ေႏြ လညင္းတုိ႔သည္ကေျမာက္ ေလညင္းတုိ႔သည္ကေျမာက္ ျပန္ေလႏွင့္အတူ တိုးညႇင္းစြာ တုိက္ခတ္၍ မိုးတိမ္တို႔သည္က ေကာင္းကင္ျပင္လြင္လြင္မွာ ေလ တြန္းပို႔ေနသလို တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ပင္ ကြၽန္ေတာ္ စီးနင္းလိုက္ပါလာခဲ့ေသာ ေရႊမႏၲလာ ကားမွန္သားျပင္က မိုး တိမ္ရိပ္တို႔ကို ေျပးျမင္မိသည္။ မွန္ ထဲတြင္ အရိပ္ထင္ေသာ မိုးသားတိမ္ လိပ္တို႔သည္က မွန္ထဲကို ေျပးဝင္ေန သလို ခံစားရ၏။ မိတၱီလာၿမိဳ႕အလြန္ ကားဂိတ္ တစ္ခုမွာ ေခတၱရပ္နားထားခဲ့ရင္ အဆင္းတစ္ေနရာ အတက္တစ္ေန ရာျဖစ္ေန၍ ေခတၱမွ်ေနသည့္အခ်ိန္ လယ္ကြင္းျပင္ ယာကြင္းစပ္ကေန ပ်ံလာေသာ ငွက္တစ္ေကာင္က မွန္ ကို ေျပးထိၿပီး မိုးတိမ္ျဖစ္ေလမလား ဟုပင္ျမင္မိရင္း ကြၽန္ေတာ္စီးလာ သည့္ ကားမွန္ကို ခဲတစ္လံုးသဖြယ္ ‘ဗံုး’ဆိုၿပီး ငွက္ကေလးခမ်ာ ပ်ံသန္း ရင္း ေနရာမွာပင္ သူ႔ဘဝေလး ေျမခ စြာႏွင့္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ျမင္ ကြင္းေလး။ သံသရာထဲမွာျဖင့္ ရင္မွာ ခံစား ခဲ့ရင္း ေၾသာ္…ဘဝဆိုတာ မတည္ ၿမဲ။ ခဏတာဘဝေလးမ်ားေပၚမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရင္း ပ်ံပါ …
ပ်ံပါ …ထက္အာကာ၊ မိုးတိမ္မ်ားကို အစစ္ထင္ရင္း ငွက္သြင္ပ်ံသြား ငွက္မ်ားက ပ်ံရင္းေျမခေလၿပီေပါ့။မပ်ံႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္စီးလာသည့္ ေရႊမႏၲ လာကားက တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ မိုးသား တိမ္လိပ္တို႔သည္ ေလေျပေလညင္း တို႔ႏွင့္ အတူ ေဝးက်န္ရစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ ပန္းခ်ီသမားျဖစ္လို႔ ညမ်ားကို မခံစားမိပါေပ။ ေနရီေသာ အံုမႈိင္းေသာ မိုးတိမ္တို႔ကို ခံစားေန မိသည္။ ကားခံုနံပါတ္က ၃၊ ၄ စေသာ ထိုင္ခံုမ်ားကိုသာ အစီးမ်ားခဲ့ သည္။ ကြၽန္ေတာ့္နယ္ျဖစ္သည့္ ဝမ္း တြင္းဘက္ကေန နံနက္ ၉ နာရီခန္႔က ကားကို စီးခဲ့ရသည္။ ေဝးကြာၿပီျဖစ္ သည့့္ ခ်စ္ဇနီးသည္ႏွင့္ တစ္ႏွစ္မွ် ေက်ာ္ခဲ့ေသာ္လည္း ရင္ထဲတြင္ လြမ္း ေငြ႕မျပယ္သည္ႏွင့္ပင္။
ေၾသာ္ … မိုးတိမ္ေပၚမွာ ေျပးျမင္မိသည့္ ခ်စ္ တဲ့သူႏွင့္အတူ ျပန္လာသည့္ရြာကို သတိရျခင္းမ်ားက ရင္ထဲတြင္ ခုိ ေအာင္း၍ေနမိသည္။ သူႏွင့္အတူ ႏွစ္ ၅ဝ ေက်ာ္ ေနခဲ့ရေလေတာ့ ေႏြ ဦးရာသီေႏွာင္းေတြမွာ မီးရထားႏွင့္ တစ္သြယ္ သဲေတာဘူတာေလးမွ တစ္ဆင့္ ေနပူကုန္းရြာေလးကိုျပန္ သည့္ ႏွစ္ေတြကို ေျပးျမင္မိရင္း မ်ား စြာႏွင့္ပင္ ေရႊမန္းေမစာပို႔ရထားတုိ႔ သည္က ႏွစ္မ်ားစြာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၏ အေဖာ္မ်ား ခရီးေဖာ္မ်ားပါလား ဟူ၍ပင္ ခံစားေနမိသည္။ အညာက ေဆြမ်ဳိးေတြကို ျပန္ လည္သတိရျခင္းမ်ားႏွင့္ပင္ မဂၢဇင္း ပန္းခ်ီေရးဆြဲခဲ့ရင္း ၁၉၆၃ ခုႏွစ္က တည္းက စာေပနယ္မွာ စာေပသမား မ်ားႏွင့္ လိပ္ျပာခ်င္း ကူးလူးခံစားခဲ့ ၾကရင္း ေဝးကြာသြားခဲ့ေသာ သူငယ္ ခ်င္းပန္းခ်ီသမားေတြ၊ စာေပသမား ေတြ၊ ကဗ်ာသမားေတြႏွင့္ ဆံုခဲ့ရ သည့္ႏွစ္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးသည္ က ခင္မင္စြာႏွင့္အတူ ထမင္းလက္ ဆံုစားခဲ့ၾကရင္၊ ယခုေတာ့ ေဝးကြာ သြားခဲ့သည့္ ႏွစ္အလီလီေတြက ေဝး …ေဝး …ေဝး …သြားခဲ့ရ ေပၿပီေပါ့။
တိမ္မိလႅာ တိမ္တစ္ေၾကာ မရမ္း ဖက္၍ အာကာေပၚမွာ နီေမွာင္ျပာ ညိဳ ညေနခင္းေတြႏွင့္အတူ တိမ္လို ေလေဝ့ေတာ့ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင္ေတာ့ တယုတယႏွင့္ ေနခဲ့ရေသာ ႏွစ္ေတြ ကို ျပန္လည္တမ္းတရင္းႏွင့္ပင္။ ကြၽန္ေတာ္ဝယ္ထားသည့္ ဝမ္း တြင္းျမညီေနာင္ ၿခံဝုိင္းကေလးမွာ ေရြ႕ေလ်ာစြာႏွင့္ပင္ သူတစ္ပါးလက္ သို႔ လက္ဆင့္ကမ္း၍ေနၿပီ။ ရင္ထဲတြင္ သံေယာဇဥ္ဝိုင္းေလး ကို ေျပးျမင္မိသည္။ ခ်စ္ဇနီးသည္ႏွင့္ အတူ ဆဲြႀကိဳးေလးစရန္ေပးၿပီး ဝယ္ခဲ့ ရင္း ယခုေတာ့ သူစိမ္းမ်ားလို ခံစား ေနမိ၏။ တမာပြင့္ေလးမ်ားက ကြၽန္ ေတာ္ပန္းခ်ီေရးဆဲြခ်ိန္ ေမႊးပ်ံလို႔ ေန ခဲ့သည္။ မခ်ဳိသီဆိုေသာ တမာလမ္း ေတးသီခ်င္းေလးႏွင့္အတူ ခ်ဳိၿပံဳး လည္း လြမ္းေနရသလို ကြၽန္ေတာ့္ရင္ မွာလည္း ခံစား၍ လြမ္းေနမိ၏။ တမာရိပ္ကေလး ေပ်ာက္ခဲ့ရၿပီ။ တမာရနံေလးႏွင့္ ေဝးကြာခဲ့ရၿပီ။ ေျမာက္ေလျပည္ေလညႇင္းႏွင့္အတူ တမာနံ႔သင္းသင္းႏွင့္ ရင္ထဲမွာ ႏွလံုး အိမ္ထဲမွာ ကဗ်ာ၊ စာေပ၊ ပန္းခ်ီကား ေလးေတြႏွင့္အတူ ရွိေနမိသည္။ တမာ ရနံ႔ႏွင့္တူေသာ ခ်စ္သူ၏ ကိုယ္သင္း နံ႔ေလးမ်ားႏွင့္ သနပ္ခါးႀကိဳက္တတ္ သည့္ ဇနီးသည္၏ ပါးျပင္ေလးေပၚ က ရနံ႔ေလးႏွင့္အတူ လမ္းရဲ႕ ရင္ခုန္ သံမ်ားႏွင့္အတူ ေဝ့ေဝ့စြာတီးတိုးသံ မ်ားႏွင့္ “ကိုေလး” ေခၚသံကဗ်ာ ကာရန္ပါေသာ ဂီတသံမ်ားကို ခံစား ေနမိေလ၏။
ေၾသာ္…ခင္တြယ္ခဲ့ သည့္ ႏွစ္ေတြ …ႏွစ္ေတြ..ပန္းခ်ီကားေလးေရာင္းရတိုင္း ပန္းခ်ီ ကားေလးအတူတူ ၾကည့္ၾကတုိင္း ဝါနီျပာေဆးေရာင္ေလးေတြ မျပယ္ တုိင္းပါေပ …ေမႀကီး …ေရ။ မင္းခ်စ္ေသာ သမီးေလး ၃ ေယာက္စလံုး ယဥ္ေက်းမႈတကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီ ဘာသာရပ္မ်ားႏွင့္အတူ ခ်င္း ေခ်ာင္း ပန္းခ်ီေက်ာင္းမွာ သင္ယူခဲ့ ေသာ ပညာမ်ားျဖင့္ လက္ရာကိုယ္စီ မ်ားျဖင့္ မင္းေဝေအာင္၏ အႏုပညာ ျပခန္းမွာ ဆရာႀကီးဦးသုခ၏ ပန္းခ်ီ ျပပဲြေလးေတြမွာ ျပသခြင့္ရခဲ့ေလၿပီ။ …
“မင္း …လာၾကည့္မွာလား ခ်စ္သူေမႀကီးရယ္”ဟုသာ ဖိတ္လိုက္ ပါရေစ။ မိုးတိမ္လႊာမ်ားမွတစ္ဆင့္ ညိဳေမွာင္၍ေနေသာ ေကာင္းကင္ျပာ ေလး မင္း ေျပာလိုက္ပါလားကြယ္လို႔ တမ္းတမ္းတတမွန္းကာ ႀကိဳေနမိ၏။ တို႔ရင္မွာျဖင့္ သမီးငယ္ေလးက ယဥ္ ေက်းမႈ တကၠသိုလ္ပန္းခ်ီပညာရပ္မွာ ေလးႏွစ္တာ ပညာေတြ ဆည္းပူးသင္ ယူခဲ့ေသာ္လည္း မင္းခ်စ္ေသာ သမီး ေလးက မင္းမရွိေတာ့သည့္ အခ်ိန္က စလို႔ ခုဆိုတစ္ႏွစ္ျပည့္ခ့ဲၿပီ။ ေတာင္ ပုလုေတာရေက်ာက္ဆင္။ ယခုေတာ့ ဝမ္းတြမ္းသိမ္ေတာင္မွာ သီလရွင္ ဘဝေလးႏွင့္ သူျဖစ္တည္ရွိ၍ မိဘ ေက်းဇူးဆပ္ေနေလၿပီ။ သူ႔ပန္းခ်ီလက္ရာေလးမ်ားက သူ႔သခင္ကို လြမ္းသလို ခံစားေနသည့္ ပန္းခ်ီကားေလးက ေဖာ္မဲ့စြာႏွင့္ပင္ သမီးငယ္၏ လက္ရာျဖစ္ေသာ ဗ်ဳိင္း ကေလးေတြ လယ္ေတာထဲက ပံုျပင္ ပန္းခ်ီကားေလးေတြက သူေရးဆြဲခဲ့ ေသာႏွစ္မ်ားက သူ႔သခင္ကို လြမ္း ေနေလၿပီ။ ေမႀကီးေရ …ေႏြကုန္လို႔ မိုး အၿပီးစ ေဆာင္းေတာင္ေရာက္ေတာ့ မည္ပ။ ေဆာင္းရင္ျပင္က ေအးျမရစ္ ေခြရွိေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာ ေႏြဦးရာသီ ေတြ မိုးတိမ္တို႔သည္က ရင္ထဲမွာေျပး လႊားကာ ေနခဲ့ရင္း ေႏြေလျပည္ညႇင္း က တစ္ခါတစ္ခါပင့္သက္႐ွဴမိခဲ့ရင္၊ မိုးတိမ္တို႔လို တေရြ႕ေရြ႕ေျပးလႊားကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၾကရင္၊ ယခု ေတာ့ ျမဴႏွင္းေတြက မိုးသားတိမ္ေတြ ကို အႏုိင္ယူကာ ႏွင္းေလးေတြ ႏွင္း ေလးေတြ ရင္မွာေအးသလို ပူေႏြးသ လို ျပန္လည္ကာ မတည္ၿငိမ္လ်က္ အေတြးရင္ထဲမွာျဖင့္ ဘဝေၾကာင္း ေတြႏွင့္ ေႏွာင္းခဲ့ၿပီေပါ့။ ေႏြေရ …မိုးေရ ..ေဆာင္း ေရဆိုၿပီး တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္၍ စုတ္တံေလးေတြ ေဆးေရာင္စံုေတြက မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္ကြဲ႕။ ပန္းခ်ီ ကားေလးေတြေပၚမွာ ဘဝကုန္ဆံုးခဲ့ ရၿပီ။ သူႏွင့္အတူ ..ေမႀကီးႏွင့္အတူ ..
‘ဟင္းေနာ္ကိုကို’ ထမင္းဆုိင္ေလး ေတြ ပို႔စကတ္ကေလးေတြ ေမာင္ပန္း ေမႊး၏ ကဗ်ာမ်ားႏွင့္အတူ အခ်ိန္ရ တုန္းေပ်ာ္ရဦးမည္။ ေနလံုးႀကီးရယ္ ဝင္နဲ႔ကြယ္။ ေဆးပန္းခ်ီေရးဆြဲခဲ့ရင္း ဘဝေဖာ္ေလးတစ္ဦးေပမို႔ ေမာင့္ သက္ထား ေမႀကီးကို ျမင္ေလခ်င္စမ္း သည္။ မင္းခ်စ္ေသာသမီးေတြ ဆဲြ သည့္ ပန္းခ်ီကားေလးေတြကို ျပန္ လာၾကည့္ပါဦးလား ေမႀကီးရယ္။ မင္းႏွင့္အတူ ခံစားရေအာင္လို႔ ဖိတ္ ေခၚရင္း ၇ဝ ေက်ာ္ စိတ္အားမာန္ ႏွင့္အတူ ျပန္လည္ဆံုစည္းၾကရန္ ေဝးကြာခဲ့ေသာ္လည္း ငယ္အမည္ မဗ်ဳိင္းေလး ေလေပၚမွာ ပ်ံသြားခဲ့ သည့္ လယ္ကြင္းထဲမွာ တမာလမ္းမွာ ေတာင္စြယ္တန္းေပၚမွာ ပ်ံကာ ပ်ံ ကာသြားသည့္သူ၊ အဘြားေပးသည့္ နာမည္ေလးကို လြမ္းတတ္သူ ေမာင့္ သည္းျပင္မွာ ေဆးေရာင္ေတြလို ေပ်ာက္ကြယ္၍ မပါေလၿပီမုိ႔။ ကဗ်ာဆရာ ဆရာတင္မိုးက ေတြ႕ဆံုတုိင္း၊ ဆရာေက်ာ္ေအာင္ ကလည္း ေတြ႕ဆံုတုိင္း “မဗ်ဳိင္းေလး ေနေကာင္းရဲ႕လား”တဲ့။ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ ရင္၊ အစ္ကိုတင္မိုးေရးဖဲြ႕ေပးေသာ ခ်ဳိသက္ဝတ္ရည္ ရာသက္ရွည္၏ ဆုိ သည့္ ကဗ်ာေလးက မဗ်ဳိင္းေလးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို (၃၃)လမ္း ေရႊၾကည္ ေအးလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ေရးဖဲြ႕ ေပးခဲ့ရင္း ယခုေတာ့ ေဝးကြာသြားခဲ့ သည့္ ကဗ်ာဆရာတင္မိုး၊ အစ္ကို ေက်ာ္ေအာင္တို႔ကို သတိတရႏွင့္ အတူ မဗ်ဳိင္းေလးေခၚေသာ ေမႀကီး စန္းက ယခုေဝးကြာခဲ့တာ မိုးလရာသီ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ညိဳေမွာင္ရီျပာေသာ မိုးသား ေလျပည္က ေျမာက္ျပန္ေလႏွင့္အတူ ေဝးေဝးၿပီ။ တမာနံ႔မသင္းသည့္ ရန္ ကုန္ဧရာဝဏ္ကေန ေဝးေဝးက အညာေႏြတို႔၊ တမာရနံ႔ေတြကို အတူ တူ ျဖတ္သန္းခဲ့ရင္း =တမာလမ္းရဲ႕ အညာသူေလးကို ေမ့လို႔လား+ဆုိေသာ ေတး အပိုဒ္ကေလးက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ မွာေမ့လုိ႔လား။
အညာသူေလးကို ေမ့ လို႔လားတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာျဖင့္ ခ်စ္သူ ႏွင့္ေဝးကြာသြားခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္အခ်ိန္ ခရီးႏွင္ခဲ့ရင္း အတိတ္ မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဘဝမ်ားစြာတို႔ သည္က ..။ ဘဝလည္ျပန္ေခတ္ေဟာင္း ေတးေတြကို ခံစားမိရင္း သဲေသာင္ ျပင္က ေျခရာေတြလို ေရစပ္စပ္မွာ က်န္ခဲ့ေလၿပီမို႔။ က်ဳိးပ်က္သြားသည့္ စုတ္တံ ေလးတစ္ေခ်ာင္းလို ေဆးေရာင္ေလး ႏွင့္ ေဝးကြာသြားခဲ့သလို ေရးဆဲြခဲ့ သည့္ ႏွစ္လရာသီေတြက ေႏြဥၾသရဲ႕ ေတးသံဥၾသသံလို႔ လက္ပံပင္ေပၚမွာ ေနေသာ ဥၾသသံလို ေဝး …ေဝး က ျပန္ၾကားေနခဲ့ရင္း ျပန္လည္ဆံု ဆည္းခြင့္မသာေလၿပီမို႔ ကိုယ့္ဘဝမွာ ျဖင့္ ေဆးေရာင္ေလးေတြ အေဖာ္ျပဳ ရင္း ႏွစ္ ၄ဝ က ဂီတသံေတြကို ဖြင့္ ရင္း မေမရွင္၏ေတးသံသာလို မတင္ တင္ျမ၏ ေတးသီသလို မမထား၏ ေတးသြားထဲကလို အိုမင္းရင့္ေရာ္ သည္ထိတုိ႔လိုစာသားမ်ား။ မဟာကပ္ ကမၻာစၾကဝဠာတုိင္းတို႔လို စာသား မ်ားကိုပါ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေန မိရင္း ေမာင္ေက်ာ္ေဇာ၏ ေဝးေဝး မွာ က်န္ခဲ့သည့္ အတိတ္မွာ က်န္ခဲ့ သည့္ ႏွင္းေတြလို ေဆးေရာင္စံုပန္းခ်ီ ကားေတြက တစ္ဆင့္၊ စကၠဴျဖဴက ေလးရယ္ ေျပာလိုက္ပါ။ မိုးတိမ္ေလး ေတြရယ္ ေျပာလိုက္ပါ။ မဗ်ဳိင္းေလး ကိုျဖင့္ …သူသိပါေစရယ္လို႔ … ရင္ထဲမွာျဖင့္ …။
ပန္းခ်ီတင္လွဝင္းထင္
