က်ြန္ေတာ္စာေပေလာကထဲသို႔ ေျခစံု ပစ္မဝင္ေသးမီ ကေလာင္ေသြး၊ ကေလာင္စမ္းေနဆဲကာလ၌ ရန္ကုန္ စာေပရပ္ကြက္ထဲမွာ နာမည္ေက်ာ္ လူထူးလူဆန္း စာ႐ူးေပ႐ူးတစ္ ေယာက္ရွိသည္ဟုဆုိပါသည္။ သူ႔ကို “စာပုေလြသိန္းဟန္”အျဖစ္ လူသိ မ်ားၾကသည္။ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ ဦး၏ သြင္ျပင္ဟန္ပန္မ်ဳိးျဖင့္ ေနထုိင္ တတ္သည္ဟုဆုိသည္။
တစ္ခါေသာ္ စာပုေလြသိန္းဟန္ သည္ မဂၢဇင္းတုိက္တစ္တုိက္ထဲသို႔ ဝင္လာၿပီး တာဝန္ခံအယ္ဒီတာ၏ စားပဲြေရွ႕မွာ သြားရပ္သည္။ အယ္ဒီ တာက စာပုေလြသိန္းဟန္၏ “အ ထာ”ကို သိသျဖင့္ အင္းမလႈပ္ အဲ မလႈပ္ ခပ္တည္တည္ပဲ ထုိင္ေနသည္။
“ကဗ်ာဆရာ စာပုေလြသိန္း ဟန္ဆိုတာ က်ဳပ္ပဲ။ ကဗ်ာစာမူတစ္ ပုဒ္ေပးမလို႔၊ စာေရးစကၠဴတစ္ရြက္နဲ႔ ေဘာလ္ပင္ခဏငွားစမ္းပါ”ဟု စာပု ေလြသိန္းဟန္က အေရးတႀကီးေလသံ ျဖင့္ ေျပာသည္။
အယ္ဒီတာက ဓာတ္သိလည္း ျဖစ္၊ ျပႆနာလည္း မျဖစ္ခ်င္ေသာ ေၾကာင့္ စာေရးစကၠဴတစ္ရြက္ႏွင့္ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္းကို စားပြဲေပၚ မွာ အသာခ်ေပးလုိက္သည္။ ဘာမွ ေတာ့ မေျပာ။ မ်က္ႏွာလႊဲ၍ အျပင္ သို႔ ေငးေနလုိက္သည္။
စာပုေလြသိန္းဟန္သည္ မတ္ တပ္ရပ္လ်က္ကပင္ စာေရးစကၠဴေပၚ မွာ (အလြတ္က်က္မွတ္ထားဟန္တူ ေသာ) ေလးလံုးစပ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အေသာ့ေရးပါေလသည္။ ၿပီးေသာ္ …
“ေဟာ့သမွာ ..က်ဳပ္ရဲ႕ကဗ်ာ” ဟုဆိုကာ စာရြက္ႏွင့္ ေဘာလ္ပင္ကို အယ္ဒီတာေရွ႕သို႔ တြန္းပို႔ၿပီး ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္။
အယ္ဒီတာသည္ “ဝွီး”ခနဲသက္ ျပင္းမႈတ္ကာ စာရြက္ကို ေကာက္ယူ ၿပီး ေဒါသတႀကီးလံုးေခ်ပစ္လုိက္ သည္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကမြသြားေသာ ကဗ်ာစာမူကို အနီးရွိအမႈိက္ျခင္းထဲ သို႔ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးပစ္ထည့္ လုိက္ေတာ့သည္။
စာပုေလြသိန္းဟန္သည္ မဂၢ ဇင္းတုိက္တကာသို႔ လွည့္လည္ကာ ေအာက္ပါပံုစံျဖင့္ အယ္ဒီတာထံမွ စကၠဴႏွင့္ ေဘာလ္ပင္ေတာင္း ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္လက္တန္းေရးကာ ကဗ်ာစာ မူအျဖစ္ ခပ္တည္တည္ေပးအပ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ဘာမေျပာညာမေျပာ ျပန္ ထြက္သြားကေရာ။ အယ္ဒီတာေတြ ကလည္း စာပုေလြသိန္းဟန္စာေပ လက္ရာမ်ားကို အမႈိက္ျခင္းထဲသို႔သာ ပစ္သြင္းေနတတ္ၾကသည္။ သူက ခပ္ တည္တည္ႀကီး ေၾကညာေသာ ကဗ်ာ ဟူသည္မွာ …
ကဗ်ာလည္းမဟုတ္၊ စကားေျပလည္း မဟုတ္။ စာၫြန္႔ လည္း မဟုတ္။ သြက္ခ်ာပါဒလိုက္ ေနေသာ ဦးေႏွာက္ထဲမွ ကိုး႐ုိးကား ယားထြက္က်လာၾကေသာ အၿမီးအ ေမာက္မတည့္သည့္ စကားလံုးေတြ မွ်သာ။ (ယခုေခတ္ စသ်အာသိနမည ကဗ်ာဆရာမ်ားကေတာ့ စာပုေလြ သိန္းဟန္ကို ျမန္မာျပည္၏ အေစာ ဆံုးပို႔စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ ဆရာစာရင္းထဲ သြင္းရမလား။ စဥ္းစားေကာင္း စဥ္း စားၾကပါလိမ့္မည္။)
စာပုေလြသိန္းဟန္ မည္ကဲ့သို႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွန္း ကြၽန္ေတာ္ မေျပာတတ္ပါ။ ရန္ကုန္စာေပေလာ က၏ သမုိင္းကို ျပည့္စံုစြာေရးမည္ ဆုိလွ်င္။ (က်မ္းမေလးရေအာင္)စာ ပုေလြသိန္းဟန္အေၾကာင္း အခန္း ငယ္တစ္ခုေတာ့ ထည့္သြင္းေရးသား သင့္ပါသည္။ ==႐ူးမွတတ္၊ထူးမွ ျမတ္” လို႔ ေရွးလူႀကီးတို႔ ဆုိခဲ့ၾကေပသကိုး။
နာမည္ေက်ာ္ “ေလထန္ကုန္း ေခတ္” (၁၉၉ဝ ျပည့္ႏွစ္မ်ား)တုန္း က ျဖစ္သည္။ ေလထန္ကုန္းသို႔ မေရာက္ဖူး၊ မထုိင္ဖူးလွ်င္ စာေပသ မားအရာမေရာက္ဟု ထင္ၾကေလ သလား မသိ။ ေလထန္ကုန္းသို႔ ရန္ ကုန္အေျခစိုက္စာေပသမားမ်ားသာ မက ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားမွ စာေပ သမားေတြ ေရာက္လာေလ့ရွိၾက သည္။ စင္စစ္ ေလထန္ကုန္းသည္ ရန္ကုန္ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္ထဲရွိ ၃၃ လမ္းအထက္ဘေလာက္တစ္ေန ရာမွ ပလက္ေဖာင္းလက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ကေလးတစ္ဆုိင္မွ်သာျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေလထန္ ကုန္းသည္ ထုိစဥ္က စာနယ္ဇင္း႐ုံး လည္း ျဖစ္သည္။ (လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ရွင္ကို စာမူေပးထား၍လူႀကံဳျဖင့္ မဂၢဇင္းတုိက္သို႔ စာမူပုိ႔ရာ ဌာနျဖစ္ သည္။) ဘဏ္တုိက္လည္း ျဖစ္သည္။ ဘိုင္က်လွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ရွင္ ထံမွ ေငြေခ်း၍ ရေပသကိုးဗ်။
တစ္ခါေသာ္ ေလထန္ကုန္းသို႔ ညေန ၄ နာရီေလာက္မွာ မွန္မွန္လာ ၍ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေလ့ရွိသူ တစ္ဦးကို ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိ သည္။ အသက္ ၆ဝ ခန္႔ ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ အရပ္ျပတ္ျပတ္၊ ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္း ေကာင္းပုဂၢိဳလ္။ ကြၽဲေကာ္ကိုင္းစာ ၾကည့္မ်က္မွန္ႀကီးတပ္လ်က္။ ရွပ္ အက်ႌအျဖဴ လက္တုိသန္႔သန္႔၊ ပုဆိုး အေကာင္းစား ပံုစံတက်ဝတ္လ်က္။ သူ႔မွာ အေကာင္းစားသားေရလက္ ဆဲြအိတ္ႀကီးတစ္လံုး အၿမဲပါရွိသည္။ သူသည္ မည္သူႏွင့္မွ် မေရာဘဲ တစ္ ေယာက္တည္း ခန္႔ခန္႔ႀကီးထုိင္ေန တတ္သည္။ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္သူ၊ သူ က ႏႈတ္ဆက္သူဟူ၍လည္း မေတြ႕ရ။
“အဲသည္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ဘယ္ သူမ်ားလဲကြ”ဟု ကြၽန္ေတာ္က စာေပ ေလာကမွာ က်င္လည္ၿပီး ေလထန္ ကုန္းမွာ ၾကမ္းပိုးထိုးေနတတ္ေသာ စာေပသမားေပါက္စနကေလးတစ္ ေကာင္ကို ေမးၾကည့္သည္။
“မသိဘူးဗ်။ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာထဲကေတာ့ ဟုတ္မယ္ မထင္ဘူး။ ထုတ္ေဝသူထဲက တစ္ ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္တယ္”ဟု ၾကမ္းပိုးကေလးက ေျဖသည္။ အ ျခားသူေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း မသိ။ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကေတာ့ စာေပေလာ ကသားႀကီးတစ္ဦးလို ခပ္တည္တည္ ပါပဲ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က သူႏွင့္အနီးဆံုး စားပဲြပုကေလးဆီမွာ သူႏွင့္ကပ္၍ ထုိင္လုိက္သည္။ သူႏွင့္ နီးကပ္လြန္း၍ သူ၏အသက္႐ႈသံ ျပင္းျပင္းကိုပင္ ၾကားေနရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ထုိင္မိခ်ိန္တြင္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး သည္ သူ၏လက္ဆဲြအိတ္ကို ဖြင့္ေန သည္။ အိတ္ထဲမွာ စာရြက္စာတမ္း ေတြ ျပြတ္သိပ္က်ပ္ညပ္ေနသည္။ စာ ရြက္စာတမ္းေတြ ၾကားထဲကေန ကတၱဴစာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ကို သူက ဟန္ပါပါဆဲြထုတ္လုိက္သည္။ ရွပ္ အက်ႌအိတ္ကပ္မွ အေကာင္းစား ေဘာလ္ပင္ကို စတုိင္လ္တစ္ခဲြသား ျဖင့္ ျဖဳတ္ယူသည္။
စာအုပ္ကို ဖြင့္ၿပီး စာေရးဟန္ ျပင္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္က မ်က္လံုး ေစြ၍ ခိုးၾကည့္ေနလိုက္၏။ ပုဂိၢဳလ္ ႀကီးက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား လက္ ေရးျဖင့္ ေရးခ်လိုက္သည္ကို ကြၽန္ ေတာ္ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရကာ ပါးစပ္မွ “အိုးမုိင္ေဂါ့ဒ္”ဟု ေအာ္မိမတတ္ျဖစ္ သြားသည္။
ယေန႔ ေျမာက္ဥကၠလာပ (စ်) ေစ်းမွ ကုန္စိမ္းသည္မပဲထံကန္ဇြန္းရြက္အစီး (၃ဝဝ) ပို႔သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က စာေရးဆရာ ႀကီးလား၊ ကဗ်ာဆရာႀကီးလား၊ ဓန ရွင္ထုတ္ေဝသူႀကီးလားဟု ေရာ္ရမ္း မွန္းဆထင္ေယာင္ခဲ့ေသာ ပုဂိၢဳလ္ႀကီး သည္ လက္စသတ္ေတာ့ ကုန္စိမ္းပဲြ စားႀကီးပါကလား။ သည္စာကို “လူထူးႀကီး”တစ္ ေယာက္အေၾကာင္း ကေလာင္တို႔၍ နိဂံုးခ်ဳပ္ရပါေတာ့အံ့။
ကြၽန္ေတာ္ကေလာင္ေသြးစဥ္က “႐ုပ္ရွင္လွံပ်ံ” (အမည္လႊဲ) အမည္ရွိ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္တြင္ ႐ုပ္ရွင္ေရးရာ ေဆာင္းပါးဇာတ္မ်ား ေရးေလ့ရွိ၏။ (ရန္ကုန္ရွိ အစိုးရ႐ုပ္ရွင္ျမႇင့္တင္ေရး ဌာနအနီးမွာ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့သူျဖစ္ ေၾကာင္း ဝန္ခံပါရေစ။) အျခား႐ုပ္ရွင္ ေရးရာမဂၢဇင္းအခ်ဳိ႕မွာလည္း ကြၽန္ ေတာ္ကေလာင္ေသြးခဲ့ပါသည္။
“႐ုပ္ရွင္လွံပ်ံ”မဂၢဇင္းထုတ္ေဝ သူမွာ ပံုႏွိပ္စက္လည္းပိုင္၊ အယ္ဒီ တာခ်ဳပ္လည္း ျဖစ္၊ ေငြရွင္မန္ေနဂ်ာ ႀကီးလည္းျဖစ္သည္။ တုိက္ေတြ၊ ကား ေတြႏွင့္ ၾကြယ္ဝ ၾကြယ္ပိုးရွိ၏။ သို႔ ေသာ္ ထိုအဘိုးႀကီးဦးဘကံုး (အမည္ လႊဲ) ကို ဘယ္ေတာ့ၾကည့္လိုက္ၾကည့္ လိုက္ စြပ္က်ယ္အၿပဲ၊ ပုဆိုးအေဟာင္း တို႔ကိုသာ ဝတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရ မည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ လူငယ္ လည္းျဖစ္ စာေပေသြးၾ<ြကလည္းျဖစ္ ေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဦးဘကံုးကို သြား “ခ်ဲ”သည္။
“တျခားမဂၢဇင္းေတြက စာမူခ ဆယ့္ငါးက်ပ္၊ ႏွစ္ဆယ္ေပးေနၾက တယ္။ ဦးေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပး တာ တစ္ဆယ္ကကို မတက္ဘူး။ စာ မူခတုိးေပးပါ ဦးေလး”
“ေဟ့ေကာင္ေလး၊ တိုးမေပးႏုိင္ ဘူး။ မေက်နပ္ရင္ တျခားမွာ သြား ေရး။ မင္းတို႔ကေလာင္သစ္ကေလး ေတြ ဂ်စ္ကန္ကန္လာမလုပ္နဲ႔၊ ငါက စာေပေလာကမွာ အံတုိေနၿပီ ဒီမယ္ ၾကည့္”
သူက ပါးစပ္ႀကီးကို ၿဖဲဟျပ သည္။ ဟုတ္ပဗ်ာ။ သူ႔မွာ အံတုိ႐ုံသာ မဟုတ္။ အံသြားေတြ တစ္ေခ်ာင္းမွ မရွိတာပါကလား။ ။
ၾကဴးႏွစ္
