က်ဳပ္ေရွ႕မွာ စာရြက္ တစ္ရြက္ရွိတယ္။ အဲဒီ စာရြက္ဟာ စတုဂံပံုစံ ျဖစ္ၿပီး အေရာင္က အျဖဴ ေရာင္ျဖစ္တယ္။ စာရြက္ ေပၚမွာ မ်ဥ္းေၾကာင္းမပါ ဘူး။ စာရြက္ေပၚမွာ ဘာမွ ေရးသားထားျခင္းမရွိဘူး။ စာရြက္ဟာ ဗလာသက္သက္။ က်ဳပ္အဲဒီ ဗလာစာရြက္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ က်ဳပ္အဲဒီ ဗလာစာရြက္ကို စိုက္ၾကည့္ေနေပ မယ့္ ဘယ့္ႏွယ္မွ မေနဘူး။ က်ဳပ္ ေရွ႕က စာရြက္ဟာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္ သက္ပဲ ရွိေနတယ္။ ဗလာျဖစ္ေနတဲ့ စာရြက္လြတ္တစ္ရြက္မွာ တစ္ခုခု ေတာ့ ေရးျခစ္ဖို႔ေကာင္းတာေပါ့။ ႏို႔ေပမယ့္ က်ဳပ္ဒီအတိုင္းပဲ ဗလာစာ ရြက္ကို ၾကည့္ေနတယ္။
က်ဳပ္ဗလာ စာရြက္ကို သံုးေလး ႀကိမ္ေလာက္ ၾကည့္မိေတာ့ ဗလာ စာရြက္နဲ႔ ရင္းႏွီးလာတယ္။ က်ဳပ္ ဗလာစာရြက္ကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္လာ တယ္။ က်ဳပ္ဟာ အရာဝတၳဳေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္သူတစ္ေယာက္ပါ။ ဗလာစာရြက္ဟာ ရွင္းလင္းတိတ္ ဆိတ္မႈနဲ႔ သူ႔ဘာသာသူ တည္ရွိေန တယ္။ က်ဳပ္က ဒါကိုပဲ သေဘာက် တတျဖစ္ေနတယ္။ က်ဳပ္ေရွ႕က ဗလာစာရြက္ဟာ ျပန္႔ျပဴးတယ္။ ညီညာတယ္။ အနားေလး ဘက္ပါရွိ ေနတယ္။ သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ကိရိယာ ငယ္ကေလးတစ္ခု ရွိေနတယ္။ က်ဳပ္ ေတာ့ျဖင့္ ဗလာစာရြက္ တစ္ရြက္ကို ဖတ္ေနမိ ၿပီထင္ပါရဲ႕။ ဒီလိုေတာ့ျဖင့္ လည္း မဟုတ္ေသးေပဘူး။
က်ဳပ္လူငယ္ဘဝက ဒီလိုဘယ္ ဟုတ္ လိမ့္မတုန္း။ ဗလာစာရြက္တစ္ ရြက္ေတြ႕ရင္ တစ္ခုခုကို ေရးမိတာပဲ။ ကိုယ့္အမည္ကို ကိုယ္ေရးတယ္။ တစ္ခါတေလ ႐ႈပ္ေထြးတဲ့ မ်ဥ္း ေၾကာင္းေတြ ျခစ္ပစ္တယ္။ တစ္ခါ တေလ စာသားနည္းနည္းပါးပါး လည္း ေရးမိတာရွိတယ္။
က်ဳပ္ကစာရြက္ေတြနဲ႔ ဟိုးစဥ္ ကတည္းက အကြၽမ္းတဝင္ရွိခဲ့တာပါ။ က်ဳပ္ဟာ စာရြက္ေတြကို ဖတ္႐ႈဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ဝန္မေလးခဲ့ဘူး။ ခင္ဗ်ား ႀကံဳဖူးသလား။ ဗလာစာရြက္ ေပၚမွာ စာေရးၿပီး အျပန္အလွန္ ေျပာၾကတဲ့ နည္းေလ။ က်ဳပ္သမီးငယ္ ငယ္က က်ဳပ္ကို စိတ္ေကာက္ၿပီး စကားမေျပာဘူး။ အဲ-သူေျပာခ်င္ တာကို စာရြက္ေပၚမွာ စာေရးၿပီး ေျပာတယ္ေလ။
ဥပမာ။ အေဖ့ကို မေခၚေတာ့ ဘူး (သမီးက ဗလာ စာရြက္ေပၚေရး ၿပီး က်ဳပ္လာျပတာ)။ က်ဳပ္ကဘာျဖစ္ လို႔လဲလို႔ ျပန္ေရးေပးရတယ္။ ဘာျဖစ္ လုိ႔လဲ။ အေဖကဆူလို႔။ (သမီးက အဲဒီလို ျပန္ေရးသဗ်။) က်ဳပ္ဘာ ေၾကာင့္ စာရြက္ေတြကို ႏွစ္သက္ျမတ္ ႏိုးတယ္ဆိုတာေျပာျပရဦးမလား။
အင္း – အခုေတာ့ က်ဳပ္အသက္ ႀကီးၿပီ။ က်ဳပ္ေရွ႕က ဗလာစာရြက္ကိုပဲ စိုက္ ၾကည့္ေနမိၿပီ။ သူ႔ဘာသာတည္ရွိ ေနမႈဟာလည္း ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ေကာင္းတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိၿပီ။ မွန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ေရွ႕မွာ ဗလာစာ ရြက္တစ္ရြက္ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားတစ္ခု ခု ေရးခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေရးႏိုင္ပါတယ္ လို႔ ေျပာပါရေစလား။
ေနမ်ိဳး
