မ်က္ဝန္း။ ကြၽန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြ သိပ္ကိုလူလားေျမာက္တဲ့ေန႔ ေပါ့ေလ။ ေဝဒနာဟာ ျပာႏွမ္းလာ တယ္။ ဒီအတြက္ ခူးဆြတ္မႈေတြကို ဆြတ္ခူးခ်င္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသား မွာ ကပ္ၿငိေနတဲ့ေရၫႇိေရေမွာ္ေတြကို ရြပ္ရြပ္ခြၽံခြၽံ ရွင္းလင္းၿပီး ပိုးသားေတြ သြန္းထည့္ထားခဲ့တယ္။
နာရီဟာ နာရီလက္တံကို အသံ ထြက္ေအာင္ ဆယ္ႀကိမ္ေျမာက္ ႏွိပ္ လိုက္ခိ်န္မွာ ကဗ်ာလမ္းကေလး အတိုင္း ဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ မ်က္ဝန္း နက္ကို ကိုက္ခ်ီၿပီး ပန္းခ်ီဆိုင္ေလး ႏိုးထလာၿပီ။ ဒီအခ်ိန္သိမ္ငယ္မႈေတြ ေပေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မ်က္ဝန္း လြတ္က်တတ္တဲ့ ကဗ်ာလမ္းကေလး ကို ႀကိဳၿပီးေစာင့္ေရွာက္ေနက်။
အေပါစားေတြ မသံုးတတ္တဲ့ မ်က္ဝန္းဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မီးလင္း ဖို။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေသြးထဲသားထဲမွာ စမ္းေခ်ာင္းေလး မ်ိဳမိသလို ဘယ္လို မွမဝလို႔ ပန္းခ်ီဆိုင္ေရွ႕က ကဗ်ာလမ္း ကေလးထဲ ကြၽန္ေတာ္ဝဲရင္း မ်က္ဝန္း ကို ခဏေလာက္ေသြးခြင့္ရဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ မွာ ခဏေလာက္ ေဝးလြင့္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ စကၠန္႔ေလးရဲ႕ ခဏထဲမွာ ေတြ႕မိၿပီဆိုေတာ့လည္း ခဏထဲသိမ္း ဆည္းထားဖို႔ ေမ့ရင္း အၾကည့္ခ်င္းဖိ သြင္းလိုက္တဲ့အသံက ႏွလံုးသားထဲ ထိေအာင္ ေခၚေဆာင္လုိ႔။
အဲဒီလိုနဲ႔ မ်က္ဝန္းငင္ရာကို လုိက္ပါၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာတန္း ထိုးမပါတဲ့ ကဗ်ာလမ္းကေလးထဲမွာ ဒိတ္ေအာက္ေနတဲ့ အၾကည့္ေတြကို သာ ဖမ္းဆုပ္မိခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလ ေပါ့၊ ေလထဲမွာ ပ်က္က်သြားတဲ့ မ်က္ ဝန္းကို ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ ေသြးတက္ လြန္းေလာက္ေအာင္ ႏွေျမာလိုက္ တာ။ ကြၽန္ေတာ္ေလ မ်က္ဝန္းကို ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ဆြဲဆြဲ ငင္ငင္ထိုင္ဆြဲခ်င္တာသိလား။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ သိုးေတြ အအုပ္လိုက္၊ အစုလိုက္ေမာင္းသြင္း ထားတယ္ဆိုတာလည္း အသိ။ တစ္ေန႔လံုး ေသြးေျခမဥေသးတဲ့ မ်က္ဝန္းကို ကြၽန္ေတာ့္ကဗ်ာထဲ ဆြဲ ဆြဲသြတ္ရတာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ စိမ္း လန္းလြန္းလုိ႔။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကြၽန္ေတာ္က ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ေတြကို ကဗ်ာလမ္းကေလးထဲ ဝက္ ဝက္ကြဲေအာင္ စိမ္ခဲ့မိတယ္။ တကယ္ ပါ။ ကဗ်ာလမ္းကေလးကို သြန္မပစ္ လိုက္ပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာမယ္။ ႏွလံုးသားတည့္တည့္ကို ပစ္ေဖာက္ လိုက္ၾကတဲ့ အၾကည့္ေတြဟာ မီးကုန္ ယမ္းကုန္။ ဘယ္သူ႔အၾကည့္ေတြဟာ ဘယ္ထိေအာင္ရြက္လႊင့္ေနၿပီး ဘယ္ ပစ္မွတ္ကို ဘယ္လိုထိမွန္ေနၾကၿပီ လဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အေဝးက ေမာ့ ၾကည့္ရင္း တစ္စင္းမွေငြသံ မျမည္လို႔ ၫႇိဳ႕ဓာတ္ပါတဲ့မ်က္ဝန္းလည္း အၾကည့္ က်ဲလာတယ္။ ေငြသံ ဆြတ္လိမ္းထား တဲ့ အၾကည့္ေတြရဲ႕အလယ္မွာ မ်က္ ဝန္းဟာ သိပ္ကို ေမွာ္ေအာင္ေနတယ္။ မ်က္ဝန္းတစ္ခ်က္ လႈပ္ခါလိုက္တိုင္း ေနာက္ထပ္အၾကည့္ေတြ ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာတယ္။ ေငြသံမျမည္တဲ့ အၾကည့္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ထဲ ျပန္ၿပီး နစ္ဝင္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္ဝန္းဟာ ေငြသံျမည္တဲ့ အၾကည့္ ေတြကို ပုံသြင္းလုိ႔။ ေတးမဝေသးတဲ့ ေသြးေၾကာထဲမွာ အၾကည့္ေတြ အေတာင္ကြၽတ္၊ ဘယ္သူလြတ္ဖူးလဲ။ မ်က္ဝန္းဟာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စၿပီး ေတးႀကိဳက္တတ္ခဲ့မွန္း ဘယ္သူ မွမသိၾက။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုး သားဟာ အသည္းကြဲ ဖတ္စာေတြကိုမွ ႀကိဳက္တတ္တယ္ဆိုတာ ဒဏ္ရာေတြ ကႀကိဳၿပီး သိေနခဲ့သလို ေသြးမထြက္ခဲ့ ဖူးတဲ့ ႏွလံုးသားရယ္လို႔ ဘယ္ရင္ ဘတ္မွာမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဘဝဟာ ဒူး ေထာက္ၿပီး ေလွ်ာက္လဲခ်က္ေပးလုိ႔ မရမွေတာ့ အရာအားလံုးကို လြတ္ လမ္းမရွိေအာင္ ရင္ဆိုင္တိုးၾကည့္လိုက္ ႐ံု။ ဒါဆိုဒုကၡေတြၿပီးသြားမွာလား။
မ်က္ဝန္း၊ မ်က္ဝန္းရဲ႕ မ်က္ဝန္း ႀကိဳ၊ မ်က္ဝန္းၾကားမွာ ပိုးမွ်င္ေတြ လည္း ရဲပေဒါင္းခတ္လုိ႔။ ပိုးမွ်င္ေတြ နဲ႔ တစ္ခါသံုးႏွလံုးသားေတြကို ပြက္ ပြက္ဆူေအာင္ က်ံဳးသြင္းၿပီး ေနၾကာ လိုေခါင္းညိတ္တတ္ေအာင္ မႈတ္ သြင္းျပန္တယ္။ ဒါျပင္သစ္မဟုတ္ဘူး ကြယ့္။ ေနၾကာေတြကို ေခါင္းခါ လိုက္စမ္းပါ။ ပန္းခ်ီဆိုင္ေလးေရွ႕က ကဗ်ာလမ္းကေလးတစ္ခုလံုး ႏွလံုး သား ဆန္ခ်င္လုိ႔။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ မ်က္ဝန္း ဟာ ၾကယ္သားစားၿပီး ၾကယ္တံခါးကို တားျမစ္ထားျပန္ေပါ့။ ကဗ်ာလမ္း ကေလးထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အသည္းကြဲဖတ္စာေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာ သစ္ရင္း မ်က္ဝန္းရဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုေအာက္မွာ ေစ်းဆစ္ လုိ႔မရေအာင္ ေတြ႕ဆံုခြင့္ေတြေပ်ာက္ ဆံုး။ ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္လာတဲ့ လေရာင္အခြံေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ ထိုင္ေနရ တယ္။ အဲဒီလို အစိမ္းေရာင္ေတာက္ပ ေနတဲ့ ပန္းခ်ီဆိုင္ေလးေရွ႕က ကဗ်ာ လမ္းကေလးထဲမွာ ျဖစ္သြားတဲ့အျဖစ္ အပ်က္က ေၾကကြဲဖုိ႔ေတာ့ေကာင္း သား။ မထင္မွတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ မထင္ မွတ္ဘဲနဲ႔ မထင္သလို မိုးေပါက္ေတြ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲအိတြဲလာတယ္။ မိုးေပါက္ ေတြ ကိႏၷရီေခ်ာင္းျခား။ ျပန္သိမ္း ထားလိုက္ရတဲ့ အလင္းဖြဲ႕လမ္းေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕ အနမ္းေတြ။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ မိုးေပါက္ေတြကို အေရးတႀကီး ဖာေထးၿပီးခ်ိန္မွာ ၾကည္ျပာေရာင္ဆြတ္ေနေရာင္လြတ္ လာတဲ့ ေလေျပထဲရြက္ဆြဲၿပီး မေျပာ မဆိုနဲ႔ မ်က္ဝန္းျပန္သြားေပါ့။ ထား ေတာ့။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကြၽန္ေတာ့္ ကို ဓားခုတ္ရာေတြနဲ႔ ခ်န္ထားခ်င္ရ တာလဲ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အေနခက္ အေၾကြခက္၊ မ်က္ဝန္းကို ေရတြက္လုိ႔ မရေအာင္ မ်က္ေတာင္ေတြ စူးနစ္ ခဲ့ေပါ့။ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မ်က္ ရည္စက္လက္။ ေန႔ခင္းနက္နက္ထဲ မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အိမ္ကိုခါပစ္ၿပီး တဲ့ေနာက္ တိမ္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။
မ်က္ဝန္း။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အသံ မပါတဲ့သီခ်င္းကို ဘယ္ကစၿပီး ဘယ္သူ႔ကက္ဆက္ေတြထဲ ထိုးစြဲရ မွာလဲ။ အဲဒီမွာ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ ကက္ဆက္ေတြကေရာ၊ သီးျခားထုတ္ ခြင့္ေပးမွာလား အစရွိသျဖင့္ ေျဖဆို ခြင့္မရတဲ့ ေမးခြန္းေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ထိုင္ခံုေပ်ာက္ရင္း ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြလည္း ဒိန္ခဲကုန္ ေနၿပီ သိလား။ ေလဖိအားနည္းရပ္ ဝန္းတစ္ခုရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ေတြေခါင္ တဲ့ ကဗ်ာလမ္းကေလးထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ တစ္ေယာက္တည္း ညံ့ဖ်င္းမႈေတြကို အလူးအလဲဝတ္ဆင္ လို႔။ အခုခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အလို အပ္ဆံုးအရာကေတာ့ မ်က္ဝန္းနဲ႔ အနီးဆံုးေရာက္ႏိုင္မယ့္ သံလိုက္အိမ္ ေျမႇာင္ေလးတစ္ခုေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့လည္း တဖြဲဖြဲယိုေနတဲ့ အထီး က်န္ျခင္းရဲ႕ ေဖးမမႈကလြဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာဆို႔တက္ သေဘၤာပ်က္ လို လမ္းခြဲကို႐ႈေနရတယ္။
ဘယ္အခ်ိန္ကစခဲ့မွန္း ဘယ္သူ မွမသိလိုက္ၾကတဲ့ ကဗ်ာလမ္းကေလး ဟာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ၿပီးဆံုးမယ္မွန္း ဘယ္သူမွမသိေလာက္ေအာင္ ဘယ္ သူမွလည္း မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ကဗ်ာလမ္းကေလးကို ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ အေလ့အထ တစ္ခုလိုမ်ိဳး ေန႔မကူးဘဲ ေဆးစက္ ကြဲသြားမယ္လုိ႔ အာလူးစားသူေတြက အ႐ိုးစြဲေနၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ကဗ်ာလမ္းက ေလးဟာ သူတုိ႔အ႐ိုးစြဲသလို ေဆး စက္မကြဲဘဲနဲ႔ ကံစီမံရာအတိုင္း အၾကည့္ေတြထက္ျခမ္းကြဲရင္း ပန္းခ်ီ ဆိုင္ေလးလည္း တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ပန္းခ်ီဆိုင္ေလး ေရွ႕က ကဗ်ာလမ္းကေလးထဲ ေခ်ာ္ လဲေနတုန္းေပါ့။ ရွိပါေစေတာ့။
ခုဆိုရင္ မ်က္ဝန္းေတြျပန္ၿပီး ဟည္းထလာဦးမလားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဟာ ကဗ်ာလမ္းကေလးကို ေစာင့္ ဖတ္ရင္း ပိုးလြတ္တဲ့ ေကာင္းကင္ကို တစ္ရာသီလံုး သီကံုးထားမိတယ္။ ယံုၾကည္စြာ ေကြ႕လိုက္ပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ဝန္းဟာ ေမ့တတ္ျခင္း အတတ္ေတြ ပိုၿပီးအိုင္ထြန္းလာသလို ပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခဲရာခဲဆစ္မဟုတ္ တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြကို ႏွလံုး သားနဲ႔ တစ္ဖဲ့ေလာက္ေတာင္ မ႐ႈခ်င္ ဘူးလား။ မ်က္ဝန္းရွင္သန္ေနတဲ့ ကြင္းထဲမွာ လူႀကံဳေလးျဖစ္ျဖစ္၊ ကြၽန္ ေတာ့္ကို စိုက္ပ်ိဳးသင့္တာေပါ့။ အခု ေတာ့ မ်က္ဝန္းေတြဆီက ဘာေၾကး နန္းမွ မရလို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မီးသြား ေပၚ ရပ္ေနရသလို။ အင္းေပါ့ မ်က္ ဝန္းဟာ အရည္လဲ့ေနတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္ေနမွာကိုး။ ဒီေတာ့ ဘာအပင္ မွမဟုတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ထဲကို ပန္းေတြဘယ္ပြင့္ခ်င္ပါ့မလဲ။ အဲဒီလို မပြင့္ရလို႔လည္း ပြင့္ဖတ္ေလးေတြ၊ ဝတ္မႈန္ေလးေတြဟာ တစ္ဖတ္ခ်င္း၊ တစ္မႈန္ခ်င္း ေလ်ာ့သြားမွာမွမဟုတ္ တာ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ရနံ႔ေတြဟာ ကိုယ့္ပြင့္ဖတ္ထဲ ကိုယ္ျပန္ၿပီး အိပ္ စက္မယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္လည္း သိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ရနံ႔ေတြက ဒီေလာက္ႀကီး ပြင့္ဖတ္ေစာတတ္မွန္း မထင္ခဲ့မိဘူး။
မ်က္ဝန္း၊ ကဗ်ာလမ္းကေလးကို ျပန္ၿပီးဖြင့္လိုက္စမ္းပါ။ ႏွလံုးသား ထက္ပိုၿပီး ့ဘယ္လိုေငြေၾကးက ဘဝ ကို လံုၿခံဳမႈေပးႏိုင္မွာလဲ။ တကယ္ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသား မခြဲစိတ္တခင္ ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကံၾကမၼာ ကို ျပန္ေျပာပိုင္ခြင့္မရွိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို မျမည္တတ္တဲ့ တစ္ခြန္းဆိုင္စစ္စစ္ ထဲက ႀကိဳးမွ်င္ေလးပါ။ အဲဒီႀကိဳးမွ်င္ ရဲ႕ ကီးကလည္း ကႀကီးခေခြး။ အဲဒီ လို ဆိုရကရေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ စာမ်က္ႏွာ မရွိေတာ့ အင္ထ႐ိုေလး တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစေတာင္မွ ေပ်ာ္ရႊင္ ျခင္းထဲ လႊတ္ေက်ာင္းခြင့္ မရလိုက္ တာဟာ မဆန္းပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေနာင္တတစ္ေပြ႕တစ္ ပိုက္ႀကီးနဲ႔ ခုထိပ်ာယာခတ္လို႔။
တကယ္ဆို အသံကိုအသံ ေပါက္႐ံုျဖစ္ျဖစ္၊ တီးျပမႈတ္ျပသင့္ တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လက္ခုပ္ထဲေတာင္မွ အသံမထည့္ တတ္ခဲ့သူပါေလ။ ကဗ်ာေတြ မိႈတက္ ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဟာ ကဗ်ာလမ္းေလးထဲ စြန္းထင္းလာျပန္ ၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ေတြ လည္း အဆစ္လြဲေနတုန္းေပါ့။ ၿပီး ေတာ့ အခ်ိန္အခါ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ခိုေတြ အတန္းလိုက္ ညည္းေနလိုက္တာမ်ား။
ကြၽန္ေတာ္သတိရျခင္းေတြကို သတိရလိုက္တာ။ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုး သားကို ဖြင့္လိုက္၊ ပိတ္လိုက္လုပ္ေန ၾကတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကလည္း မ်က္ဆံ လြဲလို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ စိတ္ပ်က္အိပ္ မက္ေတြ ညမရွိေတာ့ပါဘူး။
ဘဝဟာ ဝက္သစ္ခ်ပင္ကို သဲလြန္စမရေသးလို႔ ခ်စ္ျခင္းေတြ လည္း အူလိႈက္သည္းလိႈက္ ေခါင္း ကိုက္ေနေရာ့မယ္။ ဒါနဲ႔စကားမစပ္ သက္သတ္လြတ္တနဂၤေႏြဟာ တနဂၤ ေႏြရဲ႕ ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္ တနဂၤေႏြ လဲဆိုတာ ေအာင္စာရင္း ထြက္ၿပီ လား။ ခုဆိုရင္ လက္စလက္နရွိတဲ့ ေအာင္ျမင္ျခင္းေတြ ကိုယ္တိုင္က အထက္တန္းက်ေနေရာေပါ့။ ေၾသာ္ ေမ့ေနလိုက္တာ။ ပန္းခ်ီဆိုင္ေလး ဟာ မ်က္ဝန္းသစ္ေတြနဲ႔ ထပ္ၿပီး သစ္ေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကဗ်ာလမ္းကေလးထဲ လန္႔ကြဲရင္း ၾကြင္းခဲ့တဲ့အလြမ္းေတြကို ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ဖုန္ဖ်က္ေနမိတယ္။ ဒါေတြ ဟာ ေဖ်ာ္ရည္စက္ထဲက သစ္သီးေတြ သစ္ပင္ေပၚ ျပန္မေရာက္သလိုမ်ိဳးေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္ ဟာ ပံုစံစက္ထဲက ေနထိုင္မႈအေဟာင္း စက္စက္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရလိုက္႐ံု ဘာ မွမၿပီးဆံုးတဲ့ ၿပီးဆံုးမႈနဲ႔ ေနာက္က်ျခင္း ေတြေစာလို႔ . . .။
သစ္ထြဏ္းဦး
