ငါသည္ သက္ရွိသတၲဝါအားလံုး ထဲ၌ အသိဥာဏ္အရွိဆုံး၊ စိတ္ ထား အျမတ္ဆုံးဟု စာေပထဲမွာ ေရး ၾကသလို ေျပာစကားမ်ားထဲတြင္ လည္း ထည့္သြင္းေျပာဆိုၾက၏။ လူ သားသည္သာ အျမတ္ဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း ေခတ္အဆက္ဆက္မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ ၾက၏။ လူ႕ကမၻာသာယာေအာင္ လူ႕ ကမၻာၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ လူသားက သာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည္ဟုသက္ ေသထူခဲ့ၾက၏။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ ကြၽန္ ေတာ့္မွာ ေမးစရာေမးခြန္းမ်ားစြာရွိ၏။
“ဟီ႐ိုရွီးမားႏွွင့္ နာဂါစကီကို ႀကဲခ်လိုက္တဲ႕ အႏုုျမဴဗုံးေတြကို တိရစၧာန္ေတြ တီထြင္ခဲ့ၾကတာလား။ ဗီယက္နမ္ႏုိင္ငံေပၚ ပက္ဖ်န္းခဲ့တဲ့ အဆိပ္ရည္ေတြကိုေရာ တိရစၧာန္ေတြ တီထြင္ခဲ့ၾကသလား။ ပထမကမၻာ စစ္နဲ႕ ဒုတိယကမၻာစစ္မီးေတြကို ေရာ တိရစၧာန္ေတြ႐ႈိ႕ခဲ့သလား” စသည္ျဖင့္…။
ဒီလိုေတာ့လည္း ဒီေကာင္ေလးကို အရြဲ႕တိုက္သည္ဟု ထင္ၾကေပလိမ့္ ဦးမည္။
(၂ )လူကို ဒုကၡအေပးဆုံး သတၱဝါ မွာ လူပင္ျဖစ္၏။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္က ဘယ္ပုံဘယ္နည္း ဒုကၡ ေပးရမည္နည္းဟု ၾကံစည္ေန တတ္သည္မွာလည္း လူပင္ျဖစ္၏။သူတစ္ပါး ဒုကၡေရာက္သည့္အခါ က်ိတ္၍တစ္မ်ိဳး ေပၚတင္တစ္ဖုံ ေပ်ာ္တတ္သည္မွာလည္း လူပင္ျဖစ္ ၏။ မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္ျဖစ္ေစ ကိုယ့္အတြက္ ရေပါက္ ရလမ္းရွိေသာ သူ၊ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ရေသာသူ၊ ကိုယ္ ေၾကာက္ရေသာသူသည္သာ အမွန္ ဆုံးဟု ႀကဲလိုက္တတ္သည္မွာလည္း လူပင္ျဖစ္၏။
“ကိုယ့္ကို ေကြၽးေမြးတတ္သူ ၾက္ကေန မွန္မွန္မွားမွား ႀကဲလိုက္ၾက မယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းထိုင္ထက္ကပၸိယ ကို ပိုခင္တဲ့ေခြးဝဲစားေတြနဲ႔ ဘာကြာ ေတာ့လို႕လဲ”ဟူေသာ စကားကို မနာက်င္ တတ္သည္မွာလည္း လူပင္ျဖစ္၏။လူလူခ်င္း ဒုကၡေပးရာတြင္ လူ ၾကီးကိုလည္း ဒုကၡေပး၏။ လူငယ္ ကိုလည္း ဒုကၡေပး၏။ ကေလးသူငယ္ မ်ားကိုလည္း ဒုကၡေပး၏။
“လူယုတ္မာဆိုတဲ႕စကားပဲၾကား ဖူးတယ္ကြာ။ ေခြးယုတ္မာ ႏြားယုတ္ မာဆိုတဲ့ စကားမၾကားဖူးဘူး”ဟူေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏စကားကို သတိရမိ၏။ထိုသူငယ္ခ်င္းလည္း လူလူခ်င္း ႏွိပ္ စက္ခံရသျဖင့္ လြန္ခဲ႕ေသာ ၁၆ ႏွစ္ခန္႔က ေသဆုံးခဲ့ပါၿပီ။
( ၃ ) လူလူခ်င္း ဒုကၡအေပးခံရေသာ ျဖစ္ရပ္ၾကီးငယ္ မ်ိဳးစုံတို႔ကို ေတြ႔ျမင္ ၾကရမည္ျဖစ္ပါ၏။ ၄ဝ၁-ေအဒီ၊ ေရာမအင္ပါယာ၏ ေနာက္ဆုံးေန႔ မ်ားအတြင္းက ျဖစ္၏။ အိုင္းရစ္အ ႏြယ္ အသက္၁၆ႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ ေလးတစ္ဦး ျပန္ေပးဆြဲျခင္းခံခဲ့ရ၏။ျပန္ေပးဆြဲ႐ုံမွ်မက နယ္စပ္ေဒသ တစ္ေနရာမွာ ကြၽန္အျဖစ္ ေရာင္းစား ျခင္းခံခဲ႕ရ၏။ လူငယ္ခမ်ာ ပင္လယ္ ရပ္ျခား ေတာေက်းလက္ေဒသမ်ား အထိ ေရာက္ရွိခဲ႕ၿပီး ဆင္းရဲျခင္း ၾကီးစြာ ကြၽန္ခံခဲ့ရရွာ၏။ ဆင္းရဲမႈက ဖိစီးႏွိပ္စက္ ေလေသာေၾကာင့္ ဘာ သာေရးကိုပင္ အယုံအၾကည္မဲ့သ ေယာင္ေယာင္ ျဖစ္သြားရေလ၏။ေန႔တိုင္းလိုလို စိတ္ပ်က္အားငယ္မႈ မ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရ၏။
လူငယ္သည္ ကြၽန္ခံရမည့္ သက္တမ္း ၅ႏွစ္ျပည့္ေသာအခါ ကြၽန္ဘဝက လြတ္ေျမာက္ၿပီး ခရီးမိုင္ ၂ဝဝေဝး ေသာ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းသို႔ ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရေလ၏။ပင္လယ္ဆိပ္ ကမ္း၌ ေတြ႕ျမင္ရေသာ သေဘၤာၾကီး မ်ားကို ေငးၾကည့္ရင္း အိမ္ျပန္ခ်င္ စိတ္မ်ား တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚလာေလ ၏။
‘ ငါအိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႕အခါ ငါ့မိဘေတြက ငါ့ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အိမ္ကခြဲမသြားဖို႔ ေတာင္းပန္ၾကမွာပဲ’ဟု စိတ္ကူးျဖင့္ေပ်ာ္ေနခဲ႕၏။သို႕ေသာ္ သူ၏ညစဥ္ အိပ္မက္မ်ားထဲတြင္…
“မင္းကို ကြၽန္ျဖစ္ေအာင္ေရာင္း စားခဲ့တဲ့ ျပန္ေပးသမားေတြဆီ ျပန္ သြား၊ ဘုရားသခင္ေျပာခဲ့တဲ့ စကား ေတြ ေျပာေပး”ဟူေသာ အသံမ်ား ထပ္ကာထပ္ကာ ၾကားလာရ၏။
ထိုလူငယ္သည္ သာသနာ့ ေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္၏။ အိုင္ယာ လန္၌ လူေတြကို ျပန္ေပးဆြဲ၍ အတင္း အဓမၼ ကြၽန္အျဖစ္ေရာင္းစားေနမႈ မ်ား ပေပ်ာက္ေအာင္ တရားေဟာ ေတာ့၏။ ထိုေခတ္အခါက ကြၽန္ ေရာင္းဝယ္ေရးလုပ္ငန္းအတြက္ ေယာက္်ား မိန္းမ လူဦးေရ ရာေထာင္ ခ်ီကာ ျပန္ေပးဆြဲျခင္းခံခဲ့ရ၏။ ေယာက္်ားကေလးမ်ားက သိုးေက်ာင္း ၾကရၿပီး မိန္းကေလးမ်ား ခမ်ာေတာ့ လိင္ကြၽန္ျဖစ္ၾကရ၏။ ထိုစနစ္ တ ျဖည္းျဖည္း ပေပ်ာက္ေအာင္ ေဟာ ေျပာခဲ့သူမွာ အထက္တြင္တင္ျပခဲ့ ေသာ လူငယ္ေလးပင္ျဖစ္၏။ သူ၏အမည္မွာ စိန္႕ပက္ထရစ္ (ွေငညအ ဏေအမငခု)ျဖစ္၏။ သူကိုယ္တိုင္ လူလူခ်င္း ဒုကၡအေပးခံရေသာ ေၾကာင့္ လူလူခ်င္းဒုကၡေပးမႈ ပ ေပ်ာက္ေအာင္ ေဟာေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္ ၏။ ဒုကၡမေပးရန္ ေဟာေျပာသူကား တစ္ေယာက္တည္း။ ဒုကၡေပးသူေတြ က အမ်ားၾကီး။ ေတာ္ေတာ္ သံေဝ ဂရဖြယ္ေကာင္းေသာ လူ႔ေလာက ေပတည္း။
(၄) ေနာက္ထပ္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုရွိ ေသး၏။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၂၁၂ခုႏွွစ္က ျဖစ္၏။ စတီဗင္အမည္ရွိ ျပင္သစ္သိုး ေက်ာင္းသားတစ္ဦးသည္ ဘာသာ ေရးဆိုင္ရာခံယူခ်က္တစ္ခု အေကာင္ အထည္ေဖာ္ရန္စီစဥ္ခဲ႕၏။ သူ၏ခံယူခ်က္မွာ ဘုရားသခင္ပိုင္ဆိုင္ ေသာနယ္ေျမကို ျပန္လည္ရယူရန္ ျဖစ္၏။ သိုးေက်ာင္းသားသည္ က ေလးမ်ားအား ဘာသာေရးစစ္ပြဲ ဆင္ ႏႊဲရန္ ေခၚယူစုေဝးလိုက္ၿပီး Army of children (ကေလးမ်ားတပ္ဖြဲ႕) ဖြဲ႔စည္းလိုက္၏။ ေဒသအတြင္းရွိ ကေလးမ်ားကလည္း မိဘမ်ား၏ ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္ေသာ ခြင့္ျပဳခ်က္ ျဖင့္ ဘာသာေရးစစ္ပြဲ (Crusade)တြင္ပါဝင္ရန္ စာရင္းေပးသြင္းခဲ့ၾက ၏။ အထူးသျဖင့္ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံႏွင့္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံတို႔မွ ကေလးဦးေရ ေထာင္ေသာင္းခ်ီ၍ပါဝင္ခဲ့၏။ တစ္ ရြာဝင္ တစ္ရြာထြက္ ကေလးစစ္သား စုေဆာင္းျခင္းေၾကာင့္ ကေလးလုံးဝ မရွိေတာ့သည့္ အေျခအေနသို႔ပင္ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ေလ၏။ ကေလးမ်ား သည္ စစ္ခ်ီေတးမ်ားသီဆိုကာ ခ်ီ တက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း တိုက္ပြဲဝင္ေန သည့္ ကာလအတြင္း အဲလ္ပ္(ALPS) ေတာင္တန္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ်ိန္၌ အစာငတ္ျပတ္၍ ေသဆုံးခဲ့ၾကရ၏။ စတီဗင္ႏွင့္ တခ်ဳိ႕ေသာကေလးငယ္ မ်ားသည္ မုန္တိုင္းထန္လွေသာ ေျမ ထဲပင္လယ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္စဥ္ သေဘၤာေမွာက္ၿပီး ေသဆုံးခဲ့ၾကရ၏။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အသက္ရွင္လ်က္ ရန္ သူလက္အတြင္း က်ဆင္းခဲ့ရၿပီး ေက်းကြၽန္အျဖစ္ ေရာင္းစားျခင္းခံခဲ့ ရ၏။ စတီဗင္ဆင္သည္ ကေလး တပ္ဖြဲ႕ ေျမထဲပင္လယ္ကို ေအာင္ျမင္ စြာ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ယုံ ၾကည္ခဲ့သူျဖစ္၏။ ေျမထဲပင္လယ္ ကို ျဖတ္ကူးႏိုင္ေရးအတြက္ စတီဗင္အား ကုန္သည္ႏွစ္ဦးက ကူညီပို႔ေဆာင္ေပး မည္ဟု ကမ္းလွမ္းခဲ့၏။ တကယ္ေတာ့ ထိုကုန္သည္မ်ားက ခ႐ူးဆိတ္စစ္ပြဲ ျဖစ္ရာ ပါလက္စတိုင္းသို႔ပို႔ေဆာင္ ျခင္းမျပဳဘဲ အီဂ်စ္သို႔ပို႔ကာ ကေလး မ်ားအား ေရာင္းစားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ လူ႔ေလာက၌ တစ္ဖက္သား၏အခက္ အခဲကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ ကိုယ္ က်ိဳးအျမတ္ထုတ္သူမ်ားလည္း ရွိေပ ၏တကား။
(၅) ဤသည္ကား ကမၻာ့သမိုင္းထဲက လူလူခ်င္းဒုကၡေပးမွဳ ျဖစ္ရပ္ႏွစ္ခု မွ်သာ ရွိေသး၏။ တျခားျဖစ္ရပ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေသး၏။ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း လူလူခ်င္း ဒုကၡေပးခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္ေပါင္းမ်ား စြာ ရွိခဲ့ပါ၏။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ အဂၤလိပ္က မႏၱေလး ကို သိမ္းမည္ဆိုေသာ သတင္း သီ ေပါမင္း ၾကိဳတင္ရခဲ႕၏။ မနက္ျဖန္လို သိမ္းမည္ဆိုလွ်င္ ဒီေန႔လိုည မင္းမိဖု ရားႏွစ္ပါး တိမ္းေရွာင္ ရန္ႀကံ၏။သို႕ေသာ္ သစၥာေဖာက္ဝန္ၾကီး တစ္ ပါးက သီေပါမင္းထြက္မသြားႏိုင္ ေအာင္ ဓားထမ္း၍ ေစာင့္ခဲ႕ေသာဟူ ၏။ လြတ္လပ္ေရး ရရွိရန္ၾကိဳးပမ္း ၾကေသာကာလမ်ား၊ လြတ္လပ္ေရး ရခါနီး၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ကာလမ်ားတြင္လည္း လူလူခ်င္း ဒုကၡေပးမႈမ်ားက ရွိေနဆဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ ကို စာသင္ေပးဖူးေသာ အိႏၵိယ ဆ ရာမ၏ စကားကိုသတိရမိ၏။
“မင္းတို႔ ျမန္မာေတြဟာ သူမ်ား ကို ဒုကၡေပးဖို႔ အေတာ္ဝါသနာ ပါ တာပဲ” ဟူေသာစကားျဖစ္၏။ ထိုစဥ္ က ကြၽန္ေတာ္သည္ “ျမန္မာေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကမၻာသားတိုင္းပါပဲ”ဟု အိႏၵိယ-ပါကစၥတန္ အကြဲအၿပဲ သတ္ျဖတ္မႈမ်ားကို ကိုးကား၍ ေခ်ပ ခဲ့၏။ လူလူခ်င္း ဒုကၡေပးမႈသည္ လူသားပီသေသာ လုပ္ရပ္မဟုတ္ပါ။ ေလာက၌ လူသားခ်င္းစာနာကာေဖး မတတ္ေသာ၊ ခ်မ္းသာျခင္းလက္ ေဆာင္ကိုသာ ေပးတတ္ေသာ လူ ေကာင္းမ်ား လည္းရွိပါ၏။ သို႔ေသာ္ အေရအတြက္ နည္းပါ၏။ လူပီသ ေသာ လူေကာင္းသူေကာင္းမ်ား အ ေရအတြက္မ်ားပါမွ လူ႔ေလာက သာ ယာေအးခ်မ္းႏိုင္မည္ျဖစ္၏။သို႔ မဟုတ္ပါက ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ကို ေဆးသုတ္ ထားေသာ အဆင့္။ လူ႔ငရဲဘဝ၌သာ ရွိေနလိမ့္မည္တကား။ ။ ဆင္းရဲကင္းၾကပါေစ
ေအာင္မွဴးေဝ
ကိုးကား။ေအာင္လွိဳင္-သမိုင္းကေျပာေသာ အံ့ဖြယ္ဇာတ္လမ္း ၁ဝဝ
