Di Lu Nya
ကြၽန္ေတာ္ျမင္တာေလး ေျပာ ၾကည့္ ပါရေစ။ အြန္လိုင္းေတြေပၚလာ ေတာ့ သတင္းေတြက အလြယ္တကူ သိေနရတယ္။ သြားဖို႔လာဖို႔ အခ်ိန္ သိပ္မေပးရေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာေန ရင္း၊ အလုပ္ခြင္မွာေနရင္းစသျဖင့္ သြားရင္းလာရင္း ဖုန္းေလးဖြင့္လိုက္ တာနဲ႔ သိေနႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ e-book ေတြ ရလာတယ္။ သြားေလ ရာ စာအုပ္ႀကီးကိုင္သြားစရာမလိုဘူး။ ဖုန္းေလးတစ္လံုးပါတာနဲ႔အဆင္ေျပ တယ္။ ေနာက္ စာအုပ္ရဲ႕တန္ဖိုး ကြာဟမႈ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစ်းႏႈန္း ႏွစ္ခုက တစ္ဝက္ေလာက္ ကြာဟေန ၾကတယ္။ ဒီ့ထက္လည္း ပိုၿပီးကြာခ်င္ ကြာမယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အခ်ိန္ သိပ္မေပးရ၊ ေငြသိပ္မကုန္ေတာ့ စာအုပ္ဘက္လွည့္ဖို႔ အခ်ိန္ကို ဖုန္း ဖြင့္လိုက္ေတာ့တာပဲ။ အခ်ိန္မရွိလို႔ ဆိုၿပီး ညည္းတြားေနရတဲ့ကာလမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ အခ်ိန္ေပးေစာင့္ရ မယ့္ အလုပ္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေလွ်ာ့ခ်လာမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္ ထြန္းကား တဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာေရာ သူတို႔မွာ လည္း အြန္လိုင္းမေပၚခင္နဲ႔ ေပၚျပီး ေနာက္ပိုင္း စာအုပ္ေစ်းကြက္ဟာ က်လာတာပါပဲ။ ဒါကို စာအုပ္ထုတ္ ေဝေရးကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုရဲ႕ အႀကီး အကဲ တစ္ေယာက္ရဲ႕အင္တာဗ်ဴး တစ္ခုမွာ ေျပာခဲ႔တာကို ကြၽန္ေတာ္ ေဆာင္းပါးတစ္ခုမွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးတာပါ။
ဒါဆို ေနာက္ထပ္ပိုၿပီး ထြန္း ကားေလ စာအုပ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေလ ပဲလား။ ဒီလိုလည္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ စာအုပ္ကိုဖတ္မွရတဲ႔ အရသာကို ႀကိဳက္ေနသူေတြကလည္း ဆက္လက္ၿပီး ရွိေနမွာပါ။ ေနာက္ စာအုပ္ကို တန္ဖိုးထားမႈေပါ့။ စာအုပ္ ေတြကို ကိုယ့္စာအုပ္စင္ေလးမွာ ေတြ႔ရတဲ႔ခံစားမႈ။ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ။ ေန႔တိုင္း စာမဖတ္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္စာအုပ္စင္ေလးက စာအုပ္ေလး ေတြၾကည့္ၿပီး ရတဲ့ပီတိ။ အဲဒါေတြကို ႏွစ္သက္လာၾကတဲ႔သူေတြဟာ ေရွး တုန္းကလည္း ရွိသလို ခုလည္းရွိမယ္၊ ေနာက္လည္းရွိေနဦးမွာပါ။ ဒီလို အႀကိဳက္မတူမႈေတြက ေသေသခ်ာ ခ်ာ ရွိေနဦးမွာမဟုတ္လား။ အေပၚ မွာ ေျပာခဲ႔သလို စာအုပ္ကေပးတဲ႔ ခံစားမႈကိုေတာ့ စကားလံုးခ်င္းေတြတူ ေပမယ့္ e-book ေတြကေတာ့ မေပး ႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဝင္ေငြ။ ဒါကလည္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလို႔ မရဘူးလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အေျခခံ လစာ တစ္သိန္းေက်ာ္။ ပ်မ္းမွ်တစ္ ရက္ ေလးေထာင္လို႔ အၾကမ္းတြက္ပါရ ေစ။ အိမ္တစ္အိမ္မွာ လူတိုင္းအလုပ္ မရွိႏိုင္ဘူး။ ဒီ့အတြက္ ေငြေလးေထာင္ ဟာ သူတစ္ေယာက္တည္းသံုးလို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ သာမန္လူတန္းစား ေတြ အကုန္လံုးလို႔ဆိုခ်င္ပါတယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ႕ ေစ်းႏႈန္းဟာ ေထာင့္ငါးရာႏွစ္ေထာင္။ စာမဖတ္တဲ႔ သူေတြ စာအုပ္ဝယ္ဖို႔ လက္ေႏွးတာ မေျပာနဲ႔။ စာဖတ္တဲ႔သူေတြေတာင္ တခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြကို မဝယ္နိုင္ဘူး။ စာအုပ္ဟာ ငါးေထာင္ ေျခာက္ေထာင္ တစ္ေသာင္း စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ ကိန္း ဂဏန္းေတြနဲ႔ လက္ေတြ႕မေလ့လာဖူး ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ စာအုပ္ေတြရဲ႕တန္ဖိုး ဟာ တခ်ိဳ႕ တစ္ေန႔ဝင္ေငြထက္ ပိုလြန္းေနပါတယ္။
စာေစာင္၊ စာအုပ္ေတြရဲ႕ စကၠဴ စာရြက္။ ဒါကလည္း ထည့္ေျပာမွ ရမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ စကၠဴဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ လား။ ဒါကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။ ဗ၄ စကၠဴေတြရဲ႕အိတ္မွာေတာ့ အင္ဒိုနီး ရွားလို႔ ေတြ႕တယ္။ ထြက္သမွ်စာအုပ္ အကုန္မဟုတ္ရင္ေတာင္ အားလံုးနီး ပါးမွာပါတဲ႔ စကၠဴေတြကို ကြၽန္ေတာ္ တို႕ထုတ္လုပ္ႏိုင္ၾကၿပီလား။ တစ္ဆင့္ ျပီး တစ္ဆင့္ဝယ္ေနရတဲ႔အခါ စာအုပ္ ေစ်းလည္း တက္လာမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဝင္ေငြ႐ွိမႈ။ ေနာက္ ႐ွိတဲ႔ ဝင္ေငြနဲ႔ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး အတြက္ ေျဖရွင္းမႈတို႔ကလည္း ျငင္း ပယ္ထားလို႔မရဘူး ထင္ပါတယ္။
စာမဖတ္ဘူး၊ စာမဖတ္ၾကလို႔ ညည္းတြားေနေပမယ့္ ၿမိဳ႕လယ္မွာ မဟုတ္ေတာင္ ၿမိဳ႕ထဲမွာစာၾကည့္ တိုက္မရွိဘဲ ၿမိဳ႕ျပင္ေတြမွာသာ စာၾကည့္တိုက္ ရွိေနရတာကလည္း ခုလိုအခ်ိန္ဟာ ထဲထဲဝင္ဝင္ အေရး ႀကီးလာတဲ႔ ကာလထဲမွာ ေျပာစရာ တစ္ခုပါပဲ။
____________________________________
ေဒၚေငြဇင္
ကြၽန္မ အျမင္ေလးတစ္ခု ေရးပါ ရေစ။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ စာေရး ဆရာေတြရဲ႕စာအုပ္ေတြကို free download ေတြ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ပ်ံ႕ႏွံ႔ ေနတာေတြလည္း ဘာဥပေဒမွ မရွိ ၾကေတာ့ဘူးလား။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ စာတစ္ပုဒ္၊ သတင္းတစ္ပုဒ္ေရးႏိုင္ဖို႔ အားထုတ္ရသူေတြခမ်ာ တန္ဖိုးထား မခံရေတာ့တာလည္း စိတ္မေကာင္း စရာပါ။ ကြၽန္မက စာမေရးေပမယ့္ စာေရးဆရာေတြကို တန္ဖိုးထားသူ ပါ။ အထူးသျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားၾက ရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီး ေတြရဲ႕ စာေကာင္းေပမြန္ေတြဟာ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဟင္းရြက္၊ ကန္စြန္း လို ေဖာေဖာသီသီႀကီးျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရတိုင္း ရင္နာမိပါတယ္။ စာေရး ဆရာမ်ားဘက္ကလည္း စာတစ္အုပ္ ေရးၿပီးတိုင္း အြန္လိုင္းေပၚ အလကား အတင္ခံေနရမွေတာ့ ေရရွည္ရပ္ တည္ႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းလာလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ စာအုပ္ေတြ ဝယ္မဖတ္ၾကေတာ့ ဘူးဆိုရင္ (အားလံုးကို မဆိုလိုပါ) စာေရးျခင္းနဲ႔ ဘဝရပ္တည္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ ေတာ့ရင္ စာေရးဆရာေကာင္း၊ စာေကာင္းေတြ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ ရပါဦးမလား။ ကြၽန္မေတြးၾကည့္မိေနတာေတြပါ။
____________________________________
စည္သူ
အဓိကကေတာ့ စီးပြားေရး ေၾကာင့္လို႔ထင္ပါတယ္ဆရာ။ ေနာက္ တစ္ခ်က္က လူငယ္ေတြမွာ စာဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္မရိွေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ နယ္မွာဆိုရင္ ေန႔စဥ္ ထုတ္ သတင္းစာ သံုး၊ ေလးမ်ဳိးကိုပဲ ဖတ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါကလည္း တစ္ေစာင္ ၂၅ဝ က်ပ္ ျဖစ္ေနလို႔ပါ ။ ၆ဝဝ က်ပ္ ေပးရတ့ဲ ဂ်ာနယ္အမ်ားစု က ဆိုင္မွာပဲ က်န္ေနတာ မ်ားပါတယ္ ဆရာ။ စာဖတ္ဖို႔အေကာင္းဆံုးအရြယ္ ေတြျဖစ္တ့ဲ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ကေန ၃၅၊ ၄ဝ ႏွစ္အၾကား လူလတ္ပိုင္း အမ်ားစုက တျခားၿမိဳ႕ေတြ၊ တျခား ႏိုင္ငံေတြကို အလုပ္ထြက္လုပ္ေနၾက ရတ့ဲအတြက္ အသီးသီးေသာ ၿမိဳ႕ ေလးေတြမွာ စာဖတ္သူေတြ ရွားပါး လာတာလည္း ပါပါတယ္ဆရာ။ စာဖတ္မ်ဳိးေစ့ ရင့္သန္ေစမယ့္ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ဆိုတာေတြ ကလည္း အေပၚယံေရႊမႈန္ႀကဲထား တာ တစ္ခ်က္အပါအဝင္ပါပဲ ဆရာ။ လူငယ္ေတြက ေက်ာင္းစာ ၊ လူလတ္ ပိုင္းေတြက ဝမ္းစာ၊ သက္ႀကီးရြယ္ အိုေတြက သံသရာစာျဖစ္ေနၾကတ့ဲ အခ်ိန္မွာ ဥာဏအားကိုး ျဖစ္ေစမယ့္ ရသစာေပေတြဘက္ကို ေျခဦးမလွည့္ ႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး ဆရာ။ ဒီေတာ့ စာဖတ္သူကို အားျပဳေနရတ့ဲ စာ ေစာင္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ နားၾက ၊ ရပ္ၾက ျဖစ္ကုန္ၾကရတယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္ ဆရာ ။ ဒါေတြကို တစ္ေက်ာ့ျပန္ အားေကာင္းေမာင္း သန္ ျပန္ျဖစ္လာဖို႔ဆိုရင္ လက္ရိွ သင္ၾကားေနတ့ဲ ပညာေရးစနစ္မွာ ဘာေတြခ်ဳိ႕တဲ့ေနလဲ။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီ ရဲ႕ လုပ္အားခေတြ လံုေလာက္မႈရိွရဲ႕ လား။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ အလုပ္ အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြ ဘယ္ ေလာက္ထိ ဖန္တီးေပးႏိုင္မလဲ အစရိွ တဲ့ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာကို အားလံုး အတူတကြ အေျဖ႐ွာၾကဖို႔ လိုမယ္ထင္ ပါတယ္ ဆရာ။ ႏိုင္ငံအတြက္ ဘ႑ာ ေရး လိုအပ္ခ်က္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ျပခ်က္ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ထုတ္ေဝေနတ့ဲ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြ အေပၚမွာလည္း အခြန္တိုးေကာက္ဖို႔ မသင့္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘယ္ ေလာက္အထိ စာေပခ်စ္စိတ္ရိွတဲ့ ထုတ္ေဝသူျဖစ္ျဖစ္ ေရရွည္သြားႏိုင္ဖို႔ အတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ကိုေတာ့ ဆန္းစစ္ၾကရစၿမဲပါဆရာ။ အထက္ မွာ ေျပာခ့ဲသလို စာေပယဥ္ေက်းမႈ တစ္ေက်ာ့ျပန္ အားေကာင္းေမာင္း သန္ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ အစိုးရဘက္ကလည္း စာေပနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ထိုက္သင့္တဲ့ ေျဖေလ်ာ့မႈ၊ ထိုက္သင့္တဲ့ ေထာက္ပံ့မႈ ေတြ လုပ္ေပးဖို႔လိုပါမယ္ ဆရာ။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ႏိုင္ငံရဲ႕စီးပြားေရး ကို အခုထက္ပိုၿပီး ေတာင့္တင္းခိုင္မာ ေအာင္လုပ္ရင္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္ အတြင္းမွာပဲ အလုပ္အကိုင္အခြင့္ အလမ္းေတြ မ်ားမ်ားဖန္တီးေပးႏိုင္ မယ္၊ လုပ္အားခေတြ ထိုက္ထိုက္တန္ တန္ေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သတင္းစာ ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း စတ့ဲ စာေပနဲ႔ ဆက္စပ္မႈမွန္သမွ်ေတြက ရပ္နားရ ျခင္းအျဖစ္က ကင္းေဝးႏိုင္သလို အခုထက္လည္းထုတ္ေဝႏုိင္ၾကလိမ့္ မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္ဆရာ။
(ဉာဏ္မီသေလာက္ပဲ ေျပာျပမိတ့ဲ အတြက္ အမွားတစ္စံုတစ္ရာပါသြား ခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္သည္းခံေပးပါဆရာ။)
____________________________________
မိုးေက်ာ္စိုး (မေကြး)
နယ္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ စတိုးနဲ႔ တြဲဖြင့္တဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ ႏွစ္ဆိုင္သုံးဆိုင္ေသခ်ာေပါက္တင္ထားတယ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဒုကၡခံသြားရွာတာမ႐ွိဘူး ျငင္းလႊတ္တယ္။ ေနာက္မွျပန္႐ွာဝယ္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က စာအုပ္ဖတ္ခ်င္စိတ္ကို လံႈ႔ေဆာ္ေပးခဲ့တာ စာအုပ္ဆိုင္ေတြက အဓိကေနရာက ပါဝင္ခဲ့တယ္။ အခုက ႀကိဳတင္မွာထားမွ အေရအတြက္အတိအက်နဲ႔တင္ေရာင္းၾကတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေဖာ္ျပမယ္ မသိတဲ့ စာမူေလးအတြက္ စာေရးသူဟာ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ တစ္လစာ ႀကိဳတင္ေငြေခ်ထားရပါတယ္။ တျခားအေၾကာင္း အေၾကာင္းေတြလည္း ရိွမယ္ေလ။
____________________________________
Zaw W Than
comment ေတြကို ဖတ္ၾကည့္ တဲ့အခါ online ကိုပဲ ရမယ္ရွာေျပာ တာေတြ႕ရတယ္။ ဟုတ္ၿပီ၊ online သုံးတဲ့ကေလးေတြ သူတို႕ online ေပၚက စာေပေတြ ဖတ္ေနလို႕လား။ ဒါေၾကာင့္ပဲ online ေပၚက စာေပ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ အလြယ္တကူရေနလို႕ ဖတ္ေနရလို႕ စာေစာင္ေတြ အလုပ္ မျဖစ္ေတာ့တာလား။ လုံးဝမဟုတ္ပါ။ စာေပကို ဖတ္ရေကာင္းမွန္းကို မသိတာပါ။ သူတို႕သုံးတဲ႕ online က တျခားပါ။ စာအုပ္စာေပရွာတာ၊ ပညာရွာတာမဟုတ္။ ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာ ကို အေျခခံၿပီး သုံးၾကတာပါ။
____________________________________
Mal Saw
ဆိုလိုတာက online ေပၚမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းမိတာရယ္၊ သတင္းေတြ ကိုအလြယ္တကူဖတ္ေနတာရယ္ စသည္ျဖင့္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ သက္ ဆိုင္ေနတာကိုဆိုလိုခ်င္တာပါ။ လိုင္း ေပၚမွာအခ်ိန္ျဖဳန္းမိေနေတာ့ ေနာက္ မ်ဳိးဆက္က စာေပကို ဖတ္ရေကာင္း မွန္း မသိၾကေတာ့တာပါ။ online ကိုအေျခခံေျပာေနတာကလည္း လူငယ္ေတြကိုပဲ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း online မွာ တက္လာသမွ်ဖတ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ ေနတဲ႔အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ဒီ့ထက္ပုိေကာင္းတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ မလိုခ်င္ေတာ့တာလား။ မရွာႏိုင္ ေတာ့တာလား။ အခုေခတ္လူငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေပါ႔ဗ်ာ။ သူတို႔ ေရွ႕မွာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္း ဘယ္ ေလာက္တန္ဖိုးရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြ ခ်ထားခ်ထား ဘယ္သူမွေကာက္ကိုင္ ဖို႔ မစဥ္းစားဘူး။ သူတို႕ဖုန္းနဲ႕သူတို႕ လိုင္းဖြင့္ျပီး လိုင္းေပၚမွာ စီးေမ်ာေန မွာပဲ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ေခတ္ရဲ႕အေရြ႕ လို႕ ေျပာရမလားမသိဘူး။ ဆရာတို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳက္ခဲ့ၾကတဲ့ အေလး အနက္ထားခဲ့ၾကတဲ့ မာယာေကာ့ဖ္ကီး ရဲ႕ ကဗ်ာမ်ိဳးကို သူတို႔ကိုျပၾကည့္ စိတ္ မဝင္စားဘူအး။
ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္ ဖတ္ခိုင္း ၾကည့္၊ စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဆရာျမသန္း တင့္ ဝတၳဳေတြေပးဖတ္ၾကည့္၊ စိတ္ မဝင္စားဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဟာ လိုင္းေပၚမွာ ကဗ်ာေတြေရးတယ္။ ဝတၳဳေတြလည္းေရးပါတယ္လို႔ ေျပာ တယ္။ အဲ႕ဒီေတာ့ ဆရာတို႔ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ပဲ ”ေခတ္နဲ႕အံလြဲေနတာလား။ ေနာက္က်ခဲ့ၿပီလား။ စာမဖတ္တဲ့သူ ေတြကပဲအံလြဲေနတာလား။ တစ္ခုခု ေတာ့ လြဲေနၿပီေပါ႔ဗ်ာ။
နည္းပညာရဲ႕ တိုက္စားမႈနဲ႕ ေခတ္ရဲ႕ အေရြ႕ထဲမွာ သတင္းစာ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းဆိုတာေတြျပန္လည္ ဦးေမာ့လာဖို႔ ဘယ္လိုနည္းလမ္းေတြ ရွာေဖြရမယ္ဆိုတာလည္း ေတာ္ ေတာ္ခက္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ Print Media က႑ ျပန္လည္ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ရပ္တည္လာႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ မရဲတရဲ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ တကယ္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။
____________________________________
Maung Yoe (႐ိုးဖြဲ႕အိမ္)
ဥာဏ္မီသေလာက္ ေျပာပါရေစ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က စာအုပ္ဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈထြန္းကားခဲ့ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔စာဖတ္သူေတြ မက္မက္စက္စက္ ခံုမင္ခဲ့တယ္။ လစဥ္မဂၢဇင္းဆိုလည္း သူ႔ထက္ငါ ဦးေအာင္ ငွားယူခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီကာ လက အင္တာနက္ မထြန္းကားေသးဘူး။ VCD/DVD အေခြငွားဆိုင္ ေတြပဲ ရွိၾကေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္တိုင္းေဖ်ာ္ေျဖခံ ပစၥည္းေတြ ရွိလာတယ္။ ဂိမ္းဆိုင္ေတြ ေပၚလာတယ္။ အဲဒီလို အလွ်ိဳလွ်ိဳေပၚလာတယ္။ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ ၿပိဳလဲလာတယ္။ ေနာက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္။ စာဖတ္သူေတြကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို ေျပးရတယ္။ ၿမိဳ႕ျပေရာက္မွသာ ဖတ္လိုတာ အပိုင္ဝယ္ဖတ္ရေတာ့တယ္။ ေျပာခ်င္တာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြ အေပ်ာ္အပါး ပိုမင္လာၾက တာလည္း ပါမယ္ထင္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ ၿပိဳလဲ သြားတာဟာ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေတြ ရပ္ဆိုင္းသြားရေစတဲ႔ အေၾကာင္းအရင္း တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ ၿပိဳလဲသြားပါသလဲ လို႔ေမးရင္ ကြၽန္ေတာ္အလိုလို နာက်င္မိေနပါတယ္ဆရာ။
သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ ေခတ္မီ အသံုးအေဆာင္ေတြ၊ ေဖ်ာ္ေျဖခံ ပစၥည္းေတြ မိုးပ်ံေနေပမယ့္၊ စာအုပ္ ဆိုင္ေတြ ပန္းပန္တုန္း၊ စာၾကည့္တိုက္ ေတြ ထြန္းကားတုန္း၊ လမ္းေဘး Little Library ေတြ ခံ့ထည္တုန္း၊ စာဖတ္သူဦးေရ မ်ားျပားတုန္း၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာရဲ႕ စာအုပ္အေရအတြက္ အုပ္ေရ ၁ဝဝဝ ကို မနည္း ေရာင္းကုန္ ရေအာင္ ႀကိဳးစားေနရတာေတြဟာ ရင္နာစရာေတြပါပဲဟု အံက်ိတ္ၿပီး ဒီ စာကိုေရးလိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က လက္ရွိ စာဖတ္ရွိန္ျမႇင့္တင္ေရး ခရီး ရွည္အတြက္ အလင္းခတ္သံ စာပန္း ဥယ်ာဥ္အဖြဲ႕ကိုဦးေဆာင္ၿပီး လစဥ္ ရရွိ အလွဴေငြနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ေထာက္ပံ႔ေရး လုပ္ေဆာင္ေနပါ တယ္။
____________________________________
ခ်ိဳခ်ိဳဝင္း
ငယ္ငယ္က ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ေဆာင္ပုဒ္ေလး႐ွိတယ္။ ”စာအုပ္စာေပ လူ႔ မိတ္ေဆြတဲ့။” ကြၽန္မသေဘာက်မိတဲ့ စာစုေလးပါ။ ငယ္ငယ္ကစာအုပ္ဆိုင္ေတြ႔ရင္ဝင္ငွားျဖစ္တယ္။ ကာတြန္း၊ ဝတၳဳ၊ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္တစ္ေန႔ကို ၂ အုပ္ ၃ အုပ္အထက္ခ်ည္းပဲ။ အိမ္ကေမာင္ႏွမ လူစုံဖတ္တယ္။
ငယ္ငယ္က စိတ္ကူးေလး တစ္ခု႐ွိခဲ့ေသးတယ္။ စာအုပ္ဆိုင္ေလးဖြင့္မယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္းေရးမယ္ေပါ့။ ေခတ္ကပဲ သစ္လြန္းသြားတာလား၊ စနစ္ႀကီးကပဲ ေကာင္းလြန္းသြားတာလား၊ ကြၽန္မမေျပာတတ္ဘူး။ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္တာေတာ့ ကြၽန္မေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ရတယ္။ ဆို႐ွယ္မီဒီယာလို႔ေခၚတဲ့ online ေၾကာင့္လား၊ ပညာရည္မဝ တဲ့ ဘဝေတြေၾကာင့္လားဆိုတာ အေသးစိတ္မေျပာတတ္။ ကြၽန္မ ဆန္းစစ္ေလ့လာ မိခဲ့တဲ့အသံေလးေတြကိုေတာ့ ျပန္မွ်ေဝခ်င္ပါတယ္။ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ အရင္ေမးပါ တယ္။ ဖုန္းသုံးတာ ဘာအတြက္လဲ။
ဒီေမးခြန္းအတြက္ အေျဖက ႐ိုးရွင္းႏိုင္ပါတယ္။ ကဗ်ာေတြေရးခ်င္တယ္။ စာေတြဖတ္ခ်င္တယ္။ သတင္း ေတြသိခ်င္တယ္။အိုေက ဟုတ္ၿပီ၊ ဘာေၾကာင့္စာအုပ္ေတြဝယ္မဖတ္လဲ၊ သတင္းစာေတြ ဂ်ာနယ္ေတြမဖတ္လဲလို႔ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ႏိုင္ပါတယ္။
ကြၽန္မဖတ္ပါတယ္။ သတင္း ဂ်ာနယ္အမ်ားစုက အြန္လိုင္းမွာ သိ ၿပီးသားေတြမ်ားပါတယ္။ ဒီစာေပ မီဒီယာစည္းကမ္းေတြကို ကြၽန္မျပန္ေလ့လာတယ္၊ ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ တယ္၊ ျခားနားခ်က္လို႔ယူဆရတဲ့အရာ က သတင္းခ်င္းတူတယ္၊ ရသမတူ ဘူး။ ပြင့္လင္းမႈလည္းကြာဟတယ္။ လိုအပ္ခ်က္လို႔ယူဆမိတဲ့ အရာ ကေတာ့ လြတ္လပ္စြာတင္ျပခြင့္လို႔ ကြၽန္မထင္ျမင္မိပါတယ္ဆရာ။
ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးေပးသူ စာဖတ္ပရိသတ္ မ်ား၊ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ ရွိပါတယ္။
ေလးစားစြာ
ညိဳသစ္ငယ္
