿပီဗ်ိဳ႕”ဟု ငါးဖမ္း အလုပ္သမားတစ္ဦးက ငါးစိမ္းသည္ မိန္းမႀကီးကို က်ီစယ္သည္။
“ဟဲ့ နင္ဘာသိလုိ႔လဲ။ ေစ်းေကာ္ မတီစည္ပင္လူႀကီးေတြက အေလး ေတြ၊ ခ်ိန္ခြင္ေတြကို မၾကာမၾကာ အလစ္ဝင္စစ္တာဟဲ့။ အေလးခိုးလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သဲလြန္စ ရွာမရတဲ့နည္းနဲ႔ ေရထိုးေရာင္းရတာ”ဟု မိန္းမႀကီးက ျပန္ေအာ္သည္။ နတ္မ်က္စိမွာ အသက္ပါသြား မတတ္ သက္ျပင္းမႈတ္လိုက္မိ၏။ ေၾသာ္… ဥပေဒတိုင္းမွာ အား နည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ေတြ ရွိ ေနတတ္တာ ေလာကနိယာမပဲ မွတ္ပါရဲ႕။
ၾကဴးႏွစ္
