ငါ မီတဲ့ေခတ္က
လည္ျပန္ရစ္ၾကည့္ေတာ့
အေမွာင္ထဲမွာ အေရာင္တဝင့္ဝင့္။
ငါ မီတဲ့ေခတ္က
အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္
သန္းေျခာက္ဆယ္နဲ႔
Net Word သင္ပုန္းမွာ
အေဖာင္းအၾကြ စကားလံုးေတြက
ဖတ္လို႔မဆံုး။
ငါ မီတဲ့ေခတ္က
အမွန္တရားအတြက္ဆို
ထံုးသုတ္တဲ့လက္ မဟုတ္ေပမယ့္
မင္ရည္စြန္း လက္သန္းေတြက
အံ့မခန္း လိလိ။
ငါ မီတဲ့ေခတ္က
အေညွာ္ ရနံ႔ေတြက စံုမွစံု
အို … မလံုမၿခံဳနဲ႔
” ….. ေျမြမွတ္လို႔ ထခုန္”
အဲဒီစကားပံုလို … ။
ငါ မီတဲ့ေခတ္က
ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္ပံုမ်ား.
လစ္ဟာေၾကာင္းေတြစုၿပံဳလို႔.
ေျပာမကုန္ဘူး။
ငါ မီတဲ့ေခတ္က
ဟို ေရွ႕လမ္းဆံုက
ေထာင္းလေမာင္းညံေနတဲ့
လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းဟာ
ျပဳျပင္ေရး လမ္းေၾကာင္းဆိုပဲ။
ငါ မီတဲ့ေခတ္က
တစ္ခါ တစ္ခါ ထ.ထ.ရီ [ယ္]
ခက္ၿပီ…
ငါ႔ကိုလည္း မသတီလို႔ သိပ္မၾကည္ဘူး။
အဲဒီ ငါမီတဲ့ေခတ္ပဲ
ပါပ ေခတ္မွ ေရႊျဖစ္သတဲ့
အင္း . ဖြပ္သထက္ကို ညစ္လို႔.။
ငါတို႔
ငါတို႔ အျဖစ္က
တစ္ခါ တစ္ခါမ်ား
ေရတိမ္မွာ စံခ်ိန္နဲ႔ကို နစ္လို႔
ပစၥႏၲရစ္မွာ လူျဖစ္ေနရသလိုလို။
အထဝါစိုး (မႏၲေလး)
