မ်က္ဝန္းအနားသတ္ေတြမွာ ေယာက္်ားတန္မဲ့
အရည္ေတြလဲ့ေနရင္း
ဒီစာကို ငါ့ရဲ႕ေသတမ္းကဗ်ာအျဖစ္
သတ္မွတ္လိုက္တယ္ သက္ထား။
ေလာကႀကီးက ဆန္းၾကယ္တယ္ သက္ထား
ကိုယ့္မိသားစုေတြ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၿပီးေတာ့ မင္း
အဲဒီလူေတြကို ခြဲရမယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ဟာ
မေသခင္ကတည္းက ေသသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို
တကယ္ဆို ေခါင္းခဏခဏ ကိုက္တဲ့ ေဝဒနာကို
ဆရာဝန္ဆီ သြားမျပခဲ့သင့္ဘူး
ေဆးစစ္ခ်က္မွာ ဘရိန္းက်ဴမာဆိုတဲ့ အေျဖေတြ႕ေတာ့
ကိုယ္ရဲ႕စိတ္မွာ မင္းနဲ႔ခြဲရမယ္ဆိုတဲ့
အသိနဲ႔တင္ ေရာဂါကို ႏွစ္နဲ႔ေျမႇာက္ လိုက္သလိုပဲ။
ေစာင့္ေနက် ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးမွာ
ကိုယ္ဆက္ရွိေနမွာပါ သက္ထား
ဒီ႐ုပ္နဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္
မင္းကိုလြမ္းတဲ့ နာမ္အပိုင္းအစေတြနဲ႔ အတူ ေစာင့္ေနမယ္
ေတြ႕ေနက် ေညာင္ပင္အိုႀကီးမွာ
ကိုယ့္ရဲ႕ သရဲဘဝ ဗိမာန္ေလးလုပ္ထားမယ္
ကိုယ့္ကိုလြမ္းလုိ႔လာတဲ့အခါ
ကိုယ္လည္းမင္းကိုၾကည့္ရင္း လြမ္းမယ္
ေလွ်ာက္ေနက် အိမ္ျပန္လမ္းေတြမွာ
အရင္လို ရသနဲ႔ မဟုတ္ေပမယ့္
ကိုယ့္ရဲ႕နာမ္အပိုင္းအစေတြနဲ႔
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လိုက္ပို႔ခ်င္ေသးတယ္
ဘယ္ေလာက္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ ဒဏ္လဲ
ခ်စ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို မထိေတြ႕ဘဲ အနီးဆံုးမွာထားၿပီး
လြမ္းရတဲ့ေသာက ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလဲ မင္းေသတဲ့တစ္ေန႔မွာ
ကိုယ္တို႔ဝိညာဥ္ႏွစ္ခု အတူတူ သာဓုေခၚၾကတာေပါ့
ေသဆံုးျခင္းရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္မွာ
ကိုယ္ေစာင့္ေနတယ္ သက္ထား . . . ။
ဟန္ထြဋ္ေက်ာ္
