အင္း ဘယ္ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ ကမွ ေက်ာင္းထုတ္တာမဟုတ္။ ၿပီးေတာ့ဘယ္ပညာေရးဌာနကမွ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ ပိတ္ပင္တာမ ဟုတ္ဘဲ၊ မူႀကိဳအတန္းမွာပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ‘ေက်ာင္းထုတ္’ ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ ႀကီး ‘ဦးဘေတာ္’နဲ႔ သူ႔သား ‘ေရႊကို ေတာ္’အေၾကာင္းမပါ ဘဲေျပာလို႔မရဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္ရ တယ္။
ဒီအေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ တဲ့အခ်ိန္က (၁၉၅ဝ-၅၅ ခုႏွစ္ေတြ) ေလာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးဘေတာ္ကို ‘အျပင္ဆရာ’လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္မူလတန္းေက်ာင္း မေနခင္ အျပင္ဆရာ ဦးဘေတာ္ရဲ႕ အျပင္ေက်ာင္းမွာ ေနပါတယ္။ ဦးဘ ေတာ္ေက်ာင္းက ေငြေၾကးတတ္ ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြသာ တက္ ေရာက္သင္ၾကားႏိုင္တဲ့ေက်ာင္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေခတ္ရဲ႕ သူေ႒းေက်ာင္း ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ သူေ႒းေက်ာင္း တက္ ႏိုင္တာက ပိုက္ဆံရွိလို႔မဟုတ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕သားျဖစ္သူ ေရႊကိုေတာ္ နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနလို႔ ပါ။ ဆရာႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းလခမယူဘဲ စာသင္ေပးပါ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သိတတ္ စြာနဲ႔ ေက်ာင္းေဝယ်ာဝစၥေက်ာင္း ကိစၥနဲ႔ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ေတြ ကူလုပ္ရပါတယ္။ အဲ ေရႊကိုေတာ္ အေၾကာင္း ေျပာရဦးမယ္။
ေရႊကို ေတာ္ဆိုတာ ငယ္အမည္မဟုတ္။ အရြယ္ေလးေရာက္လာမွ ေျပာင္းလဲ လိုက္တဲ့ အမည္အသစ္ပါ။ ေရႊကို ေတာ္နာမည္မေျပာင္းခင္က ဒီေကာင့္နာမည္က ‘လၿပံဳတံု’တဲ့။ ဒီေကာင္လည္း လၿပံဳတံုမျဖစ္ခ်င္မွ ေနေရာ။ ဒီေကာင့္မွာ အစ္မအပ်ိဳ ႀကီး ၇ ေယာက္ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဒၚအပ်ိဳႀကီး ၃ ေယာက္ရွိတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြၾကားေနၿပီး ႀကီးျပင္း လာရေတာ့ အေဒၚေတြ၊ အစ္မေတြ ထဲက ဘယ္သူစလိုက္မွန္းမသိဘူး။ ဒီေကာင္ လၿပံဳတံုျဖစ္သြားေရာ။ ေခၚစတုန္းကေတာ့ ခ်စ္စႏိုးေခၚ ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အရြယ္ေလး နည္းနည္းရလာေတာ့ လၿပံဳတံုက ခ်စ္စႏိုးမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီတင္ ဒီေကာင့္နာမည္ ‘ေရႊကို’ျဖစ္လာ တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရႊကိုကေန အဖ ဦးဘေတာ္နာမည္ပါထည့္ၿပီး ေရႊကိုေတာ္ျဖစ္သြားတာကိုးဗ်ေနာ္။ ေအးဗ်ာ လၿပံဳတံုကေန ေရႊကိုေတာ္ ျဖစ္သြားေတာ့လည္း အားလံုးက ေရႊကိုေတာ္ေပါ့။ ဘယ္ေကာင္မွ လၿပံဳတံုမေခၚဝံ့ၾကဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ လည္းမေခၚရဲဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကေလး ေတြ ပါးစပ္ထဲမွာ လၿပံဳတံုက အဆင္ ေျပေနတာ ဆိုေတာ့ ဒီေကာင့္ကို ေရွ႕မွာ ေရႊကို ေတာ္၊ ေနာက္ကြယ္မွာ လၿပံဳတံုၾက ေတာ့တာဗ်။
အဲ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေနတဲ့ ေက်ာင္း အေၾကာင္း ေျပာရဦးမယ္။ ေက်ာင္း က ကြၽန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္နဲ႔ တစ္မိုင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလာက္ေတာ့ ေဝးတယ္ ခင္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသြား ရာလမ္းမွာ ေရႊတေခ်ာင္းလို႔ေခၚတဲ့ ေရဆိုးေျမာင္းရွည္ႀကီးရွိတယ္။ အဲဒီ ေခ်ာင္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း ဆက္ဂတံုးပင္ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိ ၾကတယ္။ ဆက္ဂတံုးပင္ဆိုတဲ့ပင္ ႀကီး မ်ိဳးျဖစ္ၿပီး၊ လူႏွစ္ဖက္စာေလာက္ ပင္စည္ႀကီးေတြ ႀကီးၾကတယ္။ ပင္စည္ႀကီးတစ္ခုလံုးလည္း ဘုေတြဒစ္ေတြနဲ႔ အရမ္း႐ုပ္ဆိုးတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးမ်ိဳးပါ။ ဒီအပင္မွာသီးတဲ့ ဆက္ကတံုးသီးဆိုတာလည္း ေဂါက္သီးလံုးအရြယ္နီးပါးရွိၿပီး အသီးမာက်စ္ပံုလည္း ေဂါက္သီးနီး နီးပဲ။
အဲဒီဆက္ဂတံုးပင္ေတြ စုၿပံဳ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြ ‘ဆက္ဂတံုး တုိက္ပြဲ’ကစားၾကပါတယ္။ ဆက္ဂတံုး တိုက္ပြဲက မဲႏိႈက္လို႔ ေခြး႐ူးက်တဲ့ လူက ပုဆိုးခါးပိုက္ထဲ ဆက္ဂတံုးသီး အျပည့္ထည့္ၿပီး က်န္တဲ့လူေတြကို ဆက္ဂတံုးသီးနဲ႔ လိုက္ထုရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ဆက္ဂတံုးပင္ ေတြလွည့္ပုန္းၿပီး တစ္ပင္နဲ႔တစ္ပင္ ကူးၿပီး ေျပးေရွာင္ၾကရပါတယ္။ ဘယ္သူမွ လံုၿခံဳတဲ့ အပင္တစ္ပင္ထဲ ကပ္ေနလို႔မရ။ ကိုယ့္အပင္ကို လူတစ္ေယာက္ကပ္လာရင္ ကိုယ္က အပင္ေျပာင္းေျပးရတယ္။ ေျပးလည္း ေျပး၊ ေခြး႐ူးဆီက ဆက္ဂတံုးသီးကို လည္း ေရွာင္ရင္းေပါ့။ ေပ်ာ္စရာ လည္းေကာင္း၊ အႏၲရာယ္လည္းမ်ား တယ္ေပါ့။ ဆရာႀကီးက ေက်ာင္း ေရာက္လာလို႔ ဆက္ဂတံုးတိုက္ပြဲ သတင္းရရင္ ေဆာ္ၿပီသာမွတ္။ ဆက္ဂတံုး တိုက္ပြဲကိုလည္း ဆရာ ႀကီးက တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ တားျမစ္ ထားတာ။ အဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသား ေတြကလည္း ဆရာႀကီးေမ့ေလာက္ ၿပီဆိုရင္ ဆက္ဂတံုးတိုက္ပြဲ ခ်ေတာ့ တာပဲ။ အဲ ဒီေန႔လည္း ခ်ၾကတာပဲ။
ဒီေန႔ ကြၽန္ေတာ္ေခြး႐ူးက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုဆိုးခါးပိုက္ထဲမွာ ဆက္ ဂတံုးသီးအျပည့္ထည့္ၿပီး လိုက္ပစ္ရ တယ္။ ေျပးသူေက်ာင္းသားေတြက လည္း တစ္ပင္နဲ႔တစ္ပင္ ကူးရင္း ေျပးပုန္းၾကတယ္။ အဲသလို ေျပးရင္း က ဆက္ဂတံုးသီးထုသူ ကြၽန္ေတာ့္ ကို ရန္စၾက၊ ေနာက္ၾက၊ မခံခ်င္ ေအာင္ ေျပာၾကနဲ႔ေပါ့။ ထုလို႔မမွန္ ေလ၊ သူတို႔ စေလေပါ့။ အဲ ကြၽန္ေတာ္ ထုလို႔ မွန္သြားရင္လည္း အထုခံရ သူကို ကြင္းေရွာင္ၾကတာေပါ့။ ဒီလို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ၾက တာေလ။
အဲသလို ကြၽန္ေတာ္ထုရင္း ထုရင္းနဲ႔ ထုခ်က္မမွန္ေလ အားပါ ေလသလားမေျပာတတ္ဘူး။ တစ္ ႀကိမ္မွာေတာ့ အားပါလွတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ထုခ်က္ဟာ ေရႊကိုေတာ္ ရဲ႕နဖူးကို ေဒါင္ခနဲထိသြားတယ္။ ေဒါင္ခနဲအသံကိုလည္း ေက်ာင္း သားအားလံုး ၾကားလိုက္ရတယ္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ေရႊကိုေတာ္နဖူးမွာ အာလူးသီးႀကီးတစ္လံုး ေပၚလာ တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ထံုးစံအတိုင္းေရႊကိုေတာ္ကို ဝိုင္းဟား ၾကတယ္။ “ေခြး႐ူး၊ ေခြး႐ူး ေရႊကို ေတာ္” လို႔လည္း သံၿပိဳင္ ဝိုင္းေအာ္ၾက တယ္။ ေရႊကိုေတာ္ ေခြး႐ူးလုပ္ရမယ့္ အလွည့္ ျဖစ္သြားၿပီ ေလ။
ေရႊကိုေတာ္ဟာ မ်က္ႏွာႀကီးနီ ၿပီး နဖူးမွာဘုႀကီးနဲ႔ ပုဆိုးကိုျပင္ဝတ္ လိုက္ၿပီး ပုဆိုးခါးပိုက္ထဲ ဆက္ဂတံုး သီး အလံုးလွလွ၊ အလံုးေကာင္း ေကာင္းႀကီးေရြခ်ည္းေရြးၿပီး နဖူးမွာ ဖုႀကီးနဲ႔ ထည့္ေတာ့တာပါပဲ။ ကစား ပြဲအစပိုင္းမွာ ေရႊကိုေတာ္ဟာ ႐ိုး႐ိုး သားသား ကစားေပမယ့္ ကစားပြဲ အရွိန္ေလး ရလာတာနဲ႔ ဒီေကာင့္ ဇာတ္႐ုပ္ေပၚလာေရာ။ ဒီေကာင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို အဓိကပစ္မွတ္ထားၿပီး တိုက္ခိုက္လာတာကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ ရတယ္။ ကစားပြဲကေန ရန္ပြဲသေဘာ မ်ိဳး ေဆာင္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ တည္းကို မဲပစ္ေနသလိုလို လုပ္လာ ေတာ့တာ။ တျခားေက်ာင္းသားေတြ ကလည္း ဒါကို ‘ျမင္’လာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရႊကိုေတာ္ကို ဘယ္သူမွ မတားရဲၾကဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔အေဖဦးဘေတာ္ကိုလည္း ေၾကာက္ၾကတယ္။ ဦးဘေတာ္က စာသင္တာေတာ္သလို ‘မိသားစု မ်ိဳးခ်စ္စိတ္’ကလည္း ျပင္းမွျပင္း ထဲလာ။
ဆက္ဂတံုးတိုက္ပြဲကလည္း အမ်ားပါဝင္တဲ့ တိုက္ပြဲကေန ႏွစ္ ေယာက္တည္းတိုက္တဲ့ တိုက္ပြဲအျဖစ္ ကို ပီပီျပင္ျပင္ ေျပာင္းသြားပါၿပီ။ ဒီေကာင့္ ဆက္ဂတံုးပစ္ခ်က္ေတြက လည္း ေဒါသျဖစ္ေလ၊ လြဲေလ။ ပို ေဒါသျဖစ္ေလ ပိုမထိေလျဖစ္ၿပီး နဖူးက အာလူးသီးကလည္း ပိုၿပီး နီနီကေလးေတြ ျဖစ္လာေနေတာ့ ပြဲ ၾကည့္ေက်ာင္းသားအုပ္စုထဲက အသံ တစ္သံ ထြက္လာသည္။
“လၿပံဳတံုေဟ့ လၿပံဳတံု” ေဟ့
ဘယ္သူကစလိုက္တဲ့ အသံမွန္း မသိဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္က အရဲစြန္႔ ေအာက္လိုက္ပံုရတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္လည္း မ်က္ႏွာႀကီးပိုနီ၊ အာလူးသီးႀကီးပိုနီ ၿပီး ကြၽန္ေတာ့့္ကို အေသထုေတာ့တာ ကိုး။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီေကာင္ထုတဲ့ ဆက္ဂတံုးသီးကို မေရွာင္ခ်င္ဘူး။ ဒီေကာင္ေက်နပ္ ေအာင္ အထုခံခ်င္ေနမိတယ္။ တကယ္ဆို ဒီေကာင္ ေက်နပ္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္နဖူးမွာ အာလူးသီးႏွစ္လံုး အနည္းဆံုး လိုအပ္မွာ သိပါတယ္။ ဒီေကာင္က သူအသာရမွ ေက်နပ္ မယ့္ေကာင္မွန္း ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္လက္မေျဖာင့္ဘူး။ ဒီအထဲ ေဒါသႀကီးေနတာဆိုေတာ့ တစ္ခ်က္ေတာင္မွန္ေအာင္ မထုႏိုင္ ဘူး။ သူ ပစ္ရလြယ္မယ့္ သစ္ပင္ ေတြေရြးၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေျပာင္းကပ္ ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထိေအာင္မပစ္ ႏိုင္ဘူး။ ဒီအခ်ိန္ ေက်ာင္းသားပြဲ ၾကည့္ေတြဆီကလည္း အိုင္စီပြဲမွာ ပရိသတ္ေတြ ‘ေလးျဖဴ ေလးျဖဴ’ အဆက္မျပတ္ ေအာ္ၾကသလို
ေဟ့လၿပံဳတံု လၿပံဳတံုေဟ့။ ေဟ့ လၿပံဳတံု လၿပံဳတံုေဟ့။ ေဟ့ လၿပံဳတံု လၿပံဳတံုေဟ့။…….
အဲဒီ အဲဒီေန႔က ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္တယ္။
ေစာဘရန္ၿငိမ္း
