ေမာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ကို လာၾကသလား။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ညည ကေဖးဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကသလား။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔အတူ လမ္းတကာေလွ်ာက္လို႔ သြားေသးသလား။ ေမာင္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို စာေရးၿပီး ကြၽန္မဆီ လႊတ္လိုက္တာ မွတ္မိေသးသလား။ အစ္မ၊ အခုလာတဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို ပိုက္ဆံ ၅ဝဝဝ ေလာက္ေပးလိုက္ပါ ဆိုတဲ့ စာနဲ႔ေလ။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ စကားဝိုင္းမွာ ကြၽန္မအေၾကာင္းကို ၾကြားေနေသးသလား။ ေမာင့္မွာ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္အေၾကာင္းေတြနဲ႔ ေမာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကြၽန္မစိတ္ပ်က္တယ္။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူေမာင့္ကိုလည္း စိတ္ပ်က္တယ္။ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ကိုတိုးႀကီးကို သိပ္မ်က္ႏွာသာ ေပးတာပဲ။
သူကအိမ္ကို ေရာက္လာရင္ဆရာ ကေတာ္ ဘာဟင္းခ်က္သလဲေမးၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္ ေၾကာင္အိမ္ကိုဖြင့္တယ္။ ေမာင္က ကိုတိုးႀကီး၊ ကိုယ့္ ဘာသာခူးစားဆိုၿပီး သူထမင္းစားၿပီးရင္ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖို႔စိတ္ကူးေနတာေလ။ ေမာင့္သူငယ္ ခ်င္းေတြ။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔ေနရင္ မိသားစု ကိုေမ့ေနတယ္လားထင္ရေတာ့တယ္။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ေတြက ကြၽန္မကိုစတယ္။ ဆရာကေတာ္၊ ေနမ်ိဳးကို ေခၚ သြားခ်င္လို႔ရမလားတဲ့။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တစ္ေန ကုန္။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ညႀကီး မင္းႀကီး အိမ္ေရာက္လာၿပီး ဒီမွာငါတစ္ည အိပ္ပါရေစ ဆိုေတာ့ ေမာင္က ေစာင္ေတြေခါင္းအုံးေတြ ထုတ္ေပး တယ္။ ေမာင္သူငယ္ခ်င္းေတြ မွတ္မိေသးတယ္။ သူတို႔ မိန္းမခိုးလာၾကေတာ့ေမာင္ကဧည့္စာရင္းေတာင္တိုင္ေပး တယ္ေလ။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ကြၽန္မကို ၾကည့္ၿပီး ေနမ်ိဳးဒါမင္းအစ္မလားဆိုေတာ့ ေမာင္က ရယ္ေနတယ္။ ကြၽန္မေမာင္နဲ႔ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ေတြက်ၿပီးအိမ္ကိုျပန္ခ်င္ခဲ့တာ ခဏ ခဏပဲ။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပာစရာစကား ေတြက ကုန္ပဲမကုန္ႏိုင္ဘူးလား။ ေမာင့္ကိုကြၽန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာျပခဲ့တယ္။
ေမာင္နားမလည္ဘူး။ ေမာင္နားလည္ တာက ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ညအခါ ကြၽန္မအနားမွာ ေမာင္အိပ္ေပ်ာ္သြားမွ စိတ္ႏွလံုး ဒံုးဒံုးခ်ႏိုင္တယ္။ တစ္ခါက ညႀကီးမိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္မွ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ကိုလာၾကတယ္။ ေမာင့္နာမည္ ေခၚရင္ တံခါးဖြင့္ မေပးမွာ စိုးလို႔ ကြၽန္မနာမည္ကိုေခၚတယ္။ ဝင္းေမ… ဝင္းေမ…တဲ့။ မိုးကစုပ္ စုပ္ခ်ဳပ္လွၿပီ။ သူတို႔အသံ က အခုမွ ေတာင္ေပၚကားဆိုက္လို႔ ေရာက္လာတဲ့ အသံနဲ႔ေလ။တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ ေမာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ေမာင္တို႔မွာ ဘာကိစၥေတြနဲ႔ ဒီလို ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္ အလုပ္႐ႈပ္ေန ၾကတာလဲ။ ေမာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာဒီလိုပဲ။ ကိုတိုးႀကီး အိမ္ျပန္ရင္ ေမာင္ကအိတ္ထဲကေနဆြဲထုတ္ၿပီး နည္းနည္း ပါးပါး ေပးလိုက္တာပဲ မဟုတ္လား။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ေတြ။
ဟင္းလင္းျပင္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္ ကေဖး ဆိုင္စားပြဲမွာ ညဥ့္နက္သည္အထိ ကြၽန္ေတာ္ရွိ ေနတတ္ ပါသည္။ သတိရျခင္းသည္ အၿမဲတေစပင္။ တိတ္ဆိတ္ျခင္း သည္ သတိရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သတိရျခင္းသည္ ကုန္ဆံုး ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ား ျဖစ္သည္။ နား ေထာင္မည္ဆိုလွ်င္ ေမာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္ပါေသးသည္။
(ဥကၠာေက်ာ္၊ ကိုစိုး၊ ေဝမွဴးသြင္၊ ကိုထက္(ေရဦး)၊ ေရႊကမၻာေမာင္ ေမာင္ႀကီး၊ ကိုတိုးႀကီး (ေနေမာ္ဟိန္း)၊ ေအာင္မိုးစံ၊ ခ်စ္ထူး၊ ေမာင္ယဥ္ႏိုင္ (မံုရြာ)၊ ကိုသင္းေဝနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔) ဝန္ခံခ်က္ ၊ ယခုစာမူ၏ ေခါင္းစဥ္ကို ရြာစား စိန္တင္ဟန္၏ ‘ထန္းရြက္ပုတီး’ သီခ်င္းစာသားမွ ေကာက္ႏုတ္ယူ၍ အသံုးျပဳထားပါသည္။
ေနမ်ိဳး
