ကၽြႏု္ပ္ တို႔၏ နတ္မ်က္စိ (ေခၚ) ဒိဗၺစကၡဳ တန္ခိုးရွင္ေလးသည္… မိမိရရွိ ပိုင္ဆိုင္အပ္ေသာ စြမ္းပကား ႏွင့္ မိမိ၏ အလုပ္ တာဝန္တို႔ ၌ ရံဖန္ရန္ခါ ၿငီးေငြ႕ပ်င္း မုန္း ေလ့ရွိတတ္ေလသည္။ အလုပ္ တာဝန္မ်ား ၿငီးေငြ႔ပ်င္းမုန္းလာ ေသာေၾကာင့္ ႏုတ္ထြက္ရန္ ႀကံစည္ ခဲ့ေသာ္လည္း ေဒဝတာဘံုနန္း၏ အႀကီးအမွဴး ေဒဝတာနတ္မွဴးႀကီးက No Resign ” မထြက္နဲ႔၊ မထြက္ရ” ဟု မေနာအာ႐ုံလႈိင္းမွတစ္ဆင့္ လွမ္းေဟာက္တတ္သျဖင့္ နတ္ မ်က္စိခမ်ာ ဇက္ကေလး ပုလိုက္ရ ရွာေလသည္။
“ဟဲ့… အခ်င္းနတ္ မ်က္စိ။ င႐ုိ႕နတ္ဘံုမွာ မေျပာနဲ႔။ လူ႔ဘံုက လႊတ္ေတာ္အမတ္ ေတြေတာင္ သက္တမ္းမေစ့ ခင္ႏုတ္ထြက္စာ တင္ၿပီး ႏုတ္ ထြက္လို႔မွ မရတာ။ လူေတြ ထက္ နတ္ေဒဝတာေတြက ပိုအေရးႀကီးသဟဲ့။ ကေလး ေတြ ဂ်င္ေပါက္သလို ထြက္စို႔၊ ဝင္စို႔ လုပ္လို႔မရဘူးမွတ္” ဟု နတ္ ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးက သတိေပးဆံုးမသည္။
” လူေတြက က်န္းမာေရး မေကာင္းရင္ အလုပ္ကထြက္လို႔ ရပါတယ္ နတ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ အကြၽႏ္ုပ္ တို႔ နတ္ေဒဝါေတြက်ေတာ့ ႏွာေဆး ေခ်ာင္းဆိုး၊ ဖင္နာေခါင္းကိုက္တယ္ ဆိုတာ ရွိမွမရွိတာ” ဟု နတ္မ်က္စိက ေစာ ဒကတက္သည္။
“လူ႔ျပည္လူ႔ရြာကို ေစာင့္ေရွာက္ ၾကည့္႐ႈရမယ့္ နတ္ေဒဝါေတြ ေန မေကာင္းလို႔ ဘယ္ျဖစ္မတုန္းဟဲ့။ င႐ုိ႕ဆီမယ္…နတ္ဆရာဝန္တို႔ ၊ နတ္ေဆး႐ုံတို႔မွ မရွိတာ…”
နတ္မ်က္စိသည္ ႐ုိေသေၾကာက္ ရြံ႕ရသည့္ၾကားထဲမွ စိတ္အား တင္းၿပီး…
“လူ႕ျပည္ကို သြားရတာကေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕။ အကြၽန္႔အေနနဲ႕ အိႏၵိယ နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကလြဲရင္ ဘယ္ေန ရာမဆို အဆင္သင့္ပါပဲ ဖရာ့++ဟု ေလွ်ာက္တင္လိုက္ရာ နတ္ခ်ဳပ္ႀကီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြား၏။
” နင္ အ႐ုိင္းအစိုင္းေကာင္ပဲ။ အိႏၵိယဆိုတာ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ေဒသ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဆို သဟာက ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ေထရဝါဒ အထြန္းကားဆံုးေနရာ။ နင္က ဘယ္ႏိုင္ငံသြားခ်င္တာတုန္း။ ဆီးရီးယားလား၊ အီရတ္လား.. အာဖဂန္လား”
“ဒီလိုပါ အရွင္မင္းႀကီး။ အခုေလာေလာဆယ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေခ်ာက္ခ်ားထိတ္လန္႔ေနၾကတဲ့ H1N1 ဆိုတဲ့ ကူးစက္တုပ္ေကြး ေရာဂါရဲ႕ မူလအစက အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ပါ။ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္က အိႏၵိယမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး လူ ၆ဝဝ ေလာက္ေသခဲ့ တာတဲ့။ ျမန္မာႏိုင္မွာေတာ့ ၾသဂုတ္ လဆန္း ၁ ရက္ေန႔အထိ လူနာ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ မာလကီးယား ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ ဖရာ့။ H ေတြက ေကာင္းကိုမေကာင္းပါဘူး။ ဟိုက္ ဒ႐ုိဂ်င္ဗံုးဆိုတာလဲ H ပဲ။ အတို ေကာက္ H ကို ဗံုးလို႔ေခၚၾကတယ္ မႈတ္လား။ လူသတ္တဲ့ မူးယစ္ေဆး ဝါး ဟဲ႐ုိးဝင္း Heroin ဆိုသဟာ လည္း H ပဲဖရာ့။ ကုရာနတၱိေဆး မရွိတဲ့ မ်ိဳးတုံးေရာဂါ ဆိုးႀကီးကို ျဖစ္ေစတဲ့ ဗိုင္းရပ္ပိုးကိုလည္း HIV လို႔ ေခၚၾကတာ ဖရာ့။ အခုလည္း ဝက္တုပ္ေကြးဘဝကေန လူတုပ္ ေကြးဘဝကို ေျပာင္းသြားတဲ့ ဗိုင္းရပ္ အေကာင္ကို H1N1 လို႔ ေခၚေန ၾကျပန္ၿပီ။ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး တုန္းကလည္း H5N1 ဆိုၿပီး.. ံ နာမည္တပ္ခဲ့တယ္ဖရာ့။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံကို အကြၽႏု္ပ္သြားရင္ H1N1 ဗိုင္းရပ္နဲ႔ ဖူးစာဆံုကိန္း ရွိေနပါတယ္။ အရွင္မင္းႀကီး ဖရား..”
နတ္မ်က္စိက အသနားခံပါ ေသာ္လည္း ေဒဝတာနတ္ခ်ဳပ္မွဴး ႀကီးက သက္ညႇာေထာက္ထားျခင္း မရွိပါ။
“ေဟ့ … အမိန္႔ဟာ အမိန္႔ ပဲကြ။ စစ္တပ္ရဲ႕ ဥပေဒ မၾကားဖူးဘူး လား။ (ေရဗူးေပါက္တာ မလိုခ်င္ဘူး။ ေရပါတာပဲ လိုခ်င္သတဲ့။) ငါ့ရွင္ ေမာင္စကၡဳ။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အျမန္ သြားေပေရာ့။ ကူးစက္တုပ္ေကြးကို ငါေပးလိုက္မယ့္ ဝရဇိန္ လက္နက္နဲ႔ ၿဖိဳခြင္းေလေရာ့။ လူမြဲမ်ားတဲ့ ဆင္း ရဲသားႏိုင္ငံက ႏွာေခါင္းစည္း Mask ကေလးေတာင္ မဝယ္ႏိုင္ရွာၾကတဲ့ လူနာေတြ အသက္မဆံုး႐ႈံးရေအာင္ ကယ္တင္ေပတာ့။ လူေကာင္းေတြ ေရာဂါမကူးစက္ရေအာင္ နတ္တို႔ရဲ႕ ဣဒၶိပါဒ္တန္ခိုးနဲ႔ ကာကြယ္ေပ ေရာ့…”
“အမိန္႔” ဟုဆိုေသာအခါ နတ္ မ်က္စိ မျငင္းသာေတာ့ေပ။ ေဒဝတာ နတ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ေပးလိုက္ေသာ ဝရဇိန္ လွ်ဳိ႕ဝွက္လက္နက္ပုန္းကို ကိုင္ေဆာင္လ်က္ လူ႕ျပည္လူ႔ရြာ ေရႊဗမာတို႔၏ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးဆီသို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေရႊျပည္ေတာ္ တစ္ဝွမ္းလံုးကို ဒိဗၺစကၡဳျဖင့္ ေထာက္ လွမ္းလိုက္ရာ ထူးထူးျခားျခား မေတြ႔ ရ၍ ကူးစက္ ဖ်ားနာေရာဂါကို အဓိကလက္ခံ ကုသေပးေနသည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္ ထဲမွာေစ့ေစ့စပ္စပ္ လိုက္ၾကည့္သည္။
“အင္း… ေဟာသည့္ ၈ လပိုင္း ကေတာ့ ထူးကိုထူးျခားသကြယ္ …” ၾကည့္စမ္းပါဦး..။ ႏွာေခါင္းစည္း ႀကီးေတြနဲ႔ ဖက္ရွင္စတိုင္ထုတ္လို႔”
နတ္မ်က္စိက စည္ပင္သာယာ က အမႈိက္လွဲသမားေတြ တပ္ဆင္ ေလ့ရွိၾကသည့္ အစိမ္းႏုေရာင္ ႏွာေခါင္းစည္းကေလးတြ တပ္ဆင္ ထားၾကသည့္ ကေလးလူႀကီး တခ်ိဳ႕ ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေငးၾကည့္ ေနရာမွ နတ္ဣ ေျႏၵ မေဆာင္ႏိုင္ဘဲ ႏွာေခါင္းစည္း အစိမ္းေရာင္ႏွင့္ ခ်ာတိတ္ကေလး တစ္ေယာက္အနီးသို႔ ကပ္သြားေလ၏။
“ေဟ့…ကေလး”
“ဘာလဲဂ်…”
ခ်ာတိတ္ကေလးမွာ တစ္ခုခု မေက်နပ္သလို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ ထားသည္။ အသြင္ယူထားေသာ နတ္မ်က္စိကို ဘုၾကည့္ၾကည့္၏။ ” မင္းတပ္ထားတဲ့ ႏွာေခါင္းစည္းက ေရာဂါကို မကာကြယ္ႏိုင္ဘူး။ စိတ္မ ခ်ရဘူး။ အေကာင္းစား ႏွာေခါင္း စည္းရွိတယ္။ ခြဲစိတ္ခန္းက ဆရာဝန္ ေတြသံုးတာ Surgical Mask လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးကို ရွာဝယ္ၿပီး သံုးရတယ္ကြ။ H1N1 အတြက္ စိတ္ခ်ရတယ္”
” သြားစမ္းပါဂ်ာ။ ဘာေတြ လာေျပာေနမွန္းမသိဘူး။ အေဖ႐ုိက္ မွာ ေၾကာက္လို႔သာ ဒါႀကီးတပ္ထား ရတာ။ ခဏေလးေတာင္ တပ္မထား ခ်င္ဘူး။ အသက္႐ႈလိုု႔လည္း မဝဘူး။ လမ္းသြားရင္း မုန႔္စားလို႔မရဘူး။ ခင္ညားႀကီးက်ေတာ့ ဘာလို႔ မက္စ္ မရွိတာလဲ”
“ငါ…ငါက နတ္ အဲေလ ငါ့ မက္စ္က ေပ်ာက္သြားလို႔ကြ။ ေဆး ..ေဆးဆိုင္မွာ သြားဝယ္ရဦးမယ္”မက္စ္ဝယ္ရင္ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ယူ သြားဂ်။ မက္စ္ေတြ ေစ်းတက္ေန တယ္” ဟု ကေလးက အႀကံျပဳေန ပါေသး၏။
အရင္တုန္းက လမ္းေဘးမွာပံု ထားၿပီး ႀကိဳက္တဲ့သူက အလကား ယူဆိုရင္ေတာင္ လွည့္မၾကည့္ၾကတဲ့ ႏွာေခါင္းစည္းေတြ အခုေတာ့ ဝယ္ လို႔ေတာင္ မရေတာ့ဘူး။ ဒီၾကားထဲ ခါေတာ္မီ ဝိသမေလာဘ သားေတြက မတရား ေစ်းတင္ေရာင္းေနၾကေသး ရဲ႕..ထြီ”
သူ႔ေဘးက ျဖတ္သြားေသာ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ဗ်စ္တီးဗ်စ္ ေတာက္ ေျပာသြားသံကို နတ္မ်က္စိ ၾကားလိုက္ရ၏။သူက ေသခ်ာေလ့လာ စူးစမ္း လိုက္ရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္သူ ၿမိဳ႕ ေတာ္သားတို႔သည္ H1N1 တုပ္ ေကြးပိုးကို စိန္ေခၚေနၾကဘိ သကဲ့သို႔ လူ ၁ဝဝ မွာ ၁ ေယာက္ ေလာက္သာ ႏွာေခါင္းစည္းတပ္ထား သည္ကိုေတြ႔ ရေပသည္။
“ေအာ္… ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္သား ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ကာဗြန္ ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ ကားမီးခိုး အိပ္ေငြ႔ ေတြ ႐ႈရလြန္းလို႔ …အဆိပ္ၿပီး ကုန္ၾကၿပီ မွတ္ပါရဲ႕” ဟုနတ္မ်က္စိ ေတြးမိျပန္သည္။
အပန္းေျဖပန္းၿခံ တစ္ခုထဲသို႕ ဝင္ခဲ့ရာ လူငယ္ေမာင္မယ္ စံုတြဲ တစ္တြဲ၏ ျပႆနာကို မၾကည့္ခ်င္ ျမင္ခ်င္လ်က္သား ေတြ႔ရျပန္သည္။
“တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး မက္စ္ေတြ ဝတ္ထားၾကေတာ့ ေမႊးေမႊးမေပးႏိုင္ ၾကေတာ့ဘဲ နီးလ်က္နဲ႔ ေဝးေနၾကၿပီ အခ်စ္ေရ…”
‘ကိုယ့္အသက္ထက္ေတာ့ ဘယ္ သူမွပိုၿပီး ဦးစားမေပးႏိုင္ေပါင္ ေနာက္ဆိုရင္လည္း ဆရာဝန္ေထာက္ခံ စာနဲ႔မွ ေမႊးနမ္းခြင့္ကို ခြင့္ျပဳမယ္။ မွတ္ထားေနာ္”
နတ္မ်က္စိသည္ အုံ႔ပုန္း ေက် နပ္မိကာ ” ဒါမွ ျမန္မာမိန္းက ေလး အစစ္ကြ” ဆိုၿပီးအသံတိတ္ ဟစ္ ေၾကြးလိုက္မိပါေတာ့သတည္း။
ၾကဴးႏွစ္
