နတ္မ်က္စိသည္ စိတ္ႏွလံုး ၾကည္ႏူးဖြယ္ ဣ႒ာ႐ံုအလွ အပ ႐ႈကြက္႐ႈကြင္း၊ ျဖစ္ျခင္းဇာတ္ လမ္း ေပ်ာ္ခန္း၊ ရႊင္ခန္းေတြကိုသာ ၾကည့္လို၊ ျမင္လို၏။ စိတ္ႏွလံုး ညစ္ညဴးဖြယ္ အနိ႒ာ႐ံု၊ အက်ည္းတန္ ျဖစ္ပံုပ်က္ပံု ဘဝဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္စံုေတြ ကို မၾကည့္လို႔၊ မျမင္လို၊ မႀကံဳ လို၊ မဆံုလိုေပ။
“အို… ေလာကဆိုတာ ဣ႒ာ႐ံုနဲ႔ အနိ႒ာ႐ံု တြဲဖက္ေပါင္းစပ္ ထားတာ မဟုတ္လား။ ဒုစ႐ိုက္ရွိ သလို၊ သုစ႐ိုက္လည္းရွိ ေပလိမ့္ မေပါ့။ ကုသိုလ္ေကာင္း မႈရွိ သလို၊ အကုသိုလ္မေကာင္း မႈလည္း ရွိေပလိမ့္မေပါ့။ လူ ဆိုးလူမိုက္ရွိသလို၊ လူ႐ိုး၊ လူ ေကာင္းလည္း ရွိေပလိမ့္မေပါ့။ တရားေတာ္လာအတိုင္း လူဆိုးေတြ က ဒုဂၢတိဘံုကို ေဇာက္ထိုးဆင္းၾက။ လူေကာင္းေတြက သုဂတိဘံုဆီကို ျမင့္တက္သြားၾကေပါ့”ဟု နတ္မ်က္စိ က ေတြးေခၚစဥ္းစားရာမွ ေကာက္ ခ်က္ဆြဲလိုက္၏။
သူသည္တာဝန္အရ လူ႔ဘံု ေလာကေျမကမၻာကို ဒိဗၺစကၡဳျဖင့္ ျဖန္႔ၾကက္ၾကည့္႐ႈရာ လူတုိ႔ေနရာ ေျမကမၻာသည္ စိတ္ေပ်ာ္စရာထက္၊ စိတ္ညစ္စရာက အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုမိုလ်က္၊ အံုးကြၽက္ဆူလိႈက္ တိုက္ပြဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ ပြက္ပြက္ညံေနသည္ကိုသာ ေတြ႕ ေနရသည္။
“ေတာမွီတဲ့ ေယာဂီရေသ့ေတြ သီတင္းသံုးေနၾကတဲ့ ေနရာအနည္း ငယ္ကလဲြလို႔ ပုထုဇဥ္လူသားေတြ စုေဝးေနတဲ့ အရပ္ေဒသတိုင္းမွာ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ ေထာင္နဲ႔ ဆူပြက္ေနပါေရာ့လား”
နတ္မ်က္စိသည္ ျခဴသံပါ႐ံု သာမက ေခါင္းေလာင္းသံပါ ထြက္ လာေအာင္ ညည္းလိုက္သည္။
“ၾကည့္စမ္း …ၾကည့္စမ္း အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် တိုက္ၾက၊ ခိုက္ၾက၊ သတ္ၾက၊ ျဖတ္ၾကနဲ႔ ေတာ္ၾကာေလယာဥ္ပ်ံေတြ နဲ႔ ဗံုးႀကဲၾကျပန္ၿပီ။ ေတာ္ၾကာ ေလာင္ ခ်ာေတြနဲ႔ တစ္ရႊီးရႊီးပစ္ၾကျပန္ၿပီ။ ေတာ္ၾကာ တင့္ကားက အေျမာက္ ႀကီးေတြနဲ႔ တဒိန္းဒိန္း ပစ္ခတ္ ေဖာက္ခြဲေနၾကျပန္ၿပီ။ အံမယ္ေလး လာ..လာေသးဗ်ာ.. အေသခံဗံုးခြဲ သမားတဲ့။ အ႐ူးတကာ့ အ႐ူး၊ အႏွမ္း တကာ့ အႏွမ္းေတြပါကလားကြယ္ တုိ႔ရဲ႕”ဟုလည္း နတ္မ်က္စိက ရင္ ဘတ္စည္တီး ငိုႀကီးခ်က္မ ျဖစ္မတတ္ နတ္သံေႏွာေန ျပန္ေလသည္။
နတ္မ်က္စိသည္ အာရွတိုက္ အေရွ႕ေျမာက္အစြန္ပိုင္းသို႔ လွမ္း ၾကည့္ရင္း “အိမ္း… ကိုရီးယား ေတြကလည္း ဇာတ္တူသားစားၾက လို႔ ေတာင္ေျမာက္ႏွစ္ပိုင္းကြဲခဲ့ရတဲ့ သမိုင္းသင္ခန္းစာကို ႏွလံုးမသြင္း ႏိုင္ၾကဘဲ ဓားေတြ၊ လွံေတြျပင္ေနၾက ျပန္ၿပီ။ တယ္လည္း မိုက္လံုးႀကီး ၾကသကိုး။ ဟိုေျမာက္ပိုင္းက ဝဝ တုတ္တုတ္ဖိုးဝ႐ုပ္နဲ႔တူတဲ့ ေခါင္း ေဆာင္ငနဲကေလးကလည္း အႏုျမဴ လက္နက္ပိုင္တယ္ဆိုၿပီး ေျမာက္ ၾကြ ေျမာက္ၾကြနဲ႔ပါကလား။ ဒင္း(သင္း) ထက္ အဆတစ္ရာပိုၿပီး ေျမာက္ၾကြ ေျမာက္ၾကြလုပ္ခဲ့တဲ့ ဟစ္တလာ ဘာ ျဖစ္သြားသလဲဆိုတာ မသိရွာဘူး တူ ပါရဲ႕။ ကြၽတ္ ..ကြၽတ္..ကြၽတ္” ဟူ ၍ စုတ္တသတ္သတ္ျဖစ္မိေလာက္ ေအာင္ အပူလံုးၾကြ၍ ယူႀကံဳးမရ ခံစားေနျပန္ေတာ့၏။
နတ္မ်က္စိသည္ စိတ္ဘဝင္ ႏြမ္းလ်လ်၊ ပန္းလ်လ်ႏွင့္ပင္ ေထရ ဝါဒဗုဒၶဘာသာ သူေတာ္စင္အမ်ား အျပား ေနထိုင္ၾကရာ ျပည္ျမန္မာ ဘက္သို႔ တစ္ခ်က္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ သည္။ နတ္မ်က္စိ၏ျမင္ကြင္းသည္ ျပည္ျမန္မာ၏ အေရွ႕ေတာင္အရပ္၊ နယ္စပ္တံခါးဝဆီသို႔ ေရာက္သြား သည္။
“အလို နည္းနည္းေနာေနာ လူ အုပ္ႀကီးမဟုတ္ပါကလား။ အရြယ္ ေကာင္းေရႊျမန္မာလူရြယ္၊ မိန္းမရြယ္ ေတြခ်ည္းပါကလား။ မ်က္ႏွာေတြက လည္း မသာမယာနဲ႔။ ဆီးရီးယားက စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြက်ေနတာပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆို မ်က္ႏွာၫိႈး႐ံုမကဘူး၊ အတြင္း ႀကိတ္ပူေဆြးၿပီး ငိုမဲ့မဲ့ေတြျဖစ္လို႔”
က႐ုဏာရွင္ျဖစ္ေသာ နတ္မ်က္ စိသည္ ျပည္ေတာ္ျပန္ေရႊ႕ေျပာင္း လုပ္သားလူအုပ္ႀကီးအနီးသို႔ နတ္ တိုက္ဂႏၶဗၺအသြင္ယူနည္းျဖင့္ မေယာင္မလည္ ေရာက္ရွိသြား၏။
“ျပန္ေဟ့ ျပန္ေဟ့ဆိုၿပီး အတင္းေမာင္းထုတ္တာနဲ႔ ျပန္လာရ တာ ထိုင္းအလုပ္ရွင္ဆီမွာ ငါဆပ္ရ မယ့္အလုပ္ေၾ<ြကးေတြ က်န္ခဲ့တယ္။ အေျခအေန သာသာယာယာရွိလို႔ ျပန္သြားရင္ သူအလုပ္ေၾကြးေတြ ဆပ္ရေတာ့မွာ။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ အေၾ<ြကးေတြ ကလည္း မေက်ေသးဘူး။ စိတ္ညစ္ လိုက္တာဟယ္”ဟု မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က ျမည္တမ္းေနသည္။
“ငါကေတာ့ ေၾကြးထူမပူ၊ ေပြး ထူမယားဆိုတဲ့စကားပံုအတိုင္း ေအးေဆးပဲ။ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာ ျပန္ေရာက္ရင္ အရင္လိုပဲ လယ္ထဲ ျပန္ဆင္းၿပီး ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ငါးပိနဲ႔ ဝါးမယ္။ ေအးေဆးပဲ”
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္၊ ေပါ့ေပါ့ပါး ပါးေနတတ္ပံုရေသာ အေဖာ္မိန္းက ေလးက ဘာမထီသည့္ဇာနည္ဘြား စတိုင္လ္ျဖင့္ ဝင္ေျပာသည္။ နတ္ မ်က္စိမွာ “ၾကားထဲက ငထြား ခါး နာ”ဆိုသလို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေျပာ လိုက္သည့္မိန္းကေလးကို ၾကည့္ၿပီး ၾကက္သီးထမိ၏။
“ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ သတၱိလား။ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲဆိုၿပီး စိတ္ေလွ်ာ့ လိုက္တာလား။ ျမန္မာမကေလးေတြ ရဲ႕ အေတြးအျမင္က ၁၉ရာစုထဲမွာ ပဲ က်န္ရစ္ေနခဲ့လို႔လား”ဟူ၍ နတ္ မ်က္စိေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးမိ ျပန္ေလသည္။
“လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရမွာေပါ့ကြာ။ သည္ပုဆိုးဝတ္ရင္ သည္အီအီးပဲ ပါရမွာေပါ့ကြာ”ဟု မ်က္ႏွာႀကီးနီေန ေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္က ေအာ္ေျပာေနသည္။
“သယ္ရင္း၊ သယ္ရင္း စကားက ဘာအဓိပၸာယ္တုန္း”ဟု သူ႔ေဘးက အေဖာ္ကေမးသည္။
“ဗမာဘက္ကပြဲစား၊ ထိုင္းဘက္ က ပြဲစားေတြနဲ႔ အႀကံအဖန္လုပ္ၿပီး ထိုင္းထဲကိုခိုးဝင္တယ္။ ထိုင္းထဲမွာ တရားမဝင္ခိုးၿပီး အလုပ္လုပ္တယ္။ တရားမဝင္အလုပ္သမားဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္။ အဖိႏွိပ္ခံရ တယ္။ ထိုင္းပုလိပ္ေတြ႕ရင္ ထိုင္ရွိခိုး ေနရတယ္။ ဒါဘာဆန္းသလဲ။ ဒီပုဆိုးဝတ္ရင္ ဒီအီအီးပဲပါရမွာေပါ့ သယ္ရင္းရာ”
နတ္မ်က္စိေခါင္းနားပန္းႀကီး သြားမိ၏။ ေသမထူး၊ ေနမထူး၊ မထူး ဇာတ္ခင္းတဲ့ စ႐ိုက္ပါကလား။ ျပည္ ျမန္မာမွာ အဲဂလို မထူးဇာတ္ခင္း ခ်င္တဲ့ လူငယ္ေတြမ်ားလာရင္ တိုင္းျပည္အတြက္ အင္မတန္ အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္။ ဘုရား..ဘုရား။
အျခားတစ္ေနရာ၌ အဖိုးႀကီး တစ္ဦးက လက္သီးလက္ေမာင္း တန္း၍ ေဒါသူပုန္ထေနသည္ကို နတ္မ်က္စိ စိတ္မသက္မသာႏွင့္ ေတြ႕ရျပန္ေလ၏။
“ဘာေတြလဲလကြ။ ဘာအခ်ိဳး ခ်ိဳး တာလဲလကြ။ တရားမဝင္ ဝင္လာၿပီ ဆိုကတည္းက လက္မခံနဲ႔ ေပါ့။ အခုေတာ့ တရားမဝင္ ေရာက္ လာ မွန္းသိလ်က္နဲ႔ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ခိုင္းလို႔ ရမွန္းသိေတာ့ အသာ ကေလးမွိန္းၿပီး ကုပ္ေသြးစုပ္တယ္။ ဒင္း(သင္း)တုိ႔ အစိုးရက ဥပေဒ လည္းေျပာင္းကေရာ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး အတင္းေမာင္းထုတ္ လာေရာ။ ခု စာကေလးၾကာ္၊ ခု ဆီထမင္းေၾကာ္၊ အေတာ္ဗေလာင္းဗလဲႏိုင္တဲ့ အေကာင္ေတြ။ အေလာင္းဘုရား ဦးေအာင္ေဇယ်ရဲ႕ ဝါးရင္းတုတ္ အေၾကာင္း မၾကားဖူးဘူးမွတ္တယ္။ ဟင္းဟင္းဟင္း”
“စိတ္ေလွ်ာ့ပါဦးႀကီးရယ္။ ကိုယ္ေတြက သူတစ္ပါးႏိုင္ငံထဲ ခိုး ဝင္၊ ခိုးအလုပ္လုပ္ၿပီဆိုကတည္းက တစ္ပန္း႐ံႈးေနၿပီ”ဟု လူရြယ္တစ္ ေယာက္က ေဖ်ာင္းဖ်ေခ်ာ့ေမာ့သည္။ အဘိုးႀကီးကမေလွ်ာ့။
“မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ရွင္သန္ ထက္ျမက္တဲ့ေကာင္ကြ၊ သခင္ကိုယ္ ေတာ္မိႈင္း စာစပ္ဖူးသလို (ထမင္း တစ္လုတ္ေတာ့ျဖင့္ ထင္းခုတ္စား မယ္)ဆိုတာ မၾကားဖူးၾကေရာ့သ လားကြာ”ဟု ေအာ္ဟစ္ေနေသာ အဘိုးႀကီးသည္ မလွမ္းမကမ္းမွ ေတာင္႐ိုးႀကီးဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ ရာ ဘာပင္မွမရွိေသာ ေတာင္ကတံုး ႀကီးကိုသာ ေတြ႕ရသျဖင့္ ရႊီးခနဲ သက္ျပင္းမႈတ္ေနေလေတာ့သည္။
နတ္မ်က္စိမွာလည္း ေယာင္ ရမ္းၿပီး “ထမင္းတစ္လုတ္၊ ထမင္း တစ္လုတ္၊ ထင္းခုတ္ ထင္းခုတ္”ဟု ေရရြတ္ေနမိပါသတည္း။
ၾကဴးႏွစ္
