လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝလမ္းခရီး တစ္ေလွ်ာက္မွာ အခ်ဳိးအေကြ႕ ကေလးေတြရွိစၿမဲပါပဲစာ႐ႈသူ။ အခုဆုိ ရင္ အသက္ ၇ဝ နားခ်ဥ္းကပ္ေန ၿပီျဖစ္တဲ့ အကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ ဘဝလမ္းခရီး တစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း အခ်ဳိးအေကြ႕ ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသေပါ့။ ဘဝရဲ႕အေကြ႕တစ္ေကြ႕မွာေတာ့ ယေန႔ဆုိလွ်င္ ကြယ္လြန္တိမ္းပါးခဲ့ ရွာတာ ႏွစ္ ၄ဝ နီးနီးရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာစစ္စစ္တစ္ေယာက္ကို တဒဂၤမွ်ၾကာေအာင္ ေတြ႕ဆံုရင္းႏွီး ခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ ဒီေန႔အသက္ ႀကီးပိုင္း ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာအမ်ား စုအတြက္ေတာ့ ကဗ်ာသူရဲေကာင္း တစ္ဦး၊ ကဗ်ာ့အာဇာနည္တစ္ဦးပါပဲ။
ေရးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ႀကိတ္ မွိတ္တြယ္ထည့္လိုက္တာ ကဗ်ာ့သူရဲ ေကာင္းေတြေရာ၊ ကဗ်ာ့အာဇာနည္ ေတြပါ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ အမွန္ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာစစ္စစ္ျဖစ္ရင္ ေရွ႕ကေန ဘဲြ႕ထူးဂုဏ္ထူးေတြ တပ္ၿပီး ဟိမဝႏၲာ ခ်ီးမြမ္းခန္း မလိုပါဘူး …ေနာ့။ (ကဲ) ကဗ်ာဆရာ နတ္ရွင္ေနာင္ဗ်ာ။ ကဗ်ာဆရာနဝေဒးဗ်ာ။ ကဗ်ာဆရာ စေလဦးပုညဗ်ာ။ ကဗ်ာဆရာသခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းဗ်ာ။ (ကဲ) ေတာ္ ေလာက္ၿပီေပါ့။ ကဗ်ာဆရာဆုိတာ နဲ႔ စၾကဝေတး မာန္နတ္ထက္ အဆ မ်ားစြာ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးသြားၿပီ မဟုတ္လား။ ဒီကေန႔မွာေတာ့ သက္ရွိကဗ်ာဆရာစစ္စစ္ဆိုတာ မူး လို႔ေတာင္ ရွဴစရာမရွိေအာင္ ရွားမွ ရွားဗ်။ ကဗ်ာေရးသူေတြကေတာ့ ႐ုိက္သတ္လို႔ ကုန္ႏုိင္ဖြယ္မရွိေအာင္ ေပါမွေပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ပိုက္ဆံ ကုန္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္တဲ့သူေတြကို စာရင္းေကာက္ၾကည့္ရင္ Fb သံုးသူ က အေရအတြက္အားျဖင့္ ၁၄ သန္း ေတာင္ရွိသတဲ့။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာကဗ်ာ ေရးသူကလည္း ေသာင္းဂဏန္းေတာ့ ရွိမွာပဲ။ အြန္လိုင္း ကဗ်ာေရးသူ ေတြပါ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္စာရင္း ေကာက္လုိက္ရင္ ျမန္မာကဗ်ာေရး သူေတြ စုေပါင္းၿပီး ႏုိင္ငံေရးပါတီ တစ္ခုထူေထာင္၊ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္၊ အမတ္တစ္ေနရာရၿပီ၊ ကဗ်ာဆရာ အမတ္လို႔ ဂုဏ္ယူႏုိင္မွာပဲ။ ေလာ ေလာဆယ္မွာေတာင္ မႏၲေလးတုိင္း ေဒသႀကီး လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အကြၽႏု္ပ္ ရဲ႕ အသိအကြၽမ္း ကဗ်ာဆရာ တစ္ ေယာက္က ေခါင္းေပါင္းစ တလူလူနဲ႔ အမတ္ျဖစ္ေနေၾကာင္းပါ။ သူ႔ခမ်ာ …။ အင္မတန္ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးတဲ့ ကဗ်ာ့အေရးကို ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ႏုိင္ငံ့ အေရးကို ဦးစားေပးေနရရွာတယ္။ ခုလိုအခြင့္အခါ သင့္ေနတုန္း ကဗ်ာ စာအုပ္ တစ္အုပ္ေလာက္ေတာ့ ထုတ္ သင့္ေၾကာင္း အကြၽႏု္ပ္က အႀကံျပဳ ခ်င္ပါတယ္။ အမတ္ဆိုတဲ့ ‘စိတ္’ ေၾကာင့္ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ေပးမယ့္ အလွဴရွင္ေတြလည္း တစ္ပုံႀကီးေအာ တုိက္ေနမွာပါအမတ္မင္း။ ေတာ္ၾကာ အမတ္မင္းရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္က အမ်ဳိး သားစာေပဆုေတြ ဘာေတြေတာင္ ခ်ိတ္သြားႏုိင္တယ္လို႔ အကြၽႏု္ပ္ထင္မိ ပါသဗ်။
ျမန္မာႏုိင္ငံက ကဗ်ာဆရာေတြ ေရာ ကဗ်ာေရးသူေတြပါ အားမငယ္ ၾကပါနဲ႔။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ကဗ်ာဆရာ သမၼတမရွိေသးေပမယ့္ ကဗ်ာဆရာ ရဲ႕သားကေတာ့ သမၼတျဖစ္သြားခဲ့ဖူး တာ အထင္အရွားေနာ။ (ေအာင္ မယ္) ေပါက္ေဖာ္ႀကီး ေမာ္စီတံုးဆို တာကလည္း ကဗ်ာဆရာႀကီးဆုိပါ ကလား။ ဗီယက္နမ္က ေခါင္းေဆာင္ ႀကီး ဟိုခ်ီမင္းကလည္း ကဗ်ာဆရာ ပါတဲ့။
အကြၽႏု္ပ္သည္လည္း ငယ္ရြယ္ ႏုေထြး၊ အခ်စ္ေသြးၾကြစ အရြယ္က ကဗ်ာဥာဏ္ကဗ်ာစ်ာန္ေတြ ထိန္းမ ႏုိင္ သိမ္းမရ ႀကိဳးႀကိဳးၾကြၾကြ၊ ႐ုိး႐ုိး ရြရြ ျဖစ္ခဲ့သပ။ ‘ဆရာႀကီး ဦးထြန္း ေရႊ’ရဲ႕ ကဗ်ာေရးနည္းက်မ္းႀကီးကို အရည္က်ဳိေသာက္၊ တျခား တျခား ေသာ ကဗ်ာအဖြင့္ က်မ္းဂန္မ်ားကို မ်က္လံုးကြၽတ္က်မတတ္ ဆည္းပူး ေလ့လာခဲ့သေပါ့။ စာနယ္ဇင္းေတြ မွာ ေတြ႕ေတြ႕သမွ် ကဗ်ာေတြဆိုရင္ (သူတီးတစ္ေယာက္ ေကာင္းဖို႔ေရာက္ မူ၊ သူမခမ်ာ လင္ရရွာ၏)ဆိုတဲ့ ဟႆရသကဗ်ာမ်ဳိးအထိ အလြတ္ မေပးခဲ့ပါဘူး။ ၉/၁ဝ တန္းေရာက္ ေတာ့ ခ်စ္သူရည္းစားကိုရည္စူးၿပီး ေရးဖြဲ႕တဲ့ ကဗ်ာေတြဆိုတာ။ အခ်စ္ ကဗ်ာဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ အိႏၵိယက ဘဂၤါလီကုလားႀကီး ‘ရဝိႏၵ ရာနတ္တဂိုး’တစ္ေယာက္ ေသရြာက ေန လွမ္းျမင္ခဲ့ရင္ ”ဟင္း …ငါ့ ထက္ေတာ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ ဗမာျပည္ မွာေပၚေနၿပီ၊ အလိုေလး ရာမခရစ္ သွ်နားကယ္ေတာ္မူပါ”ဆိုၿပီး ႏွစ္ခါ ျပန္ေသခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြား ႏုိင္ပါတယ္။ ခ်စ္သူဆီကို ေန႔စဥ္ အသစ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ တစ္ပုဒ္ဆက္သ ရတဲ့အက်ဳိးေက်းဇူးေၾကာင့္ အကြၽႏု္ပ္ ဟာ သူကေလးရဲ႕အသစ္ ပန္းကိုလွမ္း ဆြတ္ႏုိင္ခဲ့တာေတာ့ မွန္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ သို႔ ေသာ္ နဖူးစာ မင္ရည္က်ဲလို႔ ရည္း စားအသက္ ၁၁ ႏွစ္အၾကာမွာ ျမား နတ္ေမာင္ အလိုက်လမ္းခဲြခဲ့ရပါသ ဗ်ား။ အကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြ ေရး ထားတဲ့ ကတ္ထူစာအုပ္ႀကီးကိုလည္း မေတာ္လုိက္ရတဲ့ ေယာကၡမႀကီးက ‘မိ’သြားၿပီး သူ႔သမီးကို ”ကဗ်ာေယာင္ ေယာင္ စာေယာင္ေယာင္အေကာင္ ကို ညည္းယံုစားလို႔ကေတာ့ ညည္း ငတ္ေသမွာပဲ”လို႔ ဆံုးမပါသတဲ့။ ၿပီး ေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ႀကီးကို မီး႐ႈိ႕ပစ္ လုိက္ပါသတဲ့ဗ်ား။
အဲသည္ကတည္းက ‘ငါ့ဘဝမွာ ကဗ်ာနဲ႔ေတာ့ အက်ဳိးေပးမွာ မဟုတ္ ေခ်ဘူး’လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး အကြၽႏု္ပ္ဟာ စကားေျပလုိင္းကို ကူးေျပာင္းခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ကဗ်ာ ေရးလို႔ ထမင္းဝမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိၿပီး စကားေျပလိုင္းေျပာင္းခဲ့ေတာ့မွပဲ ထမင္းဝသလားဆုိေတာ့ (ဟင့္အင္း) လံုးလံုးကို ထမင္းငတ္ေတာ့တာပါပဲ ဗ်ာ။ အခုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ထ မင္းမငတ္တဲ့နည္းကို ေတြ႕ထားပါ တယ္။ ဘာလဲလို႔ မေမးၾကပါနဲ႔။ ‘မသိ သူေက်ာ္သြား သိသူေဖာ္စား’ေပါ့ ေလ။
ရန္ကုန္စာေပေလာကမွာ ကဗ်ာေရးသူေတြ အလွ်ံပယ္ေပါမ်ား ေဖာင္းပြတာ ခုခါမွ မဟုတ္ဘူး။ အကြၽႏု္ပ္စာေပေလာကထဲ ဝင္ခါစ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းကပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ အဲဟိုတုန္းကတည္း က အကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ ေရာင္းရင္းကဗ်ာ ဆရာသစၥာနီက ”ရန္ကုန္ပလက္ ေဖာင္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္သြား ရင္း ပခံုးခ်င္းတုိက္မိတဲ့သူကို ဘယ္ သူလဲလို႔ ၾကည့္လုိက္။ အဲဒီငနဲဟာ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ေယာက္ျဖစ္ ကိုျဖစ္ရမယ္”လို႔ ကဗ်ာဆရာအတု ေတြ ေဖာင္းပြတာကို ကေလာ္ခဲ့တာ ပါပဲ။
ကဗ်ာဆရာစစ္စစ္တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို အကြၽႏု္ပ္ေျပာျပခ်င္ပါ တယ္။ ဘဝတစ္ေကြ႕မွာ ခဏေတြ႕ခဲ့ ရတဲ့သူပ။
၁၉၆ဝ ခုႏွစ္မ်ားကတည္းက ‘ေမာင္ေလးေအာင္’ဟာ ကဗ်ာဆရာ အျဖစ္ေရာ၊ ေတးျပဳစာဆုိအျဖစ္နဲ႔ပါ နာမည္ရေနခဲ့ပါၿပီ။ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္ တစ္ဝိုက္၊ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲအျပင္းထန္ ဆံုးကာလေတြမွာ သူ႔ကဗ်ာေတြက အေတာက္ပဆံုးျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ကဗ်ာဆရာ ‘ေမာင္ေလးေအာင္’ ကို အကြၽႏု္ပ္စတင္ဆံုစည္းခဲ့ရတာ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွာပါ။ သူလည္း ကဗ်ာသိပ္ မေရးႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုတ္လုိ႔ မရေတာ့တဲ့ ဝါရင့္ယမကာလုလင္ႀကီး ျဖစ္ေနရွာပါၿပီ။ သူေနေတာ့ ပုဇြန္ ေတာင္ပန္းၿခံအနီးက ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတုိက္တစ္တုိက္မွာ မီွခိုေန ထုိင္ပါတယ္။ မိုးလင္းတာနဲ႔ ပုဇြန္ ေတာင္က ‘ဘုံႀကီး’လို႔ေခၚတဲ့ အစိုးရ အရက္ျဖဴဆုိင္ႀကီးကို သူသြားပါတယ္။ ဘံုဆုိင္ေဘးက အရက္နဲ႔ အျမည္းတြဲ ေရာင္းတဲ့ တဲဆုိင္ကေလးမွာ ေမာင္ ေလးေအာင္ စတည္းခ်ပါတယ္။ မိုး ခ်ဳပ္လို႔ ဆုိင္ပိတ္တဲ့အထိ ဆိုပါေတာ့။
အကြၽႏု္ပ္တို႔က သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ စာအေၾကာင္းေတြ ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ သူက ေခါင္းရမ္း ၿပီး …
”ကြၽန္ေတာ္အရက္သမားေလး ေအာင္ပါ။ ကဗ်ာဆရာေလးေအာင္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး”လို႔ ေျပာေလ့ရွိပါ တယ္။
သူမၾကာခဏ ေျပာျပတတ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္က ရယ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား။ သူ႔ဇာတ္လမ္းက ေလးက …
”ကြၽန္ေတာ္က မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေန ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားေတာ့ ညဘက္ ေက်ာင္းကို ျပန္လာတဲ့အခါ ကိုရင္ ကေလးေတြက ေမးၾကတယ္ဗ်။ (ဒ ကာႀကီးအလုပ္သြားမယ္ဆုိၿပီး ထြက္ ထြက္သြားတာ အလုပ္ထဲမွာ ဘာေတြ လုပ္ရသလဲ)တဲ့။ (တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အ လုပ္ကေတာ့ တုိက္ပံုနဲ႔ ေခါင္းေပါင္း နဲ႔ ဗိုက္ရႊဲရႊဲလူႀကီးေတြကို သြားသြား ႐ိုက္ရတာပဲ ကိုရင္တုိ႔ရဲ႕) လို႔ ေျပာ တာကို သူတို႔ကေလးေတြ ယံုၾကသ ဗ်”တဲ့။
ေမာင္ေလးေအာင္ကိုေတာ့ ေသရည္က ႏွစ္သတ္သြားပါတယ္။ ။
ၾကဴးႏွစ္
