နတ္မ်က္စိသည္ လူ႕ဘံု ေလာက အတြင္းရွိ အေျခခံ လူတန္းစားဆင္းရဲသားမ်ားမွသည္..ေရေပၚဆီ လူတန္းစားလူ႕မလိုင္လႊာအထိ ခုႏွစ္ရက္သားသမီးေတြ မည္သို႔ မည္ပံု စားေသာက္ေနထိုင္ၾကသည္ကို အ ပ်င္းေျပ ေလ့လာၾကည့္႐ႈတတ္ေပသည္။ ဤသို႔ ေလ့လာၾကည့္႐ႈရာမွ လူသည္(စား၊ ဝတ္၊ ေန)ေရးဟူေသာ တို႔တာဝန္ အေရးသံုးပါးတြင္ (စား ေရး)ကို ပထမဦးစားေပးၾကေၾကာင္း ေတြ႕ရွိလာရ၏။
” ဟုတ္ေလသေပါ့၊ ဟုတ္ေလသေပါ့၊ ႐ုပ္ကို အာဟာရေစာင့္ ေရွာက္၏လို႔ က်မ္းဂန္က အခိုင္အမာဆိုလာသကုိး” ဟုလည္း နတ္မ်က္စိက ေလးနက္စြာ ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းလိုက္ ေခ်ေသးသည္။ မႏုႆလူသားေတြ မဆိုထားဘိ တိရစၧာန္ေတြ၊ ပိုးမႊားကပ္ပါးေကာင္ ကေလးေတြလည္း အစာစားမွ အ သက္ရွင္သတဲ့။ သစ္ပင္ေတြေတာင္ အစာစားၾကရတယ္လို႔ ႐ုကၡေဗဒ သိပၸံပညာရွင္ေတြက ဆိုၾကေသးတာ ကိုး။ ဂမၻီရစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ကေတာ့ ဖုတ္ဝင္တေစၧေကာင္မ်ားက် ေတာ့ သခ်ႋဳင္းကုန္းက အေသေကာင္ ေတြရဲ႕အဂၤါအစိတ္အပိုင္း အပုပ္အ သိုး အရိအရြဲေတြကို ရွာေဖြစား ေသာက္ၾကသတဲ့။ အမယ္ေလး … အန္ခ်င္လိုက္တာ။ ရြံစရာႀကီး။ အဲဒီ ဂမၻီရစာေရးဆရာ မသိဘဲနဲ႔ ႐ုတ္တန္းရမ္းတုတ္တာပဲ ျဖစ္ရမယ္။”
နတ္မ်က္စိသည္ ကိုယ့္အေတြး ႏွင့္ကိုယ္ ေအာ့ခ်င္သလိုလို၊ အန္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားရာမွ “အင္းေလ ေလာကႀကီးမွာ သတၱဝါအမ်ိဳးမ်ိဳးအတြက္ အစာအာဟာရအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေန ၾကတာ မဆန္းပါဘူး။ ေခြးေတြအ တြက္ ဟိုဒင္းရွိေနသလိုေပါ့” ဟု ဆို ရင္း ၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ နတ္မ်က္စိသည္ စိတ္ရွိသေလာက္ သိဒိၶေပါက္စြာျဖင့္ မဟာရန္ကုန္ တစ္ေနရာသို႔ လွမ္း ၾကည့္လိုက္၏။
” ေၾသာ္..ေခြးေတြ၊ ၾ<ြကက္ေတြမွ အမိႈက္ပံုကို ရွာေဖြေမႊေႏွာက္ အစားအေသာက္ ရွာၾကတာ မဟုတ္ ေလဘူး။ လူေတြလည္း အမိႈက္ပံုကို ရတနာသိုက္အမွတ္နဲ႔ တူးၾက၊ ဆြၾက၊ ထိုးၾက၊ ေကာ္ၾကနဲ႔ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ေနၾကသကိုး” ဟု နတ္မ်က္စိက အသိအျမင္သစ္ကို က်ဴးရင့္လိုက္ေလသည္။ နတ္မ်က္စိ ျမင္ရေသာ အမိႈက္ပံုမွာ ၿမိဳ႕နယ္စည္ပင္သာယာ ေစ်းႀကီးတစ္ေစ်းအနီးရွိ စြန္႔ပစ္ ပစၥည္းအသစ္ေတြ ေပါမ်ားရာ ဧရာ မ အမိႈက္ပံုႀကီးျဖစ္၏။ ယင္ေကာင္တို႔၏ သုခကမၻာဟုလည္း ေခၚႏိုင္၏။ ထို အမိႈက္ပံုႀကီးမွာ လက္ဆြဲအိတ္ တစ္လံုး၊ သံဆူးတပ္ တုတ္တံကေလး တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ရွာေဖြေမႊေႏွာက္ ေနသူမွာ အသက္ ၁ဝ ႏွစ္အရြယ္ စုတ္ဖြားဖြား ေပတူးတူး ေကာင္ကေလး တစ္ေယာက္ျစ္ေလသည္။
“ေဟ့…ကေလး ဘာရွာေနတာလဲကြ” အလြန္တရာ စပ္စုတတ္ပံုရ ေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္က လမ္း ေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္း ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ မသြားဘဲ စပ္စုလိုက္၏။ “ရတနာရွာေနတာ ခင္ဗ်၊ ေဟာဒီမွာ ရတနာ”ဟု ဆိုကာ ေကာင္ကေလးက မည္းမည္းတူးတူး အာလူးပုပ္တစ္လံုးကို သံဆူးျဖင့္ ထိုးကာ ေျမႇာက္ျပသည္။”အာလူးပုပ္ႀကီးပါကြာ။ ဘာလုပ္မွာတုန္း လႊင့္ပစ္လိုက္” ဟု ကို စပ္စုႀကီးက အမိန္႔ေပးေသာ္လည္း ေကာင္းကေလးက အမႈမထား။ ” ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္နဲ႔မို႔ လႊတ္ ပစ္လိုက္စမ္းပါ ေကာင္ေလးရာ” ဟု ကိုစပ္စုႀကီးက ထပ္ေအာ္ေသာအခါ ေကာင္ကေလးသည္စြာတီးစြာတာ အမူအရာျဖင့္…
” ခင္ဗ်ားႀကီး ဘာနားလည္လို႔လဲ။ ကုန္စံုဆိုင္ေတြက လႊတ္ပစ္တဲ့ အာလူးသီးတိုင္း အပုပ္မဟုတ္ဘူး။ အပုပ္ေတြၾကားထဲမွာ အေကာင္း ေတြေရာ ပါလာတတ္တယ္။ အာ လူးအပုပ္ဆိုတာကလည္း တစ္လံုး လံုး ပုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းတဲ့ အပိုင္းေတြပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့ အပိုင္းကို လွီးထုတ္ပစ္ လိုက္ရင္ ေကာင္းတဲ့အပိုင္း က်န္တာ ေပါ့ဗ်ာ..” ဟု ေကာင္ေလးက လက္ခ်ာ႐ိုက္ေနသည္။ ” အဲဒါေတြ မင္းတို႔ အိမ္မွာ စား ၾကမလို႔လား။ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြ၊ ဘက္တီး ရီးယားေတြနဲ႔ ေရာဂါရၿပီး ဒုကၡေတာ့ ေရာက္ကုန္ၾကေတာ့မွာပါပဲကြာ” “ခင္ဗ်ားႀကီး ေတာ္ေတာ္ပိန္းတာပဲ။ ဒီအာလူးေတြကို က်ဳပ္တို႔မစားဘူး။ ကစၥနားဆိုတဲ့ ကုလားႀကီးကို ျပန္ေရာင္း တာဗ်။ ကုလားႀကီးက ေကာင္းတဲ့ အာ လူးအပိုင္းအစ ကေလးေတြကို စမူဆာထဲ ထည့္ေၾကာ္လိုက္ကေရာ… စမူဆာေၾကာ္ျဖစ္သြားေတာ့ ေကာင္းမွ ေကာင္း” ေကာင္ကေလးက အာလူးပုပ္ ဋီကာ ဖြင့္လိုက္စဥ္ ကိုစပ္စုႀကီးမွာ လမ္းေဘးတြင္ တေအာ့ေအာ့ ထိုးအန္ေနသည္။ “ကစၥနားကို ငါေကာင္းေကာင္း သိတာေပါ့ကြာ။ သူ႔ဆီကေန ငါက ေန႔တိုင္း စမူဆာဝယ္စားေနတာ အဟီး ေဝါ့..ေအာ့…ေအာ့” ေကာင္ကေလးက ကိုစပ္စုႀကီးကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘဲ အမိႈက္ပံုထဲကို သံဆူး ျဖင့္ထိုးဆြေမႊေႏွာက္ေနသည္။
” ေၾသာ္…ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ Food Administration ေခၚတဲ့ အစားအေသာက္ႀကီးၾကပ္ေရး အာဏာပိုင္အဖြဲ႕အစည္းႀကီး အထင္အရွားရွိပါလ်က္ကယ္နဲ႔ ေရႊျမန္မာ မ်ားဟာ အမိႈက္ပံုက အၾ<ြကင္းအက်န္ မွန္းမသိဘဲ ဆူလြယ္ နပ္လြယ္ စား သံုးဝါးမ်ိဳေနၾကရရွာပါကလား” ဟု နတ္မ်က္စိတိုးတိုးတိတ္တိတ္ ညည္း တြားမိသည္။သို႔ျဖင့္..ေၾကးရတတ္ ခ႐ိုနီ၊ ခ႐ိုဝါသူေဌးႀကီးမ်ားေကာ ဘယ္လို ဘယ္ပံု စားသံုးေနထိုင္(ဇိမ္ခံ) ေနၾကပါသနည္း ဟု သိရေအာင္နတ္မ်က္စိက ျမင္ကြင္းခ်န္နယ္ Channel မ်ားကို တိုးခ်ဲ႕ျဖန္႔ၾကက္လိုက္ေလသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ အျပင္ဘက္ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ တစ္ေနရာတြင္ “ကႀကီးကန္စြန္းပင္ ေရမွာရႊင္” ဆိုေသာ စာဆိုႏွင့္အညီ ေရအိုင္ႀကီး တစ္အိုင္ထဲမွာ စိမ္းျမစိုလန္းေသာ ကန္စြန္းခင္းႀကီးတစ္ခင္းကို ေတြ႕ရ၏။ ေရအိုင္ႀကီး၏ ကမ္းစပ္တစ္ေနရာမွာေတာ့ “က်ဴး” ေနအိမ္အခ်ိဳ႕မွ အသံုးျပဳၾကသည့္ အိမ္သာသံုးေလးလံုး ကိုေတြ႕ရ၏။ အိမ္သာေရ တံေလွ်ာက္မွ က်လာသမွ်သည္ ေရအိုင္ထဲ သို႔ စီးဆင္းေပ်ာ္ ဝင္ေနၾကသည္။ ” ေအာ…ဗီတာမင္မ်ိဳး စံုရရွိလို႔ ကန္စြန္းေတြ ဒီ ေလာက္သန္စြမ္းစိမ္းစို ေနၾကတာကိုး”ဟု နတ္မ်က္စိက ၾကည္ႏူးအားရစြာ ေရရြတ္လိုက္သည္။ ထိုကန္စြန္းခင္းမွ ကန္စြန္းရြက္မ်ား သြားရာလမ္း ေၾကာင္းကို နတ္မ်က္စိက စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ လိုက္ၾကည့္ရာ အေသးစား ဟိုတယ္တစ္ခု၏ မီးဖိုခန္းမွာ လမ္းေၾကာင္းဆံုးသြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ကန္စြန္းရြက္မ်ားသည္ မီးဖိုထဲတြင္ ဘဝေျပာင္းကာ “ကန္စြန္းပလိန္း” ေခၚ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ျဖစ္ သြားၾကေလသည္။ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ ေၾ<ြကပန္းကန္အျပန္႔ႀကီးသည္ ေငြရႊင္ေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ ႀကီးသံုးဦး၏ ယမကာဝိုင္းသို႔ ေရာက္သြားသည္။ သူတို႔လည္း ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ကို ဝီစကီႏွင့္ ျမည္းၾက သည္။ “ကန္စြန္းပလိန္းကေလးက ခ်ိဳ လိုက္တာ ဆိမ့္ေနတာပဲ” ဟု လူႀကီး တစ္ဦးက ဆိုသည္။ “ေတာ္ေတာ္အနံ႔ေမႊးတဲ့ ကန္စြန္းပလိန္း” ဟု ဗိုက္ရႊဲႀကီးတစ္ဦးက လွစ္ဟ ျပန္ေလသည္။ “အေနာတတၱ နတ္ေရကန္မွာ ေပါက္တဲ့ ကန္စြန္းရြက္မွတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ” ဟု ထိပ္ေျပာင္လူထြားႀကီးက ျမည္တမ္းျပန္သည္။ နတ္မ်က္စိကား… တခြီခြီ ရယ္ေမာမိေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ ရယ္သံကို ဘယ္သူကမွ် မၾကား။ ။
ၾကဴးႏွစ္
