ေထာင့္တစ္ေထာင့္ကလာတာ မဟုတ္ဘူး
ျမစ္က်ိဳးအင္းတစ္ခုရဲ႕
႐ိႈက္ညည္းသံမဟုတ္ဘူး
သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ အံႀကိတ္သံမဟုတ္ဘူး
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕
ဗိုက္ပုတ္သံမဟုတ္ဘူး
ဒါဟာ
တစ္ကမၻာလံုးရဲ႕
ဆို႔နင့္ေၾကကြဲ ဆာေလာင္သံ။
စားပြဲတစ္လံုးေပၚက စကၠဴပန္းဟာ
ေရမငတ္ဘူး ဘယ္သူေျပာလဲ
တံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွာ မိုးစက္ေလး ေတြ တြဲခိုေနလည္း ေရငတ္သူဟာ တံခါးခ်က္ၾကားမွာကြဲရွ
မြဲေျခာက္ေျခာက္ ဆံႏြယ္ကိုပင့္တင္
ေျပးရတာ ေမာလွၿပီတဲ့
ဆိတ္ၿငိမ္မႈက ဆိတ္ၿငိမ္ေနတုန္း။
အရွိန္နဲ႔ ေဆာင့္ဝင္လာမလား
အရွိန္နဲ႔ ခုန္အုပ္လိုက္မလား
အရွိန္အဝါနဲ႔ ကမၻာဆိုေတာ့
ရွိန္ေနၾကတဲ့ လမ္းေပ်ာက္သူေတြဟာ
လက္တံမဲ့စြာ ခန္းေျခာက္လို႔။
နာက်င္မႈမရွိတဲ့ ေဆးထိုးေပးပါ
ဘာမွမၾကင္နာတတ္သူေတြရဲ႕အလယ္
တစ္ဖက္က မီးစ
တစ္ဖက္က လွီးခ်မယ့္ဓားေတြနဲ႔
ေရေျမမဲ့ အနာဂတ္ေတြဟာ
မ်က္လံုးနဲ႔ နားကို ဘာသာမျပန္တတ္ေတာ့ဘူး။
ဆံုး႐ံႈးမႈဆိုတာ အေငြ႕ ျပန္ျခင္းမဟုတ္ဘူး
ပညာေတြ မထြန္းပရတာ
ေမတၱာတရား မလင္းဖ်ရတာ
အနာအဆာကိုမွ
မစာမနာ စားသံုးေနၾကတဲ့ ေခတ္ဆိုးထဲ
ဝလံုးနဲ႔ သုညဟာ တန္ဖိုးရွိခြင့္မရရွာ။
ေသြးဆာေနတဲ့ တိမ္ေတြလြင့္သြားပါေစ
ေနကေပးလိုက္တဲ့ ေနေရာင္ျခည္
လ မိခင္ေတြထံ ေရာက္ပါေစ။
လသားအရြယ္ေလးကအစ ၾကယ္ျဖစ္မယ့္လူေတြ
အေတာင္ေပါက္ခြင့္ရၾကပါေစ
ထိခတ္ၾကည့္ပါ
ငါတုိ႔ဟာ ကမၻာႀကီးပါပဲ
ငါတို႔ဟာ ေက်ာက္ေခတ္ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ေတြ
အထီး အမနဲ႔ ဘာသာေဗဒ
ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔ ဥာဏ္ပညာ
သြန္မပစ္ရက္တဲ့ စိတ္ထားကိုက
စိမ္းလန္းလာမယ့္ အနာဂတ္ကမၻာ။
ေပးပါ
ငွဲ႔ၾကည့္လွည့္ပါ
သင့္ရဲ႕ ေကာင္းစြာႏိုးထမႈနဲ႔
ေဂဟစနစ္ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာ။
႐ိုးဖြဲ႕အိမ္
