တစ္ေန႔က ” ေရဦးက ကဗ်ာဆရာ မ်ဳိးေနႏြယ္” အိမ္ေရာက္လာ ပါတယ္။ သူကကဗ်ာ စာအုပ္ေလး လက္ေဆာင္လာပို႔တာပါ။ ကဗ်ာစာ အုပ္နာမည္က “ကဗ်ာႀကီးႏွင့္ ထပ္ တူ ထပ္မွ်”တဲ့ ။ သူ႔ကဗ်ာ စာအုပ္ ကေလးကို ဟိုလွန္ဒီလွန္ လုပ္ေန တုန္း “ကြၽန္ေတာ့္ဆီက ဘာတစ္ခုမွ ရမသြားတဲ့ အေဖ…”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးဖတ္မိတယ္။ ကဗ်ာက ေခါင္းစဥ္ပါထည့္ေရတြက္မွ သံုး ေၾကာင္းပဲရွိတယ္။ အဲဒီေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာ ကဗ်ာဆရာ ေရးထားတဲ့ စာႏွစ္ေၾကာင္းက “သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ ေယာက္ရွိပါတယ္ အေဖ့ဝဋ္ေတြ ကြၽန္ေတာ္လည္ ပါေစ…။ ဒီကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ (ခုေခတ္အေဖ မ်ားမ်ား)လည္း ေခတ္စနစ္ေၾကာင့္ ဝဋ္လည္လို႔မဆံုးတဲ့ အေဖေတြ ျဖစ္ ေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းေတြးမိတယ္။ ဟုတ္။ ဒီကဗ်ာဖတ္ၿပီး ကြၽန္ ေတာ္သတိရတာက အေဖ။ ကြၽန္ ေတာ္ကစားဖို႔လုပ္ေပးတဲ့ ‘ႀကိမ္လံုး ေသနတ္ေလး’ကို အထူးသတိရမိ တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ‘ကစားရြယ္’က (၁၉၅ဝ-၅၅) ခုေလာက္ကေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကေလးေတြကစားဖို႔ သံုးထပ္သားေသနတ္ ေလးေတြနဲ႔ ငါးထပ္သား ေသနတ္ကေလးတြ အ လြန္ေခတ္စားခဲ့ၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း တစ္ျခားကေလးေတြလို အထပ္သားေသနတ္ေလးနဲ႔ ေဆာ့ ခ်င့္တာပါ။ အေဖက ဝယ္မေပး ႏိုင္ရွာဘူး။ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့ မိဘမ်ားကသာ ဒီလိုေသနတ္မ်ဳိး ဝယ္ေပးႏိုင္ၾကတာေလ။ ဒါေပမယ့္ အေဖက သူ႔သား မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ ႀကိမ္လံုး ေသနတ္ေလး လုပ္ေပးရွာပါတယ္။ ႀကိမ္လံုးအရွည္ကို ေမာင္းတံ ထည့္ မယ့္ေနရာကို မီးနဲ႔ေဖာက္ၿပီး ဝါးျခမ္း ျပားခလုတ္ေလးထည့္ၿပီး ကစားစရာ ေသနတ္ေလး လုပ္ေပးပါတယ္။ ႀကိမ္လံုးထိပ္မွာ သံ႐ုိက္ၿပီး သားေရ ကြင္းေလးခ်ိတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီ သားေရကြင္းကိုဆြဲယူၿပီး ေမာင္းတံခ လုတ္မွာ ခ်ိတ္ၿပီးပစ္လို႔ရပါတယ္။ ပစ္မွတ္က ေဆးလိပ္တိုေထာင္ၿပီး ‘ပိုလိုကားပစ္ေၾကး’ ကစားၾကတာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ႀကိမ္လံုးေသနတ္ ကေလးဟာ အေကာင္းစားေၾကးႀကီး အထပ္သား ေသနတ္ေလးေတြၾကား မွာ အေတာ္ပဲထင္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ပိုလိုကား ပစ္ေၾကးကစားတိုင္း လည္း ကြၽန္ေတာ္အႏိုင္ရတာမ်ား တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လက္တည့္တာ လည္းပါသေပါ့။ ဒီလို ကြၽန္ေတာ္ႏိုင္ ပါမ်ားေတာ့ တျခားကေလးေတြက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မကစားခ်င္ၾကေတာ့ ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိမ္လံုးေသနတ္ ကို အေၾကာင္းျပၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို အပါ မခံေတာ့ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ အေၾကာင္းျပ ခ်က္က ကြၽန္ေတာ္ႀကိမ္လံုး ေသနတ္ ဟာ’အတု’ ျဖစ္လို႔တဲ့။ သူတို႔ ေျပာခ်င္ တာက
‘ကစားစရာအတု’တဲ့။ သူတို႕ နဲ႔ ကစားခ်င္ရင္သူတို႔လို ေသနတ္ အစစ္နဲ႔ အပါခံမယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ခက္ဖူးလား။ ကေလးဘဝမ်ား အတုခ်င္း အတူတူေတာင္ သူတို႔ အတုပဲ အစစ္လုပ္ခ်င္ၾကတာ ဆို ေတာ့။ အေဖ့ႀကိမ္လံုး ေသနတ္ေလး အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ဘူးေပါ့။ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္း လိုက္တာ။ ကြၽန္ေတာ္ကျဖင့္ သူတို႔ အပါခံခ်င္ ေအာင္.. ပစ္မွတ္ကို တမင္ေဘး ေခ်ာ္ပစ္ခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ‘ကေလးဆို ေတာ့’ ကစားရင္ႏိုင္ခ်င္ၾကတာခ်ည္း မဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ ေဘးေခ်ာ္ ပစ္ေပးေပးပြဲသိမ္းတဲအခါ ကြၽန္ေတာ္ႏိုင္သြားတာခ်ည္းပဲေပါ့။ ကိုင္းထားပါေတာ့။ အခု ကြၽန္ ေတာ္မ်ဳိးေနႏြယ္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးဖတ္ၿပီး တဲ့အခါ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ အေဖေနရာထားၿပီး ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေကာ မိ်ဳးေနႏြယ္လို အေဖ့ဝဋ္လည္ခဲ့ၿပီလား။ ဝဋ္လည္ ခြင့္ေကာ ကြၽန္ေတာ္ရရဲ႕လား။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သမီးေလးတစ္ ေယာက္ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေဖ့ လို ႀကိမ္လံုးေသနတ္ေလး လက္လုပ္ ဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေနာ္။ သမီးမိန္းကေလးေတြဆိုေတာ့။ တကယ္လို႔ကြၽန္ေတာ့္မွာ ‘သားတစ္ေယာက္’ ေလာက္ပါခဲ့ရင္ ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့ေလ။ အဲ… ေျပာသာေျပာရတာ။ ခုႏွယ္ခါ ႀကိမ္ လံုးက လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ သစ္ေတာ ဥပေဒနဲ႔ ဘာနဲ႔။
ေစာဘရန္ၿငိမ္း
