ႏွစ္သစ္ကူးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ ၏ ညသည္ ယမန္ေန႔ညက အစြမ္း ကုန္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးခဲ့သျဖင့္ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ရသည္တို႔ကို ျပန္လည္ အစားထိုးရယူေနသည့္ႏွယ္ မေန႔ကႏွင့္ လားလားမွ်မတူစြာ တိတ္ ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနလင့္ ကစား ည ပိုးမႊားမ်ား၏ ေအာ္ျမည္သံ၊ အိမ္ တံစက္ၿမိတ္မွ ႏွင္းရည္စက္ကေလး မ်ား သစ္ရြက္ေပၚက်သံ၊ ခပ္ေဝးေဝး တစ္ေနရာမွ ရံဖန္ရံခါ ထြက္ေပၚလာ တတ္သည့္ ေခြးေဟာင္သံႏွင့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္၏ ဖိုသံေပးေန ျခင္းတို႔က ည၏တိတ္ဆိတ္မႈကို ခ်ဳိးဖ်က္ေနေသာ္ျငားလည္း သူ႔အခန္း တံခါးအျပင္ဘက္မွ ေျခသံခပ္ျပင္း ျပင္းကို မၾကားမီ အထိေတာ့ သူႏွစ္ ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါသည္။ႏွစ္သစ္ကူးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ ၏ညသည္ ယမန္ေန႔ညက အစြမ္း ကုန္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးခဲ့သျဖင့္ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ရသည္တို႔ကို ျပန္လည္ အစားထိုးရယူေနသည့္ႏွယ္ မေန႔ကႏွင့္ လားလားမွ်မတူစြာ တိတ္ ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနလင့္ ကစား ည ပိုးမႊားမ်ား၏ ေအာ္ျမည္သံ၊ အိမ္ တံစက္ၿမိတ္မွ ႏွင္းရည္စက္ကေလး မ်ား သစ္ရြက္ေပၚက်သံ၊ ခပ္ေဝးေဝး တစ္ေနရာမွ ရံဖန္ရံခါ ထြက္ေပၚလာ တတ္သည့္ ေခြးေဟာင္သံႏွင့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္၏ ဖိုသံေပးေန ျခင္းတို႔က ည၏တိတ္ဆိတ္မႈကို ခ်ဳိးဖ်က္ေနေသာ္ျငားလည္း သူ႔အခန္း တံခါးအျပင္ဘက္မွ ေျခသံခပ္ျပင္း ျပင္းကို မၾကားမီ အထိေတာ့ သူႏွစ္ ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါသည္။
သူ႔အိပ္ခန္းရွိရာ အေပၚထပ္သို႔ ေလးေလးဖင့္ဖင့္ျဖင့္ ေလွကားကို ခပ္ျပင္းျပင္းနင္း၍တက္လာသည့္ ေျခသံေၾကာင့္ မ်က္လုံးကို အသာ ေမွး၍ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ မေတာ့ အခန္းတံခါးရြက္ၾကားမွ ျပဴ ထြက္ေနသည့္ အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္ မ်ဥ္းေၾကာင္းေလးကို အရိပ္တစ္ခု ကြယ္သြားျခင္းအား ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ထို႔ေနာက္ အခန္းတံခါးသည္ အသံ မျမည္ဘဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြင့္လာကာ ေလးလံေသာအရာ တစ္စုံတစ္ခု ကို ဒရြတ္တိုက္ဆြဲလာသူတစ္ဦး၏ သဏၭာန္သည္လည္း အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာေတာ့သည္။ ထိုသူသည္ မႏိုင့္တႏိုင္ တရြတ္ ဆြဲလာသည့္အရာတို႔ကို အခန္းထဲရွိ ထိုင္ခုံမ်ားေပၚမတင္မီတြင္ အခန္း နံရံဝယ္ သူ႔လက္ၫွဳိးျဖင့္ စာအနည္း ငယ္ကိုေရးလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ တရြတ္တိုက္ဆြဲလာသည့္အရာတို႔ကို အခန္းတြင္းရွိ ဆိုဖာထိုင္ခုံရွည္ေပၚ တြင္ မွီ၍တင္ထားလိုက္ၿပီး ေနာက္ သူအိပ္ေနသည့္ ခုတင္ေအာက္သို႔ ေျမြ တစ္ေကာင္ပမာ ေလွ်ာခနဲ ဝင္ ေရာက္လိုက္ေလေတာ့သည္။ အခန္းတြင္းဝယ္ တိတ္ဆိတ္ ျခင္း၏ အသံျပန္လည္လႊမ္းမိုးသြား ေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ထဲဝယ္ ထိတ္ လန္႔ျခင္းတို႔ျဖင့္ ဆူညံေနေလၿပီ။ နံရံ တြင္ေရးထားေသာ စာတို႔ကိုလည္း သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာ ေရးထားမွန္းကိုလည္းမသိရ။ ဆိုဖာ ေပၚဝယ္ တင္ထားသည့္အရာတို႔ကို လည္း ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရ။ မီး ခလုတ္ကို ထဖြင့္ၾကည့္ဖို႔ဆိုသည္မွာ ေတာ့ ေဝလာေဝး။ သို႔ရာတြင္ သူႏွင့္ အနီးဆုံးျဖစ္ေသာ ခုတင္ေအာက္ဝယ္ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနၿပီဆိုတာ ကေတာ့ ေသခ်ာ၏။ အသံကုန္ ေအာ္လိုက္ရလွ်င္ ေကာင္းေလမလား။ ျဖစ္ႏိုင္တာ ကေတာ့ သူ႔ေအာ္သံဆုံးသည္ႏွင့္ သူ႔ ခုတင္ေအာက္မွလူက သူ႔ကို တစ္စံု တစ္ခုလုပ္မွာကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ သူ႔အသံကိုၾကားၾကသည့္ အိမ္နီးနား ခ်င္းမ်ားက ထုံးစံအတိုင္းပင္ ေနာက္ က်ၿပီးမွေရာက္လာမည္က ပို၍ ေသခ်ာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေအာ္ဖို႔ ေဝးစြ မိမိႏိုးေနသည္ကို ခုတင္ ေအာက္ကလူ သိမွာစိုးသျဖင့္ နံေဘး တြင္ခ်ထားသည့္ ဖုန္းကိုပင္ မထိဝံ့။ အသက္ကိုပင္ ရဲရဲမ႐ွဴဝံ့။ သူကသာ အသက္ကိုရဲရဲ မ႐ွဴဝံ့တာ ခုတင္ ေအာက္က လူ၏ အသက္႐ႈသံ ကေတာ့ ျပင္းလွ၏။ တစ္နာရီခန္႔ၾကာသြားၿပီး ေနာက္ ျမင့္တက္လာသည့္ လေရာင္ က ျပတင္းေပါက္မွ ဝင္လာသျဖင့္ ဆိုဖာထိုင္ခုံေပၚမွအရာတို႔မွာ ေပ်ာ့ ေခြ ၿငိမ္သက္ေနေသာ လူႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေၾကာင္းကို ျမင္လာရၿပီ။ ထို သူတို႔၏ အက်ႌမ်ားတြင္ စြန္းေနေသာ ေသြးကြက္မ်ားကိုပါ ျမင္လာရၿပီ။ ထိုသူႏွစ္ဦးမွာ မလႈပ္မယွက္ ဇက္ က်ဳိးေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနသည္ကို လည္း ေတြ႔လာရၿပီ။ သူတို႔ဝတ္ထား သည့္ အဝတ္အစားမ်ားမွာလည္း ေအာက္ထပ္မွာအိပ္ၾကသည့္ အေဖႏွင့္ အေမတို႔ႏွင့္ေတာင္ တူေနသလိုလို။ သူ႔စိတ္ထဲဝယ္ ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႔ျခင္းတို႔ႏွင့္ ဗေလာင္ဆူ လာကာ အခန္းနံရံဆီသို႔ ဒေရာေသာ ပါး လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္တြင္ မေတာ့ နံရံတြင္ ေသြးျဖင့္ေရးထား ေသာ =မင္းႏိုးေနတာကို ငါသိတယ္+ ဟူသည့္ စာေၾကာင္းကိုပါ သူ႔ႏႈတ္မွ ေၾကာက္လန္႔တၾကား အသံထြက္ကာ ဖတ္လိုက္မိေလေတာ့သည္။ ထိုစဥ္ သူ႔ခုတင္ေအာက္မွ လူးလြန္႔ေရြ႕လ်ား သံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရ၏။
ဟက္ကာ
