ရန္ကုန္ကိုသြားမယ္ဆိုေတာ့ ႏွင္းျမ မိဘေတြက သိပ္လက္ မခံခ်င္။
ႏွင္းျမကလည္းမိဘေတြကိုအေလး ထားသည့္သူ။ ရာသီဥတုကေဖာက္ ျပန္ေနေတာ့ လယ္ယာကိုင္းကြၽန္းေတြ က မျဖစ္ထြန္းေတာ့။ မိဘေတြကို အလုပ္အေကြၽးျပဳခ်င္သည့္အတြက္ ႏွင္းျမ ရန္ကုန္တက္အလုပ္ရွာမွသာ အဆင္ေျပႏိုင္မည္ဟု ေတြးမိသည္။ တဂ်ီဂ်ီလုပ္လြန္းသည့္ ႏွင္းျမကို ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိဘေတြေခါင္းညိတ္ ရေတာ့သည္။ မညိတ္လို႔လည္းမရ ေအာင္ ႏွင္းျမေျပာလိုက္သည္။ အငယ္ ႏွစ္ေယာက္ေက်ာင္းစရိတ္က ရွိေသး၏။ ရြာကိုဖက္တြယ္ေန၍မ ျဖစ္ႏိုင္။ ရန္ကုန္သြားခါနီး အေဖက ႏွင္းျမကို တဖြဖြမွာရွာသည္။ အေမ ကလည္း စိတ္မခ်သည့္ မ်က္ဝန္း ေတြႏွင့္။
“သမီး ေငြေနာက္ကိုမလိုက္နဲ႔၊ စာရိတၱေကာင္းဖို႔သာဦးစားေပးပါ။ အလုပ္အကိုင္အဆင္ေျပလာလိမ့္ မယ္”တဲ႔ေလ။
ႏွင္းျမလည္း ကတိေတြအထပ္ ထပ္ေပးၿပီး ရန္ကုန္ကိုတက္လာခဲ့ သည္။ ေမြးရပ္ေျမအင္းကန္ရြာကို ရထားေပၚကေန လက္ျပႏႈတ္ဆက္ လိုက္သည္။ မီးရထားလမ္းေဘး တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ အရြက္ကင္း မဲ႔ေနသည့္ ဒဟတ္ပင္ကိုင္းေတြက မိုး ကိုေမွ်ာ္ေနၾကသလို ထိုးထိုးေထာင္ ေထာင္ ။ ကုလားေမ်ာေခ်ာင္းတံတား ေပၚက မီးရထားအျဖတ္မွာ ႏွင္းျမတို႔ႏြားေက်ာင္းေနက်စားက်က္ေျမ ‘ခဲလံုးအိုင္ကြင္း’ ကိုလွမ္းျမင္ရသည့္ အခိုက္ ႏွင္းျမပါးျပင္ေပၚမွာအပူစီးေၾကာင္းတစ္ခုက ျဖတ္စီးသြားေလ သည္။
ရြာမွာေနတုန္းကအထင္ႏွင့္ ရန္ကုန္ကတျခားစီ။ သာယာေအး ခ်မ္းမႈက စိုးရိမ္ေရမွတ္မွာ။ အလစ္ သုတ္သူေတြကေပါ။ ထိကပါး ရိက ပါး စေနာက္ခ်င္တဲ့ ပုရိသေတြရန္ ကေၾကာက္ရ။ အလုပ္ကရွားမွရွား။ ဗ႐ုတ္သုတ္ခ အလုပ္ေတြေပါသ ေလာက္ ႐ိုးသားစြာလုပ္ခ်င္သည့္ အလုပ္ကရွားပါးလြန္း၏။ ႏွင္းျမကို မ်ား ဘာမွတ္ေနလဲမသိ။ ဒူးေပၚ ေပါင္ေပၚဝတ္ႏိုင္မွ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ေတာ့ ငတ္ခ်င္ငတ္သြားပါေစ။ မလုပ္ေရးခ်မလုပ္။ အလုပ္က အဆင္ မေျပေသး။ မတတ္ႏိုင္။ ပါလာသည့္ ပိုက္ဆံက ကုန္လုနီးပါရွိေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုးပစ္မွတ္အျဖစ္ ႏွင္းျမ၏နက္ေမွာင္ရွည္လ်ားၿပီး ဒူးေကာက္ ေကြးထိလုမတတ္ရွိသည့္ ဆံပင္ေတြ ကို ေရာင္းဖို႔အေတြးႏွင့္အေဆာင္ကေနထြက္လာခဲ႔သည္။ ဆံပင္ေတြကို ႏွေျမာတသစြာၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ မ်ားက အလိုလိုစီးက်လာသည္။ အေဖတို႔၊ အေမတို႔သိလွ်င္ ဘယ္ ေလာက္မ်ား စိတ္ဆင္းရဲၾကမည္လဲ မသိ။ ႏွင္းျမအံကိုႀကိတ္လိုက္သည္။
“လာခဲ႔စမ္းပါေလာကဓံရယ္၊ နင္ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေပးႏိုင္မလဲ ၾကည့္ရေသးတာေပါ့”ဟုႀကံဳးဝါးရင္း ဆံပင္ေရာင္းရေငြကို က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ဆံပင္ ေရာင္းၿပီးအျပန္ လိႈင္သာယာၿမိဳ႕၏ ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီထဲက တစ္ဆူ ျဖစ္ေသာ ေအာင္ေျမသာယာဘုရား သို႔ဝင္၍ မနက္ျဖန္အင္တာဗ်ဴးေျဖရ မည့္ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုတြင္ အလုပ္ အျမန္ရပါေစဟု ဆုေတာင္းလ်က္ ဘုရားကိုထိျခင္းငါးပါးျဖင့္ ကန္ေတာ့ မိ၏။
ဆံပင္ျဖတ္ေရာင္းလိုက္ေသာ ေငြေလးႏွင့္ လတ္တေလာ ႏွင္းျမ အဆင္ေျပသြားခဲ႔သည္။ ဒူးေကာက္ ေကြးထိေသာဆံပင္က အခုေတာ့ ကုပ္ဝဲေလးသာက်န္ေတာ့၏။ သမုဒၵရာဝမ္းတစ္ထြာကိုေျဖရွင္း အေဖတို႔ကိုအဆင္ေျပေၾကာင္း ဖုန္း ဆက္ေျပာသည္။ ကံေကာင္းစြာပင္ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမွာ အလုပ္ရလာ ခဲ့သည္။ စဝင္ဝင္ခ်င္းမွာ အစမ္းခန္႔ သံုး လဆိုေတာ့ လစာကသိပ္မရေခ်။ အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုမွာအလုပ္ဝင္ရင္း ႏွင္းျမ ၿခိဳးၿခံေခြၽတာစြာေန လာခဲ့ သည္။ မနက္စာဘရိတ္ဖတ္ကို ဘတ္ ေဒးေကာ္ဖီမစ္ငါးဆယ္တန္ေလး ေဖ်ာ္ေသာက္၊ ကြမ္းယာဆိုင္က ငါးဆယ္တန္ေပါင္မုန္႔ေလးဝယ္စားၿပီး တက္ၾ<ြကစြာပင္ အလုပ္လုပ္ခဲ႔သည္။ အေဆာင္အတူေနသူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ ထမင္းအတူခ်က္စားၿပီး ဟင္းကို ျဖစ္သလိုဝယ္စားခဲ႔သည္။ အလုပ္မွာ ျဖစ္သလိုစားေသာက္ရင္း ႏွင္းျမ အႀကံတစ္ခုရခဲ႔သည္။ စက္႐ံုထဲမွာ ဟင္း ေရာင္းဖို႔ပင္။ ႏွင္းျမရြာမွာေန တုန္းက အလွဴေတြမွာ အခ်က္ အျပဳတ္ တာဝန္ကို ယူခဲ႔ဖူးသည္။ ငပိေၾကာ္ကို လည္း ေကာင္းေကာင္း ေၾကာ္တတ္၏။ အေတြးကို လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္သည္။ ႏွင္းျမေတြ ေဝတံု႔ဆိုင္းမေနေတာ့။ အစမ္းခန္႔သံုး လျပည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ စက္ရံုထဲမွာ ထမင္းစားနားခ်ိန္ ငပိ ေၾကာ္စေရာင္းခဲ႔သည္။ ပထမဆံုး အေနႏွင့္ စတင္ေရာင္းေသာ ေငြ က်ပ္၁ဝဝ တန္ငပိေၾကာ္ အထုပ္ ၂ဝ ကုန္သြားေတာ့ ႏွင္းျမအလြန္ေပ်ာ္ လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။
ႏွင္းျမလည္းတစ္ဖက္ကေစ်း ေရာင္းရင္း တစ္ဖက္ကစက္ခ်ဳပ္ရင္းအလုပ္ထဲမွာေပ်ာ္ေမြ႔လာသည္။ ရြာကမိဘမ်ားကိုလည္း လစဥ္ ေထာက္ပံ႔ႏိုင္ခဲ႔သည္။ ႏွင္းျမေက်ာင္း ထြက္ခဲ႔ရေပမယ့္ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းတက္ေနရသည့္အတြက္ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ေပသည္။ မိသားစု အဆင္ေျပေစဖို႔ အလုပ္ကျပန္ေရာက္ ခ်ိန္မွာမနားဘဲ ငပိေၾကာ္အျပင္ ခ်ဥ္ ေပါင္ေၾကာ္၊ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ (ငါး ေျခာက္ေၾကာ္)တို႔ကို ထပ္တိုးၿပီး လုပ္ ခဲ့သည္။ မိဘကိုသိတတ္၍ ေအာင္ ျမင္လာတာလားေတာ့မသိ။ အဆင္ ေျပခဲ႔တာေတာ့အမွန္ပင္။ အလုပ္ လည္းမပ်က္ ေစ်းလည္းေရာင္းရင္း အပိုဝင္ေငြရလာသည္။ ႏွင္းျမတို႔ ျမန္မာေတြက ‘ကံကံ၏အက်ိဳး’ ကို ယံုၾကည္သူေတြမဟုတ္လား။ ေကာင္း တာလုပ္သမွ်ေကာင္း က်ိဳးေတာ့ခံစား ရတာအမွန္။ ေရွးက ျပဳဖူးေသာကံ ေၾကာင့္ သည္ဘဝမွာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ လည္းမတူၾကတာ အားလံုးအသိ။ တခ်ိဳ႕က တိုက္ႀကီးေတြဟည္းလို႔။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလမ္းေဘးမွာ က်ဴးေက်ာ္ၿပီး တဲထိုးေနၾကရသည္။ ႏွင္းျမတို႔ အထည္ခ်ဳပ္သမေတြကိုပဲ ၾကည့္။ ဘဝေရးေၾကာင့္ အနယ္နယ္ အရပ္ ရပ္ကေန မိသားစုႏွင့္ခြဲခြာၿပီး အလုပ္ လာလုပ္ေနၾကရသည္ေလ။
ႏွင္းျမႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ႐ိုး႐ိုး အထည္ခ်ဳပ္သမဘဝကေန အထည္ စစ္(ွ်ဃ)ဘဝေရာက္လာခဲ႔သည္။ ွ်ဃ ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ အလုပ္ကအထည္ခ်ဳပ္ရသေလာက္မ႐ႈပ္ေတာ့ေပ။ စက္ရံုထဲတြင္ ႏွင္းျမ ေစ်းပိုေရာင္းလာ ရသည္။ ရြာကမိဘေတြကိုလစဥ္ပို႔ ေပးႏိုင္သည့္အျပင္ ေငြပိုေငြလွ်ံေလး လည္း စုမိလာခဲ႔၏။ ႏွင္းျမ ေရွ႕ေရး ကိုေတြးၿပီး စိတ္ကူးေတြယဥ္ႏိုင္လာ ခဲ႔ျပီ။ တစ္ေန႔မွာေတာ႔ ရြာကမိသားစု ကိုေခၚၿပီး ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ ႏိုင္ဖို႔အထိ ရည္ရြယ္ထားခဲ႔သည္။
“ဘာျဖစ္လို႔ ငိုေနရတာလဲ ေအး ႏြယ္ရယ္၊ မထိတ္သာမလန္႔သာ” အေဆာင္အတူေနသူငယ္ခ်င္း ငိုေနသျဖင့္ ႏွင္းျမစိုးရိမ္သြားသည္။ ဇာတိေျမမတူညီေသာ္လည္း ညီ အစ္မမ်ားကဲ႔သို႔ပင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ႔ ၾကၿပီမို႔ တစ္ဦးအခက္အခဲ တစ္ဦးေျဖ ရွင္းေပးသူမ်ား မဟုတ္လား။
“ငါ့ပိုက္ဆံအိတ္က်ေပ်ာက္ခဲ့ တယ္ႏွင္းျမရယ္။ ညီမေလးေက်ာင္း လခသြင္းဖို႔လႊဲေပးရမွာေလ။ ခုေတာ့ ေဒၚေရႊမံႈႀကီးဆီမွာပဲ ေခ်းငွားရေတာ့ မယ္ ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္ . . .”
“ငိုမေနပါနဲ႔ေတာ့သူငယ္ခ်င္း ရယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒၚေရႊမံႈက အတိုး ႀကီးတယ္ဆို ။ သူ႔ဆီမွာမေခ်းပါနဲ႔ေအ။ ညည္းလိုတဲ႔ပိုက္ဆံငါ့ဆီကယူ။ လ ကုန္မွျပန္ေပးေပါ့”
ႏွင္းျမလည္းသူငယ္ခ်င္းကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ေငြထုတ္ေပးလိုက္ သည္။ အေဖ့စကားကိုလည္း ျပန္ ၾကားေယာင္မိ၏။
“သမီး ဒုကၡေရာက္သူကို ကူညီ ရတာ မဂၤလာတစ္ပါးပါကြယ္။ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္နဲ႔သိသူျဖစ္ေစ၊ မသိသူျဖစ္ေစ တတ္ႏိုင္တဲ႔ဘက္က ကူညီေပးဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။ သူမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ ကိုယ့္အက်ိဳးေအာင္ဆိုတဲ႔ စကား လည္း ရွိတယ္မဟုတ္လား။ ရလိုမႈကို ၾကည့္ၿပီး ကူညီတာမ်ိဳးမျဖစ္ေစနဲ႔၊ ေမတၱာကိုသာအရင္းခံျပီး ကူညီပါ သမီး”
ႏွင္းျမအတြက္ အေဖ့ဆံုးမ စကားေတြက အားျဖစ္ရသည္။ လူတိုင္းအေပၚေမတၱာထားသည္။ ေမတၱာသည္ လူတိုင္းကိုေအးခ်မ္း ေစသည္မွာအမွန္ပင္ျဖစ္ေလသည္။
မီးသတ္ကားသံမ်ား ဆူညံစြာ သြားေနသံကို စက္႐ံုထဲမွၾကားေနရ သည္။ ဘယ္စက္႐ံုမ်ားမီးေလာင္ျပန္ ၿပီလည္းဟု ႏွင္းျမေတြးမိ၏။ ေႏြရာ သီေရာက္တိုင္း ေပါ့ဆစြာ မီးသံုးစြဲ သူမ်ားေၾကာင့္ မီးသတ္ကားသံက အၿမဲလိုလိုၾကားေနရသည္။ မီးသတ္ ကားသံၾကားတိုင္း ရြာကိုအလြန္သတိ ရမိသည္။ ႏွင္းျမ သည္အသက္ သည္အရြယ္ထိ ရြာတြင္မီးမေလာင္ ဖူး။ ေႏြရာသီေရာက္၍ လမ္းေလွ်ာက္ ေဆးလိပ္မေသာက္ရဟုဆိုလွ်င္ ႏွင္းျမတို႔ရြာတြင္ မည္သူမွ်မေသာက္ ၾက။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ေပါ့ဆသူမ်ား ၏။ စည္းကမ္းလိုက္နာသူနည္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျပႆနာအေထြေထြ က တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ ၾကားေနရဆဲပင္။ ႏွင္းျမအေတြးမွ မဆံုးေသး။
“ႏွင္းျမေရ ငါတို႔ေနတဲ႔ ေရဥကၠံ မွာ ေလာင္တာတဲ႔ဟ။ စက္႐ံုမွဴးက ေရဥကၠံမွာေနတဲ႔သူေတြ အကုန္ျပန္ လႊတ္တယ္တဲ႔။ သြားၾကရေအာင္”ေအးႏြယ္လာေျပာမွ ႏွင္းျမ စိတ္ပူသြားမိသည္။ ႏွင္းျမစုထား သည့္ေငြေတြ မီးထဲပါသြားမွျဖင့္ ဒုကၡပဲဟု ေရရြတ္လိုက္သည္။
ႏွင္းျမတို႔လည္း သတင္းၾကား ၾကားခ်င္း စက္႐ုံကေနအခ်ိန္မီျပန္ ခဲ႔ၾကသည္။ အလာေကာင္းေပမယ့္ အခါေႏွာင္းသြားေလျပီ။ ႏွင္းျမတို႔ ေရာက္ေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္လံုးနီးပါးကုန္ေနၿပီျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕တေလ သာ က်န္ေနေတာ့သည္။ အားလံုး သုသာန္တစျပင္လို ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေတြ ေၾကာင့္ ႏွင္းျမခ်ံဳးပြဲခ် ငိုခ်လိုက္သည္။ ႏွင္းျမ ႀကိဳးစားရွာေဖြခဲ႔ရသည့္ စုေဆာင္းထားခဲ႔သည့္ ႏွင္းျမ၏ေငြ ေတြ၊ မိသားစုကိုေခၚမည့္ ႏွင္းျမရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ အဘယ္ဆီလြင့္သြား ေလၿပီမသိေတာ့။
“အမေလး. . .ဘယ္လို အရွင္သခင္မ်ား မစလိုက္လဲမသိဘူး၊ ဒို႔အေဆာင္ မီးထဲပါမသြားဘူးေတာ့။ ႏွင္းျမေရ ၾကည့္စမ္းပါဦး”
ေအးႏြယ္အသံေၾကာင့္ မ်က္ လံုးစံုမွိတ္ၿပီး ငိုေနေသာႏွင္းျမ မ်က္ လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ျမင္ကြင္း ကမယံုၾကည္ႏိုင္စရာ။ ႏွင္းျမတို႔အ ေဆာင္မေရာက္ခင္ မီးကိုထိန္းႏိုင္ သြားသည္ထင္၏။ ႏွင္းျမတို႔အေဆာင္ ေခါင္းရင္းတစ္ၿခံေက်ာ္က ေငြတိုးေပး စားေသာ ေဒၚေရႊမံႈ၏တိုက္ကို အစအနပင္မျမင္ရေတာ့။ အခုေတာ့ ႏွင္းျမ ၿပံဳးႏိုင္ရယ္ႏိုင္ၿပီ။ ႏွင္းျမလိုပင္ မီးထဲမပါသြားသူမ်ားလည္း ေပ်ာ္ေန ၾကသည္။ အျခားသူမ်ားအတြက္ ႏွင္းျမ တကယ့္ကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ ရသည္။
ႏွင္းျမ ရြာမွာရွိေသာမိဘႏွစ္ပါး ကိုမွန္းဆၿပီး ကန္ေတာ့လိုက္သည္။ မိဘေတြေမတၱာေၾကာင့္သာ ႏွင္းျမ ဒုကၡမႀကံဳရျခင္းျဖစ္သည္ဟု အၾကြင္း မဲ႔ယံုၾကည္သည္။ လူတိုင္းအေပၚ ေမတၱာထားရန္ ဖုန္းဆက္တိုင္း အၿမဲ ေျပာသည့္ အေဖ့စကားသံက ႏွင္းျမ နားထဲ က်ယ္ေလာင္စြာၾကားလိုက္ရ သည္။
“ေမတၱာအရင္းခံရင္ အရာရာ ေက်ာ္လႊားႏိုင္တယ္ ငါ့သမီး၊ အၿမဲ ႏွလံုးသြင္းထား”
မိုးယံဝင့္ထည္
