တစ္ခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အ ေတြး၊ ကြၽန္ေတာ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္သြားၿပီဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။ ခါ တိုင္းတစ္ခါမွ် ဒီလိုဟန္က်က် ေနရာ မရဖူးခဲ့။ ဒီတစ္ခါေတာ့ “ဟဲ့ ငါတုိ႔ လည္း မနက္ဖန္မႏၲေလးလိုက္မွာ အတူသြားၾကတာေပါ” ဆိုသျဖင့္ မေန႔တုန္းက ျပန္မည္လုပ္ၿပီးမွ မျပန္ျဖစ္ခဲ့။ တစ္ရက္ေစာင့္ရက်ိဳး နပ္သြားသည္ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။ သည္လမ္းပိုင္းမွာက အဓိကၿမိဳ႕ႀကီး ေတြေလာက္သာ ကားမ်ားကူးသန္း သြားလာမႈရွိသည္။ ေတာၿမိဳ႕ကေလး ေတြ၊ ေတာဘူတာေလးေတြက် ေတာ့ ကားလမ္းမေပါက္လုိ႔ဘဲ ကားမရွိတာ လား။ စီးသူနည္းပါးလုိ႔ဘဲ ကားေတြ မရွိတာဘဲလားမသိ။ မီးရထားကိုသာ အဓိကအားထားၾကသျဖင့္ ရထားစီး ခရီးသည္ မ်ားလွသည္။ တစ္ခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အ ေတြး၊ ကြၽန္ေတာ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္သြားၿပီဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။ ခါ တိုင္းတစ္ခါမ်ွ ဒီလိုဟန္က်က် ေနရာ မရဖူးခဲ့။
ဒီတစ္ခါေတာ့ “ဟဲ့ ငါတုိ႔ လည္း မနက္ျဖန္ မႏၲေလးလိုက္မွာ အတူသြားၾကတာေပါ” ဆိုသျဖင့္ မေန႔တုန္းက ျပန္မည္လုပ္ၿပီးမွ မျပန္ျဖစ္ခဲ့။ တစ္ရက္ေစာင့္ရက်ိဳး နပ္သြားသည္ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။ သည္လမ္းပိုင္းမွာက အဓိကၿမိဳ႕ႀကီး ေတြေလာက္သာ ကားမ်ားကူးသန္း သြားလာမႈရွိသည္။ ေတာၿမိဳ႕ကေလး ေတြ၊ ေတာဘူတာေလးေတြက် ေတာ့ ကားလမ္းမေပါက္လုိ႔ဘဲ ကားမရွိတာ လား။ စီးသူနည္းပါးလုိ႔ဘဲ ကားေတြ မရွိတာဘဲလားမသိ။ မီးရထားကိုသာ အဓိကအားထားၾကသျဖင့္ ရထားစီး ခရီးသည္ မ်ားလွသည္။ အစ္မအုန္းသန္းတုိ႔ဆိုတာက သည္ရထားျဖင့္စုန္ဆန္သြားလာ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားေနသူေတြ ျဖစ္သျဖင့္ သည္ရထားမွာ သိသူ မရွား။ အခုလည္း ရထားေပၚတြင္ပါ လာေသာ အစ္မအုန္းသန္းမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က “အုန္းသန္းေရ သည္တြဲကိုလာ ေဟ့။ သည္မွာဆင္းမယ့္သူေတြမ်ား တယ္” သည္လိုႏွင့္ ခံုေနရာေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား လြတ္သြားေသာ တြဲေပၚသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။
ဟန္က် ပန္က်ေနရာရခဲ့သည္။ စိတ္ခ်မ္းသာ လိုက္တာ။ သည္ေနရာမွာ ခါတိုင္းခံု ေနရာမရသျဖင့္ ရထားၾကမ္းျပင္ေပၚ မွာပဲ ျဖစ္သလို၊ ႀကံဳသလို လိုက္ခဲ့ရ စဥ္က သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ခံစားခဲ့ရ သေလာက္ အခုေတာ့လည္း စိတ္ ခ်မ္းေျမ့ရပံုတုိ႔ကို ေတြးမိရင္း၊ ခံုေန ရာ တစ္ေနရာ၏ အေရးပါမႈကို တစိမ့္စိမ့္ေတြးေတာေနမိသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခံုမွာက ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သက္တူရြယ္တူခန္႔ရွိ မည္ဟုယူဆရေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ သူ႔၏အစ္ကိုျဖစ္ဟန္ တူေသာ သက္လတ္ပိုင္းလူတစ္ ေယာက္၊ ေကာင္မေလးပံုစံ အသား ျဖဴျဖဴ၊ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္၊ မ်က္ ဝန္းနက္နက္၊ သြက္သြက္လတ္လတ္၊ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ရွိမည့္ပံု။ မၾကည့္ခ်င္ ျမင္လ်က္သားဆိုသလို သည္ေလာက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ႀကီး ဆိုေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ အ႐ုပ္ လည္းျမင္ေနရသည္။ အသံကိုလည္း ၾကားေနရသည္။ ဘူတာပလက္ ေဖာင္းေပၚမွ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ အျပန္အလွန္စကားေျပာေနသံကို ၾကားေနရ၏။ “အစ္ကိုၫႊန္႔ဝင္း မႏၲေလးကို ဘာမွာဦးမလဲ။ ခ်ိဳမာ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို အစ္ကိုတုိ႔အိမ္ ပို႔ ထားေပးဖို႔ ကုလားကိုမွာထားခဲ့ တယ္။ ၾကည့္သိမ္းထားေပးဦး။ မနက္မွ မာမာေအးတုိ႔လာသယ္ၾက လိမ့္မယ္”
“ေအး ကြာ၊ အေတာ္ပဲ အေမ က ထိုးမုန္႔ေလးစားခ်င္လိုက္တာလို႔ ဟိုေန႔ကေျပာေနတာ အျပန္က်ရင္ ထိုးမုန္႔ေလးအစိတ္သားေလာက္ ဝယ္ခဲ့ၾကကြာ၊ ေရာ့ ပိုက္ဆံ ပိုတာ မင္းတုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ မုန္႔ဖိုး သံုးလိုက္ၾကကြာ”ဟုဆိုရင္း ႏွစ္ဆယ့္ ငါးက်ပ္တန္ ေငြစကၠဴတစ္ရာအုပ္ ႏွစ္အုပ္၊ သံုးအုပ္ခန္႔ကို ေပးလာ၏။
“ေအးကြာ အစ္ကို႔ကိုေတြ႕လို႔ မုန္႔ဖိုး ေတာင္းမလို႔ စဥ္းစားေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ” ေအာက္မွေပးလာေသာ ေငြကို သြက္သြက္လက္လက္လွမ္း ယူရင္း ေကာင္မေလးက ဆို၏။ ေငြစကၠဴတုိ႔ကို လွမ္းယူအၿပီး မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္မွ ကြၽန္ေတာ့္ထံအၾကည့္ တစ္ခ်က္ေရာက္လာ၏။ မ်က္ေတာင္ မခတ္စတမ္း ေငးၾကည့္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ မိစဥ္ တဒဂၤမ်က္ေစာင္းေလးတစ္ ခ်က္ထိုးၿပီး မဲ့လိုက္သည္ကို ျမင္ရ၏။ ၿပီးေတာ့လည္းဘာကိုမွ အမႈမထား ဟန္ျဖင့္ သူ႔အစ္ကိုေတြႏွင့္ စကား ေတြေဖာင္ဖြဲ႕ေန၏။ ေလာေလာဆယ္ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးခံထားရ သည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ ေကာင္မေလး ကို ကြၽန္ေတာ္မၾကည့္မိေတာ့။ ဘူတာ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ လူမ်ား ဆီသို႔သာ မ်က္လံုး ကစားေနမိသည္။ ေယာင္မွားၿပီး သူ႔ထံအၾကည့္မ ေရာက္သြားေစဖို႔ ကိုယ့္စိတ္ကို အမိန္႔ေပးေနရ၏။ ထိန္းခ်ဳပ္ေနရ၏။ စိတ္မလြတ္လပ္မႈ ကို ခံစားေနရ၏။ မုန္းဖို႔ေကာင္းလိုက္ တာ။ မၾကာခင္မွာပင္ ရထားႀကီး သည္ ၿမိဳ႕ေလးႏွင့္ ဘူတာ႐ံုကေလး ကို ႏႈတ္ဆက္ျခင္းအျဖစ္၊ ဥၾသသံ ရွည္တစ္ခ်က္ေပးကာ စတင္ထြက္ခြာ လာခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မီးရထားလမ္းနံေဘး ႐ႈခင္းတုိ႔ကို ၾကည့္႐ႈရင္း လိုက္ပါလာ ခဲ့၏။ စကားသံတုိ႔ကေတာ့ ၾကားေန ရဆဲ။
“ဇီးကုန္းဘူတာမွာ အစ္မတူ ေရာင္းခိုင္းလိုက္တဲ့ ေျပာင္းအိတ္ကို ရထားရဲက ထမ္းခ်သြားလို႔ ငါ့မွာ ေတာင္းပန္လိုက္ရတာ။ ကြၽန္မတို႔ နယ္ဘက္မွာ မိုးေခါင္လို႔ စပါးမစိုက္ရ ေတာ့ လူစာမေျပာနဲ႔ ႏြားစာေကာက္ ႐ိုးေတာင္ တမွ်င္မွ်မွ မရတဲ့အ ေၾကာင္း၊ လူေတြစားစရာမရွိတာက အျခားဒီ့ျပင္အလုပ္လုပ္ၿပီး ႀကံဖန္ စားေသာက္လုိ႔ရပါေသးတယ္။ တိရ စၧာန္ေတြမွ လူကေကြၽးမွ စားရမွာပါ။ ဒါေလးေရာင္းခ်ၿပီးရတဲ့ေငြနဲ႔ ႏြားစာ ဖြဲႏုတို႔၊ ေကာက္႐ိုးတုိ႔ ဝယ္ရမွာပါလို႔ ေတာင္းပန္လိုက္ရတာ၊ အာေပါက္ မတတ္ပဲ။ ဒါေတာင္အေမေပးတဲ့ ေငြထဲက တစ္ဆယ္ထုတ္ေပးလုိက္မွ ျပန္ရတယ္”
ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အလာႀကီး ပါလားဟု။ ေကာင္မေလး၏ အသက္ အရြယ္ထက္စာလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳ၊ ဘဝသင္ခန္းစာ စံုပါလားဟု စိတ္ထဲမွ မွတ္ခ်က္ခ် လိုက္ရင္း ေကာင္မေလးကို ေလးစား အထင္ႀကီးသြားသည္။ ဝက္လက္ ဘူတာ၏ ေတာင္ဘက္တြင္ ႐ံုးသာ ဟူေသာ ရြာေလးတစ္ရြာတည္ရွိ၏။ ဘူတာ႐ံုကေတာ့ မရွိေသး။ သို႔ေသာ္ အညာသားမီးရထားသည္ အညာေက်း လက္တုိ႔ကို ခ်စ္ခင္ပံုရ၏။ ၫႇာတာ ဟန္ရွိ၏။ လံုးဝရပ္နားျခင္းမရွိေသာ္ လည္း ေရႊ႕သည္ဆို႐ံုကေလး တစ္ လိမ့္ခ်င္း လိမ့္ေပးရွာ၏။ ဆင္းလို သူေတြ ဆင္းၾက၏။ တက္လို သူေတြ တက္လာ၏။ ထံုးစံအတိုင္း ေစ်းသည္ ေလးေတြ တြဲေပၚေရာက္ လာ၏။ ေပါက္စီ၊ စမူဆာေရာင္းသူ ေလးေတြ ဗိုက္မဆာလွေတာ္လည္း ေစ်းသည္ ေလးေတြကို အားေပးခ်င္ စိတ္ျဖင့္ အိပ္ေထာင္ကို ၿဖဲၾကည့္လုိက္ ေတာ့ OK။ လက္မွတ္ဝယ္စဥ္က ဘူတာမွ အမ္းလိုက္ေသာေငြအေၾကြ ႏွစ္က်ပ္ ကို ေတြ႕ရ၏။ ေပါက္စီ တစ္က်ပ္ဖိုး ဝယ္လုိက္သည္။ တစ္က်ပ္ဖိုး ႏွစ္လံုး၊ ေပါက္စီသည္ ေလးကို အားေပးေတာ့ စမူဆာ သည္ေလးကလည္း ဝယ္ပါဦး ဟု ဆိုလာျပန္သည္။ တစ္က်ပ္ဖိုး သံုးခုဆိုေတာ့စမူဆာကို ေလးခုေပး ရန္ကြၽန္ေတာ့္နံေဘးမွ လိုက္ပါ လာေသာ သူကစြတ္ဆစ္ေန၏။ စမူဆာသည္ ေလးမွလည္း ခါတိုင္း ေလးခုေပးတာမွန္ပါတယ္။ အခုစီ ေစ်းတက္သြားလို႔ မကိုက္ေၾကာင္း၊ သံုးခုသာလွ်င္ ေပး ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာေနသံကို ၾကားရ၏။ ထိုသူက လည္း ခါတိုင္းေလးခုရေနၾက ျဖစ္ ေသာစမူဆာကို ယခုသံုးခုသာ ရသ ျဖင့္ အင္တင္တင္ျဖစ္ေန၏။
သို႔ျဖင့္ စမူဆာတစ္က်ပ္ဖိုးေပးကြာဆို ၿပီး အားေပးလိုက္၏။ သည္လိုႏွင့္ ရထားသည္ ေနာက္တစ္ဘူတာသို႔ ဆိုက္ခဲ့ၿပီ။ ေပါကၠံဘူတာ။ ဒီဘူတာ ေလးမွာ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရသည္က ထန္းရည္ေလးေတြ။ အသက္က ေက်ာင္းေနမည္ဆိုလွ်င္ သံုးတန္း၊ ေလးတန္းအရြယ္ေလးေတြ။ “ထန္းရည္တစ္အိုး ဘယ္ ေလာက္လဲကြ” ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ေက်ာဘက္ ဆီမွ ေစ်းေမးသံကိုၾကားရ၏။ ေစ်း သည္ေလးထံမွ “ႏွစ္က်ပ္ပါခင္ဗ်ာ” ဟူေသာအသံကို ၾကားရ၏။ တန္ လုိက္တာဟု ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ခရီးသြားရင္း၊ သူစိမ္းတစ္ရံ ဆန္တို႔ၾကားတြင္ ထန္းရည္ေသာက္ျပ ရဲေသာ သတၱိမ်ိဳး ကြၽန္ေတာ့္တြင္မရွိ။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူခန္႔ရွိမည္ျဖစ္ေသာ ေကာင္မ ေလးေရွ႕တြင္ ထန္းရည္မေသာက္ ျပခ်င္။ မိမိကို အထင္အျမင္ေသး သြားမည္ကို မလိုလား။ ၿပီးေတာ့ ေလာကဝတၱရားအရဆိုလွ်င္လည္း မေကာင္းဘူးမဟုတ္လား။
ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီမွ လူမွအေတာ္ႏွင့္မဝယ္။ အတန္ၾကာ ေစ်းဆစ္ေန၏။ ထန္းရည္သည္ေလး မွလည္း ထန္းရည္တစ္ျမဴကို အရင္း ေငြ မည္မွ်က်ေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ ေဝးေဝးမွ သယ္ေဆာင္လာရေၾကာင္း တုိ႔ကို ရွင္းျပရင္း ဆိုသည့္ေစ်းႏွင့္ ေရာငး္ရရန္ ဝယ္သူကို ရွင္းျပေနသံ တို႔ကို ၾကားေနရသည္။ ရထားႀကီး ဘီးစတင္လိမ့္ၿပီ။ ထိုအခါက်မွ “ေပးကြာ ထန္းရည္တစ္ အိုး”ဟူေသာ အသံကိုၾကားလိုက္ရ ၏။ ရထားႀကီးက တစ္လိမ့္ခ်င္းလွိမ့္ ေနရာမွ တျဖည္းျဖည္း အရွိန္ရစျပဳ လာ၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ “ပိုက္ဆံခ်ခဲ့ ပါဗ်ိဳ႕”အသံစူးစူးေလးကို ၾကားလိုက္ ရ၏။ ျပတင္းေပါက္မွၾကည့္လိုက္ ေတာ့ အေစာတုန္းက ေတြ႕ရသည့္ ထန္းရည္သည္ကေလး။ “ဟိုလူႏွယ္ ယုတ္မာလိုက္တာ။ ထန္းရည္က် ေတာ့ ေသာက္ခ်င္ၿပီး ထန္းရည္ဖိုး ပိုက္ဆံက်ေတာ့ မေပးခ်င္ဘူး” “အစ္ကိုေလး မင္းဆီမွာ အေၾကြရွိလား။ အေၾကြရွိရင္ ေပးစမ္း။ ထန္းရည္ဖိုး ပိုက္ဆံေပး လိုက္ရေအာင္။ င့ါဆီမွာက အစ္ကို ၫႊန္႔ဝင္းေပးလိုက္တဲ့ အစိတ္တန္ေတြ ပဲရွိလို႔” ကြၽန္ေတာ့္အိတ္ေထာင္ကို ၿဖဲ ၾကည့္လိုက္တယ္။ အစိတ္တန္တစ္ ရာအုပ္ႏွစ္အုပ္ႏွင့္ ဆယ္တန္ မ်ားကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ ဆယ္တန္ တစ္ရြက္ေလာက္ စြန္႔ႀကဲရန္ ကြၽန္ေတာ္ႏွေျမာေန၏။
“င့ါဆီမွာ လည္း ဆယ္တန္ေတြပဲပါတယ္ဟ၊ “ဘာေနေန ေပးစမ္းကြာ၊ ၾကာရင္ ကေလးက ရထားေအာက္ေရာက္ ေတာ့မယ္” တျဖည္းျဖည္း အရွိန္ရ စျပဳလာသည့္ ရထားႀကီးေနာက္သို႔ အေျပးလိုက္ေနေသာကေလးကို ေတြ႕ေနရဆဲ။ တစ္စုံတစ္ခုႏွင့္ ခလုတ္တိုက္လဲလို႔ကေတာ့ သူက ေလးေျပာသလိုပင္ ကေလးငယ္သည္ ရထားေအာက္ ေရာက္သြားမည္မွာ အေသအခ်ာ။ ကေလးငယ္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္စိုးရိမ္မိ၏။ ဒီလိုယုတ္မာ ပက္စက္ေသာ သေကာင့္သားကို လည္း ကုပ္မွဆြဲကိုင္ၿပီး အရွိန္ျပင္း စြာ ခုတ္ေမာင္းေနသည့္ ရထားေပၚ မွ ကန္ခ်လိုစိတ္ ျဖစ္ေပၚေန၏။ ခက္တာက ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သည္ေလာက္အားေကာင္းေမာင္း သန္မရွိ။ ကိုယ္တိုင္က လူပလံေလးမွ် သာ။ စိတ္ထဲမွ ေတြးရင္းေတြးရင္း ေဒါသျဖစ္လိုက္တာ။ ေဒါသျဖစ္ရ သည့္အေၾကာင္းရင္းတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ရသည္လည္း ပါ၏။ ပိုက္ဆံတစ္ဆယ္ေလာက္ကို စြန္႔လႊတ္ဖုိ႔ေလးကိုပင္ ကြၽန္ေတာ္ မခ်မ္းသာေသးဟု ထင္ေနမိသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စာေရးဝန္ ထမ္းတစ္ေယာက္၏လစာ တစ္လ လွ်င္ တစ္ရာ့သံုးဆယ္က်ပ္မွ်သာ။ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ တစ္က်ပ္၊ ပဲပလာတာတစ္ပြဲ တစ္က်ပ္၊ ဝက္လက္လို ေတာၿမိဳ႕ကေလးတြင္ မုန္႔တီစားပါက မုန္႕တီတစ္ပြဲလွ်င္ ႏွစ္ က်ပ္၊ ဒါေတာင္တခ်ိဳ႕ဆိုင္မ်ားဆို ၾကက္သားဖက္ေလးမ်ားပင္ ပါလုိက္ ေသးဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ ဒီေလာက္ႀကီး မၾကြယ္ဝ ေသး။ ဆင္ျခင္ေပးမိ၏။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ဝင္ေငြ မရွိေသး။ မိဘႏွစ္ပါး ၏ ေခြၽးနည္းစာျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ေန ရသည့္ ေက်ာင္းသားမွ်ျဖစ္ရာ မိမိ ကုိယ္မိမိ အားမလို အားမရ ျဖစ္မိ သည့္ ေဒါသတစ္ဝက္ေလာက္ပါ၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေဟ့ ေဟ့ ေဟ့ တစ္ဆယ္တန္ေငြစကၠဴေလးတစ္ရြက္ ကို ေဟအသံေပးလႊတ္ခ်လိုက္ေသာ သူကေလးကို ေတြ႕ရ၏။ ဆယ္တန္ကိုရရွိသြား၍ ၿပံဳးေပ်ာ္သြားေသာ ကေလးငယ္ေလး ႏွင့္အၿပိဳင္ ၿပံဳးေပ်ာ္ၾကည္ႏူးေနေသာ သူကေလးကို ေတြ႕ေနရေသာ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း သူတုိ႔ႏွင့္အတူ ၿပံဳးေပ်ာ္ၾကည္ႏူး ပီတိျဖစ္ရင္း … ထိုေကာင္မေလးကို ေလးစား အထင္ႀကီးျခင္းမ်ားႏွင့္အတူ ရင္ထဲက ၾကည္ညိဳလိုက္တာ၊ ေလး စားလိုက္တာ၊ ၿပီးေတာ့ မိန္းမတို႔၏ မူလဗီဇစိတ္ျဖစ္ေသာ မိခင္စိတ္ကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ သတိျပဳမိလိုက္ သည္။
မိုးနီထြဏ္း
