က်ြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ ‘နံျပား’ကို မနက္ မိုးလင္းတုိင္း သူေလ ေစ်းက ဝယ္ၿပီးေတာ့ အေမကို ဝင္ေပးတယ္။ သူေကြၽးတုိင္း စားခဲ့မိလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ မွာ အားနာ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ မခ်စ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ခ်စ္ စကားမ်ား …ဘာဘာညာညာ ကြၽန္ေတာ္ မၾကားခ်င္ …
ဒီေန႔ေတာ့ ေစာေစာစီးစီး ဒီလို ဒိုးလံုးသီခ်င္းေလးကို အစီအစဥ္ တက်မရွိ ကြၽန္ေတာ္ညည္းမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အသက္ ၇ဝ ေက်ာ္ၿပီ။ ဒိုးလံုးကို ႀကိဳက္တုန္းပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳက္တာလည္း မေျပာနဲ႔။ နံျပားကို သီခ်င္းထဲ ထည့္ေရးထားသာၾကည့္ ေတာ့။ ဥပမာ စႏၵရားခ်စ္ေဆြဆို သူ႔သီခ်င္းထဲ နံျပား ဘယ္ထည့္မလဲ ဗ်ာ။ အဲ …ကြၽန္ေတာ္ဒိုးလံုးႀကိဳက္ ပံုက ဒိုးလံုးဆံုးေတာ့ “ဒုတိယကမၻာဦး သီခ်င္း”ဆိုၿပီး ဒိုးလံုးအလြမ္းေျပကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ေရးဖူးတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကို မပန္းခက္က ဂ်ပန္ဘာသာျပန္လို႔ စာမူခေဒၚလာ ၅ဝ ေတာင္ရဖူးခဲ့တာ ေလ။ အဲကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒိုးလံုးကို ဂ်ပန္ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ႀကိဳက္ၾက တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္သိရတယ္ခင္ဗ်။
အခုေတာ့ ဒိုးလံုးနံျပား၊ နံျပား ဒိုးလံုးကို ဂ်ဳံနယ္သလို နယ္ဖတ္ရင္း ကြၽန္ေတာ္သတိရလာတာက ‘ငယ္ ငယ္က နံျပား’ေပါ့။ ငယ္ငယ္က နံျပား ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က “နံျပား ဖုတ္တဲ့ ကိုရီစြတ္”ကိုပါ တြဲဖက္သတိ ရလာျပန္ေရာ။
ခမ္းခမ္းနားနားေျပာရမယ္ဆုိ ရင္ “ကိုရီစြတ္ဟာ ဘဝမွာ နံျပား ငတ္တယ္”လို႔ ေျပာမွျဖစ္မယ္။ ကိုရီ စြတ္ကို ဘဝနဲ႔ခ်ီၿပီး ေျပာရတာက လည္း ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္ရမယ့္သူ ေတြထဲမွာ ကိုရီစြတ္က ထိပ္ဆံုးကပါ တယ္။ ကိုရီစြတ္သမီး ‘ယာဂ်႐ူး’က လည္း၊ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ဟဲ ..ဟဲ။အမွန္ ေတာ့ ယာဂ်႐ူးရဲ႕ နာမည္က ‘ယာဂ် နာ’ပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ကစၿပီး ယာဂ် ႐ူးလိုက္မွန္းလည္း ကြၽန္ေတာ္အခု မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အခုေခတ္စကား နဲ႔ ေျပာရင္ ယာဂ်႐ူးက ‘လန္း’တယ္ဗ်။
ကိုရီစြတ္က ဘုရားႀကီးေစ်းအနီး မွာ နံျပားဖုတ္တယ္။ နံျပားသီးသန္႔ ပါ။ တစ္စားထဲ နံျပားဆုိင္ေပါ့။မနက္ ဆို ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားႀကီး ေစ်းထဲ က ေဒၚဇင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို သတၱဳခ်ဳိင့္ကေလးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ သြားသြားဝယ္ရတယ္။ ကိုရီစြတ္နံျပား ဆိုင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း အကြာအေဝး ေလာက္က သြားရတယ္။ သြားတုိင္း ျပန္တုိင္းလည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကိုရီ စြတ္ မျမင္ေအာင္ႀကိဳးစားသြားရ တယ္။ ျမင္လိုက္လို႔ကေတာ့ ကိုရီစြတ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေခၚေတာ့တာ။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကိုရီစြတ္ လွမ္းေခၚတုိင္း၊ ဘယ္အခါမွ မသြား ဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။ အဲသလို အသြားမွာ ျမင္လိုက္ၿပီး၊ လွမ္းေခၚခံရတယ္ဆိုရင္ လက္ဖက္ရည္ဝယ္ၿပီးတဲ့အခါ ကိုရီ စြတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ဝယ္လာတဲ့ လက္ ဖက္ရည္ ဆက္သရမယ္ဆုိတာ ကြၽန္ ေတာ္သိေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က လည္း သူသိၿပီးရင္ မဆက္သဘဲကို မေနရဲဘူး။ အသြားမျမင္လို႔ အျပန္ ျမင္ရင္လည္း မရဘူးခင္ဗ်။ ဆက္သ ရတာပဲ။
ကုိရီစြတ္က အရပ္ရွည္ရွည္၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး။ မုတ္ဆိတ္ေလး ငုတ္စ လီနဲ႔။ ပါးစပ္မွာ ကြမ္းအၿမဲငံုလို႔။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေကာင္ေလးလို႔ ေခၚ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔နံျပားဖိုနား ခ်ဳိင့္ကေလး ေရာက္သြားၿပီဆုိရင္ ကို ရီစြတ္က ကြၽန္ေတာ္ကို ကြမ္းငံုရင္း “ေကာင္ေလး ..”လို႔ ေခၚလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္လက္ဖက္ရည္ ခ်ဳိင့္ကို ကိုရီစြတ္လက္ထဲ အပ္လိုက္ ရေတာ့တာပဲ။ ကိုရီစြတ္က လက္ဖက္ ရည္ခ်ဳိင့္ယူၿပီး၊ သူ႔နံျပားဖိုေပၚ တင္ ထားလိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း မေသာက္ ဘူး။ နံျပားပဲ ဆက္ဖုတ္ေနတယ္။ တကယ္ဆိုသူက ကြၽန္ေတာ့္လက္ဖက္ ရည္ကို အႏုိင္က်င့္ေသာက္တာပဲ ေလ။ သူျမန္ျမန္ေသာက္ေတာ့ ကြၽန္ ေတာ္ျမန္ျမန္အိမ္ျပန္ရတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ နံျပားဖိုေဘးမွာ လက္ပိုက္ ေစာင့္ေနရတယ္။
ကိုရီစြတ္က ကြၽန္ေတာ့္အေဖနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဗ်။ သူ႔ကို ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြက မာမူ ဦးရီစြတ္တို႔၊ ရီစြတ္ ဆိုင္တို႔ေခၚၾကေပမယ့္၊ ကြၽန္ေတာ္က ေတာ့ အေဖေခၚသလို ကိုရီစြတ္လို႔ ပဲေခၚတယ္။
အဲ …ကြၽန္ေတာ့္လက္ဖက္ ရည္ကို ရီစြတ္ေသာက္ၿပီးတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လို႔ရၿပီေပါ့။ ကိုရီစြတ္ က လက္ဖက္ရည္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ပန္းကန္နဲ႔ မေသာက္ဘူး။ ပန္းကန္ လည္း မရွိဘူး။ လက္ဖက္ရည္ခ်ဳိင့္ အဖံုးထဲ ထည့္ေသာက္တာ။ ဒီေတာ့ အဖံုးျပန္ပိတ္တဲ့အခါ အဖံုးထဲက လက္ဖက္ရည္အက်န္ေတြလည္း ခ်ဳိင့္ ထဲဝင္ကုန္ေရာ။ ကြၽန္ေတာ္ရြံလည္း ရြံတယ္။ စိတ္လည္း ညစ္တယ္။ ဒီ လိုေတြမ်ားလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အေဖနဲ႔ တိုင္ လိုက္တယ္။
ဒီေတာ့ အေဖက ဘယ္လုိတုံ႔ ျပန္တယ္မွတ္သလဲ။ စိတ္ဆိုးမိုးဆိုးနဲ႔ “သူေသာက္ခ်င္လို႔ ေနမွာေပါ့ကြာ” လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေငါက္လုိက္ေသး တာ။ အမွန္ေတာ့ ကိုရီစြတ္ အဲသလို ယူေသာက္ေနတာ အေဖသိပံုရတယ္။ ဒါကို ေက်နပ္ပံုလည္းရတာ ကြၽန္ ေတာ္ က မသိဘူး။ ခံေပါ့။
အဲ …ကိုရီစြတ္ရဲ႕ နံျပားဆုိင္ မွာ ကိုရီစြတ္မဖုတ္တဲ့ ေန႔ဆို၊ သူ႔ သမီး ယာဂ်႐ူးဖုတ္တယ္။ ဒီလုိယာဂ် ႐ူးဖုတ္တဲ့ေန႔ဆို၊ ကြၽန္ေတာ္က ေျပာင္းျပန္။ ယာဂ်႐ူးမျမင္ျမင္ေအာင္ လက္ဖက္ရည္ဝယ္ရတာကိုက ေပ်ာ္ စရာ။ ယာဂ်႐ူးနံျပားဖုတ္တဲ့ေန႔ဆုိ၊ သူ႔ဆုိင္မွာ ကြၽန္ေတာ္အၾကာႀကီးေန တယ္။
ယာဂ်႐ူးကလည္း နံျပားေရာင္း ရတဲ့ပိုက္ဆံထဲက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ ေယာက္ တျခားမုန္႔ေတြ ဘာေတြ ဝယ္စားေပါ့ေလ။ ယာဂ်႐ူးနဲ႔အခ်ိန္ ေတြ အမ်ားႀကီး ယူမိတဲ့ေန႔ဆို အေဖ လက္ဖက္ရည္ေနာက္က်ၿပီး ေသာက္ ရၿမဲေပါ့။ အေဖက “မင္း ..ေနာက္ က်လွခ်ည္လား” ေမးရင္ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း ကိုရီစြတ္ေခါင္းေပၚခ်လုိက္ တာပဲ။ ကိုရီစြတ္နံျပားဖိုေပၚ လက္ ဖက္ရည္ခ်ဳိင့္တင္ၿပီး …နံျပားဖုတ္ ေနတယ္ေပါ့။ ကိုရီစြတ္အေပၚ ပံုခ် လုိက္႐ုံပဲ။
အခုေတာ့ ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာ ခဲ့ၿပီေပါ့ေလ။ ငယ္ငယ္က နံျပားေတြ လည္း ကြၽန္ေတာ့္ဘဝနဲ႔ ေဝးသြားပါ ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ရဲ႕ အသက္ ေတာင္ ခုနစ္ဆယ္ကို မိမိရရ ေက်ာ္ သြားၿပီဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အသက္နည္းနည္းသာငယ္တဲ့ ယာဂ် ႐ူးတစ္ေယာက္၊ ခုေလာက္ဆိုအသက္ ခုနစ္ဆယ္ သီသီစြန္းေရာ့မယ္။
အေဖလည္း မရွိရွာေတာ့ဘူး။
ကိုရီစြတ္လည္း လစ္သြားၿပီ ..
ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဒိုးလံုးသီ ခ်င္းၾကားတုိင္း၊ ယာဂ်႐ူးဖုတ္တဲ့နံျပား ကို သတိရလွတယ္ဗ်ာ။ =နံျပားကို ဘယ္သူေရြ႕သလဲ ..’ဆိုတဲ့အထိ ေတာ့ မေမး၊ မေမးၾကပါနဲ႔။ ။
ကိုၿငိမ္း (မႏၲေလး)
