ျမန္မာႏုိင္ငံ အႏုပညာ ေလာကတြင္ စြယ္စံုရ ပညာရွင္အျဖစ္ ဘဘ ဦးသုခ မရိွေတာ့ေသာ သည္ဘက္ ေခတ္မွာ အစ္ကိုေလး ဗိုလ္ကေလး တင့္ေအာင္ တစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ေတာ့သည္။ အသက္က ၉၆ ႏွစ္ထဲ ေရာက္လာၿပီ။
သက္ႀကီးစာေပ ပညာရွင္ေတြ ရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္ စာေပ၊ ဂီတ၊ ျပ ဇာတ္၊ ႐ုပ္ရွင္ စြယ္စံု ထူးခြၽန္သူ တစ္ ေယာက္တည္းသာ က်န္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း မၾကာခဏ သြားေရာက္ ေတြ႕ဆံုရသည္။ စကား ေတြ ေျပာရသည္ဟု မဆုိသာ။ စကားေတြ နားေထာင္ဖို႔ သြားရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမးခြန္းေလး စလာသည္။
“လူနဲ႔တိရစၧာန္ တူတာေတြ သိ လား။
-အိပ္၊ စား၊ ကာမ ဤသံုးဝ တူ ၾကတယ္လို႔ ဆိုၾကတာမဟုတ္လား။ “မတူတာေရာ။
-လူက အသိဥာဏ္မွာ ပိုတယ္ ေလ အစ္ကိုေလး။
“ေကာင္းၿပီ။ ခင္ဗ်ား ရန္ကုန္ ကေန သန္လ်င္ကို တံတားႀကီးမၿပီး ခင္က သြားဖူးလား။
-သြားဖူးတယ္။
“ရန္ကုန္၊ ပုဇြန္ေတာင္၊ ေညာင္ တန္း၊ သီတာ ဆိပ္ကမ္းက ထြက္တဲ့ သေဘၤာနဲ႔ သြားဖူးမွာေပါ့။ -သြားဖူးပါတယ္။ အေခါက္ ေခါက္သြားဖူးပါတယ္။
“စင္ေရာ္ေတြ အစာေကြၽးဖူး လား။ သေဘၤာထြက္စမွာ စင္ေရာ္ ေလးငါးေကာင္ပဲ ရိွရာက အစာ လည္း ေကြၽးေရာ စင္ေရာ္ေတြ တစ္ ျဖည္းျဖည္း မ်ားလာတာ သတိထား မိလား။
-ဟုတ္တယ္ အစ္ကိုေလး။ သေဘၤာထြက္စေတာ့ ေလးငါးေကာင္ ပဲ။ အစာလည္းစေကြၽးေရာ တစ္ ျဖညး္ျဖညး္ စင္ေရာ္ေတြ ေရာက္လာ ၾကတာ။ ျမစ္လယ္လည္း ေရာက္ ေရာ စင္ေရာ္ေတြ ရာေက်ာ္မယ္ ထင္တယ္။
“ခင္ဗ်ား ျပန္ၿပီးစဥ္းစားၾကည့္ စမ္း။ အစာေတြကို ေလထဲမွာပစ္ ပစ္ ေကြၽးၾကတာကို စင္ေရာ္ေတြက ေရ ထဲမက်ေအာင္ ေလထဲမွာ လိုက္ဖမ္း ၿပီး ႏႈတ္သီးနဲ႔ မိေအာင္ စားၾကတာ သတိျပဳမိသလား။
-ဟုတ္တယ္ အစ္ကိုေလး။ အစာေတြ ေလထဲေျမႇာက္ၿပီး ပစ္ ေကြၽးတာနဲ႔ စင္ေရာ္ေတြက ေလ ယာဥ္ပ်ံေတြ (Dive) ဒုိက္ထုိးသလို ထိုးဆင္းလာၿပီး ႏႈတ္သီးနဲ႔ အမိဖမ္း ၾကတာၾကည့္ၿပီး လူႀကီးေတြကလည္း သေဘာက်၊ ကေလးေတြက လက္ခုပ္ လက္ဝါးေတြ တီးၾကနဲ႔ သန္လ်င္ဆိပ္ ကမ္းေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရတာ ခုမွျပန္သတိရမိပါ တယ္။
xခင္ဗ်ား နည္းနည္းေလး ပိုၿပီး စဥ္းစားလိုက္စမ္းဗ်ာ။ အစာေတြကို လုလုစားၾကတဲ့ စင္ေရာ္ငွက္ေတြ ေလထဲမွာ ဝဲပ်ံရင္း တစ္ေကာင္ နဲ႔တစ္ ေကာင္ တုိက္မိတာေတြ႕ဖူးသလား။
-ဟုတ္တယ္။ စင္ေရာ္အခ်င္း ခ်င္း တုိက္မိတာ မေတြ႕ဖူးပါဘူး။ အစာေတြ ေလထဲ ပစ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ မွာ စင္ေရာ္ေတြ ဝိုင္းလာတာပဲ။ တစ္ေကာင္က အစာကိုဟပ္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ တျခား စင္ေရာ္ေတြက ခ်က္ခ်င္းရပ္ၿပီး လွည့္သြားၾကတာ တကယ္ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းတယ္။ အခု အစ္ကိုေလး ေမးမွ သတိထားမိတယ္။ ေလထဲမွာ ႐ုတ္တရက္ အရိွန္သတ္ ၿပီး Dead Stop အရိွန္ေလွ်ာ့ရင္း လွည့္ပ်ံသြားတာပဲ။
xတိရစၧာန္ပဲဗ်ာ။ အသိဥာဏ္ မရိွရင္ အခ်ိန္မီ အရိွန္သတ္ၿပီး ရပ္ႏုိင္တာ၊ ေကြ႕ၿပီး လွည့္ထြက္သြား တာ အံ့ၾသဖို႔ မေကာင္းဘူးလား။
-ဟုတ္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း ရပ္ၿပီး မတုိက္မိေအာင္ ေရွာင္တယ္။ အေပၚကို ေမာ့ၿပီး ပ်ံတက္လိုက္ တယ္။ အဲဒီ Action ကို ကြၽန္ေတာ္ သေဘာက်လို႔ ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္မိ ေသးတယ္။
xကဲ..ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားကုိ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္ေမးမယ္။ တိရစၧာန္ ထက္ လူက အသိဥာဏ္ပိုတယ္လို႔ ခင္ဗ်ား ေျဖခဲ့တယ္ေနာ္။
-ဟုတ္တယ္ေလ အစ္ကိုေလးရဲ႕။
xဘာေၾကာင့္ တိရစၧာန္ထက္ အသိဥာဏ္ပိုတဲ့ လူေတြ ေမာင္းတဲ့ ကား အခ်င္းခ်င္းတုိက္ၾကလဲ။
သူ႔ေမးခြန္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို အေျဖရ က်ပ္ေစသည္။
-တစ္ခါတေလလည္း စက္ ေၾကာင့္ ဘရိတ္ေပါက္တာေၾကာင့္ ဒီ လိုေတြ ျဖစ္မွာေပါ့။
xဒါဆုိရင္ဗ်ာ။ ရန္ကုန္-မႏၲ ေလး အျမန္လမ္းႀကီးက ျဖဴး…လို႔ ဗ်ာ။ လမ္းအလယ္မွာလည္း အသြားကား- အျပန္ကားေတြ မတုိက္ေအာင္ Island ေခၚလား၊ အတားအဆီး ကြၽန္းေတြ လုပ္ထား တယ္။ ကားေတြက အဲဒီအတား အဆီးေတြေပၚ တက္သြား ၾကတယ္၊ ေမွာက္ၾကတယ္၊ လမ္းေဘးက ေျမာင္းေတြထဲက်ၿပီး ေမွာက္ၾကတယ္ ဗ်ာ။
-အရိွန္လြန္လို႔ မူးလို႔ျဖစ္မွာ ေပါ့။
xရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက လမ္းမႀကီး ေတြမွာ ယာဥ္ေၾကာထိန္းဖို႔ အဂၤေတ တံုးႀကီးေတြ ခ်ထားတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီ တံုးေတြကိုလည္း ကားေတြက ဝင္ တုိက္ေနတယ္ဗ်ာ။
xေလထဲက တိရစၧာန္ေတြက တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ မတုိက္မိ ၾကဘဲ လူေတြက ကားလမ္းေပၚမွာ တုိက္ေနၾကတယ္ဗ်ာ။
xလူေတြက တိရစၧာန္ေတြထက္ အသိဥာဏ္ပိုရိွတယ္ဆို ဘာ့ေၾကာင့္ တုိက္ၾကတာလဲ။
ကြၽန္ေတာ္ လူ႔အႏၶ ဘာမွ မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ ဆင္ေျခလည္း မေပးတတ္ေတာ့ပါ။ သူ႔ကို ေငးၾကည့္ ရင္း ဆံြ႕အေနရပါေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္ စာေတြ ေရးေနပါ သည္။ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ေရးသည္၊ လံုး ခ်င္းေတြ ထုတ္သည္။ မွတ္မိသမွ် အသိေတြကုိ ျဖန္႔ေဝေနပါသည္။ အစ္ကိုေလး ဗိုလ္ကေလး တင့္ေအာင္ ကဲ့သို႔ နက္နက္နဲနဲ ေတြးေတာ ဆင္ ျခင္မိျခင္း မရိွခဲ့ပါ။
သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း နားေထာင္ ရင္း စိတ္တြင္းမွ ႀကိတ္၍ ဆုေတာင္း ေနမိရပါသည္။
စြယ္စံုအႏုပညာရွင္ႀကီး အသက္ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ ရွည္ပါ ေစ။
ေလ့လာ ဆည္းပူးထားသမွ်၊ ေတြးေတာဆင္ျခင္ထားသမွ် ေနာက္ လူေတြကုိ မွ်ေဝ အေမြေပးထားႏိုင္ခဲ့ ပါေစ…ဟူ၍။
ေမာင္ေဆြသက္
