အေရွ႕ဘက္မွထြက္ေပၚ လာေသာမိုးေသာက္ ေရာင္ျခည္က ကမၻာ ေျမကိုမ်က္စပစ္ခ်ိန္၊ အေမွာင္ရိပ္က တျဖည္းျဖည္း မ်က္လံုးပိတ္ အိပ္စက္ ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။ လင္း ၾကက္ တြန္သံႏွင့္အတူ အ႐ုဏ္ဦးသည္ ေလာကႀကီးေပၚ ေျခခ်လာသည္။ ေက်းငွက္သာရကာတို႔ အစာရွာ ထြက္ရန္ အခ်င္းခ်င္းလက္ တုိ႔သတိ ေပးသံမ်ားက နားဝင္ခ်ိဳ စရာေတး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို။ တစ္ခါတစ္ရံ ေလေျပညင္းက ေငြႏွင္းတုိ႔ႏွင့္အတူ ခ်မ္းေအးမႈကို သယ္ေဆာင္လာ သည္။ တစ္ေဖာက္ေဖာက္က်ေန ေသာ ေငြႏွင္းေပါက္တုိ႔က ငွက္ ကေလးမ်ား ေတးသီသံကို စည္းဝါး လိုက္ေပးသည့္အလား။အေရွ႕ဘက္မွထြက္ေပၚ လာေသာမိုးေသာက္ ေရာင္ျခည္က ကမၻာ ေျမကိုမ်က္စပစ္ခ်ိန္၊ အေမွာင္ရိပ္က တျဖည္းျဖည္း မ်က္လံုးပိတ္ အိပ္စက္ ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။ လင္း ၾကက္ တြန္သံႏွင့္အတူ အ႐ုဏ္ဦးသည္ ေလာကႀကီးေပၚ ေျခခ်လာသည္။ ေက်းငွက္သာရကာတို႔ အစာရွာ ထြက္ရန္ အခ်င္းခ်င္းလက္ တုိ႔သတိ ေပးသံမ်ားက နားဝင္ခ်ိဳ စရာေတး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို။ တစ္ခါတစ္ရံ ေလေျပညင္းက ေငြႏွင္းတုိ႔ႏွင့္အတူ ခ်မ္းေအးမႈကို သယ္ေဆာင္လာ သည္။ တစ္ေဖာက္ေဖာက္က်ေန ေသာ ေငြႏွင္းေပါက္တုိ႔က ငွက္ ကေလးမ်ား ေတးသီသံကို စည္းဝါး လိုက္ေပးသည့္အလား။ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေန ေသာ ရပ္ကြက္ေလးသည္ အသက္ ဝင္ႏိုးထလာၿပီး တစ္ေန႔တာ ကန္႔လန္႔ ကာကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ အိမ္ ျပတင္းေပါက္တစ္ခ်ပ္ ပြင့္ဟလာ ဆင္ ေလေျပညင္းတစ္ခ်ိဳ႕ ဇြတ္တိုးဝင္ သြားသည္။ မၾကာမီရပ္ကြက္ လမ္းမ ေပၚ ပုရြက္ဆိတ္အံုတုတ္ႏွင့္ ထိုး လိုက္သလို လူမ်ားထြက္လာၾက သည္။ သူတုိ႔အားလံုး ကိုယ့္ရည္မွန္း ခ်က္ႏွင့္ ကိုယ္လိုရာ ခရီးသြားလာ ေနၾကျခင္းပင္။ “အမေလး၊ င့ါအပင္ေတြ ကုန္ပါၿပီ။ မိုးေတာင္မလင္းေသးဘူး။ ငါ့အိမ္ထဲလာၿပီး ယက္ေနၾကတယ္” ေဒၚျမေမ၏ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ သံေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ထဲက မီးလန္႔သံ ေခ်ာင္း ေခါက္လိုက္သလို။ လမ္းသြား လမ္းလာ တခ်ိဳ႕အသံလာရာဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ သူတို႔မ်က္လံုး ထဲတြင္ ဘာျဖစ္တာလဲဟူေသာ စူးစမ္းခ်င္စိတ္အရိပ္အေငြ႕တုိ႔ လႊမ္း မိုးလ်က္။ “ၾကက္ပိုင္ရွင္ေတြ၊ ကိုယ့္ၾကက္ ကိုယ္ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းၾကပါဦး။ မထိန္းႏိုင္ဘူးဆိုရင္လည္း ႀကိဳႀကိဳ တင္တင္ ေျပာ။ ဟင္းအိုးထဲထည့္ၿပီး ထိန္းေပး မယ္” ေနာက္ဆက္တြဲစကားသံ ေၾကာင့္ လူတခ်ိဳ႕ သေဘာေပါက္ၿပီး ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ဆက္သြားၾကသည္။ လူတခ်ိဳ႕သာ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ မသိမ သာ အကဲခတ္က်န္ရစ္ၾကသည္။ ေဒၚျမေမပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ေျပာသလို၊ လက္ကလည္းတုတ္ တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ၾကက္မ်ားကို ၿခံျပင္ ေရာက္ေအာင္ ေမာင္းထုတ္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္ ေဒၚျမေမၿခံႏွင့္ ကပ္လ်က္ ၿခံမွ လူတစ္ဦးထြက္လာသည္။ “ဘာေျပာတယ္။ ဟင္းအိုးထဲ ထည့္ရဲထည့္ၾကည့္။ အေၾကာင္း သိမယ္” “ေအး၊ ေျပာမရရင္ေတာ့ ထည့္ သင့္ထည့္ရမွာပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္ေတာ္၊ ကိုယ့္ၾကက္ကိုယ္ႏိုင္ေအာင္ မထိန္းဘဲ။ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ပင္ပင္ ပန္းပန္း စိုက္ထားတဲ့ပန္းပင္ေတြကို မွ လာယက္ေနတာ မျမင္ဘူးလား” “တိရစၧာန္ပဲဗ်ာ။ လူလိုဘယ္သိ ပါ့မလဲ” “ေအး၊ အဲဒါေၾကာင့္ လူလိုသိတဲ့ သူေတြကို ေျပာေနတာပဲ” “ခင္ဗ်ားစကားေျပာတာ လြန္ လာၿပီ” “ငါတုိ႔က မွန္တာေျပာတာ။ အပိုတစ္ခုမွ မေျပာဘူး” ေဒၚျမေမစကားသံက ျမဦးနား ထဲ မိုးႀကိဳးပစ္ လုိက္သလို။ တစ္ကိုယ္ လံုး အသား တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္လာ ၿပီး ေဒါသႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေျပာၾက ဆိုၾကသည္။ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အႏိုင္မခံ အ႐ံႈးမေပး စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္လုိက္ရာ ေနာက္ဆံုး ရပ္ကြက္ ႐ံုးသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ‘ ‘ ‘ “ကြၽီ” “ဝုန္း ခ်လြမ္း” “ဟာ တိုက္မိၿပီ” လမ္းမေပၚ၌ အသံေပါင္းစံု ထြက္ေပၚလာၿပီး၊ လူမ်ားျပည့္ႏွက္ သြားသည္။ လမ္းမအလယ္၌ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ လဲေနသည္။ ဆိုင္ကယ္မွာ စက္မ သတ္ရေသးသျဖင့္ ေနာက္ဘီးက ေလထဲလည္ေနသည္။ သူႏွင့္ႏွစ္လံ ခန္႔အကြာတြင္ လူတစ္ေယာက္ ေမွာက္လ်က္လဲေနသည္။ အနီးအ နားမွ မေနႏိုင္သူတခ်ိဳ႕က ဆိုင္ကယ္ သမားႏွင့္ လဲေနေသာသူကို ထူေပး သည္။ ဆိုင္ကယ္သမားလက္ေမာင္း ႏွင့္ ေျခေထာက္တြင္ ပြန္းပဲ့ဒဏ္ရာ ရသြားၿပီး လဲေနသူမွာ ေခါင္းေပါက္ သြားသည္။ “ဆိုင္ကယ္သမားက တအား ေမာင္းေတာ့ တိုက္မိတာေပါ့” “သူ႔လမ္းသူ ေမာင္းတာပဲ။ သူ မွားတာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းျဖတ္ကူးသူ မွားတာ” “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္ သူကို ဦးစားေပးရမွာ မဟုတ္လား” “လူေတြကလည္း ဆိုင္ကယ္ ေပၚေရာက္တာနဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚမွတ္ သလားမသိဘူး။ ေမာင္းလိုက္ၾကတာ ဝူးခနဲ ဝူးခနဲ။ က်ဳပ္ေတာင္ဟိုေန႔က ကံေကာင္းလို႔ အတိုက္မခံရတာ” “ေဟ့ ယာဥ္ထိန္းရဲမလာခင္ ၿပီးေအာင္အျမန္ရွင္းၾက။ ေတာ္ၾကာ ျပႆနာေတြ ပို႐ႈပ္လိမ့္မယ္” ဆိုင္ကယ္အတိုက္ခံရသူက ေခါင္းကိုလက္ႏွင္အုပ္ၿပီး တကြၽတ္ ကြၽတ္ေအာ္ညည္းလ်က္ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚ ထုိင္ခ်လိုက္ သည္။ ဆိုင္ကယ္သမားက ဆိုင္ကယ္ ကို လမ္းေဘးသို႔ တြန္းရင္း ေဒါသတ ႀကီး ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူအုပ္ႀကီးကား တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာရင္း ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းအလား ဝိုင္းၾကည့္ေန သည္။ “ခင္ဗ်ားကဘာျဖစ္လို႔ မၾကည့္ ဘဲ လမ္းျဖတ္ကူးတာလဲ” “ခင္ဗ်ားကေရာ ဘာျဖစ္လို႔ ဆိုင္ကယ္ကို အရမ္းေမာင္းလာတာ လဲ” “ဟ ငါ့လမ္းငါေမာင္းတာ။ ဘယ္လိုေမာင္းေမာင္းေပါ့” “ဒီေနရာကလမ္းဆံုေနရာ။ ဆိုင္ကယ္အရွိန္ေလွ်ာ့ရမယ္ ဆိုတာ မသိဘူးလား။ ယာဥ္စည္းကမ္း၊ လမ္း စည္းကမ္း နားမလည္ဘူးလား” “ဟာ ခင္ဗ်ား” “ေဟ့ ဘဦး၊ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ” “ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ အစ္ကိုရာ။ စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိလမ္းျဖတ္ကူး ေတာ့ တိုက္မိတာေပါ့” “ကဲ ျဖစ္ၿပီးမွေတာ့ အျပစ္ေျပာ မေနနဲ႔။ အဆင္ေျပေအာင္သာ လုပ္ ေပးလိုက္။ ေတာ္ၾကာ ႐ံုးေရာက္၊ ဂတ္ေရာက္နဲ႔ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ တယ္” “ေအးဗ်ာ၊ အကုသိုလ္ ဝင္ခ်င္ေတာ့လည္း ဒီအတိုင္း ပဲ” လူအုပ္ႀကီးထဲက တစ္ ေယာက္ထြက္လာၿပီး ဘဦးအား ေဖ်ာင္းဖ် ေျပာ ဆိုသည္။ ထုိလူစကား ေၾကာင့္ ဘဦးလည္း ဘာမွ ျပန္မေျပာ ေတာ့ဘဲ ဆိုင္ကယ္ အတိုက္ခံရသူကို တင္ၿပီး ေဆးခန္း သို႔ေခၚသြားသည္။ ေဆးခန္းျပၿပီး ေသာအခါ ေဘးလြယ္အိတ္ ထဲက တစ္ေထာင္တန္ တစ္ထပ္ထုတ္ယူ လိုက္ၿပီး ေက်ေအးလိုက္သည္။
‘ ”ဟိုင္းႀကီးတြင္ေနထုိင္ေသာ အစ္ကိုျဖစ္သူ ေနမေကာင္းျဖစ္ ေၾကာင္း လူႀကံဳ သတင္းရရွိသည္။ သတင္းၾကားၾကားခ်င္း အခ်ိန္မဆိုင္း ဘဲ ခရီးထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ရသည္။ ဟိုင္းႀကီးသို႔ မနက္ေစာႀကီးထြက္ ေသာ သေဘၤာႏွင့္ လိုက္ႏုိင္ရန္ စီစဥ္ သည္။ ကိုေမာင္တြင္ အရင္းႏွီးဆံုး မိသားစု ဟူ၍ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ သာ က်န္ရွိသည္။ မိဘမ်ားမွာ ကို ေမာင္ငယ္စဥ္ကပင္ ဆံုးပါးသြား၍ အစ္ကိုျဖစ္သူက လူလားေျမာက္ သည္အထိ ေကြၽးေမြးျပဳစု ေစာင့္ ေရွာက္ခဲ့သည္။ ကိုေမာင္သည္ ပုသိမ္သုိ႔ ေက်ာင္း လာတက္ရင္း အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ပုသိမ္သားျဖစ္ေနသည္။ အစ္ကိုမွာ ဟိုင္းႀကီး၌ မိဘလက္ငုပ္လက္ ရင္း လယ္ယာ လုပ္ငန္းလုပ္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့ သည္။ အစ္ကို အသည္း အသန္ျဖစ္ ေနသည္မို႔ လစ္လ်ဴ႐ႈ၍ မျဖစ္ႏိုင္။ အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီးသည္ႏွင့္ အိပ္ ရာေစာေစာဝင္ၿပီး နံနက္ အေစာႀကီး ထလိုက္သည္။ “မိန္းမေရ၊ အစ္ကိုသေဘၤာ ဆိပ္ဆင္းေတာ့မယ္။ မင္းတုိ႔သားအမိ ေတြ စိတ္ခ်မယ္ေနာ္” “စိတ္ခ်ပါ အစ္ကိုရယ္။ ကြၽန္မ တို႔ သားအမိ အတြက္ ဘာမွပူနဲ႔။ အစ္ကိုသာ ေခါင္းကအနာမက်က္ ေသးပဲ” “င့ါေခါင္းကအနာက မေသ ေလာက္ပါဘူး။ ဟိုမွာအစ္ကို ေသ ေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္ေနတာ။ မင္း လည္း အသိသားပဲ” “ကြၽန္မကလည္း မသြားနဲ႔လို႔ မတားပါဘူး။ ေခါင္းကအနာကို လည္း ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ ေျပာတာပါ” “ေအးပါကြာ၊ ငါသြားၿပီ” ဇနီးသည္အား ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခရီးေဆာင္အိတ္ ဆြဲကာ သေဘၤာဆိပ္ သို႔ တစ္ေယာက္တည္း ဆင္းလာ သည္။ နံနက္ ၃ နာရီခန္႔ျဖစ္၍ လမ္း ေပၚတြင္ လူသြားလူလာမရွိ။ ဝါက်င့္ က်င့္လမ္းမီးေရာင္မ်ားက ညဥ့္ အေမွာင္ကို အစြမ္းကုန္ တြန္းလွန္ ေနသလို။ ကိုေမာင္လည္း ကိုယ့္ အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ် ကာ လွမ္းလာခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ မ်က္ လံုးထဲ၌ အရိပ္တစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြား သည္ကို ျမင္လုိက္ရသည္။ ပတ္ဝန္း က်င္ၾကည့္လိုက္ေသာ တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။ တစ္ေယာက္ တည္းမို႔ စိတ္ထဲမွာ ေခ်ာက္ခ်ားၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာ သည္။ ေဘးနားက ခြၽတ္ခြၽတ္ၾကား၍ လွမ္းၾကည့္လိုက္မွ ေခြးတစ္ေကာင္ မွန္းသိၿပီး အေၾကာက္ေျပသြားသည္။
ကမ္းနားလမ္းအတိုင္း ဆက္ ေလွ်ာက္ရင္း သေဘၤာဆိပ္မွ မီး ေရာင္မ်ားကို လွမ္းျမင္လိုက္ရ၍ ဝမ္း သာသြားသည္။ ဝမ္းထဲ၌ ဟာတာရွိ ေသာ္လည္း ေနရာ မရမည္ စိုးသျဖင့္ သေဘၤာထဲ တိုက္႐ိုက္ ဆင္းလိုက္ သည္။ သေဘာၤစက္ခန္းေဘး ကြက္ လပ္၌ ေနရာခ်ၿပီး ေခါင္းရြက္ ေစ်း သည္ထံက ေကာက္ၫႇင္းေပါင္း တစ္ ထုပ္ ဝယ္စားလိုက္သည္။ ဗိုက္ျပည့္ သြားသျဖင့္ ဆိပ္ခံတံတားေပၚက ေစ်းသည္မ်ားဘဝကို ၾကည့္႐ႈခံစား ရင္း သေဘၤာထြက္မည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမိသည္။ ”ပုသိမ္ဟိုင္းႀကီးထြက္ေသာ သေဘၤာေလးသည္ ေရလႊာျပင္ေပၚ ရွပ္တိုက္ေျပးတိုင္း ေရလိႈင္းေလးမ်ား ေဘးႏွစ္ဖက္သို႔ ျဖာထြက္သြားသည္။ အေအးဓာတ္ ႏွင့္ ေျပးဝင္လာသည့္ ေလညင္း တခ်ိဳ႕က သေဘၤာေပၚမွ လူအမ်ားကို က်ီစားေနသလို။ သေဘၤာေပၚတြင္ တခ်ိဳ႕သည္ စကား ဝိုင္းဖြဲ႕ေျပာလ်က္။ တခ်ိဳ႕သည္ အိပ္ ေရးပ်က္၍ အိပ္လ်က္။ တခ်ိဳ႕သည္ အသင့္ ယူလာေသာ အစားအေသာက္ မ်ားစားလ်က္။ တခ်ိဳ႕သည္ ေရျပင္ကို ေငးၾကည့္ရင္း အေတြး နယ္ခ်ဲ႕လ်က္။ “ဂ်ိမ္း ဝုန္း ဒ႐ုန္း” “ဘာျဖစ္တာလဲေဟ့” “ေရလယ္က စီဘီကို သေဘၤာ ဝင္တုိက္မိၿပီ” “ဟာ ဒုကၡပါပဲ။ လုပ္ၾကပါဦး” “သေဘၤာ တိုက္တယ္၊ ဟုတ္လား၊ လုပ္ၾကပါဦး”
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အသံႀကီးႏွင့္ အတူ သေဘၤာတစ္စီးလံုး တုန္ခါ သြားသည္။ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္မႈကို ၿဖိဳခြဲလိုက္ေသာ ငိုသံ၊ ေအာ္သံမ်ား သာ သေဘၤာ တစ္စီးလံုး ဖံုးလႊမ္းေန သည္။ တ႐ုန္း႐ုန္း၊ တဝုန္းဝုန္းႏွင့္ ဟိုဘက္ေျပးလိုက္၊ ဒီဘက္ေျပးလိုက္။ မၾကာမီ သေဘၤာႀကီး နစ္ျမႇပ္ေတာ့ မည္ကို ႀကိဳတင္ရိပ္မိၿပီး ေသြး႐ူး ေသြးတန္း ေျပးလႊားေနသည္။ သည္ အခ်ိန္တြင္ သူမ်ားအတြက္ထက္ ကိုယ့္ အသက္ မေသေရးအတြက္သာ လူ တိုင္းရင္ထဲရွိသည္။
ကိုေမာင္လည္း ခရီးေဆာင္ အိတ္ အေပၚ ျမတ္ႏိုး တြယ္တာႏိုင္ျခင္း မရွိ။ အေရးႀကီး ပစၥည္း တခ်ိဳ႕ကို ရင္ဘတ္ထဲ ထည့္ၿပီး အနီးရွိေဘာ ကြင္း ယူကာ ေရထဲခုန္ဆင္းလိုက္ သည္။ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ေရျပင္ထိ ေတြ႕လိုက္၍ စိမ့္ခနဲ ျဖစ္သြားေသာ္ လည္း အလြမ္း မသယ္ႏိုင္။ အသက္ ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ေရးသာ ေခါင္း ထဲရွိသည္။ အ႐ုဏ္လာ ေနေသာ္ လည္း ညဥ့္အေမွာင္ကို လံုးဝပယ္ ေဖ်ာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိေသး။ ပတ္ဝန္း က်င္ တစ္ခုလံုး ေရသံ၊ လိႈင္းသံ၊ ေအာ္သံ မ်ားႏွင့္သာ ဆူညံေနသည္။
ထိုအခ်ိန္ ကိုေမာင္ကိုင္ထား ေသာ ေဘာကြင္းအား လက္တစ္ဖက္ ကမ္းလာသည္။ ကမ္းလာသည့္လက္ ကို ကာကြယ္ရန္ ျပင္ဆင္လုိက္ေသာ္ လည္း ဒုကၡသည္ အခ်င္းခ်င္းစာနာ စိတ္ျဖင့္ မလုပ္ရက္။ ႏွစ္ေယာက္ အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္ ေဘာကြင္းေလး မွာ ေရထဲပိုနစ္သြားသည္။ ေနာက္ ထပ္ လက္တစ္ဖက္က လွမ္းလာျပန္ သည္။ သည္တစ္ခါ သည္းမခံႏိုင္ ေတာ့ပါ။ ေဘာကြင္း တစ္ကြင္းတည္း လူသံုးေယာက္ ဆိုလွ်င္ အသက္ရွင္ရန္ လမ္းမျမင္။ ထို႔ေၾကာင့္ တုိင္ပင္မထား ဘဲ ႏွစ္ေယာက္သား လြတ္ရာသို႔ ယက္ေရွာင္ လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္တစ္ဖက္က ေဘာကြင္းကို တင္း တင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္မိသြားသည္။
ေဘာကြင္းတစ္ခုတည္း လူသံုး ေယာက္ အိပဲ့အိပဲ့ႏွင့္ ေရစီးအတိုင္း ေမ်ာပါေနသည္။ ေရေအးဒဏ္ ေၾကာင့္ တုန္ေနေသာ ကိုေမာင္မွာ ဘာစကားမွ မေျပာႏိုင္ရွာ။ က်န္ႏွစ္ ေယာက္လည္း ဘာတစ္ခြန္း မွ မေျပာဘဲ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ေတြးေနၾကသည္။ ထိုစဥ္ဘယ္အရပ္ မွ မသိေသာ အလင္းေရာင္ ဖ်တ္ခနဲ ေဘာေပၚျဖတ္သြားသည္။ ထိုအလင္း ေရာင္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ ေယာက္ သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္လုိက္ရသည္။ “ဟင္ ဘဦးမဟုတ္လား” “ဟုတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ရပ္ ကြက္႐ံုး ေရာက္ခဲ့တဲ့ ဘဦးပဲ” “ဟင္ ခင္ဗ်ား၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ တိုက္ခဲ့သူပဲ” “အား ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုလုပ္” “ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကို ေနမေကာင္း လို႔ သြားၾကည့္ရင္း ခုလို ႀကံဳရတာပဲ” “ငါလည္းသမီးေလးက အလည္ လာပါဦး ေျပာလို႔ ထြက္လာတာ။ အခုေတာ့” “ကြၽန္ေတာ္က ရစရာအေၾကြး ေလးေတြ သြားေတာင္းမလုိ႔။ ခင္ဗ်ား ေခါင္းကဒဏ္ရာလည္း မေပ်ာက္ ေသးဘဲနဲ႔” “ဟုတ္တယ္၊ မေပ်ာက္ေသး ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ခ်ိန္းထားရင္ ေတာင္ ဒီလိုအတူတူ လာဆံုမွာ မဟုတ္ဘူး” “ဟုတ္ပါ့ဗ်ား” ကိုေမာင္က ဆန္းၾကယ္ေသာ ကံတရား အေပၚ အံ့ၾသေနသည္။ ေဘာတစ္ခုတည္း လူသံုးေယာက္ ခိုထားသည့္ အျပင္ ေဒၚျမေမလည္ ပင္း၌ ဆြဲထားေသာအိတ္ႀကီးက လူတစ္ေယာက္စာ ပိုေလးေနသည္။ သေဘၤာျမဳပ္ရာ အရပ္ႏွင့္ ေဝးကြာစြာ စီးသြားေသာ္လည္း ကမ္းသို႔ ကပ္ႏိုင္ ျခင္းမရွိ။ အလင္းေရာင္လည္း ေကာင္းစြာ မေပၚေသး။ “ေဒၚျမေမ၊ ခင္ဗ်ားလည္ပင္းက အိတ္ႀကီး ျဖဳတ္ခ်လိုက္ပါ။ အခုခ်ိန္ မွာ အသက္ရွင္ဖုိ႔ပဲ အဓိကပဲ” “ဟုတ္တယ္၊ ပစၥည္းဆိုတာ အသက္ရွင္ေနေသးသေရြ႕ ဘယ္အ ခ်ိန္ရွာ ရွာရတယ္။ အဲဒီအိတ္ႀကီးက လူတစ္ေယာက္စာေလးေနတယ္” “အမေလး၊ ဒီအိတ္ႀကီးျဖဳတ္ခ် လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ က်ဳပ္တစ္သက္လံုး မစားရက္၊ မေသာက္ရက္ စုေဆာင္း လာတာ” “ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္း အတြက္ အားလံုးဒုကၡေရာက္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔၊ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ပါ” “မျဖဳတ္ဘူး၊ မျဖဳတ္ဘူး၊ ဘယ္ ေတာ့မွ မျဖဳတ္ဘူး” ေဒၚျမေမက လည္ပင္းကအိတ္ ႀကီးျဖဳတ္ခ်ရန္ အျပင္းအထန္ ျငင္း ဆန္ေနသည္။ ထိုအိတ္ႀကီးမွာ အခ်ိန္ ၾကာလာသည္ႏွင့္ ပိုမိုေလးလံလာၿပီး သံုးေယာက္လံုး နစ္ျမႇပ္သြားမည္ကို ဘဦးႏွင့္ကိုေမာင္တုိ႔ စိုးရိမ္သည္။ ႏွာေခါင္းေလးေပၚ႐ံု အသက္႐ွဴေနရ ေသာ ဘဦးႏွင့္ကိုေမာင္ ဘာလုပ္ရ မည္ကို နားလည္သြားဟန္ရွိသည္။ ဘဦးက ကိုေမာင္နားအနီး တိုးတိုး ေလးကပ္ေျပာလိုက္သည့္အတိုင္း လုပ္ရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ “ဘုန္း” “အမေလး၊ ဝါး” ဘဦးႏွင့္ကိုေမာင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေဒၚျမေမလက္ကို အားကုန္ ႐ိုက္လိုက္ သည့္အျပင္ ေျခေထာက္ႏွင့္လည္း ကန္ေက်ာက္လိုက္သည္။ အားခနဲ ဝူးဝူးဝါးဝါး ေအာ္သံႏွင့္အတူ ေဘာ ကြင္းမွ ေဒၚျမေမ လြတ္သြားသည္။ အိတ္ႀကီး လြယ္လ်က္ ေရထဲယက္ကန္ ယက္ကန္ ေအာ္ဟစ္ရင္း စုံးစုံးျမဳပ္ သြားသည္။ ဘဦးတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ရင္း ၿပံဳးလိုက္ၾကသည္။
ဘဦးစိတ္ထဲ အလင္းေရာင္ လာတာေႏွးသည္ဟု ထင္မိသည္။ အလင္းေကာင္းစြာရ၍ ေရထဲေမ်ာ ေနေသာ သူတို႔အား တစ္စံုတစ္ဦး ေတြ႕ျမင္သြားလွ်င္ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေၾကာင္း ေကာင္း ေကာင္းသိသည္။ ေရထဲၾကာရွည္စြာ ေနရသျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုးခ်မ္းတုန္ ေနေသာ္လည္း ေရြးခ်ယ္စရာမရွိ။ ေအာင့္အည္းသည္းခံေနရသည္။
ကိုေမာင္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း တစ္ေယာက္တည္းေဘာ၌ရွိေနလ်က္ အသက္ မေသႏိုင္ဘူးဆုိၿပီး စဥ္းစားမိ ျပန္သည္။ ကိုေမာင္ကလည္း ကိုဘဦး ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဆိုင္ကယ္တုိက္ ေသာ အျဖစ္အပ်က္ ေခါင္းထဲေရာက္ လာသည္။ ထိုအခ်ိန္က ရင့္ရင့္သီးသီး ေျပာဆိုခဲ့ေသာ စကားမ်ားကို ၾကား ေယာင္ၿပီး ကလဲ့စားေခ်လိုစိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာသည္။ “ဝုန္း” “ေအာင္မေလး” “အား” အႀကံဦးေသာ ကိုေမာင္ေၾကာင့္ ေဘာကြင္းကိုင္ထားသည့္ ဘဦး လက္အစံုလႊတ္သြားသည္။ မ်က္ႏွာ ႀကီး႐ႈမဲ့ ညည္းတြားရင္း ေရထဲျမဳပ္ ခ်ည္ေပၚခ်ည္ႏွင့္။ ထိုအျဖစ္ အပ်က္ ကို ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းသာေနသူက ကိုေမာင္။ ရင္ထဲက အက်ိတ္ကို ေျဖ လိုက္ရသျဖင့္ ေက်နပ္စြာ ၿပံဳးေန သည္။ ဘဦး အႀကံ အေကာင္အထည္ မေဖာ္မီ ကိုေမာင္က သူ႔အႀကံအတိုင္း ဘဦးေပါင္ၾကားကို အားကုန္ ကန္ရင္း မ်က္ႏွာကို လက္ျပန္႐ိုက္ လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဘဦးတစ္ေယာက္ေရေပၚသို႔ ႏွစ္ႀကိမ္ခန္႔ျပန္ေပၚလာၿပီး၊ ျပန္ျမဳပ္ သြားသည္။ ေအာင္ပြဲရေသာ စစ္သူ ႀကီးပမာ ၿပံဳးေနေသာ ကိုေမာင္ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ ပ်က္သြားသည္။ သူ႔ေျခေထာက္အား ေရေအာက္မွ တစ္စံုတစ္ရာ ဖမ္းဆြဲထားသလို ခံစား ရသည္။ ေၾကာက္အား လန္႔အားႏွင့္ ေျခေထာက္ကိုလႈပ္ရမ္းေသာ္လည္း ထိုအရာက ဖယ္မသြား။ ေဘာကြင္း ကို ကိုင္ထားေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ေရ ေအာက္သို႔ တျဖည္းျဖည္း ဆြဲေခၚ သြားျခင္း ခံရသည္။ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ သူ႔ေျခေထာက္အား ေၾကာက္အား၊ လန္႔ အား လွမ္းဆြဲထားေသာ ဘဦး၏ မ်က္ႏွာျမင္ေယာင္လာသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အတြက္ ေနာင္တရခြင့္ မရွိေအာင္ အသိေနာက္က်ခဲ့သည္။
မိုးစင္စင္လင္း၍ ျမစ္ေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ လင္းထိန္သြားသည္။ ျမစ္ထဲ၌ တေရြ႕ေရြ႕ ေမ်ာပါေနေသာ ဒိုက္သေရာမ်ားႏွင့္အတူ ေဘာကြင္း ေလးတစ္ခု။ အပူအပင္ကင္းစြာ ေမ်ာ ပါေနေတာ့သည္။
သက္ေဝမွဴး (ျမဝတီ)
