“ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါ့လြယ္ အိတ္ယူသြား” ဆိုင္ကယ္ေပၚကဆင္းၿပီဆိုတာ နဲ႔ ေအးျမတ္ေအာင္သူဆီကို ေက်ာင္း သားေလးေတြက ေျပးလာၾကတယ္။ ေအးျမတ္ေအာင္သူက သူ႔လြယ္ အိတ္ကို ေပးလိုက္တာနဲ႔ဦးရာလူ ဝင္ယူတယ္။ တစ္ေယာက္က သူ႔ထမင္းဘူးကိုယူသြားတယ္။ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လာပို႔တဲ့အေဖက လက္ ျပသြားတဲ့ သားေတာ္ေမာင္ကို ၾကည့္ၿပီး အားပါးတရၿပဳံးလိုက္တယ္။ ေအးျမတ္ေအာင္သူကေတာ့ သူ႔သူ ငယ္ခ်င္းေတြ ၿခံရံၿပီးေက်ာင္းထဲကို ဝင္ခ်သြားတာ အေဖကိုေတာင္ တစ္ခ်က္ကေလးမွ ၾကည့္မသြားဘူး။
“မင္းသားကေတာ့ေဟ့ ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ႔ လြယ္အိတ္ ကိုင္ေပးမယ့္ေကာင္၊ ထမင္းခ်ဳိင့္ ဆြဲေပးမယ့္ေကာင္နဲ႔ ဘုရင့္သား ေတာ္က်ေနတာပဲကြာ” “ရွင့္သားက ကြၽန္မကို ဘာ ေျပာတယ္ထင္လဲ။ ထမင္းခ်ိဳင့္ထည့္ ရင္ ဟင္းမ်ားမ်ားထည့္ေပးတဲ့၊ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဟင္းခြဲေကြၽးရ မွာတဲ့။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက အသီး အ႐ြက္ေၾကာ္ေတြပဲပါတာဆိုေတာ့ အသားဟင္းခ်က္ေပးတဲ့ေတာ္ေရ႕”႐ြာကေလးက အိမ္ေျခတစ္ရာ ေက်ာ္ေလာက္ရွိေပမယ့္ အမ်ားစုက ေတာ့ခ်ိဳ႕တဲ့ၾကတယ္။ ၿခံစိုက္သူေတြ၊ ေတာင္ယာလုပ္သူေတြ၊ သူမ်ားအ လုပ္အငွားလိုက္သူေတြ၊ ၿမိဳ႕ေပၚ တက္ၿပီးရရာအလုပ္ ဝင္လုပ္ၾကသူ ေတြမ်ားတယ္။မူလတန္းေက်ာင္း ေလးကို လာၾကတဲ့ကေလးေတြရဲ႕ သုံးပုံႏွစ္ပုံေလာက္က ထမင္းထုပ္ လာၾကရတယ္။ေန႔လယ္ထမင္းစားၾကၿပီဆိုရင္ ေအးျမတ္ေအာင္သူက သူ႔ထမင္းခ်ိဳင့္ ကိုဖြင့္ၿပီး က်န္တဲ့ကေလးေတြကို အ သားဟင္းေတြခြဲေဝထည့္ေပးတယ္။သူကေတာ့ တျခားကေလးေတြရဲ႕ ထမင္းဘူးထဲက ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္ တို႔၊ေဂၚရခါးၫြန္႔ေၾကာ္တို႔၊ ကိုက္ လန္ေၾကာ္တို႔ကို ယူစားတယ္။တစ္ခါ တေလ ဆရာမေလးေတြက သူတို႔ ထမင္းဝိုင္းကို ေရာက္လာတတ္တယ္။ အသားဟင္းေတြကိုတျခားကေလး ေတြေကြၽးၿပီး တျခားကေလးေတြရဲ႕ ဟင္း႐ြက္ေၾကာ္ေတြကိုယူစားေနတဲ့ ေအးျမတ္ေအာင္သူကို ေခါင္းက ေလးပြတ္ၿပီးေမးၾကတယ္။
“သားကသားထမင္းခ်ိဳင့္ထဲက ၾကက္သားဟင္းေတြကိုမစားဘဲ ဘာလို႔သူငယ္ ခ်င္းေတြကို ေကြၽးတာ လဲ။ သူငယ္ ခ်င္းေတြကို လည္းေကြၽး၊ သားက လည္းစားမွေပါ့။ ေမေမက သားစား ေစခ်င္လို႔ခ်က္ေပး လိုက္တာေလ” .
“သားကညက်မွစားမွာ ဆရာမ။ ညက်ရင္ၾကက္သားဟင္း နဲ႔ပဲစားရမွာ။ ေမေမက အ႐ြက္ ေၾကာ္မခ်က္ဘူး။ သားအ႐ြက္ေၾကာ္ စားခ်င္လို႔”
“သားေက်ာင္းမွာအသားမစား ဘူးဆိုတာ ေမေမေကာသိလား”
“ဆရာမ ေမေမ့ကိုမတိုင္ပါနဲ႔ ေနာ္။ သားအ႐ြက္ေၾကာ္စားခ်င္လို႔ သူတို႔နဲ႔လဲစားတာ”
“ေအးပါသားရယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြ အခုလိုေဝမွ်စားၾကတာ ေကာင္းပါတယ္။ အသားစားဖို႔လည္း လိုတယ္ေနာ္။ ဒါမွသားအားရွိၿပီး စာလည္းေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္ မယ္ေလ”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာမ။ သားအိမ္မွာ အသားစားပါတယ္” ဆရာမေလးေတြက ေအးျမတ္ ေအာင္သူကို သေဘာက်ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအးျမတ္ေအာင္သူရဲ႕ လုပ္ပံုကိုင္ပုံေလးေတြကို ေတြ႕လာ တဲ့ အခါမွာေတာ့ ဘဝင္မက်စရာ ေတြရွိလာတယ္။
“ဒီစာေတြက သားေရးထား တာဟုတ္ရဲ႕လား”
“ဝင္းေအာင္ထူး ေရးေပးထား တာ ဆရာမ”
“ဝင္းေအာင္ထူးကို ဘာလို႔ ေရးခိုင္းရတာလဲ။ ဆရာမကသား ကုိေရးခိုင္းတာေလ။
သားေရးရမယ့္စာကိုသားကိုယ္တိုင္ေရးရမယ္ေလ။ သူမ်ားကို မေရးခိုင္းရဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့”
“သားကိုယ္တိုင္ေရးမွ သားက ေရးတတ္မွာေပါ့”
“သားေရးတတ္ပါတယ္ဆရာမ။ ဝင္းေအာင္ထူးက သူေရးေပးမယ္ ဆိုလို႔
ေရးခိုင္းလိုက္တာ။ သူလည္းစာ ေတြအမ်ားႀကီး ေရးတတ္ေအာင္ လို႔။
သူကစာမ်ားမ်ားေရးတတ္ခ်င္ တယ္ တဲ့”
“ကိုယ္ေရးရမယ့္စာကို သူမ်ား မေရးခိုင္းရဘူး။ ကိုယ့္စာ ကိုယ္ေရး ရမယ္။ ကိုယ့္စာကိုယ္က်က္ ရမယ္။ သားကိုယ္တိုင္ျပန္ေရး။ ေနာက္ တစ္ခါ သားေရးရမယ့္စာကို သား ကိုယ္တိုင္ မေရးရင္ဆရာမက ႐ိုက္ၿပီး ဒဏ္ေပးမယ္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာမ”
ေအးျမတ္ေအာင္သူက သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြယ္အိတ္ သယ္ခုိင္းတာ။ ထမင္းခ်ိဳင့္သယ္ခိုင္း တာကိုလည္း ဆရာမေတြကေတြ႕ သြားျပန္တယ္။ေအးျမတ္ေအာင္သူရဲ႕ လြယ္အိတ္ကို လြယ္လာတဲ့ ကေလး ဆီကေန ဆရာမက လြယ္အိတ္ကို ျဖဳတ္ယူၿပီးေအးျမတ္ေအာင္သူ ပခုံး ေပၚတင္ ေပးလိုက္ၿပီးလြယ္ ခိုင္း တယ္။ ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုလည္း သူ႔လက္ထဲထည့္ၿပီး ဆြဲခိုင္းတယ္။ အတန္းထဲအထိ ဆရာမက လိုက္လာ ၿပီးခုံေပၚကေလးေတြကို ထိုင္ခိုင္း လိုက္တယ္။
“သားေအးျမတ္ေအာင္သူ ေနာက္ဆိုရင္ သူမ်ားကိုမခိုင္းရဘူး။ ကိုယ့္လြယ္အိတ္ကို ကိုယ္တိုင္ လြယ္ရမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား။ ကိုယ့္ ထမင္းခ်ဳိင့္ကို ကိုယ္တိုင္ယူရမယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခိုင္းရဘူး””သူတို႔ကယူသြားၾကတာ ဆရာမ။ ထမင္းခ်ိဳင့္ဆြဲေပးရင္ ဟင္း ေကြၽးပါဆိုၿပီး
ဆြဲေပးၾကတာ ဆရာမ”
“သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း မခိုင္းရဘူးသား။ မႏိုင္မနင္းျဖစ္ရင္ ကူသယ္ေပးတာက ကူညီတာေနာ္။ ကိုယ္ႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႔ သူမ်ားကိုလုပ္ခိုင္း တာက်ေတာ့ ခိုင္းတယ္ေခၚတယ္။ သားမွာအားရွိတာပဲ။ လြယ္အိတ္ မလြယ္ႏိုင္ဘူးလား”
“လြယ္ႏုိင္ပါတယ္ဆရာမ”
” ဒါေပါ့။ လြယ္ႏိုင္တာေပါ့။ သူမ်ားေတြေတာင္ လြယ္ႏုိင္ေသး တာ။ သားလည္းလြယ္ႏိုင္တာေပါ့။ တျခားလူေတြက ျမင္ရင္သားက ကိုယ့္လြယ္အိတ္ေတာင္ ကိုယ္မလြယ္ ႏိုင္ဘူး။ တျခားကေလးေတြလို အားလည္းမရွိဘူးလို႔ ထင္ၾကမွာေပါ့ သားရဲ႕။ ထမင္းခ်ဳိင့္လည္း သားဆြဲႏိုင္ တယ္မဟုတ္လား”
“ဆြဲႏိုင္ပါတယ္ဆရာမ”
“ဒါေပါ့။ ဆြဲႏိုင္တာေပါ့။ သူမ်ားေတြေတာင္ ဆြဲႏိုင္ေသးတာ သားလည္းအားရွိတယ္ေလ။ ေနာက္ ဆိုရင္ ကိုယ့္လြယ္အိတ္ကို ကိုယ္ကိုယ္ တိုင္ လြယ္ရမယ္ေနာ္။ က်န္တဲ့သား တို႔တစ္ေတြလည္း မွတ္ထားၾကေနာ္။ ကိုယ့္လြယ္အိတ္ကိုယ္လြယ္ရမယ္။ သူမ်ားကို မခိုင္းရဘူး။ အႏိုင္မက်င့္ရ ဘူး။ ဟုတ္ၿပီလား”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာမ”
“ေအး ဟုတ္ၿပီ။ မွတ္ထားၾက ေနာ္။ ကဲ အတန္းထဲေကာင္းေကာင္း ေနၾက။ ေကာင္းေကာင္းေဆာ့ၾက။ ရန္မျဖစ္နဲ႔ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာမ”
ေအးျမတ္ေအာင္သူေလးဟာ ဆရာမက ဆုံးမၿပီးတဲ့ေနာက္လြယ္ အိတ္ကို ကိုယ္တုိင္လြယ္လာတယ္။ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုလည္းကိုယ္တိုင္ဆြဲလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထူးျခားလာတာက ထမင္းခ်ိဳင့္ထည့္ရင္ အသားဟင္း မထည့္ဖို႔သူ႔ေမေမကိုေျပာလာတာပဲ။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေအာင္ေအာင္။ ခါတိုင္းဆို အသားဟင္းခ်က္ေပး ေျပာၿပီး၊ ခုက်မွအ႐ြက္ေၾကာ္ထည့္ ေပးဆိုတာကဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
“သားသူငယ္ခ်င္းေတြက အ႐ြက္ေၾကာ္ေတြပဲထည့္လာၾကတာ ေမေမ။ သားလည္းအ႐ြက္ေၾကာ္ ထည့္သြားမယ္။ ဆရာမကေျပာတယ္။ ကိုယ့္စာကိုယ္ေရးရမယ္တဲ့။ ကိုယ့္ လြယ္အိတ္ ကိုယ္လြယ္ရမယ္တဲ့။ ကိုယ့္ထမင္းခ်ိဳင့္ ကိုယ္ဆြဲရမယ္တဲ့။ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားရမွာဆိုေတာ့ သူတို႔ကိုေကြၽးလို႔မရဘူး။ သားဟင္း ေတြကို သားမစားဘဲသူတို႔ကိုေကြၽးရင္ ဆရာမက ဒဏ္ေပးလိမ့္မယ္ေမေမ”
“ဟင္ သားဆရာမက သားသူ ငယ္ခ်င္းေတြကိုမေကြၽးရဘူးလို႔ ေျပာလို႔လား”
“မေျပာဘူးေမေမ။ သားက ကိုယ့္အသားဟင္းကို ဘာလို႔မစား တာလဲ။ သားလည္းစားေပါ့။ သား ေမေမကသားကို စားေစခ်င္လို႔ထည့္ ေပး လိုက္တာလို႔ေျပာတယ္ေမေမ။ သားက သားဟင္းကို မစားရင္ ဆရာမက ဘာလို႔ကိုယ့္ဟင္းကိုယ္ မစားတာလဲဆိုၿပီး ႐ိုက္မွာေပါ့”
ေအးျမတ္ေအာင္သူရဲ႕ေမေမက ရယ္တယ္။
“ဆရာမေျပာတာက သားလြယ္ အိတ္္ကို သားလြယ္ဖို႔ပဲေျပာတာ။ သားစာကို သားေရးဖို႔ပဲေျပာတာ။ သားထမင္းခ်ိဳင့္ကိုသားဆြဲဖို႔ပဲေျပာတာ။ သူမ်ားကိုမခိုင္းရဘူး။ ကိုယ့္ ဟာကိုယ္လုပ္ဖို႔ေျပာတာေလ။ သားဟင္းကို သူမ်ားကိုမေကြၽးရဘူးလို႔ ေျပာတာမွ
မဟုတ္တာသားရဲ႕”
“သားဟင္းက်ေတာ့သူမ်ားကို မေကြၽးရဘူးလို႔ ဆရာမက ဘာေၾကာင့္ မေျပာတာလဲေမေမ”
“သားက သားဟင္းကို သူမ်ား ကိုေကြၽးတာခိုင္းတာမွ မဟုတ္တာ သားရဲ႕”
“သားကလြယ္အိတ္ကိုလည္း သူတို႔ကိုမလြယ္ခိုင္းပါဘူး။ သူတို႔က လြယ္ေပးၾကတာ”
“ဒီလိုမလိမ္ရဘူးသားရဲ႕။ သားေဖေဖကေျပာတယ္။ သားက
ဆိုင္ကယ္ေပၚကဆင္းတာနဲ႔ ငါ့လြယ္ အိတ္လာယူလို႔ ေျပာတယ္ဆို။ အဲဒါ ခုိင္းတာပဲေပါ့သားရဲ႕” ေအျမတ္ေအာင္သူက မ်က္လုံး က ေလးလွန္ၿပီးေမေမ့ကိုၾကည့္တယ္။
“ဟုတ္တယ္မဟုတ္လားသား”
“ဟုတ္”
“ေအး အဲဒါကခိုင္းတယ္လို႔ ေခၚတယ္။ သူမ်ားကိုမခိုင္းရဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္ရတယ္သား။ အဲဒါမွသားလုပ္ တတ္မွာေပါ့။ မဟုတ္ရင္သားက ဘာမွမလုပ္တတ္ဘဲ သူမ်ားကိုပဲ အားကိုးေနရမွာေပါ့”
“အားကိုးတယ္ဆိုတာဘာလဲ ေမေမ”
“သားမလုပ္တတ္လို႔ သူမ်ားက လုပ္ေပးရတာေလ”
“သား လုပ္တတ္ပါတယ္ေမေမ”
“သားလုပ္တတ္ရင္ သားကိုယ္ တိုင္လုပ္ရတယ္။ သူမ်ားကိုလုပ္ ခိုင္းရင္ သားလည္းမတတ္ေတာ့ဘူး။ သူမ်ားလုပ္တတ္တာကို သားက မလုပ္တတ္ဘူးဆို ရွက္စရာႀကီး။ စာသင္တာလည္း ဒီလိုပဲသားရဲ႕။ သူမ်ားကတတ္ၿပီး ကိုယ္ကမတတ္ ရင္ ရွက္စရာႀကီးေလ။ ကိုယ္ကိုယ္ တုိင္လုပ္မွ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္တတ္တာ။ သားစာကို သားကိုယ္တိုင္ေရး။ သား ကိုယ္တိုင္က်က္ရမွာေလ။ သူမ်ားေရး ေပးရင္ သူမ်ားပဲတတ္မွာေပါ့။ သူ မ်ားက်က္ရင္ သူမ်ားပဲစာရမွာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား”
“ဟုတ္ကဲ့ေမေမ”
“သားက ဘာလို႔အသားမထည့္ ခိုင္းတာလဲ”
“သူတို႔က အသီးအ႐ြက္နဲ႔ ၾကက္ ဥေတြ ထည့္လာတာေမေမ။ သား ကိုလည္း ၾကက္ဥပဲထည့္ေပးေနာ္”
“ဟင္းကေတာ့ သားသူငယ္ခ်င္း ေတြကိုေကြၽးလို႔ရပါတယ္သားရဲ႕။ သားလည္းစား။ သားသူငယ္ခ်င္း ေတြကိုလည္းေကြၽးေပါ့။ သူငယ္ခ်င္း ေတြဆိုတာ အဲဒီလိုပဲ ေကြၽးရတယ္ သားရဲ႕”
“ဟုတ္ကဲ့ေမေမ”
“သားကိုအ႐ုပ္ဝယ္မေပးနဲ႔ ေတာ့ေမေမ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲသားရဲ႕”
“သားသူငယ္ခ်င္းေတြက သား အ႐ုပ္ကိုလိုခ်င္ၾကလို႔တဲ့။ သူတို႔ ေဖေဖ၊ ေမေမေတြက သူတို႔ကို ဝယ္ မေပးဘူးတဲ့။ သားအ႐ုပ္ကို သူတို႔ ေပးလိုက္ရင္ သားမွာ ေဆာ့စရာမရွိ ေတာ့ဘူး။ အ႐ုပ္ကတစ္႐ုပ္တည္း ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုေပးရမွာလဲဟင္”
“သားကအ႐ုပ္ကို ေက်ာင္းမ ယူသြားနဲ႔ေပါ့သားရဲ႕။ အ႐ုပ္ကို ေက်ာင္းယူမသြားေတာ့ သူတို႔လည္း မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ သားလည္း ဘယ္သူ႔ ကို ေပးရမလဲဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး ေလ။ အိမ္မွာပဲေဆာ့ေပါ့”
“သားအ႐ုပ္ေတြနဲ႔ မေဆာ့ေတာ့ ဘူးေမေမ”
“ေအး ေအး ဒါဆိုသားတျခား ဟာနဲ႔ေဆာ့ေပါ့”
“သား ေဘာလုံးလိုခ်င္တယ္ ေမေမ။ သားေဘာလုံးကန္မလို႔။ ေဘာလုံးကန္ရင္ လူအမ်ားႀကီးကန္ လို႔ရတယ္”
“ေဘာလုံးကန္တာ ခိုက္မိတတ္ တယ္ေနာ္သား။ လဲျပဳေနရင္လည္း အနာျဖစ္တတ္တယ္”
“သားသူငယ္ခ်င္းေတြက ေဘာလုံးကန္ခ်င္လို႔တဲ့ေမေမ။ ေဘာ လုံးက ေစ်းႀကီးလားဟင္”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲသား။ ေစ်းမႀကီး ပါဘူး”
“ေဇယ်ာဦးကေျပာတယ္ ေမေမ။ သူ႔ေဖေဖကေျပာတယ္တဲ့။ ေဘာလုံး က ေစ်းႀကီးလို႔မဝယ္ႏိုင္ဘူးတဲ့”
“ေဘာလုံးကန္ခ်င္ရင္ ေဖေဖ့ ကိုဝယ္ခိုင္းမယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ရန္ မျဖစ္ရဘူးေနာ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ ေယာက္ ခိုက္မိေအာင္မကစားရဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့ေမေမ”
ေအးျမတ္ေအာင္သူေလး သူ႔ ေမေမက ေဘာလုံးဝယ္ေပးမယ္ ေျပာလို႔ေပ်ာ္သြားတယ္။ မနက္ ေက်ာင္းသြားေတာ့ ေဖေဖ့ကို ဝယ္ ခုိင္းလိုက္မယ္ဆိုတာနဲ႔ ေက်ာင္း ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတင္းေပးလိုက္တယ္။
“ေမေမက ေဘာလုံးဝယ္ေပး မယ္တဲ့ကြ။ ေဖေဖ့ကိုဝယ္ခိုင္းမယ္ တဲ့”
“ေဟး ေပ်ာ္တယ္ကြ။ ေအး ျမတ္တို႔က သူေဌးေတြဆိုေတာ့ ေကာင္းတယ္ေနာ္။ ငါလည္း သူေဌး ျဖစ္ခ်င္လိုက္တာကြာ”
“ေအးျမတ္တို႔အိမ္မွာ သြား ေနရင္ သူေဌးျဖစ္မွာပဲေနာ္။ ငါ သြားေနခ်င္လုိက္တာ”
“ဟုတ္တယ္ေနာ္။ ေအးျမတ္တို႔ အိမ္သြားေနရင္ သူေဌးျဖစ္မွာပဲ။ အေဖတို႔က ဘာလို႔ေအးျမတ္တို႔လို အိမ္မလုပ္တာလဲမသိဘူး”
“ဟုတ္တယ္။ အေဖတို႔၊ အေမတုိ႔က ေအးျမတ္တို႔လို အိမ္ ဘာလုိ႔ မလုပ္တာလည္းမသိဘူး” ေအးျမတ္ေအာင္သူေလးမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာေနတာကို နားေထာင္ၿပီးေငးေနတယ္။ သူ႔သူ ငယ္ခ်င္းေတြလည္း သူ႔လိုသူေဌးအိမ္ ရွိရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးေနတယ္။ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ေဖေဖက ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လာႀကိဳတယ္။ သူငယ္ ခ်င္းေတြက သူတို႔အိမ္ေတြကို လမ္း ေလွ်ာက္ျပန္ၾကတယ္။ လက္ကေလး ေတြျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရင္း မနက္ျဖန္ ေဘာလုံးေနာ္လို႔ ေအာ္ၾကတယ္။
“ေဘာလုံးဝယ္ၿပီးၿပီလား ေဖေဖ”
“ေဘာလုံးကန္ရင္ တစ္ေယာက္ နဲ႔တစ္ေယာက္နာေအာင္ မကန္ရ ဘူးေနာ္။
နာေအာင္ကန္ရင္ ေဖေဖ က ေဘာလုံးကိုျပန္သိမ္းမွာေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ေဖေဖ”
ေအးျမတ္ေအာင္သူေလး အိမ္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမေမ့ဆီ သြား တယ္။ေမေမက
သားဗိုက္ဆာလို႔ လားလို႔ေမးတယ္။
“ေမေမ ေဇယ်ာဦးကို သား တို႔အိမ္ေခၚလာရင္ သူေဌးျဖစ္မွာ လားဟင္”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲသားရယ္”
“ေဇယ်ာဦးကေျပာတယ္။ သား တို႔အိမ္မွာသူေနရင္ သူေဌးျဖစ္ မွာတဲ့။သူတို႔အေဖေတြ၊ အေမေတြက သားတို႔လို သူေဌးအိမ္ မလုပ္လို႔တဲ့”
ေအးျမတ္ေအာင္သူရဲ႕ေမေမ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္ သြား တယ္။ ကေလးအေတြးနဲ႔ ေျပာတာ ဆိုေတာ့ ကေလးနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပမွ အဆင္ေျပမွာလို႔ေတြးတယ္။ေဇယ်ာဦးအေဖနဲ႔၊ အေမကလည္း သူေဌးအိမ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတာပါသားလို႔ေျပာရင္ သားက ေဇယ်ာဦးကို ျပန္ေျပာမယ္။ေဇယ်ာ ဦးေလးကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပးသလို ျဖစ္သြားမွာလည္း စိုးရိမ္ရတယ္။
“သားကသူေဌးမွမဟုတ္ဘဲ သားရဲ႕။ သားသူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာလိုက္ေလ။ သားကသူေဌးမ ဟုတ္ဘူးလို႔။ အားလုံးအတူတူပဲလို႔”
“သားတို႔က သူေဌးမဟုတ္ဘူး ေပါ့”
“သူေဌးဆိုတာ တိုက္အႀကီးႀကီး နဲ႔ေနတာ။ ကားေတြစီးတာေလ သား ရဲ႕။တိုက္ႀကီးႀကီးနဲ႔ေနၿပီး ကားေတြ စီးမွ သူေဌးလို႔ ေျပာလုိက္ေလသား”
“ဟုတ္လားေမေမ။ သားတို႔က သူေဌးမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ေဇယ်ာဦးနဲ႔ သားနဲ႔
အတူတူေပါ့ေနာ္”
“အတူတူေပါ့သားရဲ႕။ သား ေဖေဖက ဆိုင္ကယ္စီးေပမယ့္ကားမွ မစီးႏိုင္ေသးတာ။
သူေဌးမဟုတ္ ဘူးေလ”
“ေဟး သားတို႔က သူေဌးမ ဟုတ္ဘူးကြ”
ေအးျမတ္ေအာင္သူေလး ေပ်ာ္ သြားတာၾကည့္ၿပီး သူကေလးရဲ႕ ေမေမမွာ စိတ္ထဲေလးလံလာတယ္။ကေလးေတြရဲ႕သိမ္ငယ္စိတ္ေတြကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ေက်ာင္းေတြက ေျဖ ရွင္းေပးႏိုင္မလဲ။ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြက တန္းတူရည္တူ ဆက္ဆံေပး ဖို႔ကလည္း
လိုေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ေအးျမတ္ေအာင္သူတို႔ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြကေတာ့ ဒီလိုခြဲျခား ဆက္ဆံမိ တာမ်ိဳးေတြ မရွိေလာက္ဘူးလို႔ ထင္ ရတာပဲလို႔ ေျဖေတြးလိုက္တယ္။ ေအးျမတ္ေအာင္သူေလးကိုလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သိပ္မကြာဟ ေအာင္
ထားေပးမွျဖစ္မယ္လို႔လည္း ေတြးလိုက္တယ္။
“မိန္းမေရ႕၊ ဒီေန႔ေတာ့သားကုိေဘာလုံးဝယ္ေပးရမယ္။ ေကာင္းတာ
ေလးဝယ္ေပးလိုက္မယ္ကြာ။ ေကာင္း တာဆိုေတာ့ ၾကာၾကာေလး ကစား လို႔ရတာေပါ့”
“ေကာင္းတာဝယ္မေပးနဲ႔။ က ေလးေတြက ငယ္ေသးတယ္။ သူတို႔ကန္ႏိုင္သေလာက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေလးပဲ ဝယ္ေပးလိုက္ပါ။ ေပါက္ ေတာ့လည္း ေနာက္တစ္လုံးေပါ့”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲမိန္းမရဲ႕။ ဝယ္ ေပ းမွေတာ့ ေကာင္းတာဝယ္ေပးရမွာ ေပါ့” ေအးျမတ္ေအာင္သူရဲ႕ ေမေမ က ကေလးေတြစိတ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္ေလးေတြ အေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ ေအးျမတ္ေအာင္ သူရဲ႕ ေဖေဖကလည္း သေဘာေပါက္ သြားတယ္။
“ကြၽန္မေတာင္ ဝတ္စုံအသစ္ ဝယ္ေပးဖို႔ရာ ေနာက္ဆုတ္ထားလိုက္ ေတာ့မယ္။
ကေလးကို ေနာက္ႏွစ္ ေတာ့ ေက်ာင္းေျပာင္းမွျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ ေဝးလည္းမတတ္ႏိုင္ဘူး။
အပင္ပန္းခံၿပီးပို႔ရမွာေပါ့”
“သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေနတာကြာ။ မူလတန္းေအာင္တဲ့အထိေတာ့ထား ၾကတာေပါ့။ ဒီနားက ခ်မ္းသာတဲ့ ကေလးေတြက ကားနဲ႔အေဝးမွာထား ၾကတာေလ။ ငါတို႔သားေလးလည္း သူေဌးေတြ ေက်ာင္းေရာက္သြားရင္သိမ္ငယ္ရမွာပဲေလ”
“ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ကေလး ေတြမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက သိမ္ ငယ္စိတ္ေတြဝင္သြားရင္ မေကာင္း ဘူးေနာ္”ေအးျမတ္ေအာင္သူရဲ႕ေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္လိုက္ၾကတယ္။
“ကေလးေတြကိုသနားလိုက္ တာလို႔ အလြယ္ပဲေျပာမိတတ္ၾက တယ္ေနာ္။ ကြၽန္မကေတာ့ေလ ကေလးေတြ နားလည္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကိုေျပာခ်င္တယ္။ သနားတယ္ လို႔အေျပာခံရတာနဲ႔ ဘာမွျဖစ္မသြား နဲ႔ကေလးေရ႕။ မင္းကိုယ္တိုင္ သိမ္ ငယ္သြားၿပီဆိုေတာ့မွ တကယ္သနား စရာေကာင္းတယ္လို႔ေလ”
စိုးဘားဒိုင္
