က်န္ေတာ္သည္ နာနာဘာဝ၊ ဝိနာ ဘာဝစာရင္းဝင္ မွင္စာဘဝမွာ ေရာက္ေနရေသာ္လည္း အထက္ ပုဂၢိဳလ္ ဆိုင္ရာပိုင္ရာမ်ားက ကြၽန္ ေတာ့္အား အထူးစြမ္းအင္၊ အထူး အခြင့္အေရးမ်ား ေပးသနား အပ္ ႏွင္းထားၾကသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ (ဝဝ၇)အထူးေအးဂ်င့္ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းကဲ့ သို႔ အထူးတာဝန္မ်ား ထမ္းေဆာင္ ရင္း၊ ေသြးနားထင္ေရာက္၊ ေျခဖ်ား ေထာက္၊ ဘဝင္ျမင့္လ်က္ရွိေၾကာင္း ဝန္ခံလိုပါ၏။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူလူ ထု၏ဆႏၵမဲျဖင့္ ရာထူးရာခံရလာသူ မ်ား၊ ျပည္သူလူထု၏ ရိကၡာလစာစား ၿပီး ဘဝင္ေလဟပ္ေနၾကေသာအရာ ရွိ၊ အရာခံျပည္သူ႔ဝန္ထမ္း Public Servant ေတြကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က တစ္စက္ကေလးမွ် ၾကည့္မရပါေခ်။ ကုန္ကုန္ေျပာရေသာ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကိုယ္က်ိဳးရွာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းသမား ‘ငို႔ဘ’သတၱဝါမ်ားကို ျမင္ျပင္းအကပ္ ဆံုးျဖစ္ပါ၏။
ယခုအခါ ငို႔ဘသတၱဝါအခ်ိဳ႕ သည္ ပိန္လိန္ေျခာက္ကပ္ေနေသာ လူထုထံမွ အဆီစုပ္ယူစရာ မရွိေတာ့ သျဖင့္ မိမိတို႔ႏွင့္ ေသြးတူေမြးတူ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို အယံုသြင္းၿပီး အခ်င္းခ်င္း လည္လွီးကာ ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ေနၾကေလသည္။
”က်ပ္ေငြ သိန္းေပါင္းကုေဋ ငါးေထာင္ လစ္ေျပးသြားၿပီ”
”သန္းေထာင္ခ်ီလိမ္တဲ့ အမ်ိဳး သမီး ဝရမ္းေျပးျဖစ္ေနၿပီ”
သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ လက္ေပြ႕ ေအာ္ဟစ္၍ ေရာင္းခ်ေသာ hawker မ်ား၏အသံကို ၾကားရၿပီး ကြၽန္ေတာ္စိတ္ႏွလံုး မသာမယာျဖစ္ မိပါသည္။ ေၾသာ္ …ဖိုးတြမ္တီး အႀကီးစားေတြ ေပါလာလိုက္တာ။
”ဒီေလာကႀကီးက ႏိုင္ရာစား ေလာကႀကီးပါကြာ။ လည္သူစားတမ္း ေလာကႀကီးပါ”ဟု ေျပာလာသူမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွင္စာအုပ္စုတြင္ သက္ တမ္းရင့္ဝါရင့္ ပုဂံေခတ္ကတည္းက မွင္စာျဖစ္ခဲ့ေသာ ‘အိုးဆားဗစ္’မွင္ စာႀကီးျဖစ္သည္။ သူကဆက္ေျပာ သည္။
”အမ်ားပိုင္ဥစၥာဓနေတြကို ခိုး ေျပးလစ္ေျပးတယ္ဆိုတာလည္း ေလာဘေၾကာင့္ပဲ။ ရာဇပလႅင္ဆိုတဲ့ အာဏာတည္ရာကို လိုခ်င္တာ လည္း ေလာဘေၾကာင့္ပဲ။ ငါတို ပုဂံ ေခတ္တုန္းက အာဏာေလာဘ ေၾကာင့္ သားကအဖကိုသတ္၊ ညီက အစ္ကိုကိုသတ္ခဲ့တဲ့ သာဓကသမိုင္း သင္ခန္းစာေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ႀကီး ပါ”
”ဒီမယ္ …ခင္ဗ်ားႀကီးပဲ သမိုင္းသင္ခန္းစာယူၿပီး သံေဝဂစိတ္ နဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးထိုင္ေန။ က်ဳပ္က ေတာ့ ျပည္သူလူထု အက်ိဳးစီးပြားကို ကာကြယ္ရမွာမို႔ သံေဝဂလည္း မရ ႏိုင္ဘူး။ သင္ခန္းစာလည္း မယူႏိုင္ ဘူး။ လူလိမ္လူေကာက္ လူညစ္ လူ႐ႈပ္ေတြကို မိုးအဆံုး၊ ေျမအႏံွံ႔ ေျခ ဆန္႔ရွာေဖြၿပီး ခပ္စပ္စပ္ကေလး ဆံုးမေပးရလိမ့္မယ္”
”ျပဳသူအသစ္၊ ျဖစ္သူအ ေဟာင္းပါ ေမာင္မွင္စာရယ္”
”ေတာ္ တန္ တိတ္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေရႊျပည္ေအးတရားေတြ၊ သင္ပုန္း ေခ်စကားေတြ stop stop stop ”
ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္မထိန္း ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဘဝတူမွင္စာအိုႀကီးကို ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ေငါက္ပစ္ လိုက္သည္။
”ျမင္ျမင္သမွ် သခၤါရပါ ေမာင္ မွင္စာရယ္”
သူကအေပ်ာ့ဆြဲကေလးျဖင့္ ေလေၾကာရွည္ေနသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ အ႐ႈံးေပးလိုက္ပါသည္။ ‘ဂြတ္ဘိုင္’ဟု ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ မွင္စာေလာက တြင္လည္း အသက္ႀကီးခါမွ ေသ ျခင္းဆိုးျဖင့္ ေသရေသာ္လည္း တေစၧ ဘဝနဲ႔ မကူးေျပာင္းဘဲ (ကေလး ကလားဆန္ေသာ စ႐ိုက္ေၾကာင့္) မွင္ စာဘဝမွာေနၾကရသူေတြရိွၾကပါ သည္။ အထက္အာဏာပိုင္ႀကီးမ်ား က ထိုသို႔ေသာမွင္စာေတြကို ‘ဆပ္စ ဖိုင္းခ်’ (ရာထူးခ်ထား) ျခင္းျဖစ္ သည္ဟု ေျပာၾကပါသည္။ ဟုတ္၊ မဟုတ္ေတာ့မသိပါ။
ကြၽန္ေတာ္က ‘ငို႔ဘသမား (ဝါ) ေလာကဘီဘူး ဇူဇကာေတြကို ဆိုဆံုး မဖို႔အတြက္ ထြက္လာစဥ္ အထက္ပါ မွင္စာႀကီးတစ္ေကာင္ႏွင့္ လမ္းမွာ ဆံုမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္က မိမိ၏ အထူးတာဝန္ကို ေျပာျပေသာအခါ ထိုမွင္စာႀကီးက မဲ့ၿပံဳးၿပံဳးၿပီး
”ဟဲ့ေကာင္ကေလး မင္းရဲ႕ အ ေတြးအေခၚေတြ တိမ္းေစာင္းေနၿပီ။ အမ်ားအက်ိဳးမေဆာင္ဘဲ ကိုယ့္ အိတ္ကပ္ထဲ ကိုယ္ထည့္ေနၾကတဲ့ လူလည္လူပါးမ်ားဟာ ေခတ္အဆက္ ဆက္မွာ ရွင္သန္ႀကီးပြားခဲ့ၾကတာ မင္းနာမလည္ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕။ ဂ်ာမန္ ေတြးေခၚပညာရွင္ႀကီး ‘နီေခ်း’က လည္း လူအခ်င္းအတူတူသူမ်ားထက္ ေခါင္းတစ္လံုး ပိုျမင့္တဲ့လူကို မဟာ လူသား(စူပါမင္း)အျဖစ္ အမႊမ္း တင္ထားတာကြ၊ အဂၤလိပ္ ဇီဝေဗဒ ပညာရွင္ႀကီး ‘ခ်ားဒါဝင္’ ကလည္း ”ေတာ္သူေန၊ မေတာ္သူေသ” survival of the fittest ဝါဒကို မီးေမာင္းထိုးျပခဲ့တာပဲ။ အသက္ခ်င္း တူေပမယ့္ ဆင္းရဲသားေလးက အသက္တိုၿပီး သူေ႒းႀကီးေတြက အသက္ ၉ဝ -၁ဝဝ ေနရတာ ဘာ ေၾကာင့္လဲ။ မင္းနားလည္ရဲ႕လား။ မေလာက္ေလးမေလာက္စား မွင္ စာေလးရဲ႕”
ထိုေဖာက္ျပန္လြဲမွားေသာ မွင္ စာႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္စိတ္ပ်က္မိပါ သည္။
”နီေခ်းေတြ၊ ဝါေခ်းေတြ က်ဳပ္ နားမလည္ဘူး။ ဒါဝင္ေတြ၊ သာဒင္ ေတြကိုလည္း က်ဳပ္မသိဘူး။ က်ဳပ္က မတရားမႈကို တိုက္ဖ်က္မွာ။ တရား မွ်တမႈ ဂ်ပ္စတစ္ (Justice) ကို ခိုင္ မာေအာင္ တည္ေဆာက္မွာ။ ဘရာ သာတုိ႔လို အသက္ႀကီးၿပီး အခ်ိန္ မစီးတဲ့ဘဝမ်ိဳးမွာေတာ့ အနစ္မြန္း မခံဘူးဗ် မွတ္ထား”
မွင္စာအိုႀကီးကို ပယ္ပယ္နယ္ နယ္ တြယ္ထည့္ၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ သူက ေအာ္ဟစ္ က်ိန္ဆဲသည္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ မၾကားေယာင္ ျပဳလိုက္ပါသည္။
သည္ကေန႔ ကြၽန္ေတာ္၏ ‘ပစ္မွတ္’မွာ သစ္ေတာဆိုင္ရာ အရာ ရွိငယ္ေဟာင္း၊ အၿငိမ္းစား ဦးစိန္ ဗဒင္ဆိုေသာ အတၱဘီလူး၊ လူလိမ္ လူညစ္ႀကီးျဖစ္သည္။ သူက အၿငိမ္း စားယူၿပီးမွ စာနယ္ဇင္းမ်ားတြင္ ‘ေမာင္စိမ္းလန္းရွင္’ဟူေသာ က ေလာင္အမည္ျဖင့္ သစ္ေတာဖြံ႕ၿဖိဳး ေရး၊ သစ္ေတာထိန္းသိမ္းေရး ေဆာင္းပါးမ်ားကို ခပ္တည္တည္ႏွင့္ (အူလီပါပဲ) ေရးသားလံႈ႕ေဆာ္ေန သည္။
ယခုလည္း စိန္ဗဒင္က သူေန ထိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ရွိ အထက္တန္း ေက်ာင္းတြင္ ‘သစ္ေတာႏွင့္ သစ္ပင္ ခ်စ္ခင္တဲ့လူမ်ိဳး’ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာ ေျပာပို႔ခ်ေနသည္။
”ကြၽန္ေတာ္ဟာ သစ္ေတာအရာ ရွိငယ္ဘဝနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ နီးပါး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ သစ္ပင္၊ သစ္ေတာကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ကေလာက္ခ်စ္ပါသလဲဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာ ထင္းမီးဖိုလံုးဝ၊ လံုးဝမသံုးပါဘူး။ သစ္သားပရိေဘာ ဂေတြ လံုးဝ၊ လံုးဝမသံုးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာ ပလတ္စတစ္နဲ႔ အလူမီနီယံ ပရိေဘာဂေတြခ်ည္း သံုးပါတယ္။ မယံုရင္ အိမ္ကိုလာ ၾကည့္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ တိုက္အိမ္ ကို ၾကည့္ဦးမလား။ သစ္တစ္ေခ်ာင္း ေတာင္မွ မသံုးပါဘူး။ အုတ္၊ ဘိလပ္ ေျမ၊ သဲ၊ ေက်ာက္နဲ႔ သံထည္ေတြ ခ်ည္း သံုးထားပါတယ္။ မယံုရင္ လာၾကည့္ပါခင္ဗ်ား”
စိန္ဗဒင္ ၿဖီးျဖန္းညာဝါးေန သည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ဘယ္လို တိုက္ခိုက္ရမည္ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်ိန္ဆ ေနသည္။
”ကမၻာ့သစ္ပင္မ်ားေန႔တုန္းက ဆိုရင္ . . .”
ကြၽန္ေတာ္က ပဆုပ္ပနီေကာင္ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စိန္ဗဒင္၏ ေဘာင္းဘီရွည္ေအာက္နားစတစ္ ဖက္အတြင္းထဲသို႔ အသာကေလး တိုးဝင္ၿပီး သူ၏အေမႊးထူထူႏွင့္ ေျခသလံုးႀကီးတစ္ဖဘက္ကို အစြယ္ ျဖင့္ ထိုးလိုက္သည္။
”ကြၽန္ေတာ္စိုက္ခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ ေပါင္းတစ္ေသာင္း အား အမယ္ေလး ဗ်”
စိန္ဗဒင္ မတ္တတ္ရပ္ေနရာမွ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ေခြခနဲ လဲက်သြား သည္။ မ်က္ႏွာႀကီး ႐ံႈ႕မဲ့ေနသည္။ ထို အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ေဘာင္းဘီ ထဲမွထြက္ၿပီး အျပင္ေလထုထဲမွာ ပ်ံဝဲ ကခုန္ေနသည္။
”က် ကြၽန္ေတာ္ သစ္ေတာဝန္ ထမ္းဘဝတုန္က ေတာထဲမွာေနခဲ့ တာ ေျ>ြမအကိုက္မခံခဲ့ရဘဲ အခုမွ ေျမြ၊ ေျမြလာကိုက္တယ္ခင္ဗ်။ ကြၽန္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဆး ေဆး႐ံုပို႔ၾကပါ”
ပလီပလာမုသားစကားျဖင့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို ၿဖီးလံုး ထုတ္ေနေသာ စိန္ဗဒင္ခမ်ာ ခုေတာ့ ပက္လက္ႀကီးလဲကာ ကေယာင္ ကတမ္းျဖစ္ေနရရွာေလၿပီတည္း။
ၾကဴးႏွစ္
