ဒီေန႔က ငါ့ေနရာဆီငါျပန္ေတာ့ ညက ေမွာင္စျပဳၿပီ။ မင္းတုိ႔ ရွမ္းစု ဘူတာလမ္းကို ငါျဖတ္ရတယ္။ မင္းတုိ႔ ဘူတာ အနားကို ေရာက္ေတာ့ သံလမ္းလူကူး တံခါးကို ပိတ္ထားတယ္။ ငါလည္း ဆိုင္ကယ္ကိုရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနရတာေပါ့။ ရထား တစ္စင္း လာေနတာျဖစ္မယ္။ ငါဟာေစာင့္ေနတဲ့ ကား ေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ စက္ဘီးေတြ၊ လူေတြထဲမွာ ၿငိမ္သက္ရင္း မင္းတုိ႔ ဘူတာဘက္ကို ၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီမွာ ငါမင္းကိုသတိရတာ။ မင္းမရွိတဲ့ ဘူတာကေလး က အရင္လိုပါပဲ။ အလင္းေရာင္ လဲ့လဲ့နဲ႔။ ညဆိုင္း တာဝန္က် သူေတြနဲ႔၊ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကေလးနဲ႔။ မင္းသာရွိရင္ ဘူတာထဲ ခဏဝင္နားၿပီး စကားစျမည္ေလး နည္းနည္းပါးပါး ေျပာလို႔ရတာေပါ့။ မင္းကမွ မရွိဘဲ။ ငါတစ္ေယာက္တည္း။ ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ စက္ဘီးေတြ၊ လူေတြထဲမွာ။ ငါအခုၿငိမ္ၿငိမ္ သက္သက္ ေနတတ္ၿပီ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ရထားဟာ ျဖတ္သန္းခုတ္ေမာင္းသြားတယ္။ ရထားသံလမ္း အေစာင့္ ဟာ ပိတ္ထားတဲ့ သံတံခါးကို ျဖည္း ျဖည္းခ်င္း ဖြင့္တယ္။ ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ စက္ဘီးေတြ၊ လူေတြက ျဖည္းျဖည္းေရြ႕သြားတယ္။ ညက ေမွာင္ေနၿပီ။ ၾကယ္ ပြင့္ကေလး တစ္ပြင့္က မွိတ္ တုတ္ မွိတ္တုတ္နဲ႔။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ေနရာဆီကို ငါအေရာက္ျပန္ႏိုင္ေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားပါ တယ္ကြာ။ ငါ မင္းကို သတိရတယ္။ မင္းနဲ႔အတူ ရွိခဲ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေန႔ေတြ၊ ညေတြ ငါမွတ္မိေသးတယ္ စိုးေအာင္။ ပန္းခ်ီေက်ာင္းက ငါဆင္းၿပီး ၇၃လမ္း တကၠသုိလ္ အနားမွာ ပန္းခ်ီဆိုင္ဖြင့္ေတာ့ မင္းလြယ္ အိတ္ႀကီးလြယ္ၿပီး ေရာက္လာတာကိုေလ။ မင္းဆံပင္ ေတြကဖြာလို႔။ လြယ္အိတ္ထဲမွာ မင္းေရးလက္စ စာမူ ေတြ။ မင္းအကႌ်က ေနေလာင္လို႔။ မင္းလက္ထဲမွာ ေဆးေပါ့လိပ္တိုနဲ႔။ မင္းမွာငါ့ကို ေျပာစရာ စကားေတြနဲ႔။ မင္းမွာ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြနဲ႔။ မင္း မွာ ေရးလက္စစာမူေတြနဲ႔။ မင္းမွာ ငါ့ကို အသိအမွတ္ျပဳမႈေတြနဲ႔။
ေနမ်ိဳး
