စာေရးဆရာမဂ်ဴးနဲ႔ ခ်စ္ဦးညိဳ၊ ထင္လင္းဦးတို႔နဲ႔အတူ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ စာေပေဟာေျပာ ၾကတယ္။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕မွာ ခရစ္ ယာန္ဝတ္ ေက်ာင္းခန္းလံုးျပည့္ တက္ေရာက္အားေပးၾကတဲ့ျပင္ နယူး ေယာက္ ျမန္မာမိသားစုဟာ ခန္းမ အေပါက္ဝရွိ ခံုတန္းေလးေပၚမွာ ေရာင္းတဲ့ စာအုပ္ကေလးေတြကို လည္း ဝယ္ယူအားေပးၾကတယ္။ စာေရးဆရာ သံုးဦးရဲ႕ စာအုပ္ ကေလးေတြပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ေဆာင္ရ လိုက္တယ္။ ေပးလို႔ သာယူလိုက္ရတယ္။ မေတာင္းရက္ ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ နယူးေယာက္ျမန္မာ စာၾကည့္တိုက္ အတြက္ေတာ့ အလွဴခံ လိုက္ပါေသး။ ေရးဆရာမဂ်ဴးနဲ႔ ခ်စ္ဦးညိဳ၊ ထင္လင္းဦးတို႔နဲ႔အတူ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ စာေပေဟာေျပာ ၾကတယ္။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕မွာ ခရစ္ ယာန္ဝတ္ ေက်ာင္းခန္းလံုးျပည့္ တက္ေရာက္အားေပးၾကတဲ့ျပင္ နယူး ေယာက္ ျမန္မာမိသားစုဟာ ခန္းမ အေပါက္ဝရွိ ခံုတန္းေလးေပၚမွာ ေရာင္းတဲ့ စာအုပ္ကေလးေတြကို လည္း ဝယ္ယူအားေပးၾကတယ္။ စာေရးဆရာ သံုးဦးရဲ႕ စာအုပ္ ကေလးေတြပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ေဆာင္ရ လိုက္တယ္။ ေပးလို႔ သာယူလိုက္ရတယ္။ မေတာင္းရက္ ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ နယူးေယာက္ျမန္မာ စာၾကည့္တိုက္ အတြက္ေတာ့ အလွဴခံ လိုက္ပါေသး။ သူတို႔ေရးၾက၊ ေပးၾကတဲ့ စာ အုပ္ပါအေၾကာင္းအရာေတြဟာ ကိုယ္မေရးႏိုင္၊ မေရးတတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြျဖစ္လို႔ အငမ္း မရ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္လူ ေတြဟာ ကိုယ့္ထက္ေတာ္ၾကလို႔ အားတက္ဝမ္းသာ မုဒိတာပြားမိပါ တယ္။
သူတို႔စာအုပ္ပါ အေၾကာင္း အရာအားလံုးဟာ အေရးႀကီးပါ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္အထူးစိတ္ဝင္စား မိတာက ဗမာျပည္အဖို႔ အေၾကာင္း အရာသစ္လိုျဖစ္ေနၿပီး ဗမာတိုင္း အထူးသိအပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေရးဘာသာရပ္ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒီဘာသာရပ္ကို က်ဴပ္တုိ႔ ႏွမငယ္ ဂ်ဴးကအထူးအားထုတ္ ေလ့လာေရးသားထားပါတယ္။ ခုအခိုက္အတန္႔မွာ ဂ်ဴးရဲ႕ စာအုပ္အေၾကာင္းကို အေသးစိတ္ မေၾကညာလိုေသးပါ။ ဂ်ဴးရဲ႕ စာအုပ္ ကိုဖတ္ၿပီး အမွတ္မထင္ သတိရမိတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္လူေနမႈဘဝထဲက အစိတ္အပိုင္းကေလးတစ္ခုအေၾကာင္း ကို ေရးခ်င္တာပါ။ နာမည္ႀကီးလွတဲ့ ‘ႀကံေတာ’ဆိုတာ မရွိေတာ့ပါ။ ဦးဖိုး က်ား၊ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္၊ ဂ်ာနယ္ ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း၊ ဝင္းဦး … အစရွိတဲ့ သမိုင္းဝင္၊ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္တို႔ရဲ႕ ႐ုပ္ၾ<ြကင္းခႏၶာမ်ား ျမႇပ္ႏွံသၿဂိဳဟ္ရာ ႀကံေတာသုသာန္ကို ေတာင္ သခ်ႋဳင္းကစ မနာလို၊ မ႐ႈစိတ္ တတ္သူ ဗိုလ္ေနဝင္းက ေဖ်ာက္ဖ်က္ ခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီအနီး ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ အဖ်က္ခံရတဲ့ ဝဂၢီရပ္ကြက္ မူလလက္ ေဟာင္းလည္း ဗိုလ္ခင္ၫႊန္႔ဖ်က္လို႔ ပ်က္ခဲ့ၿပီ။ အမွန္က အဲဒီေနရာ၊ ရပ္ ကြက္ေတြအေၾကာင္း ေရးမွာမဟုတ္ ပါ။ စပ္မိသြားလို႔။ အဲ .. အဲဒီပတ္ ဝန္းက်င္မွာ ေက်ာင္းမေနႏိုင္ၾကတဲ့ ကေလကေခ် ေလလြင့္ကေလးေတြ ဆိုပါစို႔။ သူတို႔အေၾကာင္း ေရးခ်င္ တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ဝဂၢီကေန ႀကံ ေတာသုသာန္ကို ျဖတ္ၿပီး ဦးေရႊမွန္ ေစ်းကို သြားတယ္။ စမ္းေခ်ာင္း အထက-၁ကို စာသင္သြားတယ္။
ဒီလုိေန႔စဥ္ေလာက္ ျဖတ္သြားေနရ တဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဒီကေလး ေတြကို ေန႔စဥ္လိုေတြ႕ရတယ္။ ရပ္ ကြက္ထဲက ထြက္ထြက္ျခင္း သုသာန္ ကစ၊ သခႋ်ဳင္းဝမွာ တရားမဝင္ အမိႈက္ ပံုႀကီးတစ္ပံုေတြ႕ရပါမယ္။ အမိႈက္ပံု ႀကီးမွာ ေခြးေလေခြးလြင့္မ်ားနဲ႔အတူ လူေလလူလြင့္ ကေလးေတြလည္း ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ သူတို႔မွာ လြယ္ အိတ္စုတ္ကေလးေတြ ကိုယ္စီလြယ္ ထားၾကၿပီး လက္ထဲမွာ တုတ္ေခ်ာင္း ေလးေတြ ပါတယ္။ တုတ္ေခ်ာင္းေလး ေတြနဲ႔ အမိႈက္ေတြထဲကို ထိုးဆြၿပီး ပလပ္စတစ္အိတ္စတဲ့ လိုရာပစၥည္း ရွာေဖြ လွန္ေလွာေကာက္ယူၾကတယ္။ ၿပီးရင္ သစ္ပင္ႀကီးေတြရွိတဲ့ ႀကံ ေတာထဲကို ဝင္တယ္။ ေတြ႕ကရာ အေကာင္ပေလာင္ေလးေတြကို ေလး ခြနဲ႔ပစ္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ပစ္ေလ့ရွိတာက ၿခံဳေပၚနဲ႔ သစ္ပင္ေပၚမွာရွိတဲ့ စာကေလးေတြ၊ ဇရက္ကေလးေတြ ျဖစ္မယ္ထင္ေပ မယ့္ မဟုတ္ပါ။
ေတြ႕ကရာ အေကာင္ ပေလာင္ေလးေတြကို ပစ္တာပါ။ စာ ကေလးေတြရရင္ သစ္ပင္ေအာက္၊ သခ်ႋဳင္းေျမမွာပဲ အမိႈက္ေျခာက္ေတြ စုပံုမီး႐ိႈ႕ၿပီး (စာကေလးေတြကို) ဖုတ္စားသတဲ့။ စာကေလးေတြကို ေလာက္ေလးနဲ႔ ပစ္တာေတာ့ ဖုတ္ စားလို႔ရလို႔ဆိုတာ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ပုတ္သင္၊ တက္တူ၊ ဖားျပဳပ္ကေလး ေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ပစ္ရသလဲ။ နားမလည္ႏိုင္ပါ။ ဟဲ့ကေလးေတြ ပုတ္သင္တို႔၊ ဖားျပဳပ္တို႔ကို မင္းတို႔ ဖုတ္စားဖို႔ ပစ္တာလားဆိုေတာ့ သြားက်ိဳးပါးက်ိဳးနဲ႔ အျပစ္ကင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ကေလးေတြက ရယ္ၾကတယ္။ “မစားရပါဘူး ဆရာ ႀကီး”တဲ့။ သူတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းဆရာမွန္းေတာ့ သိေနၾကပံု ရတယ္။ ဒါျဖင့္ဘာလုိ႔ ပစ္ရတာလဲ ဆိုေတာ့ “လက္တည့္စမ္းတာ”တဲ့။ ကေလးတို႔ရယ္ လက္တည့္စမ္း ခ်င္ရင္ ႏို႔ဆီခြက္ကို တိုင္ထိပ္ေမွာက္ ၿပီး ပစ္ပါလား။ သစ္ပင္ေပၚက သရက္သီးတို႔၊ မရမ္းသီးတို႔ ပစ္ပါ လား။ အေကာင္ေလးေတြက သက္ရွိ ဆိုေတာ့ သနားစရာကြယ္။ မင္းတို႔ လဲ ငရဲႀကီးတတ္တယ္။ ေနာက္ကို မပစ္နဲ႔ေနာ္လို႔ေျပာၿပီး ကေလး ၃-၄ ေယာက္ကို မုန္႔ဖိုးတစ္က်ပ္စီေပးလိုက္ ပါတယ္။ ကေလးေတြက ‘ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်’ လို႔ေျပာၿပီး သူတုိ႔လည္းသူတို႔ ခရီးဆက္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ခရီးကို ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္အခါ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ေတာ့ မပစ္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လမ္းေပၚမွာ ပုတ္သင္ေသ၊ ဖားျပဳပ္အေသတို႔က ေတာ့ မၾကာခဏ ေတြ႕ရၿမဲပါပဲ။ ဒီလိုကေလးေတြက စမ္းေခ်ာင္း၊ ဝဂၢီ၊ ႀကံေတာ၊ နာနတ္ေတာ စတဲ့ေန ရာမ်ိဳးေတြမွာသာ ေတြ႕ရတတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္း သတိျပဳမိၾက မွာပါ။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ တိုင္းမွာ ေတြ႕ရတတ္သလို၊ ေက်းရြာ ေတြမွာလည္း ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ေက်းရြာေတြမွာေတာ့ သစ္ပင္ေတြ ေပၚမွာ သစ္သီးဝလံေလးေတြ ရွိ ခ်ိန္ဆိုရင္ သရက္သီးတို႔၊ မရမ္းသီး တို႔ကို လက္တည့္စမ္းၾကပါတယ္။ ပုတ္သင္တို႔၊ သစ္ေခါင္းထဲက ေတာက္တဲ့တို႔၊ ေျမြပါးကင္းပါးတုိ႔ ေတြ႕ရင္ေတာ့ မေနပါဘူး။ သူတို႔ ေျပာသလို “လက္တည့္စမ္း”ၾကတာ ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ေသၾက၊ ေက်ၾကတဲ့ အေကာင္ပေလာင္ေလးေတြ၊ နည္း မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဂ်ဴးတို႔လို ပတ္ဝန္း က်င္ထိန္းသိမ္းေရးမ်က္စိ ရွိသူမ်ား အဖို႔ေတာ့ ရင္ေလးၾကမွာ ေပါ့လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ရန္ကုန္ကို ၂ဝ၁၅-ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ ဘာလထဲမွာ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ ေတာ့ ႀကံေတာႀကီးမရွိေတာ့လို႔ လြမ္းမိလိုက္ပါေသးတယ္။ “သခႋ်ဳင္း ကေျပာတဲ့သမိုင္း”အရ ႀကံေတာက ေျပာတဲ့ သမိုင္းစတဲ့စာအုပ္ေတြ၊ ေဆာင္းပါးစာတမ္းေတြ ေရးဖူးၾက တဲ့ ဆရာသမားမ်ားကိုလည္း လြမ္း မိပါရဲ႕။
ခဏတျဖဳတ္ ေရာက္ခဲ့လို႔ လားမသိ။ ေလးခြသမားေလးမ်ား ကို မေတြ႕မိခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေရာက္ရွိ ေနထိုင္တဲ့ အေမရိကန္တိုင္းျပည္နဲ႔ အမွတ္မထင္ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိပါ တယ္။ အမိႈက္သ႐ိုက္ေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္ ရာမွာ ဗိုလ္စြဲတဲ့ နယူးေယာက္နဲ႔ ရန္ကုန္ဟာ မတိမ္းမယိမ္းလို႔ ေျပာရ ေလာက္ေအာင္ေတာ့ မဟုတ္ေသး ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရန္ကုန္ကသာ ၿမဲပါပဲ။ နယူးေယာက္မွာ ေလးခြ မျမင္ဖူးခဲ့ပါ။ သတိမထားမိတာလား၊ မသိပါ။ ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ ေျခာက္လံုးျပဴးတုိ႔၊ ပစၥတုိတို႔ ယူ လာတတ္ၾကတယ္လို႔ သတင္းစာ ေတြမွာ ဖတ္ရ ဖူးရ႕ဲ။ နယူးေယာက္ က ကေလးေတြဟာ လမ္းေဘး အသီးအႏွံ၊ ပန္းပြင့္၊ ပန္းခိုင္ေတြ ကို လံုးဝမခူးဆြတ္ၾကပါ။ သူတို႔အိမ္ ထဲမွာ ျ>ြပတ္ခဲေနတဲ့ စပ်စ္သီးေတြ၊ ပန္းသီးေတြကိုလည္း လံုးဝခူးမစား ၾကပါ။ လူႀကီးေတြကလည္း မခူး မဆြတ္ၾကပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မွာေတာ့ အလြန္ လက္ယားပါတယ္။ ပန္းေတြ နဲ႔ အသီးအႏွံေတြဟာ ၿခံထဲကထြက္ၿပီး လမ္းေပၚမွာ သီးပြင့္ေနၾကတာ ဘယ္ သူမွ မခူးဆြတ္ၾကပါ။ (ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ မေနႏိုင္လို႔ စပယ္၊ ၾကက္ ႐ုန္းပြင့္ေလးေတြကို ခူးဖူးပါရဲ႕။)
ဒီလိုဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံႀကီးသား ေတြကို အံ့ၾသရတယ္။ ၿမိဳ႕ျပင္က စပ်စ္ၿခံ၊ ပန္းသီးၿခံ၊ စေတာ္ဘယ္ရီ သီးခင္းမ်ားမွာလည္း အကာအရံ အေစာင့္အေရွာက္မရွိ။ ခူးဆြတ္မယ့္ သူမရွိ။ ခူးလို႔ဆြတ္လို႔လည္း အရာ မယြင္းပါ။ သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈကို အံ့ၾသ ခ်ီးက်ဴးရင္းက အလန္႔တၾကား ႏိႈင္း ယွဥ္မိလိုက္ကာ တစ္ခုေတာ့ ေတြ႔ပါ ရဲ႕။ သူတုိ႔က ေလးခြမကိုင္၊ ေသနတ္ ကိုလူတိုင္း ကိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ လက္ တည့္စမ္းရင္ ပုတ္သင္တို႔၊ စာ ကေလးတို႔ကို မစမ္းပါ။ လူကို လက္တည့္စမ္းတာပါခင္ဗ်။ ကဲ သူမ်ားႏိုင္ငံကိစၥထားပါ ေတာ့။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ မစားမေသာက္ ရတဲ့ လက္တည့္စမ္းၿပီး ေလးခြနဲ႔ ေန႔စဥ္ပစ္သတ္ေနၾကတဲ့ ပုတ္သင္ ေလးေတြ၊ ဖားျပဳပ္ေလးေတြကိစၥ ဘယ္လိုစဥ္းစားၾကမလဲ။ ဒီထက္ အေရးႀကီးတဲ့ လူမႈကိစၥေတြျပည့္လို႔ ဆိုၿပီး ပုတ္ခ်လိုက္ၾကမွာပါ။ ထားပါ ေတာ့ မဂ်ဴးေရ။ လမ္းေဘးမွာ ေလးခြနဲ႔ ကေလးေတြေတြ႕ရင္ မုန္႔ဖိုး ေလးေတြ ေပးလိုက္ပါေနာ္။ ဒါပါပဲ။ သင့္ ….အေဝးက ဘဘစြမ္း။
ေမာင္စြမ္းရည္
