“Citizen Journalist ဟူသည္စင္စစ္အားျဖင့္ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ႀကီးေဒၚႏြားေက်ာင္း ေနသူသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္…သူ႔မွာ အဖိုးတန္ အမ်ဳိးမွန္ေသာ ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ တာဝန္ သိ စိတ္ အျပည့္ရွိ၏။ လက္လွမ္းမီရာ ႏိုင္ငံသားတို႔၏ ေန႕စဥ္ဘဝထဲမွ အမ်ားဘက္မူတရာမ်ားကို အမ်ား အက်ဳိးအတြက္ စီေဂ်က ေရးသား ျဖန္႔ေဝေပး “ရွဲ” Share ေပးရျခင္းမွာ စီေဂ်ဘဝ၏ အႏွစ္သာရဟု ဆိုရေပ ေတာ့မည္။”Citizen Journalist ဟူသည္စင္စစ္အားျဖင့္ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ႀကီးေဒၚႏြားေက်ာင္း ေနသူသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္…သူ႔မွာ အဖိုးတန္ အမ်ဳိးမွန္ေသာ ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ တာဝန္ သိ စိတ္ အျပည့္ရွိ၏။ လက္လွမ္းမီရာ ႏိုင္ငံသားတို႔၏ ေန႕စဥ္ဘဝထဲမွ အမ်ားဘက္မူတရာမ်ားကို အမ်ား အက်ဳိးအတြက္ စီေဂ်က ေရးသား ျဖန္႔ေဝေပး “ရွဲ” Share ေပးရျခင္းမွာ စီေဂ်ဘဝ၏ အႏွစ္သာရဟု ဆိုရေပ ေတာ့မည္။
စီေဂ်တို႔ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ “တစ္ လံုးႏွစ္လံုး” စာစီကံုးၾကသူေတြ “ႏွစ္ လံုးသံုးလံုး” ျဖဳန္းၾက သံုးၾကသူေတြ မ်ားစြာရွိၾကရာ သူတို႔သည္ တရား ဥပေဒကို ခ်ဳိးေဖာက္ထိပါး ေနၾကသူ မ်ားမွန္း စီေဂ်ေကာင္းစြာ နားလည္ သည္။ သူတို႔ကို သက္ဆိုင္ရာမွ အေရးယူပါရန္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ Account တစ္ခုျဖင့္ ေရးသားေဖာ္ထုတ္သည္။ သို႔ေသာ္…ဘာမွျဖစ္မလာေသာ အခါ စီေဂ်ေဒါမနႆပြားရေလ သည္။ “ဘုန္းႀကီး႐ူးနဲ႔ ေလွလူးေတြ႔ ေနၾကၿပီ။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ဗြီအိုင္ပီေတြ ႏွာေစးေရာ ဂါရကုန္ၾကၿပီ။ မလုပ္မ႐ႈပ္ မျပဳတ္ ဝါဒ ေခတ္စားလာျပန္ၿပီ”ဟု စီေဂ် က ညည္းေသာအခါ မိတ္ေဆြတစ္ဦး က ဂႏၲဝင္ၾသဝါဒ တစ္ရပ္ေပးလာ၏။ “ဒီမွာ သယ္ရင္း။ သူမ်ားမိုးခါး ေရေသာက္ရင္ ကိုယ္လည္းေသာက္ ရမွာေပါ့ကြာ။ မင္း…မေသာက္ရင္ ေတာ့ မင္း အ႐ူးျဖစ္မွာပဲ” “အမွန္ေတာ့ (အိုင္တီ) ေခတ္ ႀကီးေပၚထြန္းလာလို႔သာ မီးခဲျပာဖံုး ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ငါတို႔ စီေဂ် ေတြေပၚ လြင္လာၾကတာပါ။ ေပၚလြင္လာၾက ေပမယ့္ တရားဝင္ သတင္းဌာနႀကီး ေတြက တရားဝင္ သတင္းေထာက္ ေတြေလာက္ မ်က္ႏွာေကာင္း မရၾက ပါဘူး။ မ်က္ႏွာေကာင္း မရတဲ့အျပင္ ငါတို႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ ကန္႔သတ္ထားတဲ့ ဆက္သြယ္ေရး ပုဒ္မႀကီးေတြကလည္း ငါတို႔စီေဂ်ေတြကို အၿမဲတမ္း ၿဖဲ ေျခာက္ေနၾကတဲ့ တေစၧႀကီး ေတြေပါ့ကြာ” ဟု ရန္ကုန္ စီေဂ်က ျခဴသံပါေအာင္ ညည္းလိုက္ျပန္သည္။ “အကြပ္မဲ့ၾကမ္း ပရမ္း ပတာဆိုတဲ့ ျမန္မာဆို႐ုိး စကား ရွိၿပီးသားပါ သယ္ ရင္း။ ဥပေဒဆိုတာ အထိမ္း အကြပ္ပါပဲ။ ဥပေဒ သာ မရွိရင္ ဆိုရွယ္မီဒီယာ ေတြမွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္၊ တစ္ဖြဲ႔ကို တစ္ဖြဲ႔ အျပန္အလွန္ ခ်ဳိး ဖဲ့ေဝဖန္ ကေလာ္ တုတ္ ေနၾကတာနဲ႔ ငါတို႔ ႏိုင္ငံ သားေတြတစ္ျခားအက်ဳိး ရွိတဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ ခ်ိန္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ ဘူး။ အမွန္ကေတာ့ မီဒီယာဆိုတာ သံုး တတ္ရင္ေဆး မသံုးတတ္ရင္ေတာ့ ေဘးေပါ့ကြာ” ” ကဲ…သယ္ရင္း စကားေျပာ လို႔ေကာင္းေပမယ့္ ငါ့အလုပ္ လုပ္ရ ဦးမယ္။ ခြင့္ျပဳဦးကြာ…” ဆိုကာ ရန္ကုန္စီေဂ်သည္ ယေန႔ ေရးသား လႊင့္တင္ရန္ သတင္းအခ်က္အလက္ အေဟာင္းမ်ားကို စဥ္းစားရင္း လမ္း ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ႔မွာရွိေသာ သတင္းအခ်က္အလက္ေဟာင္းမ်ား က “အေကာင္း” နည္းၿပီး “အဆိုး” မ်ားလွသည္။ မိမိကို သတင္း ပရိသတ္ကကိုယ့္ဘဝကုိယ္ မေက် နပ္ေသာ အဆိုးျမင္ဝါဒီ ဟု ထင္သြား ႏိုင္သည္။ အေကာင္းရွာဦးမွ…။
အေကာင္းေမွ်ာ္ဝါဒျဖင့္ အေကာင္းျမင္။ ျမင္ၿပီး အေကာင္းရွာ ေဖြရန္ ႀကံစည္ စိတ္ကူးေနဆဲတြင္ စီေဂ်သည္ သတင္းဆန္းတစ္ခု ရ သည္။ ရပ္ကြက္ထဲရွိ ျမန္မာအမ်ဳိး သား လူအိုႀကီး ဦးဖိုးလူ၊ တ႐ုတ္ အမ်ဳိးသား အဘိုးႀကီး ဦးၾကင္ဝွက္ႏွင့္ အိႏၵိယမ်ဳိးႏြယ္ မာမူႀကီး ဦးအီဆာတို႔ သံုးေယာက္သည္ သူရဲေကာင္း သံုး ေယာက္ကဲ့သို႔ အတြဲမိမိ၊ တရင္းတႏွီး ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ေနၾကသည္ဟူ ေသာသတင္းေတာင္း။ နံနက္ေစာ ေစာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾက လည္း အတူတူ။ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာ ထိုင္ေတာ့လည္း အတူ တူ။ ညေနေစာင္း လမ္းေလွ်ာက္ ၾကျပန္ေတာ့လည္း တုတ္ေကာက္ ကိုယ္စီႏွင့္ လက္တြဲညီညီ…။ သံုးေယာက္ စလံုး အသက္ (၇ဝ) စြန္းစ၊ ေခါင္းေမြးျဖဴ အဘိုးႀကီး ေတြ…။ “အင္း..ဒါဟာ ဘာသာေပါင္း စံု ခ်စ္ၾကည္ေရး လကၡဏာပဲ။ ျမန္ မာႏိုင္ငံမွာ လူမ်ဳိးစံု၊ ဘာသာ စံု၊ အသားအေရာင္းစံု ေနထိုင္ ၾကတဲ့အတြက္ အားလံုးခ်စ္ၾကည္ ခင္မင္ၾကရလိမ့္မယ္။ လူမ်ဳိးခ်င္း မတည့္လို႔ ျပႆနာေပၚရင္ ေဘး က မဆီမဆိုင္ ႏိုင္ငံေတြက ထ ထေအာ္တတ္ၾကတယ္။ အသံ ေၾကာင့္ ဖားကေသတယ္ ဆိုတာ ဒင္း(သင္း) တို႔လို ပါးစပ္ သရမ္း တဲ့ သတၱဝါေတြပဲ” ဟု ေတြးမိ ကာ သူရရွိေသာသတင္းေကာင္း ကို ကမၻာသိေၾကျငာရန္ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ ခ်လိုက္ေလသည္။ “သတင္းေကာင္းဆိုၿပီး ၿဖီးလို႔ မရဘူး။ အေထာက္အထား အခ်က္ အလက္ ခိုင္လံုမွ ျဖစ္မယ္” ဟု စဥ္းစားကာ စီေဂ်သည္ အဘိုး ႀကီး သံုးေယာက္ကို မသိမသာ ေလ့လာအကဲခတ္ေတာ့သည္။
စီေဂ် စိတ္ကူးက ဘာသာမတူ ၊ လူမ်ဳိးကြဲ အဘိုးႀကီးသံုးေယာက္ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈကို “စံျပ” အျဖစ္ ကမၻာက သိသြားေအာင္ ပံုေဖာ္လိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ခက္ေန သည္မွာ အဘိုးႀကီး သံုးေယာက္ က ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္ ၾကၿပီး “အင္တာဗ်ဴး” ေတာင္း လွ်င္ ျငင္းဆန္ၾကမွာ ေသခ်ာ သည္။ “အဲ့… အဘိုးႀကီး သံုး ေယာက္က ငယ္သူငယ္ခ်င္း။ ငယ္ ေပါင္းအစစ္ေတြတဲ့ဗ်။ သူတို႔သံုး ေယာက္ပဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံ တတ္တယ္။ တျခား အဘိုးႀကီးေတြနဲ႔ မေပါင္းဘူး။ ၿပီးေတာ့.. သူတို႔က စီးပြားေရး အသင့္အတင့္ ေျပလည္ တဲ့ မိသားစု ေနာက္ခံ ရွိၾကတယ္။ ဦးၾကင္ဝွက္ကေတာ့ အခ်မ္းသာဆံုး။ ဦးအီဆာက ဒုတိယ။ ဦးဖိုးလူကေတာ့ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္႐ုံပါပဲ။ စားႏိုင္ ေသာက္ႏိုင္ဆို သူ႔မွာပါးစပ္ ပါတာ ကိုး အစ္ကိုစီေဂ်ရဲ႕”ဟု ရန္ကုန္ စီေဂ်တပည့္ လူလည္ လူ႐ႈပ္ကေလးက ေျပာျပသည္။ အဘိုးႀကီး သံုးေယာက္ ဓေလ့စ႐ုိက္ကို သိႏိုင္ရန္ စီေဂ်က တပည့္ကေလးကို လက္ဖက္ရည္ တိုက္၊ ဘီယာတိုက္ၿပီး စည္း႐ုံးတာဝန္ ေပးထားသည္။
သည္ကေန႔ ညေနပိုင္း မွာေတာ့ စီေဂ်သည္ အဘိုးႀကီး သံုးေယာက္ ထိုင္ေလ့ရွိေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သို႔ သြားကာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ ရင္း အဘိုးႀကီးေတြကို အကဲခတ္ သည္။ အဘိုးႀကီးမွာ အက်ႌ၊ ပုဆိုးအဆင္ႏုႏု၊ အေရာင္လြင္လြင္ ကေလးမ်ား ဝတ္ဆင္လွ်က္ ဆံပင္ ေတြကိုလည္း ဆီလိမ္း၍ ပိပိျပားျပား ၿဖီးသင္ထားၾကသည္။ တျခားအဘိုး ႀကီးေတြလို ေဆးတံေတြ၊ ေဆးျပင္း လိပ္ေတြ မခဲၾကဘဲ၊ စီးကရက္ကေလး ေတြ တဖြာဖြာႏွင့္ ျဖစ္ၾကသည္။ “အင္း.. စိတ္ပ်ဳိကိုယ္ႏုဆိုတာ ဒါပဲ။ ငါလည္း အသက္ႀကီးရင္ သူ တို႔စတိုင္မ်ဳိးနဲ႔ ေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္” ဟု စီေဂ်သည္ အဘိုးႀကီးေတြကို တေစ့တေစာင္း ေငးရင္း အနာဂတ္ စီမံကိန္းတစ္ခုကို ခ်မွတ္၊ ရင္ခုန္ေနမိသည္။
ည ၈ နာရီေလာက္တြင္ အဘိုးႀကီးသံုးေယာက္ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ထဲမွ အတူတကြ ထြက္ခြာသြား ၾကသည္။ သူတို႔ေနာက္ကေန စီေဂ် က ေနာက္ေယာင္ခံ လိုက္သြားသည္။ လမ္းမႀကီး အတိုင္း သြားေန ၾကရာက လမ္းမႀကီး တစ္ခုထဲသို႔ ခ်ဳိးဝင္သြား ၾကသည္။ လမ္းသြယ္ထဲရွိ KTV ဆိုင္း ဘုတ္ရွိရာ ႏွစ္ထပ္တိုက္သို႔ အေရာက္ တြင္ အဘိုးႀကီးေတြက အေပၚထပ္သို႔ တက္သြားၾကသည္။
“ထြီ… ဖြတ္ထြက္မွ ေတာင္ပို႔ မွန္းသိေတာ့သကြာ။ ေသကာနီးႀကီး ေတြက မာဆက္ကို လာၾကတာကိုး …”
ရန္ကုန္စီေဂ်သည္ တံေတြး တ ဗ်စ္ဗ်စ္ေထြးရင္း တဖြဖြ ေရရြတ္ ေမတၱာပို႔ ေနေလေတာ့သတည္း။
ၾကဴးႏွစ္
