အရင္းအႏီွးဟု ဆိုလွ်င္ လူအမ်ားစုက ေငြစကၠဴမ်ားကိုသာ ေျပး၍ ျမင္တတ္ၾကသည္။ ေက်ာင္းကို ရင္းႏီွးသည္ႏွင့္ အခက္အခဲတစ္ခု မိုးပိုင္ေက်ာ္တြင္ ရိွလာခဲ့သည္။ ထိုအရာမွာ ေက်ာင္းလခ။ ေနာက္ေတာ့ က်ဴရွင္ခ။ သူ႔ဘဝ၌ ေအာ့ႏွလုံးနာ၊ အရြံရွာဆုံး ေဝါဟာရ။
ေနာင္အခါ “သားဖ်ားေနတယ္၊ သား လိုအပ္တဲ့စာအုပ္ အေမမွ ဝယ္မေပးႏိုင္ေသးဘဲ။ ဒီမနက္ေတာ့ ေက်ာင္းမသြားနဲ႔ သား မိုးပိုင္”ဟု ခပ္ေပါ႔ေပါ႔ ေျပာထြက္ခဲ့ေသာ အေမ့ ကို သူ စိတ္ မသက္မသာ ၾကည္႔ ၍ ေက်ာင္းသို႔ လြယ္အိတ္ဆြဲ၊ ေျပးထြက္ခဲ့သည္မွာလည္း ထိုကိစၥေၾကာင့္ ျဖစ္လိမ့္မည္။
(၁) အေမ့ဝမ္းကြဲအစ္မ၊ အေဒၚ အပ်ဳိႀကီးက ေလးတန္းအထိသာ အေမႏွင့္ ပညာအတူသင္ဖက္။ ထူးျခားမႈမွာ အေမစန္းျမင့္က စာ မေရြး ဖတ္ေလ႔ရိွေသာ္လည္း ေဒၚတင့္တင့္ကေတာ့ ဝတၳဳဆိုလွ်င္ လက္က မခ်။ အနည္းငယ္ အေတြးဆန္း သည္။ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္တခ်ဳိ႕ကို စိတ္ကူးယဥ္ဟန္တူသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သူ႔ကို ပညာတတ္ အရာရိွ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့သည္။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း ႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္၌ ထူးခြၽန္၊ အရာေရာက္သူ မရိွဟု ခဏခဏ သူမ ေျပာညည္းခဲ့၏။ သူမ၏ဆႏၵအိပ္မက္မ်ားက သူ႔အေပၚ ပုံက်လာ သလားပဲ။ ၿပီးေတာ့ အေမကလြဲလွ်င္ ငယ္စဥ္က သူ႔ဒုကၡ၊ သူ႔အႏြံအတာ အခံႏိုင္ဆုံး။ မိုးပိုင္၏ ဒုတိယအေမ။”စန္းျမင့္ႏွင့္ သားကို ခင္မာမ်ဳိးဆီမွာထား ေက်ာင္းစရိတ္ ငါတာဝန္ယူမယ္၊ မိုးပိုင္ သားက ေက်ာင္းဝတ္စုံလိုက္ယူ၊ တင့္တင့္ ခ်ဳပ္ထားတယ္”ထခုန္ေပါက္မတတ္ ဝမ္းသာခဲ့သည္။ သူမ ထားမည့္ေဒၚခင္မာမ်ဳိးက သူတို႔ လမ္းထိပ္မွာ ရိွသည္။ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့မည္။ စာ အသင္အျပေကာင္းသတဲ့။ ၿမိဳ႕ထဲရိွ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမႀကီး။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ပိုင္း တရားသူႀကီး။ အေမက ေစ်းေတာင္း ေခါင္းေပၚမွ ခ်၊ နံေစာ္ ေနတာ။ မ်က္ႏွာရွစ္ေခါက္ခ်ဳိး။ အေမနဲ႔ကြာပါ႔။ ဆရာမက ေတြ႕ျမင္တိုင္း မ်က္ႏွာၿပဳံးခ်ဳိခ်ဳိ။ ေက်ာင္းႏွင့္ သူ႔ကို ဝတ္မႈန္ကူးေပးမည့္သူ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထိုေန႔က အေမ က ေနမေကာင္း။ အိပ္ရာထဲ လွဲေနသည္။ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ျပင္ေတာ့ မေန႔က သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္း လခေပးသည္ကို သတိရ၏။
ငါးက်ပ္တန္ အသစ္ကေလးေတြ။ ထန္းပင္တက္ေနေသာ ပုံကေလးပါသည္။ အေဖက မရိွ။ ထန္းေတာ သုိ႔မဟုတ္ အရက္ပုန္းဆိုင္။ ဖဲဝိုင္းတစ္ခုခု၌ မီးလႈံေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ စိုက္ပ်ဳိးေရးဌာနမွ တာဝန္ဆိုင္းငံ့ခံရသည္မို႔ အေဖ ေလလြင့္ေနခ်ိန္။ ေငြေၾကးႏြမ္းပါးေတာ့ အေမ ညည္း ေနခဲ့သည္။ ဘယ္သူ႔ကို အပူကပ္ရမလဲ။ တင့္တင့္။ ေက်ာင္းလခ တာဝန္ယူထားသည့္ အေဒ႔ၚအိမ္ကို ေျပးလာေတာ့ မိုးဖြဲကေလးေတြ က်စ။သူမ၏ ၿခံစည္း႐ိုး ပ်ဥ္တန္းကို ကိုင္မိေသာအခါ မိုးက ဂ်ဳိင္းခနဲ ခ်ိန္း ခနဲ ရြာခ်သည္။ ၿခံတံခါးက ပိတ္လ်က္။ အိမ္တံခါးမႀကီးႏွင့္ ျပတင္း ေပါက္မ်ားက ပြင့္လ်က္။ တင့္တင့္၊ တင့္တင့္ ေအာ္ေခၚသည္။ ေအာ္လည္း မၾကား၊ ေခၚလည္း မၾကား။ သူ႔ေက်ာင္းဝတ္စုံေလးက မိုးေရျဖင့္ ရႊဲရဲႊစို။ ေမး တဆတ္ဆတ္၊ ခိုက္ခုိက္ တုန္ေနၿပီ။ ေရာက္ေနခဲ့ေသာ အခ်ိန္ကိုလည္း မတြက္ဆတတ္။
အိမ္ထဲ၌ လူရိပ္လူေယာင္လည္း မျမင္။ ဘုရားသိၾကားမလို႔ တစ္ဦးဦး ထြက္လာပါေတာ့။ တကယ္ဆို ဒီအိမ္မွာ ဘႀကီးႏွင့္ တင့္တင့္တို႔ မိသားစု ငါးေယာက္။ တစ္ဦးမဟုတ္၊ တစ္ဦးေတာ့ ရိွေနရမည္။ ယခုေတာ့ သူ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္။ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ သူတစ္ပါးဆီက လက္ဝါးျဖန္႔ ၿပီး စာမသင္ဘူးကြာ။ ကဲ၊ မိုးပိုင္၊ မင္း ေက်ာင္း တက္ခ်င္ဦး။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ သူေနာက္လွည့္လိုက္ေတာ့ ရပ္ၾကည့္ေနေသာ ရြယ္တူတစ္ေယာက္။ အတန္းေဖာ္ စိုးမိုးေက်ာ္။ ေခါင္းေဆာင္းပါသည့္ေရာင္စုံမိုးကာ အက်ႌႏွင့္။ ပို၍ အားငယ္သြားသည္။
“ေက်ာင္းသြားမယ္ေလ မိုးပိုင္” တဲ့။ မိုးၾကားေလၾကား ထိုအသံကို ၾကားေတာ့ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕၍ ခပ္စိုက္စိုက္ ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ငုံ႔ၾကည့္ သည္။
“ဟဲ႔ ငါ႔တူ ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနတာလဲ၊ မိုးေရေတြလည္း ရႊဲနစ္လို႔၊ ေနဦး၊ တင့္တင့္ဆင္းလာၿပီ”
ထိုအသံကေတာ့ သူ႔တစ္သက္ ဘယ္ေလာက္ လုံၿခဳံေႏြးေထြးသြား မွန္း မသိ။ သူ႔ငယ္ဘဝကို ျပန္လည္ စဥ္းစားမိတိုင္း ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို မေမ့။ နာၾကည္းဝမ္းနည္းဖို႔ ေကာင္း သည္။ ထိုညေနက ေက်ာင္းဝတ္စုံက အသစ္။ ၿပီးေတာ့ တင့္တင့္ကိုယ္တိုင္ ခ်ီပိုး၍ ေက်ာင္းသို႔ ပို႔ခဲ့သည္။
(၂)”ဗ်ာ ဘယ္လိုဆရာမ စိုးမိုးေက်ာ္ ေက်ာင္းထြက္လာတယ္”သူ႔နားကို သူမယုံ။ ဟုိမူႀကိဳေက်ာင္းသားဘဝက ကဲ့သုိ႔မ်ား အမည္ေတြ မွားယြင္းထင္မွတ္ေလ သလား။ ဆရာမေဒၚခင္မာမ်ဳိးက သူ႔အမည္ မိုးပိုင္ေက်ာ္၊ စိုးမိုးေက်ာ္ႏွင့္ ေဇာ္မိုးေက်ာ္တို႔ကို နာမည္ႏွင့္ လူ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ စာေမး၊ အျပစ္ေပးတတ္ခဲ့၏။ ေနာက္ေတာ့ မုန္႔ဖိုးေငြ လိုသေလာက္ရလ်က္ သုံးစြဲသည့္ေငြကို စာရြက္ပိုင္းမ်ား ေသသပ္က်နစြာ ျဖတ္ေတာက္၍ စာရင္းမွတ္ေလ့ရိွေသာ ေဇာ္မိုးေက်ာ္အား ေပသီးဟု လည္းေကာင္း၊ မ်က္မွန္တပ္လိုက္ရေသာ စိုးမိုးေက်ာ္ကို မ်က္မွန္ဟုလည္းေကာင္း အမည္ေျပာင္ေပးလိုက္မွ ဆရာမျပႆနာ ေျပလည္ခဲ့သည္။ ယခု ဆရာမကို ေတြေတြေဝေဝ ကြၽန္ေတာ္ ငုံ႔ၾကည့္ လွ်င္ “မဟုတ္လို႔လား မိုးပိုင္ရယ္၊ မ်က္မွန္ေလ သူ႔နာမည္ေျပာင္၊ ေဆး တကၠသိုလ္ အပိုင္း(က) က”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမေျပာတာ စိုးမိုးေက်ာ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ဆရာမရယ္”
“အမယ္၊ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက အလာႀကီး၊ ဆရာမလည္း သူ႔အေဖ ေျပာလို႔ သိတာ”
“ဟုတ္ကဲ့” ဟု သူ ေခါင္းညိတ္ေတာ့ “မ်က္မွန္ေလ၊ သူ႔ေဆးေက်ာင္းက ပါခ်ဳပ္ကို ႐ို႐ိုေသေသပဲ
ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးခြင့္ ေတာင္းသတဲ့ မိုးပိုင္ေက်ာ္ေရ”
ဆရာမက ထိုေနရာ၌ ခဏရပ္၏။ အင္းေပါ႔၊ မ်က္မွန္က သူတို႔လို ႏႈတ္ဖြာဖြာ၊ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္းမွ မဟုတ္တာ။ အေျပာအဆိုကလည္း ညက္။ အေနအထိုင္ကလည္း တည္ၿငိမ္သိမ္ေမြ႕သူ။ ေက်ာင္းစာက လည္း ေတာ္။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲမွာ အထက္ျမန္မာျပည္ အဆင့္ (၅)၊ တစ္တိုင္းလုံး၏ ပထမ။
“ပါခ်ဳပ္ကို သူ ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ ဆရာတဲ့၊ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဒသမတန္းသင္႐ုိးၫႊန္းတမ္း၊ ျပ႒ာန္း ခ်က္ေတြကို ဘယ္လိုမွ စိတ္မဝင္စား၊ ဓာတ္ေငြ႕ထုတ္ေဖာ္ပုံေတြ၊ လွ်ပ္စီး ပတ္လမ္းေတြကို လက္ေတြ႕ မလုပ္၊ အေထာက္အထား မခိုင္လုံတဲ့အခ်က္အလက္ေတြ၊ ေရွးေရွးက သီအိုရီေတြနဲ႔ အကၡရာ၊ သေကၤတ ေဖာ္ျမဴလာေတြကို ၾကက္တူေရြးလို ႏႈတ္တိုက္က်က္ၿပီး All D နဲ႔ အဆင့္ျမင့္ ျမင့္ေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ အခု ေဆး တကၠသိုလ္မွာလည္း Roll Number ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္ၿပီး ဖတ္မွတ္ေနရပါတယ္ဆရာ။ ဘြဲ႕လည္း ရမွာ ပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာက ဆရာတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ အပင္ပန္းမခံခ်င္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြ ငမ္းငမ္းတက္ ႐ူးသြပ္ေနၾကတဲ့ ေဆးတကၠသိုလ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးပဲ အခက္အခဲမရိွ ေရာက္
လာတယ္။ စိတ္လုံးဝ မဝင္စားတဲ့ ကိစၥမွာ ဒီေလာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္ ဆရာရယ္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ လိုလိုလားလားနဲ႔ ဆႏၵရိွတဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ရပ္၊ သုေတသနတစ္ခု၊ တီထြင္ဆန္းသစ္မႈတစ္မ်ဳိးကို ႀကိဳးစားအား ထုတ္လိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အက်ဳိးရလဒ္ေကာင္းေတြ ျဖစ္ထြန္း၊ တင္က်န္ရစ္မယ္ မထင္ဘူးလားဆရာ”တဲ့။ သူ႔ပခုံး တစ္ခ်က္တြန္႔သြား၏။ ဘုရားေရ၊ ဒါ ဘာစကားလဲ။
“အဲဒီေတာ့ ပါေမာကၡခ်ဳပ္က စဥ္းစားပါဦးသားရယ္၊ ေဆးဝင္ခြင့္ ရဖို႔ ေငြေတြ အကုန္ခံ၊ အခ်ိန္ေတြ ေပးဆပ္ရင္းႏွီးခဲ့ရတာ မိဘေတြရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တမႈ၊ စိတ္ေသာက မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အလဲအထပ္ မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔လို႔ ႏွစ္သိမ့္မွာေပါ႔ေနာ္ “ဟု သူ စကားေထာက္ေပးရင္း ဆရာမကို
ေရေႏြးၾကမ္း ငွဲ႔ေပးသည္။ ထိုအခါ ဆရာမက ၿပဳံးေန၏။
ၿပီးမွ “ကြၽန္ေတာ့္ကို ႐ူးသြားၿပီ၊ မူးယစ္ေဆးဝါး တစ္ခုခု သုံးစြဲေနၿပီ၊ သနားစရာ ႏွေျမာစရာလို႔ ဝိုင္းၾကည့္၊ ဝိုင္းကဲ့ရဲ႕၊ ထင္ျမင္မွာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကိုက ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး၊ ဆင္ျခင္တုံတရား ႏိွမ့္ က်တယ္တဲ့ေတာ္”
သည္တစ္ခါ အသံထြက္၊ မရယ္မိဖို႔ ႀကိဳးစားရသူက သူ။ ဆရာမ၌ အၿပဳံးမရိွ။ သက္ျပင္းခ်၏။ “ဒါနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းက အေၾကာင္းၾကားလို႔ သူ႔မိဘေတြ သြားေခၚခဲ့ရတယ္ေပါ႔” ဟု ဆရာမကို မေျပာျဖစ္။
ဘဝ၌ ေလ့လာသင္ယူရသည့္ ပညာအတြက္ အဖိုးအခသည္ သူေတြးထင္ထားသည္ထက္ ပို၍ ႀကီးမားနက္႐ႈိင္းေနပါ႔လား။ ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္ေတာ့ ဆရာမမ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္တစ္စ။ နားလည္ရခက္သည့္ အဓိပၸာယ္။
(၃)
ကဲ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ဘဝေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ား ႐ုိးရွင္းခဲ့ပါလိမ့္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားစြာက ေငြေသတၱာထဲမွ လိုသလို ထုတ္ယူ သုံးစြဲႏိုင္ခဲ့ေသာ ေပသီးေခၚ ေဇာ္မိုးေက်ာ္သည္ သူတုိ႔ၿမိဳ႕၌ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး တစ္ဦး။ ကဗ်ာေရးလွ်င္ လက္႐ိုက္ခ်ဳိးမည္။’ ျမန္မာစာဘဲြ႕ ဘာလုပ္လို႔ရမွာလဲ’ဟု အေဖ ခါးခါးသီးသီး ကန္႔ကြက္ခဲ့သည့္ၾကားမွ မိုးပိုင္ေက်ာ္ သည္ လက္ရိွစာေပနယ္၌ ေမာင္မိုးသဲ (႐ူပေဗဒ) အမည္ျဖင့္ ထဲထဲဝင္ဝင္ စာေရးေနၿပီ။ အေဒၚျဖစ္သူ
တင့္တင့္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဂုဏ္ယူေက်နပ္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။ စိုးမိုးေက်ာ္ လား။ လူထုက်န္းမာေရး ေဖာင္ေဒးရွင္း တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ယခု လူ႔စိတ္ အညစ္အေၾကးမ်ားကို ဖယ္ရွားကုသေပးေနသည့္ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးေပါ႔။
မိုးေက်ာ္စိုး (မေကြး)
