ျပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြသံုးေလးခုေလာက္ က မႏၲေလးစတုတၳမ်ိဳးဆက္ လို႔ေခၚလို႔ရႏိုင္တဲ့ လူငယ္ကဗ်ာဆ ရာေတြကေန ကိုၿငိမ္းႀကီးကို ကဗ်ာ ဝိုင္းမွာတက္ေရာက္ဖို႔ ဖိတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကဗ်ာဝိုင္းက ‘ခေရရိပ္ ကဗ်ာ ဝိုင္း’တဲ့။ မႏၲေလးကုသိုလ္ေတာ္ ဘုရားအတြင္းက ခေရပင္ရိပ္ႀကီး ေတြေအာက္မွာ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအပတ္က အႀကိမ္ ၁၅ဝ ေျမာက္ပြဲပါ။
ေနရာက ‘ကမၻာ့အႀကီးဆံုး စာ အုပ္ႀကီး’ လို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာက္စာခ်ပ္ ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးၾကားမွာ ျပဳ လုပ္ၾကတာဆိုေတာ့ စာေပအခမ္း အနားျပဳလုပ္ဖို႔ ဒီထက္ထိုက္တန္တဲ့ ေနရာမရွိဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါ တယ္။ ကိုၿငိမ္းႀကီးဆိုတာကလည္း ဘာစာေပပြဲေတာ္၊ ညာစာေပပြဲေတာ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြကို ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီလိုလူငယ္ကဗ်ာဆရာေလးေတြ လုပ္တဲ့ပြဲဆိုရင္ေတာ့ တက္ခ်င္ပါ တယ္။ တက္လည္းတက္တယ္။ ဘာ ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီကေလးေတြ (လူငယ္ေတြ)မွာ ‘သူငယ္နာေပါင္း ခ်ဳပ္’က ကင္းေဝးၾကလို႔ပါပဲ။ သူငယ္ နာေပါင္းခ်ဳပ္ထဲမွာ ဘယ္ေရာဂါေတြ ပါဝင္သလဲဆိုေတာ့ နာမည္ႀကီးစြဲ သူငယ္နာ၊ ေထာင္က်သူငယ္ႏွင့္ ကြန္ ျမဴနစ္သူငယ္နာစသျဖင့္ ေရာဂါမ်ိဳး စံုပါပါတယ္။ အဲစာေပပြဲေတာ္ႀကီး တစ္ခုဆိုတာ သြားၾကည့္ပါလား။ အဲ ေရာဂါသည္ မ်ိဳးစံုနဲ႔ တန္းေတြ႕ရမွာပဲ။ အဲဒီေရာဂါ ေပါင္းခ်ဳပ္ထဲမွာ =ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္အထင္ႀကီးတဲ့သူငယ္နဲ႔’ က စိတ္ကုန္စရာအေကာင္းဆံုးပါပဲ။ အဲဒီကေလးေတြၾကားက်ေတာ့ ေလ ေကာင္းေလသန္႔ရရဲ႕ဗ်။ သူတို႔ ကေလးေတြက ‘အေထြေထြသူငယ္ နာ’ဘာတစ္ခုမွ မရွိၾကဘူး။ သူတုိ႔နဲ႔ ေတြ႕ရတာ ကုသိုလ္ရတယ္ေတာင္ ကိုၿငိမ္းႀကီး ထင္ပါတယ္။
အဲ သူတို႔ကဗ်ာဝိုင္းေလးက လည္း အပတ္ ၁၅ဝထိေတာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ သူတုိ႔ကဗ်ာ ခ်စ္စိတ္ကို ေလးစားရမယ္။ မဟုတ္ လား ဒီေတာ့ ကိုၿငိမ္းႀကီး သူတို႔ပြဲမွာ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခုခုေျပာ ဖို႔ စဥ္းစားရေတာ့တာေပါ့။ စဥ္းစားမိတာက ‘ဘဲေက်ာေပၚ ကေရ’ဆိုတဲ့ ကိုယ္တိုင္ေရး မဂၢဇင္း ဝတၳဳရွည္တစ္ပုဒ္ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီ ဝတၳဳက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း၃ဝ ေလာက္က ေရးခဲ့ၿပီး ဘယ္မဂၢဇင္းမွ မပို႔ဖူးေသးတဲ့ ဝတၳဳပါ။ ဘာေၾကာင့္ မပို႔ျဖစ္ခဲ့မွန္းေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္း မသိပါဘူး။ ဒီဝတၳဳကို ‘ကဗ်ာဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္’နဲ႔ တည္ေဆာက္ ထားတာပါ။ ဒီထဲမွာ =ကဗ်ာဟူသည္’၊ ‘ကဗ်ာဆိုတာဘာလဲ’ဆိုတဲ့ အဆိုအ မိန္႔ေတြ အမ်ားႀကီး ပါပါတယ္။
ဒီေတာ့ ခေရရိပ္မွာ လူတတ္ ႀကီးလုပ္ဖို႔၊ ကိုယ့္ဝတၳဳကိုယ္ ျပန္ ဖတ္ရေတာ့တာေပါ့။ ကဗ်ာဟူသည္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္အခ်ိဳ႕ ျပန္ကူးရတာေပါ့။
ကဗ်ာဟူသည္ – လူ၏မ်က္ေမွာက္ ဘဝကို၊ လူကပုန္ကန္ျခင္းျဖစ္၏။ ေဂ်ဘီးေကဘဲယ္လ္ (၁၈၇၉…)ဆို တာေတြ ဘာညာေတြ။
ကဗ်ာဟူသည္ – ထူးခတ္ခံရ ေသာ ကဗ်ာသည္၊ လူသတၱဝါကိုျပန္ ၍ ထူးခတ္တတ္၏။ စီလီယမ္ဘလိခ္ (၁၇ဝ၇-၁၈၂၇)ဘာညာ။
ကဗ်ာဟူသည္ -စာဆိုမင္လ္ တန္ မ်က္စိကြယ္သြားေသာ အခါ၌ သူေတြ႕ျမင္ရေသာ အရာသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏။ ဒီ၊ အာန္၊ ဗီ၊ မာကီး (၁၈၇၈-၁၉၃၇)ဆိုတာမ်ိဳးေတြ၊
ကဗ်ာဆိုတာ – အသက္႐ွဴ႐ိႈက္ ျခင္းျပဳေသာ အႀကံအေတြးႏွင့္ ႐ႈိ႕ၿမိဳက္ ေလာင္ကြၽမ္းျခင္းျပဳေသာ စကားလံုး မ်ားတီ၊ ဂေရး(၁၇၁၆-၁၇၇၁)ဆိုတာ ကိုလည္း မက်န္ေစရဘူးေပါ့။
အင္း တျခားဟာလည္း သိပ္မ တတ္။ ဒါပဲမွတ္စုထုတ္လာတာ ေၾကာင့္ ကဗ်ာဟူသည္ အဆိုအမိန္႔ ၂ဝ ေလာက္ ရြတ္ျပလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့’ ေဒမ႐ိုး က်ိန္စာ’ နဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ရတယ္။ က်ိန္စာ တိုက္သူ အင္၊ ဘီ၊ ေဒမ႐ိုး (၁၆၃၆-၁၇၁၁)ဆိုတာ ‘ကဗ်ာမထိနဲ႔ မီးပြင့္ သြားမယ္’ဆိုတဲ့လူမ်ိဳး။ သူအမ်ားႀကီး မေျပာဘူး။ ၃ ခ်က္ပဲေျပာတယ္။
(၁) လွပေသာ အႀကံဥာဏ္မ်ားကို၊ ပုဒ္ေရအကန္႔အသတ္ျဖင့္၊ စာတစ္ ေၾကာင္းထဲသို႔ အတင္းအဓမၼ ထိုး သိပ္ခ်ည္ေႏွာင္ထားရမည္ ဟူေသာ ဝါဒကိုလည္းေကာင္း၊
(၂) စိတ္ကူးမ်ားကို က်ဥ္းေျမာင္း ေသာ တစ္ခုခုအတြင္း၊ ပိတ္ေလွာင္ ထားရမည္ဟူေသာဝါဒကိုလည္းေကာင္း၊
(၃) စိတ္ကူးသစ္မ်ားကို အေတာင္ခ်ိဳး ၍ ကာရန္ဟူေသာ သံႀကိဳးတို႔ျဖင့္ ခတ္ထားရမည္ဟူေသာ ဝါဒကို လည္းေကာင္း…
ယင္းအခ်က္ ၃ ခ်က္ကို အၾကင္ သူမိုက္သည္ တီထြင္၍ ကြၽႏ္ုပ္တုိ႔ အား ပို႔ခ်သင္ၾကားသည္ရွိအံ့။ ထို လူမိုက္ ‘ပလိပ္ေရာဂါ’ သင့္၍ ေသပါ ေစသတည္း။
အဲဒီေန႔က ပြဲၿပီးလို႔ကိုၿငိမ္းႀကီး ျပန္လာေတာ့ လူငယ္ေလးေတြ ဖိတ္ၾကားထားတဲ့ လူႀကီးအခ်ိဳ႕ဆီက ပလိပ္ေရာဂါနဲ႔ နည္းနည္းေတာ့ ရတယ္ခင္ဗ်ာ။
ကိုၿငိမ္း (မႏၲေလး)
