အင္းဝ။ ဒါေပမဲ့ ‘လမင္းတစ္ရာ အင္းဝ။ ဒါေပမဲ့ ‘လမင္းတစ္ရာ ႀကီး’ရဲ႕ အင္းဝမဟုတ္။ အင္းဝ ဂုဏ္ရည္ႀကီးရဲ႕ အင္းဝလည္းမဟုတ္။ ဒါ အင္းဝ။ ဒီအင္းဝက သပိတ္သံတိတ္၊ ငွက္ သံငွက္သံဆိတ္တယ္။ လမင္းတစ္ရာ ႀကီးက သူ႔ေဟမႏၲ ေျချမန္ေတာ္ အေဖာ္ျပဳရင္း ဒီအင္းဝရဲ ဧည့္ သည္ေတာ္အျဖစ္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ ရဲ႕ တခါးခ်ပ္လို ဒီအင္းဝမွာ လွပ္ ျပဖူးတယ္။ ဘာထူးလဲ။ ဒီအင္းဝမွာ ‘အင္း ဝဂုဏ္ရည္ႀကီး’ကလည္း တကယ့္ ေလးစားေလာက္တဲ့ နဖူးႀကီးနဲ႔ ဒီအင္းဝမွာ အၿမဲတမ္း ရင္းႏွီးမႈ ေတြ လက္လြန္တယ္။ ကဗ်ာအျပင္၊ ဂီတခြၽန္သူမ်ားအေၾကာင္း တေစ့ တေစာင္းေရာ၊ ေျပာင္ေရာ၊ ေသာင္း ေျပာင္းေထြလာ ေထြရာေလးပါးေတြ ကို ကရားေရမရပ္။ ဒီေနရာ၊ ဒီ အရပ္ေရာက္တယ္ဆို ဣေâႏၵဆိုတာ ေဘးကပ္။ သိကၡာေတြဆိုတာ ရပ္၊ ခဏရပ္။ ပါးစပ္ဆိုင္း အေတာ္တီး တယ္။ ဒီအင္းဝမွာ။ ဒီအင္းဝမွာ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ) ေပါ့။ သင္းကလည္း လက္အေဆာ့ မေသးဘူးဗ်။ ဒီေရာက္ရင္ ဘယ္ ေတာ့မွ ေအးေအးေဆးေဆးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဝတၳဳ တိုေရး ကြက္ထဲ ခဲ တစ္လံုးပစ္ခ်တဲ့အခါပစ္ခ်၊ ထလိုက္ တဲ့ဂယက္ဆိုတာ ဒီအင္းဝမွာ သြက္သြက္ေတာင္ခါပါတယ္။ သူမရဲ႕ အေဆာင္ျဖစ္တဲ့ ေတာင္တြင္းႀကီး တစ္လႊားက ေမာင္မင္းႀကီးသား ကိုေအာင္ေက်ာ္တိုးဆို ဖိုဆိုး မပ်က္ ဘူး။ ပင္မွည့္ေဆးေပါ့လိပ္ကို သူသိပ္ စြဲမက္ရွာရဲ႕။ ဒီအင္းဝအတြက္ ဆရာမႏုႏုရည္က သူ႔ခင္ပြန္းကို အဆစ္ေပးတဲ့ သေဘာတဲ့ေလ။ ဒီအင္းဝမွာ ဒါတင္လား။
မကဘူး” ေမာင္သစ္နီ(အင္းဝ)ဆိုတဲ့ အင္းဝသားကဗ်ာဆရာ။ သူ႔ကို ကပၸိ ယကဗ်ာဆရာလို႔လည္းေခၚရဲ႕။ အရပ္ကူပါ စာေရးဆရာလို႔လည္း ေခၚၾကပါရဲ႕။ အင္းဝရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ ႀကီးေပါ့။ အေဖာ္သာေကာင္းေပ့ေစ။ ေကာင္းမႈေတာ္လမ္း ေပါက္သလို ဒီအင္းဝ ေရာက္လာတတ္သဗ်။ အင္း ဒီအင္းဝမွာ အင္းဝသား ေတြ လြန္႔ျမဴးလုိက္ပံုက ‘စာေရးဆရာ ေမာင္သာပို’ သူကေတာ့ အေခ်ာင္ ရွာလိုတဲ့ သေဘာမပါပါဘူး။ ေခၚၿပီး သာ ဒကာခံလို႔ကေတာ့ ပုဂံပါစား မယ္ထင္ရတယ္ေလ။ အဲ အင္းဝအေၾကာင္း ေျပာရင္ ခ်န္ထားလို႔မရတဲ့အေကာင္ တစ္ ေကာင္ရွိေသးတယ္။ သူက ငနီလို႔ ကြၽန္ေတာ္က ခ်စ္စႏိုးေခၚတဲ့ ကဗ်ာ ဆရာနီေမာင္ေပါ့။ ဟုတ္ ဟိုအင္း ဝက နီေမာင္ဟာ ဒီအင္းဝနဲ႕ သိပ္ မစိမ္းဘူး။ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့ အေၾကာင္းကလည္း ေကာင္းေကာင္းသိၿပီးသား။ သူ႔ရဲ႕ ကိုၿငိမ္းေပ်ာက္ ရွာပံုေတာ္တုိ႔၊ ကိုၿငိမ္း ေပ်ာက္ စံုနံ႔သာၿမိဳင္တုိ႔ဆိုတာ အင္းဝ ခ်ည္း၊ ဒီအင္းဝခ်ည္းပါပဲ။ သူတို႔တစ္ေတြအားလံုးဟာ အင္းဝေန အင္းဝက်ား၊ အင္းဝေျမ၊ အင္းဝဖြားေတြခ်ည္း ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီအင္းဝမွာေတာ့ သူတုိ႔အားလံုး အာ ဂႏၲဳေတြခ်ည္း။ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔သန္လ်က္ခံု၊ ဖင္ ခုထိုင္ထိုင္၊ ဧရာဝတီအႀကီးတစ္လံုး ကို ဒုဠဝတီတစ္ပက္နဲ႔စပ္ ေသာက္ ေသာက္။ ဒီအင္းဝကို အသိအမွတ္ ျပဳၾကတာကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အဲ အဲ အင္းဝဆိုတာ စပ္မိလို႔ ဆက္ေျပာရဦးမယ္။ သဘင္မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာကိုခ်စ္ဦးညိဳေပါ့။ ဘယ္လို ေျပာရမလဲ။ သမိုင္းကို ဖုန္ခါတဲ့ ၾကား မအားရာက ရာဇဝင္ကို ဖြပ္ ေလွ်ာ္တဲ့ၾကား မအားရာက နိပါတ္ ေတာ္ကို ခဝါခ်တဲ့ၾကား၊ မအားရာက ဘုရားႀကီးမွာေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ကို ေရာက္လာဖူးသဗ်။ သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ဆိုတာ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝက သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ အဲဒီ တုန္းက မႏၲေလးက စာသမားေတြ ဝင္းလိုက္နားက မုတ္ဆိတ္ကေဖးမွာ ထိုင္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သိပ္မထိုင္ျဖစ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဗိုလ္ခ်စ္ (ခ်စ္ဦးညိဳ)က ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္ ဆိုင္ထိုင္သလဲ ေမးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း သဘင္မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ ဆိုင္ထိုင္ေၾကာင္း ဇာတ္ေလႀကီးနဲ႔ ခုလို ေျပာခဲ့တာကို မွတ္မိ . . .
ဗိုလ္ခ်စ္ေရမုတ္ဆိတ္ကို မထိုင္ျဖစ္ေပမယ့္ ကေလာင္ငယ္ညီငယ္ရင္းေတြနဲ႔ေပ်ာ္ရင္းသာ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေနမိတာကမႏၲလာ အေရွ႕ေတာ္ျခမ္းဆီကလက္ဖက္ရည္ေကာင္းသတင္းေတြနဲ႔အရမ္းပဲ သင္းျမေမႊးလွတဲ့ (ဟိုေအ) ရွမ္းပြဲ အင္းဝကေဖး။
အင္းဝလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ စာေပအုပ္စု ကေလးသို႔
ကိုၿငိမ္း (မႏၲေလး)
