ရြာတုိင္းရြာတုိင္းမွာ ပညာရွိတစ္ ေယာက္စီမရွိရင္သာ ေနမယ္။ ရြာ တုိင္းရြာတုိင္းမွာ ဦးေႏွာက္ပံုမမွန္တဲ့ အ႐ူးတစ္ေယာက္စီေတာ့ ရွိေနတတ္ တာ ေလာကသဘာဝပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ရြာ မ်ားမွာဆို အ႐ူးတစ္ေယာက္မက ရွိ ေနတတ္ပါတယ္။ အဲသည္လိုသေဘာ သဘာဝရွိေနလို႔ ၁၉ ရာစု အဂၤလိပ္ ဝတၳဳ၊ ျပဇာတ္ေတြမွာ ‘ရြာသားအ႐ူး’ Village’s Fool ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ မ်ဳိးကို ေတြ႕ရေလ့ရွိပါတယ္။ ျမန္မာ ဝတၳဳအမ်ားစုမွာေတာ့ အဲသလိုဇာတ္ ေကာင္မ်ဳိး မပါရွိတတ္ပါဘူး။ ျမန္မာ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းဟာ ‘ေယာနိေသာ မနသိကာရ’ အသင့္အတင့္ႏွလံုး သြင္းတတ္ၾကလို႔ အဂၤလိပ္လူ႔အဖဲြ႕ အစည္းေလာက္ အ႐ူးမမ်ားဘူးလို႔ လည္း ဆုိႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ အ႐ူး ေထာင္ (ေခၚ) စိတၱဇေဆး႐ုံ (ေခၚ) စိတ္ေရာဂါကုေဆး႐ုံေတြကို အဂၤလိပ္ ေတြက အဂၤလန္မွာ စြန္႔ဦးတီထြင္ထူ ေထာင္ခဲ့တာလို႔လည္း မွတ္သားဖူးပါ တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၃ဝ ေလာက္က ဖ်က္သိမ္းလိုက္တဲ့ ‘တံတားကေလး ေဆး႐ုံ’ဆိုတာ ကိုလိုနီေခတ္က နယ္ ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ေတြ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ေဆး႐ုံပ။ ယခုေခတ္မွာေတာ့ ‘ရြာ သာႀကီးေဆး႐ုံ’လို႔ ေျပာလုိက္ရင္ ‘စိတ္ကူးယဥ္ေဂဟာ’မွန္း လူတုိင္းနား လည္ၾကပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာအလိုအရေတာ့ စိတၱဇေဝဒနာသည္ေတြဟာ ေရွး အတိတ္ဘဝက က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အကု သိုလ္ကံေတြအတြက္ သည္ဘဝမွာ ေပးဆပ္ေနၾကရရွာတဲ့ ဒုကိၡတသတၱ ဝါေတြပါ။ စိတ္ပညာအရ ၾကည့္မယ္ ဆုိရင္လည္း သူတို႔ဟာ လူစဥ္မမီတဲ့ စိတ္ေဝဒနာရွင္ေတြပါ။
စာေပေလာကမွာလည္း သူ႔ နယ္ပယ္နဲ႔သူ အဂၤါရပ္ျပည့္စံုေအာင္ ‘စာ႐ူး’ေတြ ရွိေနတတ္ၾကတယ္။ အဲ သည္စာ႐ူးေတြက စာ႐ူးအတုပါ။ စာ ေပနဲ႔ နီးစပ္ေနေပမယ့္ ဦးေႏွာက္မူ မမွန္ေတာ့ စာေပအေပၚ သူ႔ရဲ႕ တံု႔ ျပန္မႈက ကိုး႐ုိးကားရားနဲ႔ သဘာဝ က်က် မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ‘စာ႐ူး အစစ္’ဆိုတာက စာအုပ္ပံုထဲက ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ စာေပမွာ အလြန္အကြၽံ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနတတ္တဲ့ စာသမားႀကီးေတြပါပဲ။ ဥပမာ ဆိုရ ရင္ စာေရးသူေရးခဲ့သမွ် စာတုိေပစ ေတြကို တစ္ပုဒ္မက်န္ လက္လြတ္မခံ ဘဲ ဖတ္ဖူးခဲ့ၿပီး ကာယကံရွင္ စာေရး သူထက္ေတာင္ စာေတြကို မွတ္မိေန တဲ့ ထူးျခားပုဂၢိဳလ္ပါပဲ။ စာေရးသူက မိမိကိုယ္ မိမိႏွိမ့္ခ်တဲ့သေဘာနဲ႔
”ၾကဴးႏွစ္ကို အဲသေလာက္ႀကီး အေရးထားစရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ။ သူ က ေတာေရးေတာင္ေရး ကေမ်ာက္ ကေခ်ာက္ပါ”လို႔ ေျပာေတာ့ အဲသည္ စာ႐ူးႀကီးမ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး ႏွာေခါင္း ႀကီး ပြစိပြစိျဖစ္သြားတယ္။
”ႏုိး …ႏုိး မဟုတ္ဘူး။ မ ဟုတ္ဘူး။ သူက ဂရိတ္၊ တကယ့္ ဂရိတ္၊ ဝတၳဳတိုဘုရင္ႀကီး”လို႔ အ ေက်ာက္အကန္ေအာ္ပါတယ္။
စာေရးသူက Great မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ နား လည္ထားပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ စာေရးသူထက္သာတဲ့ ဂရိတ္ေတြ တစ္ပံုႀကီး။ ႏုိ္င္ငံတကာမွာဆုိရင္ ဂရိတ္ေတြမွ ေရတြက္လို႔ေတာင္ မ ကုန္ႏုိင္ပါဘူး။ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဂရိတ္လို႔ ထင္မိရာက ‘စာ႐ူး’ဘဝ ေရာက္သြားတဲ့သူေတြကို အမ်ားႀကီး ေတြ႕ဖူးလို႔ပါ။ စာေပသမုဒၵရာႀကီးက က်ယ္လြန္းလို႔ ဘယ္စာေရးဆရာမွ သမုဒၵရာရဲ႕ ဟိုဘက္ကမ္းကို ေရာက္ ေအာင္ လက္ပစ္မကူးႏုိင္ၾကပါဘူး။
၁၉၈ဝ ျပည့္ႏွစ္မ်ား တစ္ဝိုက္ တုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ ပန္းဆိုး တန္းလမ္းမရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီ က စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္တစ္ဆိုင္မွာ လူတစ္ေယာက္ကို သတိထားမိခဲ့ တယ္။ အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္ေလာက္ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ ဆံပင္ကြက္က်ား ျဖဴလို႔။ ဝတ္ပံုစားပံုကလည္း ဖိုသီဖတ္သီနဲ႔ ပုဆိုးႏြမ္းႏြမ္း အက်ႌႏြမ္းႏြမ္းပါပဲ။ အဲသည္စာအုပ္ဆုိင္ကို ေရာက္တုိင္း သူ႔ကို အၿမဲေတြ႕ရတယ္။ ေတြ႕တုိင္း မွာလည္း သူက အဂၤလိပ္စာအုပ္ထူ ႀကီးတစ္အုပ္ကို ခပ္တိုးတိုးအသံထြက္ ဖတ္ေနတာ ေဘးဘီပတ္ဝန္းက်င္ကို လံုးဝဂ႐ုမစုိက္ဘူး။ စာအုပ္နဲ႔ မ်က္ ႏွာမခြာဘူးဆုိတာမ်ဳိးေပါ့။ တစ္ေန႔ ေတာ့ သူမရွိတာနဲ႔ စာအုပ္ဆုိင္ရွင္ ကို သူ႔အေၾကာင္း စပ္စုၾကည့္မိတယ္။
”သူက မိေကာင္းဖခင္လူကံုထံ ရဲ႕သား။ ဘီအက္စ္စီဘြဲ႕ရၿပီးသား။ စာေတြ သိပ္ဖတ္လြန္းလို႔ (ေခ်ာင္) သြားတာ။ ဒါေပမဲ့ စာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းတယ္။ ေဒါက္တာ ထင္ေအာင္ အဂၤလိပ္လို ေရးတဲ့ ျမန္ မာ့႐ုိးရာပံုျပင္စာအုပ္ထဲက ဘယ္ပံု ျပင္ကိုမဆုိ အဂၤလိပ္လို အစအဆံုး အလြတ္ရြတ္ျပႏုိင္တယ္။ ရွိတ္စပီး ယားရဲ႕ (႐ုိမီယိုနဲ႔ ဂ်ဴးလိယက္) ျပ ဇာတ္ထဲက သိပ္လွတဲ့ေမတၱာဘြဲ႕ေတြ ကိုလည္း အဂၤလိပ္လို အမွားအယြင္း မရွိ ရြတ္ျပႏုိင္တယ္”
”အား …ဗုေဒၶါ”
”ခက္တာက သူ႔ေခါင္းထဲမွာ စာ ပဲရွိတယ္။ တျခားဘာမွမရွိဘူး။ က်ဳပ္ ဆုိင္မွာ ေန႔တိုင္းစာလာဖတ္တဲ့အလုပ္ ပဲ လုပ္တယ္။ အရင္က အစိုးရဝန္ ထမ္း၊ ခုေတာ့ (ေခ်ာင္)ေနလို႔ အလုပ္ ျပဳတ္သြားၿပီ။ ဖတ္လိုက္ရင္လည္း အဂၤလိပ္စာအုပ္အထူႀကီးေတြခ်ည္း ပဲ”
”အိုး …ဘုရား ဘုရား … ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ”
”ဟုတ္ပ၊ သူ႔ကို စာက သတ္ လုိက္တာ”
စာေပက လူကို အက်ဳိးျပဳရမွာ ကို (ဘယ့္ႏွယ္) စာေပက လူသတ္ တယ္လို႔ပဲ။ စာအုပ္စာေပလူ႔မိတ္ေဆြ ဆိုသမို႔လား။ ေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့ လည္း စာ႐ူး ႐ူးတယ္ဆိုတာအတုိင္း အတာရွိတယ္။ အတုိင္းအတာလြန္ သြားရင္ ေခါင္းထဲမွာ (ငါသိ) မရွိ ေတာ့ဘဲ (စာသိ)ေတြသာ ျပည့္က်ပ္ ၿပီး လူ႔ေလာကနဲ႔ အံမဝင္ႏုိင္ေတာ့ ဘူး။ လူ႔ရပ္လူ႔ရြာ လူ႔ကမၻာဆိုတာ စာေပနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး။
ရန္ကုန္နဲ႔ မနီးမေဝး နယ္ၿမိဳ႕ ကေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာလည္း ‘စာ႐ူး’တစ္ ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔အလုပ္က အစိုး ရေက်ာင္းဆရာ။ ေက်ာင္းလည္း မွန္ မွန္မသြားပါဘူး။ ရန္ကုန္က စာေပ သမားတခ်ဳိ႕ဆီပဲ ေရာက္ေရာက္ေန တတ္တယ္။ ရန္ကုန္စာေပသမား ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ယမကာလု လင္ေတြ၊ စာ႐ူးေက်ာင္းဆရာက ယမကာဝုိင္းနဲ႔ ေတြ႕ရင္လည္း ဝင္ ေမာ့တာပဲ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ တာေပါ့။
သူ႔ရဲ႕ ဝိေသသကေတာ့ စာေပ အေၾကာင္းေျပာေတာ့မယ္ဆုိရင္ မ်က္ႏွာထားႀကီးက တည္ၾကည္ေအး စက္သြားတာပဲ။ စကားေျပာတဲ့ေလ သံကလည္း ပီပီသသမာေက်ာေန တတ္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ စကားဝုိင္း မွာ သူက အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိနဲ႔။
”အဘိုး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ရဲ႕ ေလးခ်ဳိးႀကီးေတြဟာ ဆိုိလုိ႔ .. ဆုိလုိ႔ …ဆိုလို႔ရွိရင္ ”
ျပႆနာက အဲဒါပါပဲ။ သူက စကားဝါက်တစ္ေၾကာင္းကို ဘယ္ ေတာ့မွ အဆံုးသတ္ေလ့မရွိပါဘူး။ ၾကည့္ပါ။
”ဆရာျမ ျမန္မာျပန္တဲ့ စစ္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဝတၳဳႀကီးက ဆိုလို႔ .. ဆုိလုိ႔ …ဆုိလို႔ရွိရင္”
ရန္ကုန္က စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာ ဆရာ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ နားလည္ခြင့္ လႊတ္မႈနဲ႔ သူ႔ကို တန္းတူရည္တူပဲ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ သူကလည္း စာ ေပသမားေတြ ၾကားမွာ စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း နားေထာင္ေနရရင္ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ပါပဲ။ တစ္ခါတ ေလ တုိက္ပံုအက်ႌအိတ္ထဲက စာ ရြက္အတုိအစကေလးထုတ္ၿပီး သူက မွတ္စုဆန္ဆန္စာပိုဒ္ကေလးေတြ ခ် ေရးလိုက္ေသးတာ။ ၿပီးေတာ့ …
”ဆရာတို႔ စကားဝိုင္းကေန ဒီ ကေန႔ ကြၽန္ေတာ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရသြား ၿပီ။ အိမ္က်မွ အေခ်ာျပန္ေရးမယ္” လို႔ ခပ္တည္တည္ႀကီးနဲ႔ မိန္႔ေတာ္မူ ျပန္တယ္။ သူ႔အေၾကာင္း ေနာက္မွသိ ရတယ္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အစအဆံုး ဘယ္ေတာ့မွ မေရးႏုိင္ဘူး။ စာတစ္ ေၾကာင္း စာတစ္ပုိဒ္နဲ႔ တိုးလိုးတန္း လန္းေတြခ်ည္းပဲ။
သူေနတ့ဲအခန္းကို တစ္ခါလိုက္ လည္ဖူးတယ္။ စာ႐ူးေပ႐ူးသာဆုိ တယ္။ သူ႔မွာ ဘာစာအုပ္မွ မရွိဘူး ခင္ဗ်။ စကၠဴစုတ္အတိုအစေတြပဲ ေတြ႕ရတယ္။ သူ႔ကိုေတာ့ စာ႐ူးလို႔ မေခၚေတာ့ဘဲ သက္သက္ညႇာညႇာနဲ႔ စာေယာင္ေယာင္ေပေယာင္ေယာင္ လူစားမို႔ ‘စာေယာင္’လို႔ပဲ ေခၚလုိက္ ပါေတာ့မယ္။
ၾကဴးႏွစ္
