(၁)ဒီ ျပႆနာ၏အစက မိုးျမင့္ မင္း ႏႈတ္ဖြာျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္တာ။ မဟုတ္ ဘူး။ ငါကိုယ္၌က သံေယာဇဥ္ႀကီး၊ မိမိဝင္ထြက္ စားေသာက္ေနသည့္ မိသားတစ္စု ဒုကၡေရာက္မည့္အေရး၊ အစိုးရိမ္လြန္ အေၾကာင့္ၾကသည္းခဲ့ လို႔။ မိုးျမင့္သည္ ေခါင္းကို လက္ႏွစ္ ဖက္ျဖင့္ စုံကုတ္သည္။ ၿပီးမွ ျမက္ ခင္းေပၚ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ခ် လိုက္၏။ သူက တက္ၾကြ ႏုပ်ဳိေသာ ဘြဲ႕ရ လူငယ္တစ္ဦး။ သို႔ေသာ္ မည္ သည့္ လုပ္ငန္းမဆို အေျခခံကပဲ တတ္ ကြၽမ္းနားလည္ခ်င္သည္။ သို႔ ျဖစ္၍ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္း တစ္ ေနရာရဖို႔ မတန္မရာအလုပ္သင္ ဘဝျဖင့္ စတင္ခဲ့သည္ မဟုတ္လား။ ယခုသူ႔စိတ္ဖိစီးလ်က္ ဝမ္းနည္းခံျပင္း ေနရ၏။ အမွန္က ဤခံစားမႈ၏ ျမစ္ ဖ်ား ခံရာသည္ ေဒၚေၾကးမုံဝင္း။ သူမသည္ မိုးျမင့္တို႔ လုပ္ငန္းဆိုဒ္၏ အႀကီးအမွဴး၊ ဦးျမင့္သိန္း၏ကေတာ္ ျဖစ္သည္။
“ေမာင္ေလး တံတားတစ္စင္း၊ လမ္းတစ္လမ္း၊ လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခု ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥေလးေတြကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ တိုင္ခ်င္ေတာခ်င္ ေတာင္တက္ခ်င္နဲ႔ စကားမ်ားခ်င္ၾကတာ။ အလုပ္ထဲမွာ ဘာေတြထူးလဲ။ ေမာင္ေလးတို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ဘယ္လိုအေရး၊ အေၾကာင္းေတြ ရိွေနလည္း မူမမွန္ တဲ့သူ၊ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ ႏႈတ္ မေစာင့္စည္းတဲ့သူရိွရင္ အစ္မကို လက္တို႔ ေျပာျပေနာ္” ေဒၚေၾကးမုံဝင္း ထိုသို႔ေက်ာမ လုံဘဲ စုိးရိမ္စကားဆိုမွ မိုးျမင့္ ဖ်တ္ ခနဲ သတိရသည္။ ဟိုအေၾကာင္းျပ၊ သည္အေၾကာင္းျပႏွင့္တို႔လုပ္ အားခ၊ လစာမ်ားကေန ေပၚေပၚတင္တင္ ျဖတ္ယူထားတယ္။ ဝယ္ျခမ္းေပးတဲ့ ပစၥည္းေတြလည္း မတန္တဆ ေစ်း တင္တယ္တဲ့။ ကတၱရာ၊ အုတ္သဲ ေက်ာက္၊ သစ္ခြဲျခမ္းႏွင့္ သံေခ်ာင္း ေတြကိစၥလည္း ပါဝင္သည္။ စုိးၿငိမ္း ၏ ႏႈတ္ထြက္စကား။ မိုးျမင့္က အထက္အရာရွိ၏ ယာယီတဲနန္းသို႔ အသြားအလာရိွသူမို႔ ေပါက္ၾကားမည္ ကို စိုးရြံ႕ ၍လား။ လူႀကီးနား ေရာက္ ဖို႔သက္သက္ ရည္ရြယ္ေလသလား။ သူ႔ေရွ႕၌ မေျပာ။ သူၾကားေအာင္ မဆို။ ဟိုနားဒီနားမွ တစ္ဆင့္ျပန္ ရခဲ့ေသာသတင္း။
ထိုစကားမ်ား၏ အဓိပၸာယ္ကို သူေကာင္းေကာင္း နားမလည္ခဲ့။ ဘာေတြလဲဗ်ာ၊ ရွင္း ရွင္းေျပာျပစမ္းပါဟုလည္း မိုးျမင့္ မေမးရဲ။ ေမးလွ်င္လည္း မင္းမသိပါ ဘူးကြာဟု ေအာ္ေငါက္ လႊတ္လိမ့္ မည္။ စုိးၿငိမ္းက ဤဌာနမွာ အလုပ္ ၾကပ္။ ဌာနမွဴးၿပီးလွ်င္ အေတာ္ အသင့္ အေရးပါသူ။ လုပ္ သက္ရင့္ ဝန္ထမ္း။ မိုးျမင့္ကေတာ့ စီမံေရး႐ုံး တြင္ လုပ္ငန္းခ်ိန္ျပင္ပ၊ မနက္ႏွင့္ည ေနခင္း ပတ္ဝန္းက်င္ သာယာလွပ ေရး၊ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ စု ေပါင္းစားေသာက္ ခ်ိန္မ်ား၌ စိုးၿငိမ္း ႏွင့္သာမဟုတ္၊ ဘယ္လုပ္သားႏွင့္မွ် သူေရာေရာ ေႏွာေႏွာရိွမေနခဲ့။ စကားလက္ဆုံမက်ခဲ့။ အႀကီးအမွဴး ဆီ၌သာရိွေနတတ္သည္။ ဦးျမင့္သိန္း ၏ ေဝယ်ာဝိစၥမ်ား၊ ကေတာ္ႀကီး လက္တို႔ လက္ေတာင္း အကူအညီရဖို႔ ေခၚထားသည္ပဲ။ အလုပ္စဝင္သည့္ ညေနကတည္းက၊ အလုပ္ၾကပ္ဦးစိုး ၿငိမ္းက သူတို႔ထဲမွ ဆယ္တန္းေအာင္ သည့္ သူမ်ားကို ေခၚထုတ္သည္။ သူ မထြက္။ အမည္ႏွင့္ ပညာအရည္ အခ်င္း တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးေတာ့ က်န္ခဲ့သည့္သူ႔ကို မင္းကဘာျဖစ္လို႔ ထြက္မလာတာလဲဟု ထုိလူႀကီးက ေအာ္ေငါက္၏။ ထိုအခါ သူသည္ “ထြက္ခိုင္းတာ ဆယ္တန္း ေအာင္၊ ကြၽန္ေတာ္က ဘြဲ႔ရ”ဟု ေျဖခဲ့ သည္။ ထိုအေျဖက သူ႔ကို မ်က္ မုန္း က်ဳိးေသာ အလုပ္ၾကပ္တစ္ဦး အား ေမြးဖြားေပးလိုက္သည္။ မိုးျမင့္ ဘာ ေျပာေျပာ၊ ဘာလုပ္လုပ္ ဦးစိုးၿငိမ္းက မၾကည္လင္ေတာ့။ ထိုေန႔ကလည္း မိုးျမင့္ေရ မင္းရထားတဲ့ဘြဲ႕ ဟုိးက ယူကလစ္ပင္ဆီ ဂြၽန္းထိုးၿပီး သြား အပ္ေပေတာ့ဟု က်ီစယ္စေနာက္ သေယာင္ျဖင့္ အျပစ္ေပးခံခဲ့ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးသည္။ မင္းေရာက္ ရွိလာသည့္ ေနရာ၊ မင္းလုပ္ရမည့္ တာဝန္က ပညာတတ္ဘြဲ႕ ရဖို႔မလုိဘူး တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ အသည္းနာ၊ ခံ ျပင္းဖို႔ ေကာင္းလိုက္လဲ။
ထိုအခ်ိန္က မလုပ္ဘူးကြာဟု ျငင္းဆန္ဖို႔ စဥ္းစား မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အေဖ့မ်က္ ႏွာကို ခ်က္ခ်င္း ေျပးျမင္မိသည္။ မင္း ဘယ္အလုပ္မွ လက္ေၾကာမတင္း၊ ေရရွည္ဒဏ္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အလကားေကာင္ဟူေသာ အေဖ့ႀကိဳ တင္ ေဟာကိန္း။ ထိုအခါ မ်က္ရည္ မက်ေအာင္ထိန္းသိမ္းရင္း မေကာင္း သည့္ မာနကို ေခါင္းခါဖယ္ ထုတ္ခဲ့ သည္။ အိုေလာကမွာသည္ ထက္ ဆိုးညစ္သည့္ ခက္ခဲရင့္သီးမႈေတြ ရွိဦးမွာပဲ။ ထိုညေနမွ စ၍ ဦးျမင့္ သိန္းအနီး ေစလႊတ္တာဝန္ေပးခဲ့ သည္။ လူႀကီးနားေနသည့္သူ အစစ အပိုးက်ဳိး၊ သည္းခံအလိုက္သိပါတဲ့။ ခဏ ခဏ မွာတမ္းေျခြသည္။ ေအာက္ကိုဖိ၊ အထက္ကို ပါးပါး နပ္ နပ္ရွိတာ။ ေတာ္ေတာ္အျမင္ ကပ္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ဖိနပ္လုိ လူစားမ်ဳိး။
မိန္းမ ႀကီး က်ေနတာပဲ ပစိပစပ္နဲ႔။ မိုးျမင့္ ၾကည့္မရ။ လူတစ္ရာေက်ာ္ကို ဦးစီး ရေသာ အလုပ္ၾကပ္ဆိုၿပီး စိုးျငိမ္း ဆိုသည့္လူက ဘဝင္က ခပ္ျမင့္ျမင့္။ သူႏွင့္ ထိုအမ်ဳိးသားႀကီးၾကားတြင္ ခိုက္ရန္ေဒါသ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ခ့ဲဖူး သည္။ တစ္ခါက လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ ဌာန မွဴးထံသြားသည္။ သစ္ပင္ပန္းမန္ ေျမဆြ၊ ေရေလာင္းၿပီး၍ မုိးျမင့္ ျပန္ ဖို႔ျပင္ေတာ့ ဌာနမွဴး၏ကေလး မ်ား ေက်ာင္းမွျပန္ေရာက္လာခ်ိန္။ ရွစ္ တန္းေက်ာင္းသူေလးကို စာျပေပးဖို႔ သူ႔အားအကူအညီေတာင္းထားေသး သည္မဟုတ္လား။ အရင္ကဆို ထိုကေလးက ေက်ာင္းမွဆင္း၊ က်ဴရွင္တက္ ၍ ၿပီးမွျပန္လာခဲ့သူမို႔ လူႀကီးမ်ား ကြယ္လွ်င္ ဦးမိုးသမီး အရမ္းပင္ပန္း လာလို႔ေနာ္။ စာသင္ဟန္ပဲေဆာင္ ေန။ ဦးဘာလုပ္ခ်င္လဲ။ ေနသာသလို ေန၊ စာမသင္ရရင္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာေနက်။ ဘာစားခ်င္လဲ သမီးစီစဥ္ ေပးမယ္ဟု မ်က္ႏွာခ်ဳိ ေသြးရသည္က အေမာ။ ဒီဘက္ေခတ္ ကေလးျဖစ္၊ စာသင္ရ သည္ကလည္း သနားစရာ။ ထိုညေန ကမွ သူ႔ကိုသခ်ၤာေတြ ထူးထူးျခားျခား ရွင္းျပခိုင္းသည္။ ကေလးကို စာသင္ေနရင္း သူ႔ဝမ္းက ဟာသလိုလို။ ည စာအစားပ်က္မည္ စိုး၍ ဌာနမွဴး၏ဇနီး ခ်ေပးမည့္ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ မုန္႔ကိုပင္ ေနပါေစဟု ျငင္းခဲ့သည္။ သိပ္ေတာ့ မဆာေသး။ မုိးျမင့္ လုပ္ ငန္းခြင္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာ ေတာ့ ဟတ္ဟတ္ထုိးေနၿပီ။ ေန႔လယ္ ကလည္း တာဝန္တစ္ခုျဖင့္ အခ်ိန္ လင့္သြားေသာေၾကာင့္ မစားျဖစ္ခဲ့ ဘဲကိုး။ ကိစၥမရွိ၊ ေန႔လယ္စာတစ္နပ္ လြတ္သြားေတာ့ ဘာအေရးလဲ။
သို႔ ေသာ္ ယခုထမင္းစားေဆာင္၌ ထမင္းမက်န္ေတာ့။ ပို၍ကံဆိုးသည္ မွာ ခ်က္ျပဳတ္ေရး တာဝန္ခံက ဆန္ ထုတ္ေပးမည့္သူကို ရွာေနတုန္းတဲ့။ သူဘယ္လိုမွ် ေတာင့္မခံႏိုင္။ စိတ္ မရွည္ႏိုင္ေတာ့။ သူတို႔အနီးပတ္ဝန္း က်င္၌လည္း မည္သို႔ေသာ စား ေသာက္ဆိုင္မွ်မရွိ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရင္းႏီွးအကြၽမ္းဝင္ဆုံးေနရာကိုသာ ေျပးရေတာ့သည္။ ဌာနမွဴးႏွင့္ ဇနီး သည္ ေဒၚေၾကးမုံဝင္းကို မေတြ႕ရျပန္ ပါ။ တပည့္မကို အကူအညီေတာင္း ဝမ္းျဖည့္ရေတာ့သည္။ ဆာဆာျဖင့္ သမီးငယ္ခ်ေပးသမွ် စားခဲ့သည္မွာ ဟင္းအမ်ဳိးအမည္ကိုပင္ မမွတ္မိ။ ထိုအခ်ိန္ထိ သူ႔၌ျပႆနာတစ္စုံ တစ္ရာမွ် မရွိေသး။ ေဆးလိပ္ကေလး ဖြာရင္း ေတာင္ေတာင္အီအီ စဥ္းစား ရင္း ထိုအိမ္မွ ဒုတိယအႀကိမ္ လမ္း ေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ လာေသာ ကိုစိုးၿငိမ္းကို သူစ၍ျမင္သည္။ ေရွာင္ လႊဲသြားမည္ စိတ္ကူးဆဲ “မုိးျမင့္ဘယ္ေလွ်ာက္သြားေန တာလဲ၊ ထမင္းစားဖို႔ ငါလုိက္ရွာေနတာ” “စားၿပီးၿပီ” “ဘာကြ” သူမွားသြားသည္။ စားေရး ေသာက္ေရး၌ လုံးလုံးလ်ားလ်ား တာဝန္ရိွေသာ သူ႔ကို အမွန္အတိုင္း မေျပာသင့္။ သူ႔အသံက အနည္းငယ္ ခက္ထန္လ်က္၊ မ်က္ႏွာက သိသိသာ သာ မာေက်ာေနသည္။ ေဒါသတႀကီး ခ်က္ခ်င္း သူ႔ေရွ႕ေရာက္လာလ်က္ ရြယ္လိုက္သည့္ကိုစိုးၿငိမ္းလက္ကို သူ ပုတ္ထုတ္ပစ္သည္။ မင္းကမ်ား ငါ႔ကို ဟု ေျပာေနရင္း အသံက တိမ္ဝင္ သြား၏။ လူကလည္း အံ့ၾသေလာက္ စြာ ၿငိမ္က်သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို စားေတာ့ဝါးေတာ့မလို စိမ္း စိမ္းႀကီး ၾကည့္သည္။ မိုးျမင့္ ဤကဲ့သို႔ ဌာနမွဴးအိမ္၌ ထမင္းစားခဲ့ျခင္းသည္ စားေသာက္ေရး အဆင္မေျပဘူး။ လုပ္ငန္းၾကပ္ တာဝန္မဲ့ေနသည့္ အေၾကာင္း တစ္ဖက္လွည့္တိုင္ ၾကား ရာ၊ သတင္းပို႔ရာေရာက္သည္ဟု ကို စိုးၿငိမ္း ေတြးလိုက္တာ။ ၾကက္ေခါင္း ဆိတ္မခံ၊ စာတတ္ေပတတ္ ဥာဥ္ျဖင့္ ပညာျပတာဟု သူ႔ကို စြပ္စြဲ၊ စက္ဆုပ္ မည္မလြဲ။
“မင္းကြာ မိုးျမင့္၊ ငါ႔ကို အရွက္ ခြဲရက္တယ္။ လူႀကီးက အထင္ေသး အျမင္ေသးျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္။ အဲဒီအတြက္ စိတ္ဆိုးလို႔၊ နာလို႔ မေက်နပ္လုိ႔ အခုဒီစကားေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္း စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ထား၊ ယုံၾကည္နားလည္ထား။ တို႔ေတြ အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈမရိွတာ။ ေဖးမကူညီ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ၾကဘဲ စိတ္ဝမ္းကြဲ တြန္းတိုက္ၿငိဳျငင္ေန ၾကတာကို ငါဝမ္းနည္းတာ။ ခံျပင္း ထိခိုက္တာ။ ဒီအေၾကာင္း ဦးျမင့္ သိန္းသာသိရင္ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္၊ ငါတို႔အေပၚလည္း အယုံအၾကည္ ကင္းမဲ့၊ အျပစ္ဆိုလို႔ ဆုံးမွာ မဟုတ္ ဘူး။ မင္း သိရဲ႕လား” ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ထမင္းေလး တစ္နပ္သြားစားမိပါတယ္။ ေျပာ လိုက္တဲ့ စကားႀကီးစကားက်ယ္ေတြ။ အတန္းပညာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ထြက္မို႔သာ။ ဘြဲ႕ဒီဂရီမ်ားရထားရင္ ဘယ္ေလာက္ထိ ေလေက်ာရွည္၊ ကမၼဝါဖတ္မလဲ မသိဘူး။ သူက်ယ္ ေလာက္စြာေတာက္ေခါက္ ပစ္လိုက္ ခ်င္သည္။ အခ်က္က်က်ႏႈတ္တုံ႔ျပန္လိုက္ခ်င္သည္။ ကိုယ့္ထက္ အသက္ အရြယ္၊ လုပ္သက္အေတြ႕ အႀကဳံႀကီး လုိ႔သာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္မွာ သင္ထား တဲ့ပညာေတြ၊ ေရွ႕ဆက္တက္လမ္း ေတြနဲ႔ စိုးၿငိမ္းဆိုတဲ့လူကို ေက်ာ္ခြ တက္နင္းသြားႏိုင္မွာမို႔သာ။ ဟင္း။ “ဟုတ္တယ္ အစ္မႀကီးေၾကးမုံ၊ အခုတေလာ အလုပ္ထဲမွာ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ဌာနမွဴးကို မေက်မနပ္ ေျပာတဲ့အသံေတြ ၾကားၾကားေနရ တယ္။ လုပ္ခလခ အျပည့္အဝ မရ ဘူးဆိုလား၊ အျဖတ္အေတာက္ေတြ မ်ားတယ္ဆိုလား။ အခ်ိန္ပိုေတြလည္း မတန္တဆ ခိုင္းတယ္လို႔”
ဘုရားေပးေပး၊ က်မ္းေပးေပးပါ။ ထိုစကားက ဌာနမွဴးႏွင့္ မိသားစု အတြက္ ေလာကြတ္ေခ်ာ္သည္ မဟုတ္။ မ်က္ႏွာလုိ မ်က္ႏွာရလုပ္ ေျပာသည့္ စကားမဟုတ္။ ထို႔ထက္ ပို၍ေသခ်ာ သည္မွာ ကိုစိုးၿငိမ္းအေပၚ မေက် မနပ္ျဖစ္ ေခ်ာက္ခ်လိုေသာရည္ရြယ္ ခ်က္မဟုတ္။ ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ သူ႔ သစၥာ။ ေတာင္းလာသည့္ ေဒၚေၾကးမုံ ဝင္း၏ အကူအညီကို ျဖည့္ဆည္းျခင္း သာ။ သည္ထက္ မည့္သည့္အက်ဳိးမွ် ေမွ်ာ္ကိုးလိုစိတ္မရိွ။ဘုရားေပးေပး၊ က်မ္းေပးေပးပါ။ ထိုစကားက ဌာနမွဴးႏွင့္ မိသားစု အတြက္ ေလာကြတ္ေခ်ာ္သည္ မဟုတ္။ မ်က္ႏွာလုိ မ်က္ႏွာရလုပ္ ေျပာသည့္ စကားမဟုတ္။ ထို႔ထက္ ပို၍ေသခ်ာ သည္မွာ ကိုစိုးၿငိမ္းအေပၚ မေက် မနပ္ျဖစ္ ေခ်ာက္ခ်လိုေသာရည္ရြယ္ ခ်က္မဟုတ္။ ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ သူ႔ သစၥာ။ ေတာင္းလာသည့္ ေဒၚေၾကးမုံ ဝင္း၏ အကူအညီကို ျဖည့္ဆည္းျခင္း သာ။ သည္ထက္ မည့္သည့္အက်ဳိးမွ် ေမွ်ာ္ကိုးလိုစိတ္မရိွ။ “ေအးေအး ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္၊ ငါ႔ေမာင္ရယ္။ အခုလို ႀကိဳႀကိဳ တင္တင္ သိခြင့္ရေတာ့ မင္းရဲ႕ဆရာ စီမံသင့္တာစီမံ၊ ေဆာင္ရြက္သင့္တာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တာေပါ႔” ျမင္ခဲ့ရေသာ ေဒၚေၾကးမုံဝင္း ၏ ေက်းဇူးတင္စကား အၿပဳံးသည္ သူ႔အား ဝတ္မႈန္ကူးေပ်ာ္ရႊင္ေစေသာ္လည္း ၾကာ႐ွည္မခံ။ ယေန႔ေန႔လယ္ ထမင္းစားခါနီး၊ အလုပ္ခြင္၌ အလုပ္သမားမ်ား လူ စစ္စု႐ုံးၾကသည္။ တစ္ေယာက္ မ်က္ ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္လ်က္ သို႔ေလာ သို႔ေလာ ျဖစ္ေနၾက၏။ သူ႔လုပ္သက္ တစ္ေလွ်ာက္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မရိွခဲ့ဖူးသည့္ကိစၥ။ ထိုအခ်ိန္ထိ သူ ႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ပတ္သက္လိမ့္မည္ ဟုလည္း မေတြးမိ။ ပူပူေလာင္ ေလာင္ေနရာလြတ္၌ တန္းစီၾကရ သည္။ လူစုံၿပီဆိုမွ ဌာနမွဴးက မိုးျမင့္ ေရွ႕ထြက္ခဲ့စမ္းတဲ့။
ၿပီးေတာ့ “မင္း ပညာတတ္တယ္၊ ဘြဲ႕ ရတယ္ဆိုတာ ဘာအသုံးက်လဲ။ ငါနဲ႔ အနီးကပ္ေန ၿပီး စာရင္းအင္းစာအုပ္ေတြ ဒီေလာက္ ကိုင္တြယ္ရင္းႏွီးေနတာ။ လုုပ္ခလစာ ေတြ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ထုတ္ ေပးတယ္။ ျဖတ္ေတာက္ေငြ၊ ေစ်း ဝယ္မွတ္တမ္း၊ အခ်ိန္ပိုေၾကးနဲ႔ ဆု ေၾကး မင္းသိခ်င္ရင္ အခ်ိန္မေရြး ယူ ၾကည့္၊ တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးလို႔ ရေနရဲ႕ သားနဲ႔ မရွင္းမလင္းတာ ရိွရင္လည္း ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာျဖစ္ျဖစ္ ေမးလို႔ျမန္းလို႔ ရရဲ႕သားနဲ႔ အခုေတာ့ ေတာင္ေျပာ ေျမာက္ေျပာၾကားလို႔ ေကာင္းေသးရဲ႕လား။ အသံေတြ ထြက္၊ ေခ်းဦးေႏွာက္နဲ႔ ငါလုပ္လိုက္ ရ ေသေတာ့မယ္” သူ ဘာသံမွ် သဲသဲကြဲကြဲ မၾကား ႏိုင္ေတာ့။ ရွက္ရြံ႕မြန္ထူလ်က္ ေခါင္း ႀကီးငုံ႔ကာ ရင္ခုန္သံကမမွန္။ ပူျပင္း ေသာေနေရာင္ေအာက္၌ ေဆာက္ တည္ရာမဲ့ေဒါသႏွင့္ ေဒၚေၾကးမုံ ဝင္းအား သူေျပာမိမွားေလျခင္း ေနာင္တတို႔ ေရာျပြန္းကာ လူက အေငြ႕ပ်ံေပ်ာက္ဆုံး သြားခ်င္ၿပီ။ ႏႈတ္ဖြာသူ၊ စကားသယ္ပို႔သူဟု ေတြး ထင္ၾကေတာ့မည္။ နိဂုံးခ်ဳပ္ အမွာစ ကားေျပာၿပီး ဌာနမွဴးလည္း ထြက္ သြားေရာ မိန္းမက်ေနတာပဲ၊ အလ ကားေကာင္ ဒီေကာင္ေၾကာင့္ ေနပူ ပူမွာ မတ္တတ္ရပ္ အဆူအေျပာ ခံရတာတဲ့။ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး မ႐ိုး ႏုိင္ေအာင္ ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်သံမ်ားက သူ႔နားႏွင့္မဆန္႔။ တျခားအလုပ္ၾကပ္ မ်ားက ထိုးမည္တကဲကဲ။
မိုးျမင့္မွာ ပုန္းခိုစရာ၊ ကာကြယ္ေပးမည္သူ အနီးမွာတစ္ဦးမွ မရိွ။ စိတ္ပ်က္ သိမ္ငယ္လ်က္ ေလာကကို အရမ္းခံ ျပင္းနာၾကည္းသြားသည္။ မဟုတ္ ေသးပါဘူး။ ငါ႔အျဖစ္က ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ဆိုးရသလဲ။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း ဝမ္းနည္းဆို႔နင့္လာလ်က္ ေဒါသေတြ တဖြာဖြာေပၚလာသည္။ သူဘယ္အခ်ိန္ကမွ ေမွ်ာ္လင့္မထား ခဲ့ဖူး ေသာစိတ္ဒုကၡ။ သူ႔စကားကို ဘာေတြ ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ေကာက္ လြဲမွားသြားပါလိမ့္။ အျမန္ဆုံးရင္ ဖြင့္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဌာနမွဴးအိမ္ သို႔ သြားရမည့္ အခ်ိန္က ညေန။ ထိုအခ်ိန္ကို ေစာင့္ရသည္မွာ သူ႔ဘဝ ၏ အရွည္ဆုံးကာလ။ ေရာက္ႏိုင္ခဲ လိုက္တာ။ ေဒၚေၾကးမုံဝင္းကို ေတြ႕ ခ်င္သည္။ ဤေသာကဆင္းရဲကို မခံ စားႏိုင္ေတာ့။ လူပုံအလယ္မွာ အေျပာခံခဲ့ ရတာ။ သူမဌာနမွဴးကို ဘယ္လိုမ်ား ေျပာခဲ့လို႔လဲ။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးျမန္း၍ ရဲရင့္ျပတ္သားစြာ႐ွင္း ျပရမည္။ ငယ္သားတစ္ေယာက္၏ ေခါင္းငုံ႔ခံရသည့္အျဖစ္က ဆိုးရြား ျပင္းထန္လွပါကလား။( ၂ ) သူ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္၊ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ ရင္း မ်က္ရည္တို႔သည္ အလိုလိုက် လာသည္။ ေတြ႕ရေသာ ေဒၚေၾကးမုံ ဝင္းက ဘာမွမသိသူကဲ့သို႔ ရိွသည္။ အားလုံးက ပုံမွန္ပါပဲ။ သမီးကေလး လည္း ရိွမေနေသး။ သူတစ္ဦးတည္း သာ လႈပ္ခတ္ေနသည္။
သို႔ေသာ္ ဌာနမွဴး ဦးျမင့္သိန္းက ၿပဳံးၾကည့္ရင္း “မုိးျမင့္ မင္းဒီစိတ္မ်ဳိးနဲ႔ ခံစား လြယ္ေနရင္ေတာ့ ငါ႔လိုအရာရိွႀကီး တစ္ေယာက္ မျဖစ္ဘူး။ ျဖစ္ၿပီးသမွ်ေတြ ေခါင္းထဲက ထုတ္ ပစ္လိုက္၊ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းမေနနဲ႔။ ဒါအလုပ္သေဘာ။ ငါ႔အလုပ္သမား ဝန္ထမ္းထဲမွာ မင္းလို ပညာတတ္ဘြဲ႕ ရ လက္ခ်ဳိး ေရလုိ႔ရတယ္။ မင္းကို ေရြးခ်ယ္ပစ္မွတ္ထားၿပီး တိုက္ခုိက္ လိုက္တာနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြ ပါးစပ္ ပိတ္ ၿငိမ္က်သြားတာပဲ။ ဒါ အျမန္ဆုံး ပြဲသိမ္းနည္း။ ဘာမဟုတ္တဲ့ ႏႈတ္ သရမ္းမႈေၾကာင့္ တစ္စတစ္စႀကီး ထြား၊ မျဖစ္သင့္တာေတြျဖစ္နဲ႔၊ အဘက္ဘက္က ဂုဏ္သိကၡာေတြ မစြန္းထင္း မထိခိုက္ဖို႔ေလ” ဘုရားဘုရား၊ အဘက္ဘက္က ဂုဏ္သိကၡာေတြ မစြန္းထင္းမထိခိုက္ ဖို႔တဲ့။ အ႐ိုးစြဲ အက်င့္ပ်က္မႈကို ပါးနပ္စြာ ေျပာင္ဖုံးကြယ္လိုက္တယ္ လို႔ ဝန္မခံပါ႔လား။ သို႔ေသာ္ ဌာနမွဴး ၏စကားကိုေတာ့ ေခါင္းခါမိေလ သလား၊ ေခါင္းညိတ္မိေလသလား မေဝခြဲသာ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႔ပခုံး ႏွစ္ဖက္ကို ခပ္ဖြဖြ ဆုပ္ကိုင္လႈပ္ယမ္း လိုက္သည့္လက္။ ႏွစ္သိမ့္ေခ်ာ့ျမဴေန သည္ဟု ခံစားမိသည္။
မိုးေက်ာ္စိုး(မေကြး)
