ပုဂၢိဳလ္စြဲမပါတဲ့ အၿပံဳး။ လုပ္ငန္း သေဘာအရ ၿပံဳးတဲ့ေလယာဥ္မယ္ ေလးရဲ႕ အၿပံဳးလွလွေလးနဲ႔ အသံခ်ိဳ ခ်ိဳေလးက ေပၚလာတယ္။ ခါးပတ္ ပတ္ထားဖို႔နဲ႔ မၾကာခင္ ေလယာဥ္ ဆင္းသက္ေတာ့မွာကို သတိေပးေန တယ္။ ေလယာဥ္က ေတာင္တန္း ေတြေပၚဝဲၿပီး ေျပးလမ္းကို စရွာေန ၿပီ။ ဂၢိဳလ္စြဲမပါတဲ့ အၿပံဳး။ လုပ္ငန္း သေဘာအရ ၿပံဳးတဲ့ေလယာဥ္မယ္ ေလးရဲ႕ အၿပံဳးလွလွေလးနဲ႔ အသံခ်ိဳ ခ်ိဳေလးက ေပၚလာတယ္။ ခါးပတ္ ပတ္ထားဖို႔နဲ႔ မၾကာခင္ ေလယာဥ္ ဆင္းသက္ေတာ့မွာကို သတိေပးေန တယ္။ ေလယာဥ္က ေတာင္တန္း ေတြေပၚဝဲၿပီး ေျပးလမ္းကို စရွာေန ၿပီ။ ေလယာဥ္ရဲ႕ မွန္ျပတင္းက တစ္ဆင့္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဒီေတာင္တန္းႀကီးေတြေပါ့။ ကိုယ့္ဘ ဝ၊ ကိုယ့္အိမ့္ကိုယ့္ယာလိုျဖစ္ခဲ့တာ။ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးဟာ အရင္ အတိုင္းပဲ။ ဒယ္အိုးပံုၿမိဳ႕ေလး။
ေတာင္ေတြပတ္လည္ဝိုင္းေနတဲ့ အလယ္မွာ ၿမိဳ႕ေလးဟာ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ခင္းထားတာနဲ႔ တူေနတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ ေလးနဲ႔ သူမေဝးကြာခဲ့တာ ႏွစ္ ေပါင္း ၂ဝ ရွိသြားၿပီပဲ။ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ သူမ ဘဝအတြက္အမွတ္တရေတြ အမ်ား ႀကီးရွိခဲ့တယ္။ အခုေမ့ေမ့ကိစၥအတြက္ ေမေမ့ ကို အေဖာ္လိုက္ေပးရင္း ေရာက္ရ ၿပီေပါ့။ ျဗဳန္းဆို ၿမိဳ႕ေလးကို ခ်စ္ခင္ တြယ္တာစိတ္က ႏွလံုးသည္းပြတ္ထဲ ကေန ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးထဲအထိ ထက္ျခမ္းခြဲ ဝင္ေရာက္သြားတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို သြားရေတာ့မယ္ဆို ကတည္းက ရွမ္းျပည္နယ္ကိုသတိရေန ခဲ့တယ္။ ေတာင္တန္းေတြေပၚက ပါးပါးသြဲ႕သြဲ႕ေမ်ာေနတဲ့ တိမ္တစ္ အုပ္ကို လြမ္းတယ္။ အ႐ိုးထိေအာင္ ေအးတဲ့ ေဆာင္းညေတြကို လြမ္း တယ္။ ခရစၥမတ္ညနဲ႔ မီးပံုပြဲေတြကို လြမ္းတယ္။ ခ်ိဳသာၿပီး ဝဲတဲတဲ စကားသံေလးေတြနဲ႔ တိုင္းရင္းသား ေတြကို လြမ္းတယ္။ ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းမဲ့တဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းတယ္။ သူမ မျပန္ျဖစ္တာ ၾကာခဲ့ ၿပီပဲ။ ရွမ္းျပည္ကို လြမ္းတဲ့အလြမ္း နာက အေရျပားတစ္ေထာက္စာမက စူးနစ္ဝင္ေရာက္သြားတယ္။ ရွမ္း ျပည္နယ္က သူမကို နယ္ႏွင္ဒဏ္မ်ား ေပးလိုက္ေလေရာ့သလားကြယ္။ ဟန္သူ ….
သူ႔ကိုလည္း ဆြတ္ဆြတ္ညင္ညင္ သတိရလိုက္မိ တယ္။ သူမရဲ႕ ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းေလ။ ရင္ဘတ္ခပ္နက္နက္ထဲမွာ ျမႇဳပ္ႏွံ ထားခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္က ႐ုတ္တရက္ ႀကီး အသက္ျပန္ရွင္လာသလို လူးလြန္႔လုိ႔။ သူမရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ဒုကၡေပးေနတယ္။ ၿမိဳ႕ေလးက က်ဥ္း တာရယ္၊ ကိုယ့္အေမက မင္းရဲ႕ ဆရာမျဖစ္ခဲ့တာရယ္၊ အနည္းဆံုး မင္း ကိုယ့္အေမကိုေတာ့ လာေတြ႕ မွာပါ။ ၿမိဳ႕ေလးမွာ မင္းရွိေနေသး ရင္ေပါ့ေလ။ အေတြးေတြ အတိတ္ေတြဆီ ျပန္လွည့္ေျပးသြားတယ္။ သူမက စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕တယ္။ သူကေတာင္တန္းေတြေပၚက ဘိန္း ခင္းေတြၾကားမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕တယ္။ သူမက ဝန္ထမ္းလုပ္ဖို႔ စိတ္ဝင္စား တယ္။ သူကကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ ဖို႔ စိတ္ဝင္စားတယ္။ သူမက ပရဟိတေတြ လုပ္ခ်င္တယ္။ သူက ဘယ္လိုလူကို ဘယ္လိုေပါင္း၊ ဘယ္ သူဆီက ဘာေတြရႏိုင္မလဲဆိုတာ တြက္ခ်က္ေနတတ္တယ္။ သူမက ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔ သီခ်င္းေတြ ဆိုတီးေနခ်ိန္၊ သူကေသနတ္ပစ္ ေလ့က်င့္ေနတယ္။ သူမက ေရာင္စံု ခဲတံေလးေတြနဲ႔ သဘာဝ႐ႈခင္းေလး ေတြ ဆြဲေနခ်ိန္၊ သူကေသနတ္ ေျပာင္းကို ေျပာင္လက္ေနေအာင္ တုိက္ၿပီး မုဆိုးလုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေန တတ္တယ္။ အညိဳေရာင္နယ္ေျမၾကားမွာ မတူညီတဲ့ဘဝေတြက အဲဒီလိုေတြပါ ပဲ။ ကေလးဘဝက ဗံုးခိုက်င္းထဲမွာ မိသားစုႏွစ္စု ပုန္းခိုရတိုင္း သူမက သဗၺဳေဒၶရြတ္ေနခ်ိန္၊ သူကလက္နက္ ေတြကို စနစ္တက် ျပင္ဆင္လို႔။
သူ႔ ရဲ႕ ေအးစက္စက္ မ်က္လံုးေတြဟာ သူ႔လက္နက္ေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ေအးစက္ တည္ၿငိမ္ေနတတ္တယ္။ သူ႔ကို စိတ္ မသက္မသာၾကည့္ရင္း သူနဲ႔ အိမ္နီး ခ်င္းျဖစ္ရတာ တစ္ခုပဲေကာင္းတယ္ လို႔ ေတြးမိတယ္။ သူန႔ဲေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေန႔ေလးကိုလည္း ျပန္သတိရမိပါ ေသးရဲ႕။ ေခ်ာင္းေဘးနားက သစ္ ငုတ္တိုႀကီးေပၚမွာ အတူထိုင္ခဲ့ၾက တာေပါ့။ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရကူးေနတဲ့ ကေလးေတြ၊ ဝါးေဖာင္ေပၚမွာ အဝတ္ေလွ်ာ္ေနတဲ့ မိန္းမေတြ၊ ငါး မွ်ားေနတဲ့ ေယာက်္ားေတြကို ေငး ေမာရင္း သူကေျပာတယ္။ “တစ္ေန႔ေန႔ ကိုယ္နဲ႔မင္း လက္ထပ္ၾကမယ္ေနာ္ လိႈင္” “အေသအခ်ာအေပါ့ ဟန္သူ”
“ကိုယ္တို႔ ဘာသာမတူၾကဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာထဲ မင္းကိုဝင္ေစခ်င္ တယ္ လိႈင္” “ဟင့္အင္း၊ လိႈင္ဘာသာ မေျပာင္းႏိုင္ဘူး ဟန္သူ။ ၿပီးေတာ့ ဟန္သူလည္း လိႈင္တုိ႔ ဘာသာကို ေျပာင္းစရာမလိုဘူးေလ။ လိႈင္တုိ႔ တိုင္းရင္းသားေတြေတာင္ စည္းစည္း လံုးလံုး နဲ႔ ဒီလိုပဲ ေနထိုင္ေနၾကေသး တာပဲ ေနာ္ ဟန္သူ။ အဆင္ေျပတယ္ မဟုတ္ လားဟင္”
“မေျပဘူး လိႈင္” ေရွ႕ေရးအတြက္ ေတြ႕ဆံုပြဲ ဒီေလာက္နဲ႔ တိကနဲ ၿပီးျပတ္သြား တယ္။ တိုတိုေလးပဲ။ အဆင္မေျပမႈ ကလည္း တိုတိုေလးပဲ။ ေနာက္ပိုင္း သူတုိ႔သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သိပ္ မၾကာဘူး။ သူထုိင္းကိုထြက္သြား တယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအတြက္ လိုအပ္တဲ့ နည္းပညာေတြသင္ဖုိ႔ ဆိုလားပဲ။ သူမလည္း သင္တန္း တက္ဖို႔ ရန္ကုန္ကိုထြက္ခဲ့တယ္။ အဲဒါေနာက္ဆံုးပဲ။ ရွမ္းျပည္ကို သူမ ျပန္မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေျပးလမ္းနဲ႔ ေလယာဥ္ဘီးပြတ္ တိုက္မႈေၾကာင့္ သူမအေတြးစေတြ လြင့္စဥ္ကုန္တယ္။ လန္႔လည္းလန္႔ သြားတယ္။ အျပင္မွာ ေနျခည္ႏုႏု ေလးက ျဖာလို႔။ သူမရင္ထဲ ေႏြးက နဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေလဆိပ္ထဲမွာ ေမေမ့ကို လာႀကိဳတဲ့သူေတြထဲ ဟန္သူပါမလားလုိ႔ ရွာၾကည့္မိေသး တယ္။ ကိုယ္ေမွ်ာ္ေနမွန္းမသိလုိ႔ မင္းမလာတာလားကြယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မင္းၿမိဳ႕ေလးမွာ မရွိျပန္ဘူးလား။ ႐ုတ္တရက္ ေဆာင္းေလက ေဝ့ကနဲအတိုက္မွာ သူမခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္သြားတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း တစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ ေအးစက္စက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒူးေလာက္အထိ ရွည္လ်ားတဲ့ အေႏြးထည္ႀကီးကို သူမ ေယာင္ရမ္းၿပီး ဆြဲေစ့ေနမိတယ္။ ရင္ဘတ္လံုေအာင္ အျပည့္တပ္ထား တဲ့ ၾကယ္သီးေတြက သူမလက္ထဲမွာ ပိုေအးစက္ေနသလိုပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဟန္သူ႔ မိဘေတြက ထမင္းစားဖိတ္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္လာဖိတ္တာ။ သူ႔ကိုျမင္ မွ သူမစိတ္ထဲ ေအးသြားတယ္။ သူ အရမ္းတည္ၿငိမ္သြားတာပဲ။ လူႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီပဲ။ လွစ္ခနဲ အၿပံဳးမွာ သူ႔သြားတက္ေလးကို ေငး ေမာမိသြားတယ္။
သူကခ်က္ ခ်င္း တည္သြားၿပီးေအးစက္စက္သံနဲ႔ “မင္း ပိုလွလာတယ္ လိႈင္”တဲ့။ သူမေက်နပ္စြာၿပံဳးေတာ့ သူမရဲ႕ ညာဖက္ပါးျပင္က ပါးခ်ိဳင့္ေလးကို သူ စူးစူးေလးၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔အိမ္ေလးဟာ ဘာမွမေျပာင္း လဲဘူး။ သူ႔မိဘ၊ သူ႔ညီအစ္ကိုေမာင္ ႏွမရဲ႕ ေမတၱာေတြ ဘာမွမေျပာင္းလဲ ဘူး။ မေျပာင္းလဲတဲ့အရာေတြထဲမွာ သူအိမ္ေထာင္မက်ေသးတာလည္း ပါတယ္။ သူမနဲ႔တူသြားလုိ႔ ေက်နပ္ သလိုလို ခံစားမႈေလးက ရင္ထဲျဖတ္ ေျပးသြားတယ္။ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလး က႐ိုးသား တဲ့မိသားစုေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္ယာျပန္ေရာက္သြားသလိုပဲ။ ေႏြးေထြးသြားတယ္။ လံုၿခံဳတယ္။ စိတ္ေအးခ်မ္းတယ္။ အေႏြးဓာတ္ရ ေအာင္လို႔တဲ့။ မီးဖိုေဘးမွာ ထမင္းစား ပြဲျပင္ထားတယ္။ ေတာင္ေပၚဟင္း ေတြခ်ည္းပဲ။ သူမအႀကိဳက္ေတြေပါ့။ မိသားစုဆန္တဲ့ ထမင္းဝိုင္းေလး ဟာ ျဖဴစင္လြန္းတယ္။ ပကာသန ကင္း တယ္။ ဟန္ေဆာင္မႈမပါဘူး။ ေမေမ ေရာ သူမပါ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ စားခဲ့ရ တဲ့ ထမင္းဝိုင္းပါပဲ။ ထမင္းစားၿပီး ေတာ့ ဟန္သူက ေျပာတယ္။
“လိႈင္ ကိုယ္စိုက္ထားတဲ့ လိေမၼာ္ခင္းကို လိုက္ျပမယ္ေနာ္”တဲ့ ေမေမနဲ႔သူ႔မိဘေတြ စကားေျပာ က်န္ခဲ့တယ္။ လူႀကီးေတြလည္း မေတြ႕ရတာ ၾကာခဲ့ၿပီပဲေလ။ သူ႔ကားေလးက တရိပ္ရိပ္ေျပး လို႔။ ဟိုးအရင္က ဘိန္းခင္းေတြျဖစ္ခဲ့ တဲ့ေနရာေတြဟာ ခုေတာ့ လိေမၼာ္ ပင္ေတြ၊ ရာဘာပင္ေတြ အစားထုိး ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ဟိုးတုန္းက ဘိန္းပန္း ပြင့္ေလး ခူးပန္ခဲ့တာ၊ ဘိန္းေစ့ေလး ေတြ စားခဲ့တာ သတိရမိပါေသး တယ္။ ဟန္သူကိုယ္တိုင္ ခူးေကြၽး မယ့္ လိေမၼာသီးကလည္း စားေကာင္း မွာပါပဲ။ ေၾသာ္ ဒီေတာင္တန္း၊ ဒီေျမႀကီး ေပၚမွာ သူမနဲ႔အတူ ေဆာ့ကစားခဲ့ ဖူးတာပဲ။ တအိအိေရြ႕လ်ားေနတဲ့ တိမ္တစ္အုပ္ကို ဖမ္းဆုပ္ခဲ့ဖူးတာပဲ။ အတူခ်စ္ခဲ့ဖူးတာပဲ။ သူမေက်နပ္စြာ ၿပံဳးမိတယ္။ သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူလည္းၿပံဳးလို႔။ အၿပံဳးခ်င္းဆံုသြား ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ကမန္းကတမ္း မ်က္ႏွာပိုး သတ္လိုက္ၾကတယ္။ ေလွကားထစ္စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ အပင္ေတြက လွလိုက္တာ။ သစ္ပင္ ခ်စ္တဲ့သူမအတြက္ေတာ့ ရွမ္းျပည္က အလွဆံုးပဲေလ။ ခုဆိုၿမိဳ႕ေလးက ေအးခ်မ္းတယ္။ ေဆာင္းကလွတယ္။ ရန္ကုန္မွာမရႏိုင္တဲ့ေလကအစ ဒီမွာ ရတုန္း။ သူမစိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ႐ွဴ ပစ္လိုက္တယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာကြယ္။ ကေလးဘဝျပန္ေရာက္သြားသလိုပါ ပဲ။ ေတာင္ေစာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ကားက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာင္းတက္ ေနတယ္။ ေတာင္ကိုေကြ႔ပတ္ေဖာက္ ထားတဲ့ ေျမနီလမ္းေလးက ကဗ်ာ ဆန္လိုက္တာ။ ခ်စ္စရာ ေကာင္း လိုက္တာ။ မနက္ျဖန္မနက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္းထား ေသးတယ္။ ရွမ္းအစားအစာေတြ စားမယ္။
ေခ်ာင္းေဘးမွာ သြားထိုင္ မယ္။ ရွမ္းစကားေတြေျပာမယ္။ သီခ်င္းဆိုမယ္။ ညက်ရင္ မီးပံုပြဲ ေလးလုပ္ၿပီး စပိုင္ေသာက္မယ္။ ေခါပုတ္ကင္စားမယ္။ ငါးကင္စား မယ္။ အေတြးထဲမွာတင္ေပ်ာ္လို႔ “ဒီမွာ လိႈင္”
“ေျပာေလ ဟန္သူ” “ကိုယ္တုိ႔ေပ်ာက္ဆံုးသြား တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ၾကာမွ ျပန္ ေတြ႕တယ္။ ကိုယ္စီခြဲခြာသြားမႈအ တြက္ မင္းေရာ၊ ကိုယ္ေရာ တစ္ခုခု ေျပာသင့္တယ္လို႔ မင္းမထင္ဘူး လား။ ဥပမာကြာ ကိုယ္တုိ႔ျပတ္သြား ၿပီ၊ လမ္းခြဲသြားၿပီဆိုတာမ်ိဳးေပါ့” သူမတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္တယ္။ ေအးစက္စက္အၿပံဳးက လွေနတယ္။ စူးရွတဲ့ အၾကည့္ႏွစ္ခ်က္ဆံုသြားတဲ့ ခဏ၊ ဘယ္သူမွ ဘာမွမေျပာၾက ဘူး။ သူမစိတ္ထဲကေန တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္တယ္။ “ကိုယ္ မင္းကို လမ္းခြဲဖို႔ ခ်စ္ခဲ့ တာမဟုတ္ဘူး ဟန္သူ။ မင္း ေျပာ ထြက္ရက္ရင္ ေျပာလိုက္ေလ။ ကိုယ္ နားေထာင္ရေသးတာေပါ့”
သူမစိတ္ထဲကစကားေတြကို သူေကာင္းေကာင္းနားလည္ေနသလို ပဲ။ သူစိတ္ထဲကေန တိုးတိုးေလး ျပန္ ေျပာလိုက္တယ္။
“စိတ္ခ်၊ မင္းၾကားခ်င္တဲ့စကား ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး လိႈင္။ ဒီအတိုင္း အသည္းကြဲခံလိုက္မယ္။ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ခံသြားလိုက္မယ္ လိႈင္” ေအးစက္စက္ရွမ္းျပည္နယ္ ေဆာင္းဟာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအးစက္တဲ့ အတၱ၊ ေမတၱာေတြေၾကာင့္ ပိုေအးခဲ သြားသလိုပဲ။ တစ္ဦးရဲ႕ မ်က္ဝန္းထဲ မွာေတာ့ မာနေတြက တလက္လက္ ထလို႔။ အဲဒီအတြင္းပိုင္း မွာေတာ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို အတင္း တိမ္ခ်န္ထားခဲ့၊ သံေယာဇဥ္မ်က္ရည္ ၾကည္ေတြနဲ႔။ ေနာက္မ်က္ဝန္းတစ္စံုထဲ မွာေတာ့မာန္မာနေတြက တံလွ်ပ္ ေရာင္ထလို႔။ အဲဒီအတြင္းပိုင္းမွာေတာ့ ေနာင္တမဟုတ္တဲ့ ႏွေျမာတသမႈက ကပ္ၿငိလို႔။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ျဖစ္သလို နီးစပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္သလို ခ်စ္ခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ကေလးဘဝကတည္းက သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္က စလာတာေလ။ ဒါေၾကာင့္ျဖစ္သလို လမ္းခြဲစကားကို ေျပာမထြက္ၾကဘူး။ လိေမၼာခင္းေတြၾကည့္ၿပီး ျပန္ လာေတာ့ လမ္းမွာကြၽဲတစ္အုပ္လမ္း ကူးလို႔ ေစာင့္ေနရေသးတယ္။ ကြၽဲ ေတြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မၾကည့္ ဘူး။ စကားမေျပာၾကဘူး။ အဲဒီလိုပဲ။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာစကားမွ ထပ္ မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္ ကိုတစ္ေယာက္လည္း မၾကည့္ျဖစ္ၾက ေတာ့ဘူး။ တည္းခိုတဲ့အိမ္ျပန္ေရာက္ ေတာ့ ညအေမွာင္က ခပ္ပါးပါးစ ၿခံဳေနၿပီ။ အေအးဓာတ္ကလည္း စိမ့္ ဝင္ေနၿပီ။ အထီးက်န္ေအးစက္မႈက ေဆာင္းကို ပိုေအးစက္သြားေစသလို ပဲ။ ေစာေစာအိပ္တတ္တဲ့ ၿမိဳ႕ေလးက လည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ လဲေလ်ာင္း ခ်င္ေနၿပီ။ ႐ုတ္တရက္ သူမလည္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ ခံစားလိုက္ရသလို ျဖစ္ၿပီး လဲေလ်ာင္းခ်င္ေနမိၿပီ။ မနက္က်ရင္ ႏွင္းပြင့္ေတြကို ထၾကည့္ရဦးမယ္ေလ။ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔လည္း ေတြ႕ရဦးမယ္။ ကိုယ္မင္း ကို သတိရေနမိတယ္ ဟန္သူ။ သူမရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီး ၄ ႏွစ္အၾကာမွာ ဟန္သူသတင္းၾကား လိုက္ရတယ္။ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာ ျပတ္ၿပီး ဆံုးသြားတယ္တဲ့။ သူမ ႏွလံုး သားက ေရစင္ေအာင္အၫႇစ္ခံလိုက္ ရတဲ့ အဝတ္အစားတစ္ခုလို ေၾကမြ သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ကိုယ္ စိတ္ မေကာင္းပါဘူး ဟန္သူ။ ႐ိႈက္သံ တစ္ခ်က္မွ မထြက္ဘဲ သူမပါးေပၚကို မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးေတြက လိမ့္ဆင္း က်လာတယ္။ ေသဆံုးခ်ိန္အထိ သူ႔ဆီက လမ္းခြဲစကားမၾကားခဲ့ရသလို၊ သူမဆီ ကလည္း သူမၾကားသြားခဲ့ဘူး။
သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ရည္းစားမဟုတ္ ေတာ့ဘဲ၊ လမ္းမခြဲရေသးတဲ့ ခ်စ္သူ ေတြပဲ။ သူေရာ၊ သူမကို မေသခင္ သတိရသြားမလား။ မ်ည္ရည္က် သြားမလား။ ျဗဳန္းဆို သူမပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္သြားတယ္။ အတၱ၊ မာနေတြ က ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာမွအသံုးမ ဝင္ခဲ့ပါဘူးဆိုတာကိုေတာ့ သူမသိ လိုက္ရတယ္။ သူလည္းသိသြားပါ လိမ့္မယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးကို သူမဘယ္ေတာ့ မွ ျပန္မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လိေမၼာ္ ခင္းေတြကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။
နန္းခင္သႏၲာဦး (ေတာင္ႀကီး)
