ညကတည္းက သူတေရးႏိုးလာသည္။ ဗိုက္ထဲမွာ ဆာေလာင္ေနသည္။ သူ႔ အခန္းက်ဥ္းကေလးအထက္ မ်က္ႏွာ ၾကက္မွ တြဲေလာင္းက်ေနေသာ မီးပြင့္ကေလး လင္းေနသည္။ သူကညဆိုလွ်င္ မီးဖြင့္ၿပီးမွ အိပ္စက္ေလ့ရွိသည္။ ခုသူႏိုးလာေတာ့ မီးပြင့္ ကေလးက လင္းေနလ်က္ပင္။ အခ်ိန္က သန္း ေခါင္ေက်ာ္သြားၿပီ။ အျပင္ဘက္မွာ အ႐ုဏ္ မိုးမေသာက္ ေမွာင္မိုက္ေနဆဲ။ အိပ္ရာထဲ မွသူထကာ အခန္းေထာင့္ ေရဘူးရွိရာသို႔ သြား၍ ေရတစ္ခြက္ ထည့္ေသာက္လိုက္သည္။
ဝမ္းဗိုက္ဆာေလာင္ေနဆဲ။ သူစားစရာ တစ္ခုခုကို ရွာသည္။ ပလတ္စတစ္ဘူးထဲမွာ ကုလားပဲဆန္ေတြ။ ပန္းကန္ စင္ေအာက္မွာ ၾကက္သြန္။ ပန္းကန္စင္အထက္မွာ အာလူးတခ်ိဳ႕။ အာလူး ကိုျပဳတ္၍စားလွ်င္ ရႏိုင္သည္။ ၾကက္သြန္က သူ႔ခ်ည့္စားဖို႔ရာ အဆင္မေျပ။ ကုလားပဲဆန္က အခ်ိန္ေပးၿပီးခ်က္မွ ျပဳတ္မွသာ အဆင္ေျပႏိုင္သည္။ အာလူး၃လံုးေလာက္ ျပဳတ္ စားရလွ်င္ မဆိုး။ သို႔ရာတြင္ ညထဲ၌ သူဘာမွ မလုပ္ခ်င္။ အဆင္သင့္ စားစရာတစ္ခုခုကို ရွာ သည္။ ဤတြင္ စာေရးစားပြဲခံုေအာက္၌ မုန္႔ အက်န္ကေလး တစ္ခုကို သူေတြ႕သြားသည္။ မုန္႔က မေန႔တုန္းက အက်န္ကေလးျဖစ္သည္။ ပလတ္စတစ္အိတ္ထဲမွာ ရွိေနသည္။ မုန္႔ အက်န္ကေလးမွာ ဂ်ံဳျဖင့္ျပဳလုပ္ထားၿပီး အတြင္းထဲ ပဲႏွစ္အခ်ိဳပါဝင္သည္။ အေရာင္မွာ အညိဳေရာင္ျဖစ္ၿပီး ပံုသဏၭာန္မွာ အဝိုင္းျဖစ္သည္။ ထိုမုန္႔အက်န္ကေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းသားမွာ အတြန္႔အလိမ္ကေလးေတြႏွင့္ျဖစ္သည္။ မုန္႔ အက်န္ကေလးမွာ ေျခာက္ေသြ႕စျပဳေနၿပီ။ သူ သည္ မုန္႔အက်န္ကေလးကို ပလတ္စတစ္ အိတ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္ယူလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ မုန္႔အက်န္ကေလးကို ႏွာဝနားကပ္၍ နမ္းၾကည့္ သည္။ ဂ်ံဳနံ႔သင္းသင္းကိုရသည္။ မွန္ပါသည္။ မုန္႔အက်န္ ကေလးတစ္ခုမွာ ပဲလမုန္႔ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ေျခာက္ေသြ႕စျပဳေနေသာ မုန္႔အက်န္ ကေလး အထက္မွာ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ တေလရွိ ေနမလားဟုၾကည့္သည္။ ပုရြက္ဆိတ္ မရွိ။ မုန္႔အက်န္ကေလးမွာ ကပ္ေနေသာ ဆီ ဝေနသည့္ စကၠဴေသးေသးရွိသည္။ မုန္႔၏အမွတ္တံဆိပ္ကို ႐ိုက္ႏွိပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ ေနာက္ထပ္ဘာမွမစဥ္းစားေတာ့ပဲ မုန္႔အက်န္ကေလးကို ကိုက္ဖဲ့စားလိုက္သည္။ အစားအစာတစ္ခုကို စားေသာက္ဖုိ႔အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ဟာ ဆာေလာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါပဲဟူေသာ စာသားကို သူတစ္ေနရာမွာ ဖတ္ဖူးသည္။
သန္းေခါင္ေက်ာ္လြန္ခဲ့ေသာ္လည္း အျပင္ ဘက္တြင္ အေမွာင္ထုရွိေနဆဲ။ သူသည္ အခန္း က်ဥ္းကေလးထဲမွာ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနရင္း မုန္႔အက်န္ကေလး တစ္ခုကို စားေနသည္။ မုန္႔က ေျခာက္ေသြ႕စျပဳၿပီး နည္းနည္းမာေနေပမယ့္ အတြင္းထဲက ပဲႏွစ္မွာ စား၍ အဆင္ေျပပါသည္။ ညဥ့္ယံသည္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူသည္ မုန္႔ အက်န္ကေလးတစ္ခုကို တျဖည္းျဖည္းစား ေသာက္၍ ၿပီးသြားသည္။ အခန္း ေထာင့္ရွိ ေရဘူးထဲမွ ေရတစ္ဖန္ ခြက္ထည့္ၿပီး သူက်ိဳက္ခ်သည္။ ဤမွ်ဆိုလွ်င္ သင့္ေလ်ာ္ေပၿပီ။ သူသည္ အခန္းက်ဥ္းကေလး၏ တံခါးေပါက္ကိုဖြင့္ကာ အျပင္ ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ အ႐ုဏ္မိုးမေသာက္ေသး။ အေမွာင္ထုက အျပင္ဘက္မွာ။ ခါ တိုင္း ေန႔လယ္ခင္း ျမင္ေတြ႕ေနက် ကုကၠိဳပင္က ကုကၠိဳရြက္ေတြ အေမွာင္ထဲမွာ ၿငိမ္သက္လို႔။ ဝင္းထရံစည္း႐ိုးေဘးက သစ္ပင္ ပုကေလးလည္း အေမွာင္ထဲမွာ တိတ္ဆိတ္လို႔။ သူအခန္းက်ဥ္းက ေလး၏ တံခါးကို ျပန္ပိတ္လိုက္ သည္။
ထို႔ေနာက္မူ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အခန္းက်ဥ္း ကေလးထဲက ပန္းကန္စင္ေပၚမွာ အာလူးေတြ။ ရက္အတန္ၾကာ ကတည္းက ေစ်းထဲက သူဝယ္ လာတဲ့အာလူးေတြ။ ရွမ္းျပည္နယ္ ဘက္က ေျမသားနီနီေတြ ေပက်ံ ေနတဲ့ အာလူး ေတြ။
ေနမ်ိဳး
